រឿង៖ បទពិសោធព្រឺព្រួច

ខ្ញុំឈ្មោះសុណាន់ គឺជាគ្រូបង្រៀនកម្រិតអនុវិទ្យាល័យមុខវិជ្ជារូបវិទ្យាដែលទើបនឹងចេញបង្រៀននៅឆ្នាំនេះ។

សាលាដែលខ្ញុំត្រូវចុះបង្រៀននោះគឺនៅជនបទដាច់ស្រយាលមួយកន្លែង។ នៅតំបន់នេះគឺជាតំបន់ថ្មីដែលចាប់ផ្ដើមមានប្រជាជនមករស់នៅជាបណ្ដើរៗ ហើយមុខរបរចម្បងរបស់ពួកគាត់នោះគឺជាការធ្វើចម្ការ​និងចំណាកស្រុកឡើងទៅរកស៊ីនៅឯភ្នំពេញឬក៏នៅប្រទេសថៃ។

នៅក្នុងគ្រួសារភាគច្រើនមានជីវភាពក្រខ្សត់ហើយសាលារៀនដែលខ្ញុំទៅបង្រៀនទៀតសោត គឺសាងសង់ឡើងអំពីឈើរួមមានតែពីរខ្នងគត់ដែលជាថ្នាក់រៀនកម្រិតអនុវិទ្យាល័យ។ រីឯសាលាមួយខ្នងទៀតគឺថ្នាក់បឋមសិក្សាដែលសង់នៅលើទីធ្លាជាមួយគ្នានោះ។ 

ថ្ងៃសៅរ៍…អាកាសធាតុពេលព្រឹកត្រជាក់ល្ហឹម…

ខ្ញុំបញ្ជាម៉ូតូលើផ្លូវក្រួសក្រហមសំដៅទៅសាលារៀន។ ខ្ញុំវ៉ៃជន្ទល់ម៉ូតូចតនៅមុខល្វែងសាលា រួចហើយក៏ស្ពាយកាតាបឆ្ពោះទៅកាន់ថ្នាក់ខាងចុងគេ ដែលខ្ញុំប៉ះម៉ោងបង្រៀនជំនួសមួយម៉ោងនៅព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍នេះ។

ថ្ងៃនេះនៅប៉ែកអគារថ្នាក់អនុវិទ្យាល័យដូចជាមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ប្លែក។ ខ្ញុំលើកនាឡិកាមើលម៉ោងឃើញម៉ោង៨ល្មម។ មកដល់មុខទ្វារបន្ទប់ថ្នាក់ខ្ញុំងើយមើលទៅលើឃើញស្លាក “៩ខ”។

បង្អួចបិទជិតតែខ្ញុំក្រឡេកទៅទ្វារអត់មានចាក់សោទេ។ ខ្ញុំចម្លែកចិត្តបន្តិចប្រុងនឹងដើរទៅបើកទ្វារថ្នាក់រៀនក៏ស្រាប់តែ…

ក្រាក!! ទ្វារក៏របើកមុខពេលដែលខ្ញុំបើកទៅទៀត។ ខ្ញុំក្រឡេកមើលទៅក្នុងថ្នាក់ឃើញមានសភាពងងឹតព្រាលៗ លុះខ្ញុំអើតកចូលទៅក្នុងថ្នាក់  ខ្ញុំក៏ភ្ញាក់ឱ្យព្រើតព្រោះតែសិស្សជាង១០នាក់អង្គុយចាំខ្ញុំរហង់នៅក្នុងថ្នាក់។

ខ្ញុំចាប់សម្រួលឫកពាដើរចូលទៅក្នុងថ្នាក់ទាំងមិនគិតអ្វីច្រើនព្រោះដល់ម៉ោងបង្រៀនហើយ។ កូនសិស្សក៏ងើបឈរគារវកិច្ចខ្ញុំស្របពេលដែលខ្ញុំបក់ដៃឱ្យពួកគេអង្គុយចុះ៖

«បាទអរគុណអង្គុយចុះ!»

ខ្ញុំប្រុងនឹងដាក់កាតាបនៅលើតុតែលើតុសុទ្ធតែធូលី?

ខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមទាញក្រណាត់នៅជិតនោះជូតតុបន្តិចទើបដាក់កាតាបចុះ។ លុះបែរមករកសិស្សវិញខ្ញុំស្រាប់តែភ្ញាក់ក្រញាងព្រោះតែពួកគេបែរមកសម្លឹងខ្ញុំគ្រប់គ្នា។ ទឹកមុខពួកគេដូចជាសោះអង្គើយគ្មានព្រលឹងក្នុងខ្លួនយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹងទេ។ ខ្ញុំសម្រួលអារម្មណ៍ចាប់ដើរឆ្វែលទៅក្រោយមួយជុំទាំងស្រដីតិចៗ៖

«ពួកយើងអត់បើកបង្អួចទេ?»

ម្នាក់ៗគ្រវីក្បាលព្រមគ្នា។ ខ្ញុំក៏ដើរទៅបើកបង្អួចមួយនៅជិតកន្លែងខ្ញុំអង្គុយទាំងបន្តនិយាយបន្លប់ភាពស្ងប់ស្ងាត់៖

«ហើយងងឹតឈឹងហ្នឹងពួកយើងរៀនកើតដែរ?»

ពួកគេក៏ងក់ក្បាលព្រមៗគ្នាតែម្ដង។ ខ្ញុំមិនបានដេញដោលពួកគេទៀតទេព្រោះគិតថានៅខាងក្រៅអាកាសធាតុត្រជាក់ ទើបបានជាពួកគេមិនចង់បើកបង្អួច ប៉ុន្តែស្របពេលនោះដែរខ្ញុំក៏កំពុងតែចាប់នឹកចម្លែកក្នុងចិត្តជាថ្មី ព្រោះមិនយល់ថាហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិននិយាយអ្វីសោះហើយគិតតែងក់ក្បាលអ៊ីចឹង។ ខ្ញុំក៏ដើរទៅឈរពិតនៅនឹងតុបន្លឺសំឡេងជាថ្មី៖

«បាទ!! អ៊ីចឹងលោកគ្រូសួស្ដីគ្នាយើងម្ដងទៀត!  ថ្ងៃហ្នឹងពួកយើងទើបនឹងចួបគ្នាលើកទីមួយន៎? អ៊ីចឹងលោកគ្រូណែនាំខ្លួនប្រាប់ពួកយើងបន្តិចសិនមុននឹងលោកគ្រូបង្រៀនមេរៀនបន្តពីលោកគ្រូយើង!»

ខ្ញុំហូតយកដីសទាំងជ្រួញចិញ្ចើម ព្រោះនៅក្នុងបំពង់ដាក់ដីសមានសុទ្ធតែដីសពណ៌ក្រហម។ ខ្ញុំលើកយកដីសពណ៌ក្រហមមួយដើមឡើងមកទាំងនិយាយ៖

«ពួកយើងអត់មានដីសពណ៌សធម្មតាទេ?! ឥឡូវលោកគ្រូសរសេរដីសពណ៌សិន ប៉ុន្តែម៉ោងក្រោយពួកយើងត្រូវមានដីសពណ៌សណា ព្រោះសរសេរលើក្ដារខៀនវាងាយមើលជាង!»

ខ្ញុំចាប់សរសេរឈ្មោះខ្លួនឯងនៅលើក្ដារខៀនទាំងនិយាយទៅជាមួយផង៖

«អ៊ីចឹងពួកយើងដឹងហើយណា ថាលោកគ្រូមកបង្រៀនជំនួសលោកគ្រូកុសលដោយសារតែលោកគ្រូគាត់ត្រូវសម្រាកព្យាបាលជំងឺនៅមន្ទីរពេទ្យ! ឈ្មោះលោកគ្រូគឺ “សាង សុណាន់” ហើយឯកទេសលោកគ្រូគឺរូបវិទ្យាទេ ប៉ុន្តែម៉ោងហ្នឹងគ្រូមកជំនួសម៉ោងភាសាអង់គ្លេសលោកគ្រូកុសល!»

«ចាស!!»

រាប់ទុកថាម្ដងនេះមិនស្ងាត់ដូចមុនទេ ក៏ព្រោះថាមានសិស្សស្រីម្នាក់ដែលអង្គុយតុទីបីជាប់ជញ្ជាំងស្រដីតបមកខ្ញុំវិញ។ ខ្ញុំញញឹមតបសិស្សបន្តិចទើបសួរ៖

«គ្នាយើងសរុបមានប៉ុន្មាននាក់?»

សិស្សស្រីនោះក៏តបមកខ្ញុំជាថ្មី៖

«ចាស! ១៥នាក់លោកគ្រូ!»

ខ្ញុំងក់ក្បាលតបតិចៗ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងព័ត៌មានខ្លះៗពីលោកគ្រូនាយកដែលគាត់មានប្រសាសន៍ប្រាប់ខ្ញុំថា នៅសាលា​នេះសិស្សថ្នាក់ទី៧ទី៨គ្រាន់មានចំនួនច្រើនតែពេលដល់ថ្នាក់ទី៩សិស្សនៅរៀនយ៉ាងច្រើនដប់ជាងនាក់ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះថាពួកគេភាគច្រើនឈប់រៀនចេញទៅរកស៊ីនៅខេត្ត។ ខ្លះក៏ជួយធ្វើចម្ការឪពុកម្ដាយ ខ្លះទៀតក៏រៀបការមានប្រពន្ធប្ដីសីអ៊ីចឹងទៅ។

ខ្ញុំក៏ដើរទៅហូតសៀវភៅពុម្ពភាសាអង់គ្លេសថ្នាក់ទី៩ពីក្នុងកាតាបរួចក៏ចាប់សួរសិស្សជាថ្មី៖

«ម៉ោងមុនពួកយើងរៀនជាមួយលោកគ្រូកុសលដល់ណាហើយ?»

ម្ដងនេះសិស្សគ្រប់គ្នាក៏ស្ងាត់ច្រៀបជាថ្មី។ ខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមបន្តិច ខំងាកទៅសិស្សស្រីដែលតបជាមួយខ្ញុំមុននោះ តែនាងក៏ទម្លាក់មុខជ្រប់។ បែរមកគ្រប់គ្នាក៏ធ្វើភ្នែកឡិងឡង់ៗដូចគ្មានអារម្មណ៍ចង់រៀនសូត្រសោះ។

«ចប់មេរៀនទី១លោកគ្រូ!»

សិស្សស្រីដដែលនោះក៏តបមកខ្ញុំជាថ្មី។ ខ្ញុំក៏ចាប់សម្រួលទឹកមុខ៖

«Ok! អ៊ីចឹងយើងចូលមេរៀនទី២បន្តទៀត!»

និយាយរួច ខ្ញុំក៏ម្នីម្នាទាញដីសយកទៅសរសេរចំណងជើងមេរៀននៅលើក្ដារខៀន។ រៀបនឹងនិយាយរម្លឹកមេរៀនចាស់ ស្រាប់តែសំឡេងសើចបន្លឺឡើង៖

«ហ៊ឹកៗៗ!!»

ខ្ញុំអាក់សរសេរអក្សរ ងាកមុខមកកាន់សិស្សប្រសព្វគ្នានឹងពួកគេធ្វើស្មើបែរមកសម្លឹងខ្ញុំព្រមៗគ្នា។ ខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមបន្តិចរួចក៏ងាកទៅសរសេរបន្ត។

«ហ៊ឹកៗៗៗ!!»

សំឡេងសើចក៏លាន់ឮជាថ្មីម្ដងទៀត។ ម្ដងនេះខ្ញុំក៏ងាកមុខយ៉ាងរហ័ស។ វឹប!! ខ្ញុំប៊ិះតែនឹងភ្លាត់មាត់ស្រែកនៅពេលដែលសិស្សប្រុសម្នាក់មកប្រាកដខ្លួននៅពីក្រោយខ្នងខ្ញុំតាំងពីពេលណាក៏មិនដឹង។

គេឈរស្ពាយកាតាបដូចប្រុងប្រៀបនឹងចេញទៅផ្ទះ។ ខ្ញុំបម្រុងនឹងសួរគេ​ទៅហើយ តែគេក៏និយាយកាត់ខ្ញុំមុន៖

«លោកគ្រូខ្ញុំសុំចេញមុន!»

ខ្ញុំក៏ប្រញាប់សួររកហេតុផលពីក្មេងប្រុសជំទង់ម្នាក់នេះភ្លាម៖

«ប្អូនមានការរវល់អីអ្ហេស?»

ក្មេងជំទង់ម្នាក់នេះសម្លឹងមកខ្ញុំឥតប៉ប្រិច ខណៈដែលខ្យល់ត្រជាក់បក់មកពីក្រៅតាមមាត់ទ្វារធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ព្រឺរោមឡើងមក។ គេស្រដីមកកាន់ខ្ញុំ៖

«ខ្ញុំអត់ស្រួលខ្លួន!»

ខ្ញុំប្លែកចិត្តនឹងសំឡេងអូសៗយឺតៗរបស់គេណាស់ប្រហែលសភាពគេឈឺពិត ហើយឈឺខ្លាំងផង ប៉ុន្តែក៏ប្រឹងញញឹមងក់ក្បាលបន្តិចតបទៅកាន់គេ៖

«បាទអ៊ីចឹងប្អូនអាចចេញទៅមុនបាន!»

ក្មេងជំទង់នោះក៏ដើរចេញទៅវឹងទាំងមិនអរគុណខ្ញុំសូម្បីតែបន្តិច។ ខ្ញុំងាកទៅសរសេរអក្សរបន្តទៀត ទាំងញាណរបស់ខ្ញុំកំពុងតែប្រាប់ខ្ញុំថាកូនសិស្សថ្នាក់នេះដូចជាមានឫកពាចម្លែកៗយ៉ាងម៉េចមិនដឹងទេ។

ម្ដងនេះបម្រុងថានឹងសួរសំណួរសិស្សតែខ្ញុំក៏ហាក់ធុំក្លិនអ្វីឡើងមកភាយៗ។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមធុំក្លិនបីដូចជាក្លិនគម្រង់សាកសពរកបរិយាយមិនត្រូវសោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំធុំក្លិនរហូតដល់ថ្នាក់យកដៃញីច្រមុះទៅមក។ ទ្រាំមិនបានខ្ញុំក៏ដើរទៅតុទាំងសួរកូនសិស្ស៖

«ពួកយើងមានធុំក្លិនអីអត់?»

មិនបាច់ស្មានក៏ដឹងដែរ។ ពួកគេគ្រវីក្បាលដូចគោស្រាំងទិច។ ខ្ញុំចាប់បានថាក្លិនដូចជាភាយមកពីខាងក្រោយយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹង។ ដល់ពេលដែលខ្ញុំធុំក្លិនតែម្នាក់ឯងបែបនេះខ្ញុំក៏នឹកមិនយល់ខ្លួនឯងដូចគ្នា។

ទីបំផុតខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តបង្រៀនមេរៀនសិស្សវិញ។ ការបង្រៀនរបស់ខ្ញុំរយៈពេលមួយម៉ោងក៏កន្លងផុតទាំងដែលមានសិស្សស្រីតែម្នាក់គត់ដែលតបជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំលួចដកដង្ហើមធំ៖

«បើសិស្សស្ងាត់យ៉ាងៗហ្នឹងហើយបង្រៀនម៉េចទៅ?»

ប៉ុន្តែខ្ញុំព្យាយាមសម្រួលអារម្មណ៍មកធម្មតាវិញ ព្រោះខ្ញុំគិតថាប្រហែលជាពួកគេទើបនឹងស្គាល់ខ្ញុំដំបូងទើបមើលទៅមិនទាន់ទម្លាប់។ ចប់ម៉ោងខ្ញុំក៏ឱ្យសិស្សសម្រាក ប៉ុន្តែពួកគេបែរជានៅបន្តអង្គុយក្នុងតុស្ងាត់ឈឹង។

ខ្ញុំក៏មិនបានទៅសួរនាំអ្វីពួកគេទៀតដែរព្រោះគិតថាពួកគេប្រហែលជាប៉ះម៉ោងត្រូវរៀនបន្តទៀតទើបនៅអង្គុយចាំគ្រូតែម្ដង។ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់រៀបសម្ភារៈដាក់កាតាបស្ពាយចេញមកយ៉ាងលឿនព្រោះថាខ្ញុំធុំក្លិនសឹងតែបែកច្រមុះទៅហើយ។

មកដល់ខាងក្រៅខ្ញុំដកដង្ហើមខ្លាំងៗឱ្យពេញសួតហើយក៏ចាប់មានអារម្មណ៍ប្រសើរឡើងមក។ ឈរមុខថ្នាក់មួយសន្ទុះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំហាក់កំពុងប្រាប់ខ្ញុំថាមានកែវភ្នែកកំពុងតែសម្លឹងមកខ្ញុំពីបន្ទប់ខាងចុងគេនៃល្វែងសាលានេះ។

ខ្ញុំងាកមុខវឹប! គ្រប់យ៉ាងគឺធម្មតា! គ្មានសូម្បីតែស្រមោលមនុស្ស។ មិនត្រាំត្រែងយូរខ្ញុំក៏ម្នីម្នាឡើងម៉ូតូជិះចេញមក។

……………..

យប់នៅជនបទ….

ខ្ញុំមកបង្រៀននៅទីនេះ ដោយបានស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះដែលគេធ្វើសម្រាប់គ្រូបង្រៀន។

ផ្ទះស្នាក់នេះធ្វើដូចជាផ្ទះជួលដែលមានពីរបន្ទប់។ បន្ទប់ដំបូងគេគឺជាបន្ទប់ដែលចាក់សោចោល។ ចំណែកឯបន្ទប់ទីពីរគឺជាបន្ទប់ដែលខ្ញុំស្នាក់នៅជាមួយនឹងបងប្រុស “ផាន់រ៉ា” ដែលត្រូវជាគ្រូបង្រៀនមុខវិជ្ជាប្រវត្តិវិទ្យាហើយចេញបង្រៀនមកទីនេះនៅឆ្នាំជាមួយខ្ញុំនេះឯង។

ខ្ញុំអង្គុយចុចកុំព្យូទ័រទាំងសក់នៅមិនទាន់ស្ងួតល្អព្រោះទើបតែងូតទឹករួចបានមួយសន្ទុះ។ បងផាន់រ៉ាដែលសម្រាន្ត scrollទូរសព្ទចុះឡើងនៅលើគ្រែស្រដីមកកាន់ខ្ញុំកាត់ផ្ដាច់នូវភាពស្ងប់ស្ងាត់នៅជនបទ៖

«ប្រឹងល្មមៗបានហើយសុណាន់អឺយ ស្អែកថ្ងៃអាទិត្យតើសម្រាកខ្លះទៅ!»

ខ្ញុំក៏ងាកទៅញញឹមដាក់បងផាន់រ៉ាបន្តិច៖

«ប្រឹងៗទៅបងដើម្បីអនាគតកូនស្រីគេ!»

បងផាន់រ៉ាក៏សើចរលាក់យ៉ាងពេញចិត្ត៖

«អីយ៉ា!!…លោកគ្រូ!! មកបង្រៀនទើបបានពីរអាទិត្យសោះ…បែបមើលឃើញកូនក្រមុំគេណាណីហើយដឹងហ្នឹងអ្ហាស៎?!»

«អត់ទេបង! ខ្ញុំនិយាយលេងតើ!»

«អ៊ឺម!…មិនយូរទេលោកគ្រូសង្ហាអ៊ីចេះ ប្រយ័ត្នបង្រៀនៗសុំម៉ែការប្រពន្ធអីចប់ហ្មង! ម៉េចៗនៅបង្រៀនបានជុំគ្នាជាមួយបងសិន! ហាសហា…!»

«ប្រយ័ត្នបងឯងមុនខ្ញុំវិញណ៎ា…ដល់ហ្នឹងខ្ញុំនៅផ្ទះស្នាក់តែឯងបណ្តោយ!»

សំឡេងសើចក៏បន្លឺឡើងមក។ ខ្ញុំចុចកុំព្យូទ័របណ្ដើរសើចបណ្ដើរហើយក៏ឆ្លៀតយកដៃទះមូសដែលខាំជើងបណ្ដើរផង។ បងផាន់រ៉ាក៏ងើបទៅសារេធូបមូសកុំឱ្យរលត់ទាំងនិយាយ៖

«និយាយពីរឿងមូស! ដល់តាហ្មងហើយមូស…ធូបមូសពីរបីហើយទប់មិនចង់ឈ្នះទៀតណា! ស្រុកចម្ការចឹងមែន!»

ខ្ញុំសើចបងផាន់រ៉ាជាថ្មីទាំងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើសំឡេងចង្រិតយំ។

នៅជនបទគឺបែបហ្នឹងឯង…មិនមានទេរថយន្តល្អៗ ហាងទំនើបៗ អគារខ្ពស់ៗ ប៉ុន្តែជីវិតគឺត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងធម្មជាតិយ៉ាងជិតស្និទ្ធិបំផុត។

ពីដំបូងនៅពេលដែលបានមកដល់ទីនេះ ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំមិនចេះរស់នៅបង្រៀនសិស្សនៅទីនេះនោះទេ ព្រោះតែនៅតំបន់នេះស្ងាត់ក៏ស្ងាត់ ម្យ៉ាងដោយខ្លាចថាគ្មានអគ្គិសនីនិងអ៊ីនធើណេតប្រើប្រាស់ផង ប៉ុន្តែអ្វីៗមិនអាក្រក់ពេកនោះទេ។ នៅទីនេះមានអគ្គិសនីប្រើប្រាស់ សេវាអ៊ីនធើណេតអាចទទួលយកបាន ទោះបីជាសេវាកម្មមិនសូវល្អដូចជាភ្លើងឧស្សាហ៍ដាច់ អ៊ីនធើណេតក៏រអាក់រអួល ប៉ុន្តែក៏នៅគ្រាន់បើជាងអ្វីដែលខ្ញុំគិត។     

រីឯកម្លាំងជម្រុញចិត្តដ៏ធំបំផុតឱ្យខ្ញុំពេញចិត្តស្ម័គ្រនៅបង្រៀននៅទីនេះ នោះគឺជាសិស្សរបស់ខ្ញុំហ្នឹងឯង។ ខ្ញុំអាណិតពួកគេដែលរស់នៅក្នុងតំបន់នេះ ទាំងមានជីវភាពយ៉ាប់យ៉ឺន ទាំងមិនទទួលបាននូវការអប់រំល្អប្រសើរ ទាំងមិនសូវទទួលបានការថែទាំផ្សេងៗ ផងទើបខ្ញុំតាំងចិត្តថានឹងបង្រៀនពួកគេឱ្យអស់ពីលទ្ធភាព។

ខ្ញុំគិតថាក្នុងនាមយើងជាគ្រូបង្រៀនម្នាក់មិនមែនត្រឹមតែបង្រៀនលំៗឱ្យតែបានៗនោះទេ ព្រោះថាយើងមានតួនាទីធំធេងណាស់ក្នុងការរួមចំណែកបណ្ដុះនូវធនធានមនុស្ស។ ខ្ញុំភ្ញាក់ពីការគិតម្នាក់ឯងរួចក៏បែរមកតបនឹងបងផារ៉ាន់៖

«មែនតើបង! កន្លែងយើងស្នាក់នេះស្ងាត់មនុស្សហើយនៅជិតចម្ការដំឡូងទៀតដល់ចឹងទៅមូសបានដៃដល់កហ្មង!»

បងផាន់រ៉ាសើចគ្រវីក្បាលបន្តិចទើបដាក់ទូរសព្ទចុះនិយាយមកកាន់ខ្ញុំ៖

«អ៊ីចឹងបងគេងមុនហើយណ៎ា!! ហើយសុណាន់ឯងខំល្មមៗបានហើយ…សម្រាកខ្លះអីខ្លះទៅ!!»

«បាទមិនអីទេបង!»

ខ្ញុំតបនឹងបងផាន់រ៉ាទាំងញឹមៗរួចក៏ងាកមកវ៉ៃកុំព្យូទ័របន្ត។ ពេលខ្លះខ្ញុំក៏នឹកក្រែងចិត្តបងផាន់រ៉ាដែរ ព្រោះតែនៅបន្ទប់យើងស្នាក់នេះមានអំពូលភ្លើងតែមួយ ដល់ពេលខ្ញុំធ្វើការងារដល់យប់ៗក៏ខ្លាចក្រែងចាំងភ្នែកគាត់សម្រាន្តមិនលក់។

ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំក្រចូលសម្រាកហើយក៏ក្រក្រោក ដូច្នេះហើយអាហារពេលព្រឹកគឺបងផាន់រ៉ាជាអ្នកធ្វើជានិច្ច។ សំណាងដែរដែលបងផាន់រ៉ាចិត្តទូលាយស្រឡាញ់រាប់អានខ្ញុំដូចជាបងប្អូនទោះបីជាយើងទើបនឹងស្គាល់គ្នាមកជាងមួយខែក៏ដោយ។ ខ្ញុំញោចស្មាយកដៃតប់ស្មាខាងស្ដាំតិចៗព្រោះមានអារម្មណ៍ថាចុករោយ។ លុះយូរៗទៅខ្ញុំក៏វ៉ៃកុំព្យូទ័រលែងចង់កើត ព្រោះស្មាចេះតែរោយខ្លាំងឡើងៗប្រហែលជាមកពីធ្វើការយូរពេកហើយ។

ម្យ៉ាងដោយទន់ភ្នែកណាស់ផង ខ្ញុំក៏រៀបចំរបស់របរចូលសម្រាក។ ខ្ញុំដើរទៅបិទភ្លើងរួចក៏ឡើងគេងនៅលើគ្រែ ដែលនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីគ្រែរបស់បងផាន់រ៉ាសម្រាកឡើយ។ សំឡេងសត្វចង្រិតក៏ចូលមកគ្របដណ្ដប់បរិយាកាសនារាត្រីកាល ផ្សំនឹងអាកាសធាតុចុះត្រជាក់បន្តិចផងខ្ញុំក៏ឃ្លុំផួយបិទភ្នែកយកតែម្ដង។

«ហ៊ើយៗៗ…!!»

ខ្ញុំកំពុងលក់រលីវៗ ក៏ស្ទុះក្រោកភ្លែតទាំងបេះដូងលោតញាប់ៗរកកល់ចង់ស្ទះព្រោះភ្ញាក់នឹងសំឡេងបងផាន់រ៉ាដែលកំពុងតែស្រែក។ ខ្ញុំស្រឹមភ្នែកងាកទៅបងផាន់រ៉ាឃើញគាត់ស្រែកទាំងឆ្កាដៃឆ្កាជើងនៅលើគ្រែម្នាក់ឯង៖

«ចេញ…ចេញទៅវើយ…ចេញ!!»

ខ្ញុំស្រឡាំងកាំងពេលឃើញគាត់មានកាយវិការ និងនិយាយស្ដីខុសប្រក្រតីបីដូចជាមនុស្សមមើ។ ខ្ញុំក៏ស្ទុះទៅបើកភ្លើងរួចក៏រត់មកអង្រួនបងផាន់រ៉ាដែលកំពុងស្រែកគ្រវាសដៃចុះឡើងទាំងបិទភ្នែកមិនព្រមឈប់៖

«បង…បងៗ!!»

ខ្ញុំអង្រួនបងផាន់រ៉ាខ្លាំងឡើងៗទាំងអារម្មណ៍ច្រាស់ច្រាល់ ព្រោះមិនធ្លាប់ឃើញគាត់បែបនេះនោះឡើយ។ លុះមួយសន្ទុះបងផាន់រ៉ាក៏ស្ទុះងើបភីងធ្វើឱ្យខ្ញុំលស់ព្រលឹងមិនស្ទើរទេ។

គាត់ដកដង្ហើមដង្ហក់សឹងតែដាច់ខ្យល់។ ថ្ងាសរបស់គាត់បែកញើសជោក ងាកមកខ្ញុំធ្វើមុខផ្អើលៗធ្វើឱ្យខ្ញុំឯណេះវិះតែផ្អើលតាមគាត់ដែរ។

«មានអីមែនបង?!»

គាត់ចាប់សម្រួលដង្ហើមបន្លឺសំឡេងទាំងគ្រវីក្បាលតិចៗ៖

«អត់មានអីទេសុណាន់! សម្រាកទៅ! បងគ្រាន់តែយល់សប្ដិអាក្រក់!»

ខ្ញុំញឹមៗបន្តិចរួចក៏ស្នើគាត់៖

«បងដាក់កង្ហារអត់ ខ្ញុំទៅដោតឱ្យ!» បងផាន់រ៉ាគ្រវីក្បាលតិចៗជាថ្មី៖

«មិនបាច់ទេសុណាន់! បងអរគុណច្រើន!»

ខ្ញុំក៏សសៀរមកសសរដាក់កុងតាក់ភ្លើងរួចក៏វាចា៖

«អ៊ីចឹងខ្ញុំបិទភ្លើងហើយណ៎ាបង?»

បងផាន់រ៉ាក៏ងក់ក្បាលតបខ្ញុំតិចៗ ខ្ញុំក៏បិទភ្លើងហើយឡើងទៅសម្រាកដូចធម្មតា។ ខ្ញុំដៀងភ្នែកទៅបងផាន់រ៉ាឃើញគាត់យកដៃគងថ្ងាសសម្រាន្ត។ ខ្ញុំទៅជាប្លែកអារម្មណ៍នឹងទឹកមុខគាត់អម្បាញ់មិញ ដែលគាត់ធ្វើដូចជាឃើញអ្វីម្យ៉ាងគួរឱ្យខ្លាចយ៉ាងម៉េចមិនដឹងទេ។ ខ្ញុំប្រែខ្លួនទៅម្ខាងទាំងបន្ទោសខ្លួនឯង

«គិតច្រើនតែខ្លួនឯងហ្នឹងអាសុណាន់!» ខ្ញុំបិទភ្នែកសម្រាកទាំងពាំនាំនូវការគិតបែកអូរហូរស្ទឹងមិនចេះចប់រហូតដល់គេងលក់។

ព្រឹកព្រលឹម….

រយៈពេលមួយសប្ដាហ៍ដូចជាលឿនដល់ហើយ។ ខណៈនេះខ្ញុំកំពុងជិះម៉ូតូទៅបង្រៀនថ្នាក់ទី “៩ខ” ដូចកាលពីសប្ដាហ៍មុនដែរ។ ម្ដងនេះនៅសាលាដូចជាស្ងាត់ច្រៀប។

ខ្ញុំវ៉ៃជន្ទល់ម៉ូតូទាំងចោលភ្នែកទៅល្វែងសាលាបឋមហើយគ្រប់យ៉ាងក៏ស្ងាត់ឈឹងថែមទៀត។ ខ្ញុំមិនបន្តគិតច្រើនទេ តែក៏ដើរចូលទៅក្នុងថ្នាក់រៀនព្រោះកៀកម៉ោងណាស់ហើយ។

ថ្នាក់រៀនក៏មិនខុសពីមុនដែរ បង្អួចក៏បិទជិតចំណែកទ្វារក៏ផ្អោបជាប់គ្រាន់តែមិនចាក់សោប៉ុណ្ណោះ។ តាមស្មានមុខតែសិស្សនៅចាំក្នុងថ្នាក់ដូចថ្ងៃដែលខ្ញុំចូលបង្រៀនដំបូងហើយ។ ខ្ញុំបើកទ្វារក្រាក នៅខាងក្នុងគឺងងឹតឈឹងដូចមុន។

ខ្ញុំបោះជំហានចូលទៅខាងក្នុងថ្នាក់ ស្រាប់តែខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតព្រោះក្នុងថ្នាក់គ្មានមនុស្សសូម្បីតែម្នាក់។ ខ្ញុំដាក់កាតាបចុះទាំងជ្រួញចិញ្ចើម លុះងាកទៅតុសិស្សជាថ្មី ខ្ញុំប្រហោងពោះធ្លុងព្រោះម្ដងនេះឃើញមានសិស្សប្រុសម្នាក់គឺជាសិស្សដែលសុំខ្ញុំចេញទៅផ្ទះមុន កាលពីសប្ដាហ៍មុននោះកំពុងអង្គុយជាប់នឹងជញ្ជាំងទម្លាក់មុខជ្រប់។ ខ្ញុំក៏ទៅបើកបង្អួចកន្លែងខ្ញុំអង្គុយដូចមុនទាំងបន្លឺវាចា៖

«ប្អូន! ថ្ងៃហ្នឹងគ្នាយើងទៅណាអស់ហើយ?»

ខ្ញុំរង់ចាំចម្លើយតបតែមិនឮគេតបសោះ លុះខ្ញុំងាកទៅមុខមើលគេឃើញគេនៅតែទម្លាក់មុខជ្រប់គ្រវីក្បាលតតាត់។ ខ្ញុំឯណេះមិនជាខ្វល់ច្រើនទេគិតតែពីខំទាញគន្លឹះបង្អួចតែក៏ទាញមិនរួចសោះ។

«ចុះគន្លឹះនេះក៏ជាប់សម្បើមម្ល៉េះ?»

ខ្ញុំប្រឹងអស់កម្លាំងដៃតែគន្លឹះដូចជាមិនរង្គើឡើយ។ ភ្លាមនោះ ខ្ញុំក៏ធុំក្លិនស្អុយឡើងមក។ វាដូចគ្នានឹងក្លិនដែលខ្ញុំធុំកាលពីសប្ដាហ៍មុនខ្លាំងណាស់។ ក្លិនចាប់ស្អុយអសោចខ្លាំងឡើងៗសឹងតែបែកច្រមុះ។

ខ្ញុំងាកទៅប្រុងនឹងសួរសិស្ស ក៏ស្រាប់តែបាត់គេខណៈនោះដែរ។ ខ្ញុំប្រែជាស្រឡាំងកាំងដកដៃចេញពីគន្លឹះបង្អួចភ្លែត រួចក៏ចាប់គន់រំពៃមើលសិស្សប្រុសម្នាក់អម្បាញ់មិញ។ គ្រប់យ៉ាងគឺទទេសូន្យ បរិយាកាសត្រជាក់ស្រេងធ្វើឱ្យបេះដូងខ្ញុំលោតញាប់ឡើងៗដោយគ្មានមូលហេតុ។ ខ្ញុំខំស្រែកបន្លប់នូវអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច៖

«ប្អូន!! ប្អូន!!»

ស្ងាត់ឈឹង!

ខ្ញុំមានអារម្មណ៍កាន់តែមិនស្រួលឡើងហើយ។ ខ្ញុំបោះជំហានយឺតៗតម្រង់ទៅទ្វារ នឹកចង់ទៅអើតមើលសិស្សខ្លាចគេចេញទៅក្រៅ ស្រាប់តែ…គ្រឹប!! ទ្វារស្រាប់តែបិទដោយស្វ័យប្រវត្តិ។

ខ្ញុំចាប់យកដៃអង្រួនទ្វារខ្លាំងៗតែទ្វារមិនសូម្បីតែរង្គើ។ នៅក្នុងសភាពងងឹតព្រាលៗ កាយវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំកំពុងចាប់យកនូវភាពត្រជាក់ស្រេង ខណៈដែលបេះដូងរបស់ខ្ញុំវិញកំពុងតែលោកក្ឌុកក្ដាក់ព្រោះយល់សភាពការណ៍មិនស្រួល។ ខ្ញុំស្ទុះបែរក្រោយទៅកញ្ឆក់យកកាតាបស្រាប់តែមានអ្វីម្យ៉ាងរមៀលមកចំជើងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំឱនមើលភ្លែតឃើញជាក់ជាដីសគឺដីសពណ៌ក្រហម។

ខ្ញុំមិនបង្អង់យូរទេកញ្ឆក់កាតាបបាន ខណៈដែលសំឡេងកកិតនៅលើក្ដារខៀនរបៀបនរណាសរសេរដីសថ្មីនៅលើក្ដារខៀនចាប់លាន់ឮងឺតៗ។ ខ្ញុំបែរមុខយឺតៗទៅក្ដារខៀនទាំងជើងខ្ញុំចាប់ផ្ដើមញ័រ។

វឹប!! ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗ…បញ្ជាឱ្យខួរក្បាលអាននូវអ្វីដែលលេចត្រដែតនៅលើក្ដារខៀន។ អក្សរក្រហមឆេះសរសេរថាថ្នាក់ទី “៩ខ” …ទេ!…គឺថ្នាក់ទី៩ “ខ…ខ្មោច”។ ខ្ញុំទៅជាលើកជើងមិនរួចហាក់ដូចជាណឺរ៉ូនចលកររបស់ខ្ញុំមិនដំណើរការយ៉ាងដូច្នេះឯង។

«លោកគ្រូ!!»

ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗលេបទឹកមាត់ក្អឹក។ សោតវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំចាប់បានសំឡេងក្មេងជំទង់លាន់មកពីខាងលើ។ មួយរំពេចនោះតំណក់ទឹកអ្វីក៏មិនដឹងធ្លាក់មកពីខាងលើចំកណ្ដាលថ្ងាសខ្ញុំពេញៗ។ តក់ៗ!! ខ្ញុំខាំមាត់ពង្រឹងខ្លួនឯងងាកមើលទៅប្រភពតំណក់ទឹកយឺតៗ។ មិនទាន់ងើយបានស្រួលបួលផង…..

ក្ឌុក!! តំណក់ទឹកខ្ចាយពេញមុខរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំជូតតំណក់ទឹកខ្លាំងៗចេញពីមុខរបស់ខ្ញុំ ស្របពេល…គ្រាំង!! ទ្វារចាប់ផ្ដើមរបើក។ ខ្ញុំងាកមុខទៅទ្វាររួចលាដៃទាំងពីរមើលយ៉ាងរហ័ស។ ខ្ញុំញ័រដៃទទ្រើកព្រោះនោះមិនមែនជាទឹកនោះទេគឺសុទ្ធតែជាឈាម។

«ឈាម!…ឈាមៗ!»

ខ្ញុំស្រែកខ្លាំងៗទាំងដង្ហក់ខ្យល់។ ម្ដងនេះខ្ញុំប្រើកម្លាំងលើកជើងមួយទំហឹងបោះពួយតម្រង់មាត់ទ្វារ​ តែខុសពីការគិត ទ្វារក៏បិទគ្រាំងជាថ្មីលាន់ព្រមជាមួយនឹងសំឡេងបង្អូសៗយឺតៗបន្លឺឡើង៖

«លោកគ្រូ!!»

«ហ៊ើយ!!»

ខ្ញុំស្រែកខ្លាំងៗ   ព្រោះអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងឃើញនោះគឺជាក្មេងប្រុសពាក់អាវសប្រឡាក់សុទ្ធតែឈាម កំពុងតែងើបឈរកាច់កកាច់ដៃជើងហើយក៏សម្លឹងមកខ្ញុំទាំងសើចចេញធ្មេញខ្មៅកខ្វក់។

«ខ…ខ្មោច!!»

ខ្ញុំស្រែកសឹងតែមិនរួច ភ្នែកទាំងគូរត់មកនៅកញ្ចឹងក ខណៈដែលរាងកាយរបស់ក្មេងនោះកំពុងតែលូនចូលមករកខ្ញុំសន្សឹមៗ។ ខ្ញុំចាប់បង្វែរទិសដៅមកអង្រួនទ្វារខ្លាំងៗជាថ្មីតែនៅតែមិនបានផល។ ខ្ញុំងាកទៅវិញក៏ស្រាប់តែ…មុខទល់មុខ…ធ្មេញខ្មៅកខ្វក់ញញឹមចេញមកជាមួយនឹងកែវភ្នែកដិតដាមទៅដោយឈាម….

«លោកគ្រូបង្រៀនខ្ញុំទេ…?!»

ស្របជាមួយនឹងពាក្យនេះ វាក៏កន្ត្រាក់ទាញដៃម្ខាងខ្លួនឯងដាច់បាញ់ឈាមក្រហមឆ្អៅ។ ខ្ញុំបើកភ្នែកប៉ុនៗពងមាន់ទាំងញ័រខ្លួនចំប្រប់ ប្រឹងស្រែកអស់ៗ៖

«អត់ទេ! អត់ទេ…ជួយផង…ជួយផង!!»

ខ្មោចក្មេងជំទង់ញញឹមមករកខ្លួនយ៉ាងគឃ្លើនរួចក៏បង្វិលក្បាលរបស់វាទៅក្រោយដាច់ជ្រុះពីលើកមួយរំពេច។

ក្បាលនោះធ្លាក់ទៅដល់ដីមែនពិត តែកែវភ្នែកនៅបន្តសម្លឹងខ្ញុំជាប់ មុននឹងបបូរមាត់ប្រេះក្រហែងរបស់វារលាស់សម្ដីបង្អូសៗគួរឱ្យភ័យខ្លាចព្រឺក្បាលឥតឧបមា៖

«លោកគ្រូបង្រៀនខ្ញុំទេ…?! បង្រៀនទេ?!…»

ខ្ញុំសឹងតែគាំងបេះដូងនៅនឹងកន្លែង តែប្រឹងបញ្ចេញកម្លាំងស្រែកជាថ្មីម្ដងទៀត បើទោះបីជាគ្មានសង្ឃឹមថាមានអ្នកមកជួយក៏ដោយ៖

«ជួយផង…ជួយខ្ញុំផង…នរណាក៏បានដែរជួយផង!!»

«សុណាសុងគីៗមករកេងនោះកំពុងតែលើរអូសថឌងខ្ន់!! សុណាន់!!»

«ហ៊ឺកកកក!!!»

ខ្ញុំភ្ញាក់មកទាំងសើងមម៉ើង ហើយម្ដងនេះគឺបងផាន់រ៉ាជាអ្នកអង្រួនខ្ញុំញាប់ដៃវិញម្ដង។ ខ្ញុំបែកញើសស្អិតតតាត់ពេញខ្លួន ដកដង្ហើមសឹងតែមិនដល់គ្នា។ បងផាន់រ៉ាសម្លឹងមកខ្ញុំទាំងឆ្លេឆ្លា៖

«សុណាន់យល់សប្ដិអាក្រក់អ្ហេស?»

ខ្ញុំព្យាយាមសម្រួលអារម្មណ៍​ រៀបថានឹងឆ្លើយតែសំឡេងមួយក៏បន្លឺចេញមកពីខាងក្រៅល្មម៖

«លោកគ្រូ! លោកគ្រូ!!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញាងពេលឮគេហៅលោកគ្រូ។ ខ្ញុំនឹកឃើញដល់យល់សប្ដិដែលប្រៀបដូចជារឿងកើតឡើងនឹងភ្នែកស្រស់។ ឯបងផាន់រ៉ាក៏ប្រញាប់តប៖

«បាទមីង!!»

តបរួចបងផាន់រ៉ាក៏ប្រញាប់ចេញទៅក្រៅ ទៅទទួលបបរពីមីងក្នុងភូមិដែលជាម្ចាស់ដីចម្ការដំឡូងជាប់ផ្ទះស្នាក់របស់ពួកយើង ហើយជារឿយៗគាត់តែងយកបបរមកជូនពួកយើងរៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យមិនដែលខានឡើយ។ បទសន្ទនារបស់មីងឱកនិងបងផាន់រ៉ាក៏លាន់ឮមកដល់កន្លែងខ្ញុំដេក៖

«មីងយកបបរមកជូនលោកគ្រូ!»

សំឡេងបងផាន់រ៉ាតបទៅមីងឱកវិញ៖

«បាទអរគុណច្រើនមីង! ក្រែងចិត្តមីងដល់ហើយខំយកមកជូនពួកខ្ញុំរាល់អាទិត្យបែបនេះ!»

«ហ៊ឺ…ដឹងជាក្រែងចិត្តអីទេលោកគ្រូ! លោកគ្រូខំមកបង្រៀនដល់នេះមីងសប្បាយចិត្តណាស់ហើយ ព្រោះមិនហត់ឱ្យកូនឡើងទៅរៀននៅឯទីរួមស្រុក! អឺ…បើអ៊ីចឹងមីងទៅវិញសិនហើយណ៎ា ដោយសារបន្តិចទៀតហ្នឹងមីងប្រញាប់ទៅបើកអំណោយនៅសាលា!»

«បាទមីង! អរគុណម្ដងទៀតមីង!!»

«ចាសលោកគ្រូ!!»

មួយសន្ទុះបងផាន់រ៉ាក៏ដើរចូលមកក្នុងវិញ ទាំងយកស្រាក់បបរដាក់លើតុ រួចក៏ងាកមកខ្ញុំដែលកំពុងតែអង្គុយលើគ្រែដេក យកដៃជ្រោងសក់ទាំងទឹកមុខស្លេកស្លាំងនៅឡើយ៖

«ម៉េចហើយសុណាន់?»

ខ្ញុំគ្រវីក្បាលតិចៗ៖

«អត់អីទេបង! គ្រាន់តែយល់សប្ដិអត់ល្អ!!»

បងផាន់រ៉ាក៏ងក់ក្បាលតបតិចៗ៖

«ដូចតែបងយប់មិញដែរ!!…អ៎មែន! បើអត់អីទេប្រញាប់ទៅងូតទឹករៀបចំខ្លួនទៅចឹង ន្អាលនឹងមកញ៉ាំបបរហើយទៅសាលារៀន ព្រោះយើងត្រូវទៅធ្វើជំនួយការបើកអំណោយជូនអ្នកភូមិ!!»​

ខ្ញុំចាប់ជ្រួញចិញ្ចើមបន្តិច៖

«ម៉េច…ខ្ញុំដូចអត់ដឹងអីសោះចឹងបង?!»

«លោកគ្រូនាយកទើបនឹងទូរសព្ទមកប្រាប់មិញហ្នឹង! និយាយទៅការចែកអំណោយហ្នឹងធ្វើឡើងភ្លាមៗចឹងណ៎ះដោយសារគេទើបឧបត្ថម្ភមកភ្លាមៗដែរហ្ន៎!»

ខ្ញុំញញឹមស្រាលតបបងផាន់រ៉ារួចក៏ប្រញាប់ងើបរៀបចំផួយមុងហើយក៏ទៅងូតទឹករៀបចំខ្លួនទៅសាលា។

សាលារៀន….

ខ្ញុំអង្គុយនៅកន្លែងមួយ ជួយប្រាប់បងប្អូនពូមីងកន្លែងដែលពួកគាត់ត្រូវផ្ដិតមេដៃដើម្បីបើកអំណោយ។ ចំណែកបងផាន់រ៉ាគឺជួយរៀបចំការបើកអំណោយនេះឱ្យមើលទៅមានសណ្ដាប់ធ្នាប់។ ព្រោះយល់សប្ដិកាលពីយប់មិញធ្វើឱ្យមកដល់សាលា ខ្ញុំដូចជាមានអារម្មណ៍ភ័យៗចេះតែមិនស្រួលក្នុងចិត្តយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹង។

ខ្ញុំសារភាពទោះបីជាខ្ញុំអាយុជាង២២ឆ្នាំហើយក៏ពិតមែន តែរឿងខ្មោចអីនោះគឺខ្ញុំអ្នកកំពូលខ្លាចហើយ។ ត្រឹមក្នុងយល់សប្ដិខ្ញុំភ័យស្លន់ដល់ម្ល៉ឹង ចុះទម្រាំតែចួបពិតទៀត ធានាថាខ្ញុំសន្លប់ឬស្លាប់នៅមួយកន្លែងមិនខានទេ។

«លោកគ្រូផ្ដិតមេដៃតានេះអ្ហេស?…លោកគ្រូ! លោកគ្រូ!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតប្រញាប់បង្វែរអារម្មណ៍មកតបនឹងពូយ៉ន ពោះម៉ាយកូនមួយដែលខ្ញុំទើបនឹងស្គាល់គាត់ថ្មោងថ្មីនេះដែរ។

«បាទពូបាទ!…ត្រង់នេះពូ!!»

គាត់ផ្ដិតមេដៃរួចហើយក៏ញញឹមអរគុណខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ញញឹមតបគាត់វិញជាការគួរសមទៅតាមចរិតមិនចេះឆ្មើងឆ្មៃរបស់ខ្ញុំ។

«ចាសមីង! ត្រង់នេះមីង!»

សំឡេងស្រួយស្រែសមួយបន្លឺឡើងនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំងាកទៅប្រភពសំឡេង។ ខ្ញុំក៏ចាប់ស្រឡាំងកាំង…រោមភ្នែកងរខ្ទើតគ្របលើកែវភ្នែកខ្មៅយង់។ ស្នាមញញឹមមានមន្តស្នេហ៍សើចខួចទាញថ្ពាល់ទាំងសងដិតក្រឡៅ។ សក់ចងទៅក្រោយវែងហួសត្រគាកត្រង់ខ្មៅក្រិបដូចកេសាភូមរី។

ល្អអីក៏ល្អម្ល៉េះ!? ស្អាតអីក៏ស្អាតយ៉ាងនេះ!? នៅចុងកាត់មាត់ញកមានផ្កាក្រពុំមួយទងលាក់ខ្លួនអ្ហេស? ខ្ញុំនៅសុខៗក៏ញញឹមឡើងមកដោយស្វ័យប្រវត្តិ។ នាងកំពុងចង្អុលបង្ហាញកន្លែងផ្ដិតមេដៃដោយកាយវិការរហ័សរហួននិងយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់។

«លោកគ្រូ! លោកគ្រូ!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញាងជាថ្មី។ នេះខ្ញុំភ្លឹកទៀតហើយអ្ហេស?! យ៉ាងម៉េចឯងហ្នឹងអាសុណាន់? ខ្ញុំប្រញាប់បង្ហាញកន្លែងផ្ដិតមេដៃទៅលោកយាយរួចក៏លួចងាកទៅមើលនារីល្អឯកតំណាលគ្នានិងនាងងាកមកសម្លឹងខ្ញុំដែរ។

ពុទ្ធោ!! កែវភ្នែករបស់នាងបាញ់ទម្លុះបេះដូងខ្ញុំដូចគ្រាប់ព្រួញកាមទេព។ នាងមិនសើចមិនញញឹមអ្វីទាំងអស់តែបែរជាងាកទៅវិញក្រូស។ ខ្ញុំឯណេះទៅជាមានកម្លាំងព្រឺសលួចញញឹមម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំប្រាប់ត្រង់ណាខ្ញុំមិនធ្លាប់មានស្នេហាទេ។

រហូតមករៀនដល់វិទ្យាស្ថានគរុកោសល្យក៏ធ្លាប់តែដឹងថាមានសិស្សប្អូនលួចស្រឡាញ់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណឹងឯង។ សានេះក្នុងខ្លួនខ្ញុំដូចជាយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹង។ អង្គុយដូចមិនចង់ជាប់សោះ។ ខំទប់ចិត្តកុំឱ្យច្រាស់ច្រាល់តែចិត្តកុំភ្នែកនៅតែមិនសហការគិតតែចង់ងាកទៅមើលនាង។ នាងជាគ្រូបង្រៀនដែរអ្ហេស? ឬជាអ្នកធ្វើការស្ម័គ្រចិត្ត? នាងជាកូនចៅនរណា? ឬនាងមកពីស្រុកផ្សេងដូចខ្ញុំដែរទេដឹង? សុខៗខ្ញុំក៏ដាក់សំណួរសួរខ្លួនឯងយ៉ាងច្រើន។

ខ្ញុំគ្រវីក្បាលសើចតិចៗ “បើឯងចង់ដឹងសួរនាងទៅអាសុណាន់!” “អត់ទេ! ឱ្យសួរយ៉ាងម៉េច?! បើនាងមិនតបមិនខ្មាសគេពេញហ្នឹងទៅហើយទេអ្ហី?”

«លោកគ្រូ! លោកគ្រូ!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតប្រញាប់តបញាប់មាត់ដោយស្វ័យប្រវត្តិ៖

«បាទៗផ្ដិតមេដៃត្រង់នេះ!!»

សំឡេងសើចកក្អឹកក៏បន្លឺឡើងមក។ ខ្ញុំស្ទុះងើបមុខមើលទើបដឹងថាជាបងផាន់រ៉ាសោះ។ គាត់ឈរឱបដៃសម្លឹងមកខ្ញុំឆ្វេងស្ដាំរួចក៏ចូលមកនិយាយខ្សឹបៗ៖

«ថីហ្នុង? ភ្លឹកដល់ណាដល់ណីហើយ? ម៉េចបានអ្នកគ្រូស្អាតអង្គុយធ្វើការជិតអារម្មណ៍លែងនៅនឹងខ្លួនហើយអ្ហីលោកគ្រូ?»

ខ្ញុំសើចញឹមៗតែក៏ព្យាយាមនិយាយបន្លប់៖

«មានណាបង! និយាយចឹងអស់មនុស្សហើយតើអ្ហីបង?»

បងផាន់រ៉ាមិនទាន់ទាំងតបផង សំឡេងមួយក៏បន្លឺមកបង្អាក់៖

«អូ៎! លោកគ្រូៗនៅនេះស្រេច! ខ្ញុំសុំពឹងលោកគ្រូទាំងពីរជួយឌុបអង្ករទៅវត្តប្រគេនព្រះសង្ឃបានពីរការ៉ុងផងលោកគ្រូ!»

ពូប៉ែនដែលជាមន្ត្រីនគរបាលនៅទីនេះសុំពឹងពាក់ពួកខ្ញុំ។  ខ្ញុំនិងបងផាន់រ៉ាក៏ទទួលជួយយ៉ាងរីករាយ។

ការពិតខ្ញុំនិងបងផាន់រ៉ាបានស្គាល់ពូប៉ែនតាំងពីមកដល់ទីនេះដំបូងម្ល៉េះ។ ម៉ែមានប្រសាសន៍ផ្ដាំខ្ញុំពីផ្ទះថា ពេលមកនៅទីនេះត្រូវស្គាល់មន្ត្រីនគរបាលខ្លះក្រែងលោមានការអាសន្នអីនឹងបានពឹងពាក់។

បងផាន់រ៉ានិងខ្ញុំក៏ដើរទៅតាមពូប៉ែនទាំងខ្ញុំឆ្លៀតក្រឡេកភ្នែករកមកនារីសោភាអម្បាញ់មិញ តែដូចជាមិនឃើញនាងសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញខ្ញុំបែរជាឃើញពូយ៉នកំពុងតែលើកអង្ករមួយការ៉ុងដាក់លើម៉ូតូកញ្ចាស់របស់គាត់ ខណៈដែលខ្ញុំដូចជាប្រហែលមុខនឹងក្មេងស្រីជំទង់ម្នាក់ដែលកំពុងតែឈរជួយទប់ដៃម៉ូតូពូយ៉ននោះ។

«ហ្នឹងកូនស្រីពូយ៉នឈ្មោះយ៉ែន!! ឮគ្រូនាយកប្រាប់ថាយ៉ែនទើបនឹងឈប់រៀនកាលពីឆ្នាំមុនហ្នឹងឯង! នាងឈប់រៀនចំណាកស្រុកទៅធ្វើការនៅភ្នំពេញ​ តែមិនទាន់បានកន្លះឆ្នាំស្រួលបួលផងក៏ត្រលប់មកស្រុកវិញ! ពេលគ្រូនាយកទៅហៅឱ្យយ៉ែនមកចូលរៀនវិញ នាងក៏ប្រកែកប្រាប់ថាជាប់ស៊ីឈ្មួលធ្វើស្មៅដំឡូងឱ្យគេហើយណាមួយទោះនាងចូលរៀនវិញក៏រៀនមិនទាន់គេដែរ!!»

ស្ដាប់សម្ដីបងផាន់រ៉ា ខ្ញុំគួរតែអាណិតនាងព្រួច ប៉ុន្តែពេលនេះខ្ញុំស្រាប់តែភ្ញាក់ផ្អើលឡើងមក ក៏ព្រោះតែយ៉ែននេះហើយដែលជាក្មេងស្រីនិយាយឆ្លើយឆ្លងជាមួយខ្ញុំនៅក្នុងថ្នាក់ទី “៩ខ” នោះ។

ចុះហេតុអីក៏បងផាន់រ៉ានិយាយថានាងឈប់រៀនទៅវិញស៊ីឈ្មួលដកដំឡូងគេទៅវិញ។ ក្រែងថ្ងៃនោះនាងមកអង្គុយរៀនជាមួយខ្ញុំទេតើ។​​ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមច្រាស់ច្រាល់តាមសម្លឹងពូយ៉នឌុបអង្ករនិងស្រីយ៉ែនចេញទៅរហូតដល់ថ្នាក់បងផាន់រ៉ាស៊ីផ្លេម៉ូតូហៅខ្ញុំទើបខ្ញុំភ្ងាក់ខ្លួនស្ទុះទៅឌុបអង្ករទៅវត្ត។

ពូប៉ែន បងផាន់រ៉ា និងខ្ញុំនាំគ្នាឌុបអង្ករយកទៅវត្តដែលនៅឆ្ងាយពីសាលារៀនគួរសម។

ទិដ្ឋភាពនៅវត្តដែលខ្ញុំបានឃើញក៏មានសភាពខ្វះខាតច្រើនមិនខុសពីសាលានោះទេ។ នៅក្រោយវត្តគឺជាកូនភ្នំមួយដែលមានទេសភាពខៀវស្រងាត់។ ព្រះអាទិត្យបញ្ចេញរស្មីលាយនឹងអាកាសធាតុត្រជាក់ ភាពស្ងប់ស្ងាត់ឮតែសំឡេងរ៉ៃយំល្វើយៗ ខ្យល់បក់មកត្រសៀកៗលាយនឹងពិដោរក្លិនផ្កាក្រអូបឈ្ងុយឈ្ងប់ ធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាជីវិតរស់នៅទីនេះគឺសាមញ្ញតែមានក្ដីសុខណាស់។

បន្ទាប់ពីយកអង្ករទៅទុករួចខ្ញុំនិងបងផាន់រ៉ានាំគ្នាដើរមើលបរិវេណវត្តបន្តិចទាំងថតរូបខ្លះៗផង។ លុះមួយសន្ទុះក្រោយមក ពូប៉ែនក៏ហៅខ្ញុំនិងបងផាន់រ៉ាទៅចួបជាមួយនឹងលោកគ្រូសង្គ្រាជ។ លោកគ្រូសង្គ្រាជមានសង្ឈដីកាសុំឱ្យខ្ញុំនិងបងផាន់រ៉ាឆ្លៀតពេលទំនេរល្ងាចៗថ្ងៃសៅរ៍អាទិត្យមកជួយបង្រៀនអង់គ្លេសព្រះសង្ឃក្មេងៗនៅក្នុងវត្តព្រោះវត្តនៅដាច់ឆ្ងាយពីភូមិស្រុក ម្យ៉ាងព្រះសង្ឃក៏ខ្វះមធ្យោបាយធ្វើដំណើរដើម្បីទៅរៀនអង់គ្លេសជាមួយក្មេងៗក្នុងភូមិផង។

ទីបំផុតខ្ញុំក៏យល់ព្រមតាមសង្ឈដីការបស់លោកគ្រូសង្គ្រាជវត្ត ព្រោះខ្ញុំក៏ចេះភាសាអង់គ្លេសខ្លះៗល្មមអាចចែករំលែកទៅកាន់សេមណេរក្នុងវត្តដែរ។ ចំណែកបងផាន់រ៉ាវិញគាត់ពិតជាសោកស្ដាយណាស់ដែលមិនអាចជួយបង្រៀនភិក្ខុសាមណេរបាន ព្រោះតែគាត់ត្រូវឡើងទៅរៀននៅសកលឯខេត្តដោយសាលាគាត់ចាប់ផ្ដើមបង្រៀនឆមាសថ្មីនៅសប្ដាហ៍ក្រោយនេះហើយ។

………………….

យប់នៅផ្ទះស្នាក់សម្រាប់គ្រូបង្រៀន…

ម៉ោងប្រាំបួនយប់…

ខ្ញុំបិទភ្នែកចូលសម្រាកលឿនខុសពីសព្វមួយដង ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅបើកភ្លើងខាងមុខផ្ទះស្នាក់ចោល ព្រោះទុកចាំបងផាន់រ៉ាដែលគាត់ទៅចួបជុំជាមួយនឹងលោកគ្រូនាយកនៅឯផ្ទះលោកគ្រូនាយកតាំងពីម៉ោងជិត៧ល្ងាចម្ល៉េះ។

ខ្ញុំបដិសេធមិនទៅចូលរួមនោះទេព្រោះថាខ្ញុំដូចជាល្វើយប្លែក។ អ្វីដែលសំខាន់គឺខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថារោយស្មាខាងស្ដាំមួយចំហៀងទៀតហើយ។ ខ្ញុំប្រះដេកទាំងយកដៃគងថ្ងាស។ យប់នេះខ្ញុំប្រុងទូរសព្ទទៅម៉ែតែទូរសព្ទគ្មានសេវាសោះ។

ចង់យកមក scroll Facebook លេងតែក៏គ្មានអ៊ីនធើណេត។ ខ្ញុំបន្ធូរដង្ហើមធំ ចិត្តក៏ចាប់រវើរវាយទៅដល់មនុស្សស្រីដែលខ្ញុំបានឃើញកាលពីព្រឹកមិញ។ ខ្ញុំស្រាប់តែញញឹមឡើងមក។ គ្រូបង្រៀនខ្ញុំនេះនៅបរិសុទ្ធទាំងកាយទាំងចិត្តតែម្ដង ព្រោះកន្លងមកក៏គិតតែពីខំរៀនមិនបានគិតគូររឿងស្នេហាអីអស់ហ្នឹងទេ។

ខ្ញុំមិនស្គាល់ថាអ្វីជាស្នេហាទេ ដឹងត្រឹមតែខ្ញុំចង់ឃើញមុខនាងទៀត។ កំពុងតែគិតបណ្ដើរដេកសើចម្នាក់ឯងបណ្ដើរ​ស្រាប់តែសំឡេងក្រិកក្រុកលាន់ឮនៅមុខទ្វារ។ ខ្ញុំប្រែទឹកមុខជ្រួញចិញ្ចើមស្ទុះងើបយកដៃច្រត់គ្រែសម្លឹងទៅទ្វាររួចក៏ចាប់ស្រែកហៅ៖

«បងផាន់រ៉ា! បងចូលមកខ្ញុំអត់ចាក់គន្លឹះទ្វារទេបង!»

ស្ងាត់ឈឹង! ខ្ញុំទ្រឹងបន្តិច ឬក៏គិតច្រើនខ្លួនឯងទេដឹង? បងផាន់រ៉ាត្រូវដងត្រូវផ្លែជាមួយនឹងលោកគ្រូនាយកណាស់ បើបានព្រោកប្រាជ្ញផងមិនក្រោមពីរទៅបីម៉ោងទេ។ មើលទៅគាត់មិនទាន់ត្រលប់មកវិញទេ។

ខ្ញុំផ្ដេកក្បាលចុះវិញតែក៏…ក្រាក!! ខ្ញុំស្ទុះងើបភីងសម្លឹងទៅទ្វារដែលរបើកអម្បាញ់មិញ។ ភ្លឹប!! ភ្លើងដាច់!! ខ្ញុំចាប់មានអារម្មណ៍មិនស្រួល៖

«បងផាន់រ៉ា!! បង!!»

ទ្វាររបើកតែគ្មានមនុស្សនោះទេ។ ម្យ៉ាងទៀតបើជាបងផាន់រ៉ាមែនខ្ញុំច្បាស់ជាឮសំឡេងម៉ូតូរបស់គាត់មិនខាន។ ភាពងងឹតនៅតែពន្លឺព្រាលៗនៅកន្លែងខ្ញុំដេកបែរជាត្រូវពន្លឺឆ្វាចចុះឡើងចុចចូលមក របៀបដូចមាននរណាបញ្ចាំងពិលចូលមកមួយភ្លែតហើយក៏បាត់ទៅវិញ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ហួសពីឆ្ងល់។

«នរណាមកបញ្ចាំងអីយប់ថ្មើរណេះ?»

ឬក៏គេដើរចាប់សត្វនៅតាមរងដំឡូងព្រោះនៅម្ខាងផ្ទះស្នាក់របស់ខ្ញុំគឺជាចម្ការដំឡូងដែលមានដើមដំឡូងដុះផុតក្បាល។ ខ្ញុំសន្សឹមៗដើរចេញទៅក្រៅដែលមានពន្លឺព្រះចន្ទជះចេញមកព្រាលៗល្មមអាចសម្គាល់អ្វីជុំវិញខ្លួនបានតិចតួច។ ខ្ញុំមកដល់មុខទ្វារ ស្របពេលដែលពន្លឺពិលចាំងចេញពីចម្ការដំឡូងមកមួយភ្លែតទៀតហើយក៏បាត់ទៅវិញ។ ខ្ញុំឈរធ្មឹងបន្តិចស្រាប់តែ…ប្រោក!! សំឡេងអូសអ្វីក៏មិនដឹងលាន់ឡើងមកនៅម្ដុំភ្លើងពិលមុននេះ។

ដោយការចង់ដឹងខ្ញុំក៏ដើរលបៗទៅជិតរបងលួសដែលនៅជាប់នឹងចម្ការដំឡូងនោះ។ ខ្ញុំក្រឡេកភ្នែកឆ្វេងស្ដាំរកមើលមនុស្សតាមប្រភពសំឡេងដែលឮមក ទាំងដែលដឹងថាក្នុងរងដំឡូងងងឹតឈឹងក៏ដោយ។

មួយរំពេចនោះខ្ញុំក៏ស្រាប់តែកំណត់បានស្រមោលស្ទុងៗហាក់ដូចកំពុងធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ កំពុងព្យាយាមស្យង់មើលសឹងតែភ្លេចដកដង្ហើម អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំបែរជាកំពុងប្រាប់ខ្ញុំថាមាននរណាដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះស្នាក់របស់ខ្ញុំទៅវិញ។

ខ្ញុំចាប់ងាកទៅមើលផ្ទះស្នាក់ភ្លាមៗតែគ្រប់យ៉ាងគឺស្ងប់ស្ងាត់ល្អណាស់។ លុះងាកត្រលប់មកវិញស្រមោលស្ទុងៗមុននេះក៏បាត់ទៅណាក៏មិនដឹង។ ក្ឌាំង!! សំឡេងធ្លាក់របស់លាន់មកពីក្នុងផ្ទះស្នាក់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំស្រឡាំងកាំងលបៗទៅផ្ទះស្នាក់វិញមកពួនក្បែរទ្វារព្រោះខ្ញុំគិតថាដូចមានអ្វីម្យ៉ាងខុសប្រក្រតីហើយ។

ឬជាចោរ?? នឹកដល់ពាក្យចោរ ខ្ញុំទៅជាបុកពោះប៊ឹបខំតាំងជំហរនៅជិតទ្វារលួចមើលតាមប្រឡោះជញ្ជាំង។ ខាងក្នុងងងឹតដល់ថ្នាក់ខ្ញុំចាក់ភ្នែកមិនធ្លុះ។ កំពុងស្យង់ស្មារតីលបលួចមើល ស្រាប់តែស្អីក៏មិនដឹងទម្លាក់មកលើស្មាខ្ញុំពឹប! ខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញាងស្ទុះងាកអស់ទំហឹង៖

«សុណាន់! មកអើតឡឺមស្អីនៅទីនេះទៅវិញ?»

ខ្ញុំបន្ធូរដង្ហើមលាន់សូរឃូរ កាលបើនៅចំពោះមុខខ្ញុំនេះគឺជាបងផាន់រ៉ាទាំងសាច់ទាំងឈាម។ ខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមក្រឡេកឆ្វេងស្ដាំបន្តិចទើបសួរគាត់៖

«បងផាន់រ៉ា! ចុះឯណាម៉ូតូបង?»

«ចូលទៅក្នុងសិនទៅចាំនិយាយគ្នា!»

ខ្ញុំដូចជាចង់ឃាត់បងផាន់រ៉ាកុំឱ្យចូលទៅក្នុង តែបងផាន់រ៉ាក៏ដើរចូលទៅក្នុងយ៉ាងរហ័ស។ ខ្ញុំសន្សឹមៗដើរតាមពីក្រោយគាត់ទៅ។ គាត់ចុចបើកភ្លើងភ្លឺរន្ធាលឡើងមក។ ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗ…ក្រែងមុននេះភ្លើងដាច់អ្ហេស?? ម៉េចបានទៅជាអ៊ីចឹងកើត? ឬក៏ភ្លើងដាច់មួយភ្លែតហើយក៏មកវិញ?! បងផាន់រ៉ាងាកមកខ្ញុំធ្វើមុខឆ្ងល់៖

«ម៉េចមិនបើកភ្លើងក្រៅចាំបង? ហើយចេះទៅអើតឡឺមនៅក្រៅទៅកើត…បងស្មានថាជាចោរតើវិះតែវាយទៅហើយ! ចុះម៉េចបានជាសុណាន់ទៅធ្វើអីនៅក្រៅអ៊ីចឹង?»

ខ្ញុំសម្រួលទឹកមុខស្លន់ស្លោរួចក៏និយាយតិចៗរាងខ្សឹបៗ៖

«គឺអឺ…ខ្ញុំចេញទៅយកខ្យល់អាកាសមួយភ្លែតទើបខ្ជិលបើកភ្លើង តែពេលត្រលប់មកវិញក៏ឮសំឡេងក្ឌុងក្ឌាំងក្នុងបន្ទប់ ទើបគិតស្មានថាមាននរណាចូលក្នុងបន្ទប់ណ៎ាបង!»​

ខ្ញុំប្រតិដ្ឋរឿងឡើងមក។ ប្រាកដណាស់! តាំងពីមកបង្រៀននៅទីនេះខ្ញុំចួបរឿងប្លែកៗច្រើនណាស់ មិនថាតែរឿងពិតដូចជាសិស្សក្នុងថ្នាក់ទី “៩ខ” ការឮសំឡេងក្ឌុកក្ឌាំងប្លែកៗ ឬសូម្បីតែរឿងយល់សប្ដិចម្លែកៗកាលពីយប់មិញដែលខ្ញុំនៅតែលាក់ជាមួយនឹងបងផាន់រ៉ាដដែល។

មែនហើយ! បងផាន់រ៉ាប្រាកដជាថាខ្ញុំគិតច្រើនដោយខ្លួនឯងបើសិនជាខ្ញុំនិយាយរឿងគ្រប់យ៉ាងប្រាប់គាត់ ហើយខ្ញុំផ្ទាល់ក៏មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងបែបហ្នឹងដែរ។ បងផាន់រ៉ាចាស់ចិត្តចាស់គំនិតជាងខ្ញុំមិនផ្អើលៗដូចខ្ញុំដែលទើបតែអាយុ២០ស្ដើង នៅមិនទាន់ចាស់គំនិតដូចគាត់នោះទេ។ ខ្ញុំប្រញាប់សួរបងផាន់រ៉ាមិនឱ្យគាត់សួរបកខ្ញុំទាន់ទេ៖

«ចុះបងវិញ…ឯណាម៉ូតូ?»

បងផាន់រ៉ាដែលស្រវឹងស្រឿងៗផង ហូតយកកន្សែងពោះគោរៀបចំទៅងូតទឹកបណ្ដើរទាំងនិយាយតិចៗបណ្ដើរ៖

«ម៉ូតូបងធ្លាយកង់នៅផ្ទះគ្រូនាយកហ្នឹងឯង ទើបគាត់ជូនបងមកទៅ!»

ខ្ញុំភ្ញាក់បន្តិច…ថាម៉េច គ្រូនាយកជូនមក? ម៉េចបានជាខ្ញុំមិនឮសំឡេងម៉ូតូគ្រូនាយក? ឬពេលនោះខ្ញុំកំពុងផ្ចង់រកមើលមនុស្សនៅក្នុងបន្ទប់ទេដឹង?

«ចឹងបងរកទៅងូតទឹកសិនហើយ…ក្ដៅស្អុះណាស់! បើសុណាន់ងុយគេងបិទភ្លើងក្នុងទុកតែភ្លើងក្រោយទៅបានហើយ!»

«បាទបង!!»

បងផាន់រ៉ាញញឹមតបខ្ញុំបន្តិចទើបដើរចេញតាមទ្វារក្រោយទៅបន្ទប់ទឹក។

…………………………

នៅសាលារៀន….

ថ្នាក់ទី៨ “ក”

ខ្ញុំកំពុងសរសេរចំណងជើងមេរៀននៅលើក្ដារខៀន ខណៈដែលកូនសិស្សស្រីម្នាក់ដែលបានសម្ដីជាងគេនៅក្នុងថ្នាក់ មិនសូវជាខ្លាចនរណានោះបន្លឺសំឡេងស្រួយស្រែសឡើងមក៖

«កាលពីព្រលប់ថ្ងៃសៅរ៍ខ្ញុំចេញពីចម្ការឃើញលោកគ្រូជិះម៉ូតូដែរតើតែអត់ហ៊ានហៅលោកគ្រូ!»

ខ្ញុំសើចបន្តិចទាំងនៅបន្តសរសេរអក្សរ   តែក៏ឆ្លៀតតបទៅកូនសិស្សវិញកុំឱ្យស្ងាត់ថ្នាក់ដែលមានគ្នាត្រឹមតែជិត២០នាក់ប៉ុណ្ណោះ៖

«អ៎…ព្រលប់ថ្ងៃសៅរ៍ហ្នឹងគ្រូជិះម៉ូតូទៅទិញពងទា! គ្រូអត់សូវចេះធ្វើម្ហូប ចឹងញ៉ាំតែពងហ្នឹងឯងព្រឹកៗឡើង!»

ខ្ញុំបញ្ចប់ឃ្លាទាំងសើចបន្តិចផង។ សាវលីក៏សើចតិចៗជាមួយខ្ញុំដែរ៖

«ចាសលោកគ្រូ! តែខ្ញុំឃើញលោកគ្រូឌុបណាគេអ្ហ៎…ចឹងទៅខ្ញុំក៏អត់ហ៊ានហៅលោកគ្រូហ្មងទៅ!»

ខ្ញុំអាក់សកម្មភាពមួយរំពេច។ ឌុបនរណាគេអ៊ីចឹងអ្ហេស? ខ្ញុំដូចជារកនឹកមិនឃើញសោះថាកាលពីព្រលប់ថ្ងៃសៅរ៍ខ្ញុំឌុបនរណាគេនោះ ព្រោះខ្ញុំជិះទៅទិញពងទាទុកគ្រាន់ញ៉ាំបាយព្រឹកៗតែម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ គ្មានឌុបនរណាទេ។

ឃើញខ្ញុំស្ងាត់យូរសាវលីក៏បន្ត៖

«ហើយកាលព្រលប់ថ្ងៃអាទិត្យក៏ខ្ញុំឃើញលោកគ្រូដែរ! លោកគ្រូជិះកាត់មុខផ្ទះខ្ញុំ…ឃើញឌុបណាគេដែរ…ឃើញដូចក្មេងប្រុសជំទង់ពាក់អាវស!»

ម្ដងនេះខ្ញុំស្រឡាំងកាំងទ្វេដង។ អត់ទេ! ឌុបយ៉ាងម៉េច? កាលពីព្រលប់ថ្ងៃអាទិត្យខ្ញុំជិះត្រលប់មកពីវត្តវិញតែម្នាក់ឯងតាមពីក្រោយម៉ូតូបងផាន់រ៉ាហ្នឹង។ ខ្ញុំបែរមុខទៅកូនសិស្សទាំងធ្វើមុខមិនត្រូវ តែខ្ញុំកគ្រលឹមដើមករបៀបលេងសើច៖

«អ៊ឺ…អត់ទេ! គ្រូមានបានឌុបពីណាទេ! សាវលីច្រឡំហើយ!»

សាវលីធ្វើភ្នែកម៉ក់ៗតាមរបៀបមិនសូវចេះខ្លាចគ្រូរបស់នាង៖

«អត់ទេលោកគ្រូ! ខ្ញុំឃើញមែនតើ…ឃើញឡើងច្បាស់ចែស!»

ខ្ញុំដើរទៅឈ្ងោកមើលចំណងជើងរងក្នុងសៀវភៅពុម្ពនៅលើតុ ទាំងផ្ចង់ស្ដាប់សាវលីរ៉ាយរ៉ាប់ផង។  

សម្ដីរបស់សាវលីហាក់ធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកឃើញដល់លោកគ្រូសង្គ្រាជវត្ត ដែលលោកមានសង្ឃដីកាប្លែកៗមកកាន់ខ្ញុំកាលពីល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យនោះ

«គេតាមលោកគ្រូមកហើយ បើលោកគ្រូជួយគេបានគឺល្អណាស់!»

ខ្ញុំសម្រួលអារម្មណ៍រៀបនឹងតបទៅសាវលីវិញ ស្រាប់តែឃើញកូនសិស្សថ្នាក់បឋមរត់កាត់មុខថ្នាក់ខ្ញុំវូ។ ទាំងខ្ញុំទាំងកូនសិស្សគឺសុទ្ធតែភាន់ភាំងក្រឡេកទៅក្រៅថ្នាក់គ្រប់ៗគ្នា។ ភ្លាមៗនោះ សិស្សថ្នាក់ទី៧ “ក” ជាប់ថ្នាក់ខ្ញុំបង្រៀននោះក៏នាំគ្នារត់ចេញពីក្នុងថ្នាក់កាត់តាមមុខថ្នាក់របស់ខ្ញុំទៅដែរ។ ខ្ញុំកាន់តែស្រឡាំងកាំងទ្វេដង លុះងាកមកកូនសិស្សខ្លួនឯងវិញ ពួកគេក៏ជ្រួលច្របល់ស្ទុះចេញមកក្រៅតាមគេតាមឯងដែរ រកតែខ្ញុំឃាត់មិនទាន់ឡើយ។ «មានរឿងអីហ្នឹង?» ខ្ញុំមិនបង្អង់យូរ ក៏រត់ចេញទៅក្រៅតាមគេតាមឯងភ្លាមដែរ…

«តស់ៗ…ក្មេងៗយើងនាំគ្នាជៀសចេញ!…នាំគ្នាទៅថ្នាក់រៀងៗខ្លួនវិញ…តស់!!!»

សិស្សមកឈរកកកុញនៅពីមុខថ្នាក់រៀនមួយរួមមានទាំងគ្រូបង្រៀន៣-៤នាក់ទៀតផង។ ខ្ញុំហាក់មានអារម្មណ៍ថាប្រហែលៗថ្នាក់រៀនមួយនេះ…ត្រូវហើយគឺជាថ្នាក់ទី៩ “ខ” ដែលខ្ញុំមកបង្រៀនកាលពីថ្ងៃសៅរ៍សប្ដាហ៍មុនទេតើ។

ខ្ញុំអើតកចុះឡើងទាំងការចង់ដឹង។ ខ្ញុំចង់ចូលទៅខាងក្នុងតែក៏ចូលមិនចុះព្រោះអីក្មេងៗនៅឈរណែនណាន់តាន់តាប់ហាក់មិនស្ដាប់សម្ដីលោកគ្រូម្នាក់ ដែលកំពុងតែស្រែកឡូងៗឱ្យពួកគេចូលទៅក្នុងថ្នាក់រៀនវិញសោះ។

«តស់ពួកយើង…ចូលទៅតាមថ្នាក់រៀងៗខ្លួនវិញ!»

សំឡេងស្រួយស្រែសមួយបន្លឺឡើង។ ខ្ញុំងាកទៅម្ចាស់សំឡេងមួយរំពេច។

ពុទ្ធោ!! នោះគឺជានារីដែលខ្ញុំបានឃើញកាលពីម្សិលមិញទេតើ។ នេះនាងជាគ្រូបង្រៀនដែរអ្ហេស? កូនសិស្សបឋមនាំគ្នាសំដៅទៅថ្នាក់វិញភ្លាមហាក់ស្ដាប់សម្ដីអ្នកគ្រូម្នាក់នេះណាស់។ ឯខ្ញុំវិញកំពុងតែភាន់ភាំងសម្លឹងមុខនាងសឹងមិនដាក់ភ្នែក។

«សុណាន់!!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ប្រហោងពោះធ្លុង។ ការពិតគឺជាបងផាន់រ៉ាសោះ។ ខ្ញុំហាក់ឆ្ងល់ឡើងមកពេលឃើញបងផាន់រ៉ាពាក់ម៉ាស់ទាំងបែកញើសជោកសក់ ធ្វើអាការៈបីដូចជាត្រហេបត្រហបណាស់។ បម្រុងថានឹងសួរបងផាន់រ៉ា តែគាត់ក៏និយាយកាត់ខ្ញុំផូង៖

«គេរកឃើញសាកសពក្មេងនៅក្នុងបន្ទប់នេះសុណាន់!!»

ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗ រួចក៏ឈរគាំងដូចជាប់ជីពចររបៀបមិនទាន់ជឿត្រចៀកខ្លួនឯង។ ខ្ញុំរៀបនឹងសួរបងផាន់រ៉ាបញ្ជាក់ ប៉ុន្តែលោកគ្រូនាយកក៏ចុះពីលើម៉ូតូដើរតម្រង់មកពួកយើងយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់ទាំងបង្ហើបសំណួរយ៉ាងរហ័សផង៖

«លោកគ្រូរ៉ា! លោកគ្រូណាន់! នេះយ៉ាងម៉េចទៅហើយ? ខ្ញុំទើបនឹងបានដំណឹងមុននេះបន្តិច!»

បងផាន់រ៉ាក៏តបយ៉ាងរហ័សឥតមានបង្អង់រារែកឡើយ៖

«បាទលោកគ្រូ! ខាងក្រុមនគរបាលកំពុងធ្វើការនៅខាងក្នុង!»

លោកគ្រូនាយកមុខស្លន់ស្លោណាស់។ គាត់ស្ទុះវឹងចូលទៅខាងក្នុងបន្ទប់នោះភ្លាមៗ ឯខ្ញុំវិញប្រញាប់ងាកមកសួរបញ្ជាក់បងផាន់រ៉ា៖

«គេរកឃើញសាកសពក្នុងថ្នាក់ទី៩ “ខ” ហ្នឹងអ្ហីបង? នេះខ្ញុំទើបនឹងចូលបង្រៀនថ្នាក់នេះជំនួសលោកគ្រូកុសលកាលពីថ្ងៃសៅរ៍សប្ដាហ៍មុនតើបង!»

ភ្លាមនោះសំឡេងស្រួយស្រែសដែលខ្ញុំចាំបាននោះ ក៏លូកមាត់ចូលមកក្នុងបទសន្ទនារវាងខ្ញុំនឹងបងផាន់រ៉ា បន្ទាប់ពីនាងដេញពួកសិស្សថ្នាក់អនុ.ឱ្យចេញទៅបន្តពីសិស្សថ្នាក់បឋមអម្បាញ់មិញរួចរាល់៖

«មិនមែនទេគឺបន្ទប់ឃ្លាំងទេតើ!»

ខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមងាកទៅនាងភ្លាមៗ។ បន្ទប់ឃ្លាំងយ៉ាងម៉េច? ក្រែងបន្ទប់នេះគឺជាថ្នាក់ទី៩ “ខ” មិនថាអ៊ីចឹង?

ខ្ញុំងាកទៅមុខថ្នាក់ដើម្បីសម្លឹងរកមើលប៉ាយ ក៏ប្រទះនឹងឈ្មោះប៉ាយ “ឃ្លាំង” ។ ខ្ញុំដូចជាភាំងបន្តិច។ ឬមួយក៏ខ្ញុំចាំបន្ទប់ខុស? មិនសមទេ! សាលារៀនទំហំប៉ុណ្ណឹង មានតែបន្ទប់រៀនប៉ុន្មានល្វែងហ្នឹង ខ្ញុំចាំមិនបានអ្ហេស?

ដ្បិតតែខ្ញុំមកបង្រៀននៅសាលានេះទើបតែបានជាងមួយខែក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែទំហំសាលាប៉ុណ្ណឹង ខ្ញុំអាចកំណត់ចាំបានតាំងពីថ្ងៃដំបូងមកម្ល៉េះ។ ខ្ញុំងាកទៅម្ខាងក៏ឃើញដើមចាមរី(ចន្ទគិរី)មួយដើមធំសម្បើម។ ពិតណាស់!! ថ្នាក់រៀនទី៩ “ខ”  គឺនៅទល់មុខដើមចាមរីធំមួយដើមនេះ។ បងផាន់រ៉ាវាចាហាក់ដូចជាដាស់ខ្ញុំពីការគិតរវើរវាយ៖

«ថ្នាក់ទី៩ “ខ”? ក្រែងនៅសាលាយើងមានថ្នាក់ទី៩តែមួយថ្នាក់ទេតើ គឺថ្នាក់ទី៩ “ក” ! ហើយឥឡូវហ្នឹងបងក៏កំពុងប៉ះម៉ោងបង្រៀនថ្នាក់ទី៩ “ក” ដែរ!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ដូចគេជះទឹកកកកណ្ដាលមុខ។ ខ្ញុំចាប់ត្រជាក់ចុងដៃចុងជើងមួយរំពេច ស្របពេលដែលចំហាយក្ដៅភាយចេញមកពីក្នុងខ្លួនខ្ញុំទាំងដែលអាកាសធាតុនៅខាងក្រៅត្រជាក់ល្ហឹម។ សំឡេងមួយទៀតក៏បន្លឺមកពីអ្នកគ្រូស្អាតរបស់ខ្ញុំ៖

«សាវលីបងប្រាប់ថាឱ្យទៅថ្នាក់ម៉េចឯងត្រលប់មកវិញចឹង? ទៅឱ្យឆាប់!»

សាវលីកូនសិស្សមាត់រអិលប្រចាំថ្នាក់របស់ខ្ញុំបូញមាត់៖

«តែបងណីខ្ញុំចង់ឃើញ…»

អ្នកគ្រូស្អាតសម្លក់សាវលីថ្មែ ស្រដីទាំងសង្កត់ពាក្យច្បាស់ៗ៖

«សាវលី!!»

កូនសិស្សរបស់ខ្ញុំក៏ធ្លាក់ទឹកមុខបូញមាត់របៀបអន់ចិត្តផងខឹងផង៖

«ទៅក៏បានដែរ!»

ខ្ញុំដកភ្នែកចេញពីពួកនាង រួចក៏ស្ទុះតម្រង់ចូលទៅក្នុងថ្នាក់ភ្លាមៗទាំងមិននិយាយតបបងផាន់រ៉ាអ្វីមួយម៉ាត់។ បងផាន់រ៉ាក៏ចូលទៅតាមខ្ញុំភ្លាមដែរ។

ចំណែកឯអ្នកគ្រូស្អាតនោះវិញក៏ងាកមកតាមសម្លឹងខ្ញុំជាប់ទាំងធ្វើមុខប្លែកៗ មិនដឹងជាគិតអ្វីនោះទេ។ មកដល់ក្នុងថ្នាក់ដែលបិទបង្អួចជិតឈឹងតែត្រូវបានបំភ្លឺដោយពន្លឺព្រះអាទិត្យតិចតួចដែលចាំងមកពីខាងក្រៅនិងពន្លឺពិលឆ្វេចឆ្វាច បានបង្ហាញឱ្យឃើញអីវ៉ាន់សំពីងសំពោងជាពិសេសគឺតុចាស់ៗដែលដាក់គរលើគ្នា។

ដីសឹងតែកម្រាស់មួយតឹក ឯពីងពាងព័ទ្ធសម្បុកខ្វែងខ្វាត់ មើលទៅបន្ទប់នេះដូចជាចាស់ទ្រុឌទ្រោមខ្លាំងណាស់។ ពន្លឺចាំងចូលពីខាងក្រៅមកអាចឱ្យខ្ញុំមើលឃើញបង្អួចដែលចងលួសហាក់បង្ហាញថាបង្អួចនេះនឹងរបេះបើសិនជាមិនចងលួសទេនោះ។

ខ្ញុំឃើញលោកនាយកនិងលោកគ្រូម្នាក់ទៀត ឈរជិតគ្នានៅពីមុខក្ដារខៀនដែលរហែករខេករខាកកំពុងចោលភ្នែកសម្លឹងទៅក្រុមនគរបាលពីរនាក់ ដែលពាក់ម៉ាស់ពាក់ស្រោមដៃកំពុងតែឈរធ្វើកិច្ចការរបស់គាត់។

ចំណែកឯក្រុមការងារម្នាក់ទៀត កំពុងតែធ្វើសកម្មភាពលើកដាក់ៗទៅលើក្រណាត់កៅស៊ូមួយ។ ខ្ញុំបោះជំហានទៅមុខបន្តិចទាំងអារម្មណ៍ច្រាស់ច្រាល់ ក្រឡេកឃើញក្រុមការងារនេះកំពុងតែលើកលលាដ៏ក្បាលនិងបំណែកឆ្អឹងដៃមួយផ្នែកទៀត ដែលនៅជាប់សាច់រលេះរលួយខ្លះៗដាក់ទៅលើក្រណាត់កៅស៊ូមួយៗដោយការពិនិត្យពិច័យ។

«មើលទៅសាកសពដូចមិនតិចថ្ងៃមកហើយទេ! ចុះនរណាឃើញដំបូងគេលោកគ្រូជឿន?!»

លោកគ្រូនាយកសួរនាំទៅលោកគ្រូជឿនដែលឈរនៅជិតគាត់។ លោកគ្រូជឿនដែលមានវ័យចំណាស់ល្បីថាជាគ្រូកាចប្រចាំសាលានោះក៏ចាប់តបតិចៗ៖

«ព្រឹកមិញខ្ញុំប្រើឱ្យកូនសិស្សចូលមកយកតុដាក់ជំនួសតុបាក់ក្នុងថ្នាក់រៀនលោកគ្រូ…កូនសិស្សក៏នាំគ្នាស្រែកឆោឡោរត់ចេញមកចែកជើងគ្នាប្រញាយ បន្ទាប់មកទើបខ្ញុំដឹងថាក្មេងៗវាឃើញឆ្អឹងខ្មោចនៅក្នុងឃ្លាំងនេះ!»

មកដល់ត្រឹមនេះ ក្លិនឆួលស្អុយដូចគំរង់ក៏រសាត់ចូលមកក្នុងច្រមុះរបស់ខ្ញុំ ថ្នាក់ខ្ញុំយកដៃខ្ទប់ច្រមុះទៅហើយ ក្លិននៅតែសាយភាយចូលក្នុងឃានវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំធ្វើឱ្យខ្ញុំចង់ដោលម្ដងៗ។

ខ្ញុំចាប់ស្រឡាំងកាំងព្រោះខ្ញុំដូចជាធ្លាប់ធុំក្លិនស្អុយបែបនេះ! ម្ដងនេះខ្ញុំចាប់សម្លឹងទិដ្ឋភាពក្នុងបន្ទប់នេះជាលើកទីពីរ ។​ ខ្ញុំចាំបានច្បាស់ណាស់។ ខ្ញុំមិនច្រឡំនោះទេ។ នេះគឺជាបន្ទប់ថ្នាក់ទី៩ “ខ” ដែលខ្ញុំបានចូលបង្រៀនកាលពីសប្ដាហ៍មុនទេតើ។ ខ្ញុំធ្លាក់ថ្លើមក្ឌុកព្រោះអ្វីៗខុសគ្នាស្រឡះដូចមេឃនឹងដី។ បន្ទប់ដែលជាថ្នាក់រៀនប្រែក្លាយទៅជាបន្ទប់ឃ្លាំងដាក់របស់របរអ៊ីចឹងអ្ហេស? ខ្ញុំស្រដីមួយៗទៅកាន់លោកនាយក៖

«លោកនាយក…ក្រែងបន្ទប់នេះជាថ្នាក់ទី៩ “ខ” អ្ហេសលោកគ្រូ?»

ម្ដងនេះលោកគ្រូនាយក លោកគ្រូជឿន ព្រមទាំងបងផាន់រ៉ាចាប់សម្លឹងមកខ្ញុំព្រាត។ លោកគ្រូជឿនមើលមកខ្ញុំទាំងជ្រួញចិញ្ចើមចូលគ្នារបៀបហួសចិត្ត៖

«សាលាយើងមានថ្នាក់ទី៩ “ខ” មកពីណាលោកគ្រូ! យើងមានត្រឹមតែថ្នាក់ទី៩ “ក” ទេលោកគ្រូព្រោះអីសិស្សទី៩មានតែជាង១០នាក់ហ្នឹងលោកគ្រូ!»

លោកគ្រូនាយកក៏ចាប់ពោលបន្ថែម៖

«នេះបន្ទប់ឃ្លាំងយើងតើលោកគ្រូ! ដាក់របស់របរមកជាង៥ឆ្នាំហើយ!»

 មិនបាច់សួរថាខ្ញុំធ្វើមុខបែបណានោះទេ។ ខ្ញុំស្វាងហាក់ដូចជាគេទះដប់ដៃ។

បន្ទាប់មកខ្ញុំក៏ទទួលបានអារម្មណ៍ថាព្រឺសម្បុរខ្ញាក។ រូបភាពខ្មោចកូនសិស្សនៅក្នុងយល់សប្ដិចាប់មកប្រាកដក្នុងខួរក្បាលខ្ញុំភ្លាមៗ។ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់លាលោកគ្រូនាយកនិងលោកគ្រូជឿនចេញមក។ ចំណែកបងផាន់រ៉ាវិញគាត់នៅក្នុងបន្ទប់នោះនៅឡើយ។ ខ្ញុំមិនគិតច្រើនទេស្ទុះដើរតម្រង់ទៅរកម៉ូតូតែម្ដងព្រោះម៉ោងបង្រៀនរបស់ខ្ញុំក៏ផុតហើយដែរ។

មួយរំពេចនោះស្រាប់តែខ្ញុំឃើញអ៊ំប្រុសចំណាស់ម្នាក់ក្នុងដៃកាន់ការ៉ុងសក់រញ៉េរញ៉ៃ ខោដាច់រខេករខាកនៅក្រវែលៗម៉ូតូរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំប្រញាប់ដើរទៅកាន់ម៉ូតូ លុះគាត់ឃើញខ្ញុំដើរទៅជិតគាត់ក៏រត់ចេញពីខ្ញុំភ្លាមៗហាក់ដូចជាភ័យខ្លាចនឹងខ្ញុំខ្លាំងណាស់។

ខណៈនោះសាវលីកូនសិស្សខ្ញុំក៏បន្លឺសំឡេងនៅក្បែរខ្លួនខ្ញុំតែម្ដង៖

«អ៊ំប្រមគាត់វិកលចរិតទេលោកគ្រូ! មួយថ្ងៃៗគាត់ដើរចុះដើរឡើងនៅក្នុងសាលាហ្នឹងឯងលោកគ្រូ! យប់ឡើងក៏សម្រាន្តនៅសាលាហ្នឹងដែរ!»

ខ្ញុំប្រឹងសម្រួលទឹកមុខវាចាទៅកាន់កូនសិស្ស៖

«អ៎! អឺ…គ្រូមកជាងមួួយខែហើយតែដូចអត់ដែលបានឃើញគាត់ ទើបនឹងមកឃើញមិញនេះឯង!»

និយាយមកដល់ត្រឹមនេះ សំឡេងម៉ូតូស្គុបពីលាន់ឮមកទ្រុល។ អ្នកគ្រូនារីសមសួនក្នុងបេះដូងខ្ញុំនោះ មកឈប់ម៉ូតូនៅមិនឆ្ងាយពីខ្ញុំនិងសាវលីប៉ុន្មានឡើយ។ សាវលីក្រឡេកឃើញនាងហើយក៏ងាកមកញញឹមដាក់ខ្ញុំ៖

«អ៊ីចឹងខ្ញុំជម្រាបលាសិនហើយលោកគ្រូ! បងគាត់មកដល់ហើយ!»

បង?! នាងជាបងស្រីសាវលីអ្ហេស? ខ្ញុំខំសម្រួលទឹកមុខញញឹមស្រាល៖

«បាទសាវលី!​ សុខសប្បាយ!»

សាវលីឡើងម៉ូតូពីក្រោយនារីរមទម្យ ដែលមកទល់នឹងពេលនេះខ្ញុំនៅតែមិនទាន់ស្គាល់ឈ្មោះនាងច្បាស់នៅឡើយ។ គ្រាន់តែឮសាវលីហៅនាងថាណីៗយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹង។ លុះងាកទៅចំហៀងល្វែងអគារកើតហេតុមួយក្រឡេក ខ្ញុំដូចជាប្រទះភ្នែកនឹងស្រីយ៉ែន ដែលកំពុងតែមានអាការៈលឹបលៗសម្លឹងទៅបន្ទប់ឃ្លាំងកើតហេតុទាំងទឹកមុខស្លេកស្លាំងភិតភ័យខុសពីធម្មតា។ ម្ដងនេះសញ្ញាសួររាប់រយក៏លោតនៅលើក្បាលខ្ញុំជាប់គ្នារដឹក។

ពេលថ្ងៃត្រង់នៅផ្ទះស្នាក់…

ខ្ញុំមកដល់ផ្ទះស្នាក់មុនបងផាន់រ៉ាក៏រៀបចំដាំបាយធ្វើម្ហូប។ ខ្ញុំហាន់សាច់ដើម្បីដាក់ឆាបណ្ដើរទាំងនឹកគិតអណ្ដែតអណ្ដូងបណ្ដើរ។ ខ្ញុំនៅតែមិនអស់ចិត្តនឹងរឿងបន្ទប់ឃ្លាំងនោះ។

ខ្ញុំបានទៅបង្រៀននៅបន្ទប់នោះច្បាស់ណាស់ ប៉ុន្តែហេតុអីបានជាវាក្លាយទៅជាឃ្លាំងទៅវិញ? ខ្ញុំចាប់មិនស្រួលក្នុងចិត្តព្រោះនឹកដល់រឿងអូមអាមខ្មោចព្រាយអីអស់នោះ។ ដ្បិតខ្ញុំមិនសូវមានជំនឿលើរឿងនោះមែន ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលប្រមាទម្ដងណាឡើយ។

ឬមួយក៏ខ្ញុំត្រូវខ្មោចលង?? ខ្ញុំគិតម្នាក់ឯង ភ័យបុកពោះឌឹបៗម្នាក់ឯងដល់ថ្នាក់ហាន់សាច់លែងចង់កើត។ គិតចុះគិតឡើង ក៏គិតដល់យ៉ែនកូនពូយ៉ន ដែលខ្ញុំស្គាល់តាមរយៈបងផាន់រ៉ា។ ខ្ញុំពិតជាចង់ទៅសួរនាំនាងខ្លាំងណាស់ថានាងបានចូលរៀនជាមួយខ្ញុំនៅថ្ងៃនេះដែរឬអត់?! ម្យ៉ាងទៀតតើនាងមកឈរអើតឡឹមៗមើលទៅបន្ទប់ឃ្លាំងកើតហេតុទាំងមុខស្លន់ៗបែបហ្នឹងធ្វើអី?!

«យើងបានម្ហូបអីសុណាន់?»

ខ្ញុំស្ទុះងាកចង់គ្រេចក។ ការពិតជាបងផាន់រ៉ាសោះ។ គាត់កំពុងអើតមើលមកខ្ញុំស្របពេលដែលខ្ញុំឯណេះភ័យចង់ស្លេកមុខ។ ខ្ញុំប្រញាប់តបមួយៗ៖

«ឆាស្ពៃបង!»

បងផាន់រ៉ាញញឹមងក់ក្បាលតិចៗទើបចាប់ដើរទៅប្ដូរខោអាវទាំងស្រដី៖

«សាកសពដែលប្រទះឃើញនៅក្នុងបន្ទប់ឃ្លាំងហ្នឹងគឺជាក្មេងប្រុស!»

ខ្ញុំទ្រឹងសកម្មភាព បញ្ចេញសំណួរសួរបងផាន់រ៉ាឥតបង្អង់៖

«ម៉េចបានគេសន្និដ្ឋានបានលឿនម្ល៉េះបង?»

បងផាន់រ៉ាប្ដូរខោអាវបណ្ដើរនិយាយរ៉ាយរ៉ាប់ប្រាប់ខ្ញុំបណ្ដើរផង៖

«អ្នកចុងភូមិគាត់បាត់កូនជាងកន្លះខែហើយ! ពីដំបូងគាត់គិតថាកូនគាត់ខឹងគាត់ដែលស្ដីបន្ទោសរឿងមិនជួយធ្វើការងារ ទើបវាគេចទៅដេកនៅជាមួយមិត្តភក្ដិវាដូចសព្វដង! ប៉ុន្តែប៉ុន្មានថ្ងៃមុន ពេលបាត់កូនយូរថ្ងៃពេកគាត់ក៏ទៅតាមកូនគាត់នៅផ្ទះមិត្តភក្ដិវា! លុះដឹងថាកូនគាត់បាត់ គាត់ក៏ដាក់ពាក្យបណ្ដឹងមកខាងប៉ូលិស! ចៃដន្យអីរកឃើញសាកសពនៅឃ្លាំងព្រឹកនេះមានសភាពដូចជាសពក្មេងជំទង់ទើបប៉ូលិសទំនាក់ទំនងទៅខាងពូមីងដែលបាត់កូន! ទីបំផុតសពហ្នឹងគឺជាកូនគាត់ហ្នឹងឯងព្រោះពួកគាត់នៅចាំចិញ្ចៀននៅនឹងម្រាមដៃសពបាន!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតចងចិញ្ចើមសួរបញ្ជាក់បងផាន់រ៉ា៖

«ដៃសពមានពាក់ចិញ្ចៀនអ្ហីបង?»

បងផាន់រ៉ាងក់ក្បាលតិចៗតបខ្ញុំធ្វើឱ្យខ្ញុំកាន់តែងឿងឆ្ងល់ទ្វេដង៖

«សពរកឃើញតែកំណាត់ដៃនិងក្បាល! ខ្ញុំឆ្ងល់ដល់ហើយបង! ចុះបាត់ខ្លួនអីទៅណាអស់ហើយ?»

បងផាន់រ៉ាស្រដីទាំងមុខស្មើធេង៖

«ប៉ូលិសសន្និដ្ឋានថានេះគឺជារឿងឃាតកម្ម!»

«ឃាតកម្ម?! ទេ! បើថាលួចប្លន់ក៏ដូចជាមិនសមព្រោះចិញ្ចៀននៅនឹងដៃសពធម្មតាតើ! ហើយឆ្ងល់ត្រង់សពទៅនៅក្នុងឃ្លាំងហ្នឹងបានយ៉ាងម៉េច?!

បងផាន់រ៉ាងក់ក្បាលតិចៗ៖

«បងកំពុងតែឆ្ងល់ដែរ! ប៉ូលិសគេកំពុងបើកការស៊ើបអង្កេតហើយ! តែបើតាមបងស្មាន​ ប្រហែលឃាតករសម្លាប់ហើយ វាយកសពទៅកប់ចោលនៅក្នុងហ្នឹង ព្រោះអីក្មេងៗប្រាប់ថា ពេលពួកវានាំគ្នាចូលទៅយកតុហ្នឹង ពួកវាដើរក្រឡាច់ជើង! ដំបូងពួកវាស្មានថាដីកំពីកកំពក តែពេលពិនិត្យទៅឃើញសក់រុយៗជាប់នឹងឆ្អឹង ក៏នាំគ្នាផ្អើលស្រែកឆោឡោរត់ចែកជើងគ្នាទៅ!»

ខ្ញុំដកដង្ហើមធំ។ មកបង្រៀននៅតំបន់ដាច់ស្រយាលទោះរៀងលំបាកបន្តិចក៏ខ្ញុំមិនថាដែរ ប៉ុន្តែនេះមកចួបរឿងឃាតកម្មអីបែបនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំដូចជាមិនស្រួលក្នុងចិត្តសោះ។

អ្វីដែលសំខាន់បេះដូងខ្ញុំកំពុងលោតស្ទើរធ្លាយព្រោះបងផាន់រ៉ាប្រាប់ថាជាសពក្មេងប្រុស។ វាគឺដូចនៅក្នុងយល់សប្ដិខ្ញុំដែលខ្ញុំត្រូវខ្មោចក្មេងប្រុសក្នុងបន្ទប់នោះលង។ ម្ដងនេះខ្ញុំកាន់តែប្រាកដចិត្តម្ដងបន្តិចៗហើយថាខ្ញុំត្រូវបានខ្មោចលងពិតមែន។ ខ្ញុំបន្ធូរដង្ហើមធំជាថ្មី។ ខ្មោចលងមិនលងដូចជាមិនសូវសំខាន់ទេនៅពេលនេះ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់នោះគឺថា ខ្ញុំចង់ដឹងពីមូលហេតុដែលនាំឱ្យក្មេងជំទង់នោះត្រូវគេសម្លាប់ហើយកាត់បំណែកសាកសព យកទៅកប់ចោលនៅក្នុងឃ្លាំងនៅសាលា។ ទង្វើនេះពិតជាសាហាវយង់ឃ្នងពេកហើយ។

តើឃាតករជានរណា អីក៏មានចិត្តអាក្រក់សាមាន្យថ្នាក់នេះ? ឬក៏ជាករណីគំនុំគុំកួន? ក្មេងប្រុសជំទង់ប៉ុនហ្នឹងទៅមានរឿងគំនុំគុំកួនជាមួយគេដល់ថ្នាក់គេសម្លាប់អ្ហេស?! បើមានគំនុំ សមណាស់ដែលថាក្មេងប្រុសរងគ្រោះមានគំនុំជាមួយក្មេងជំទង់ផ្សេងៗដែលមានអាយុប្រហាក់ប្រហែលគេ ប៉ុន្តែសភាពសាកសពនិងការបំបិទព័ស្តុតាងគ្រប់យ៉ាងធ្វើឱ្យខ្ញុំជឿថា អ្នកដែលសម្លាប់គេគឺជាមនុស្សចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ។ ហើយចុះបំណែកសាកសពផ្សេងទៀតនៅឯណា?!

ខ្ញុំចេះតែដាក់សំណួរសួរខ្លួនឯងពីមួយទៅមួយមិនចេះដាច់ លុះទីបំផុតចម្លើយដែលខ្ញុំទទួលបាននោះគឺ គ្មានចម្លើយ។  

យប់នេះខ្ញុំគេងមិនលក់សោះ ចេះតែរសេះរសោះមិនសុខមិនសាប់សោះព្រោះចេះតែគិតពីរឿងកាលពីព្រឹកមិញមិនចេះឈប់។ ខ្ញុំទាញទូរសព្ទយកមកមើលម៉ោងឃើញម៉ោងជិត១២យប់ទៅហើយ។ តាមរយៈពន្លឺព្រាលៗ ខ្ញុំបែរក្រឡេកទៅបងផាន់រ៉ាឃើញគាត់សម្រាន្តលក់ភ្លឹង។ ខ្ញុំបន្ធូរដង្ហើមព្យាយាមបញ្ឈប់ខ្លួនឯងពីការគិតប្រឹងធ្មេចភ្នែកគេងតែមិនខុសអីពីគេថាកាន់តែបំភ្លេចកាន់តែនឹកឃើញនោះទេ។

លុះមួយសន្ទុះធំខ្ញុំលក់រលីវៗក៏ស្រាប់តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាស្រមោលស្ទុងៗដើរកាត់ចុងជើងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចាប់ស្វាងចែសតែមិនទាន់បើកភ្នែកភ្លាមនោះទេ។ ខ្ញុំសន្សឹមៗបើកភ្នែកតិចៗក៏ឃើញស្រមោលមនុស្សបើកទ្វារតិចៗលបចេញទៅក្រៅ។ ខ្ញុំចាប់ស្រឡាំងកាំងដៀងភ្នែកយឺតៗមកមើលគ្រែបងផាន់រ៉ាវិញ។ ម្ដងនេះនៅលើគ្រែគាត់គឺទទេស្អាត។ ដូច្នេះមានន័យថាស្រមោលខ្មៅដែលដើរចេញអម្បាញ់មិញគឺជាបងផាន់រ៉ា?

ចុះគាត់ចេញទៅណាទាំងកណ្ដាលអាធ្រាត្រអ៊ីចឹង?

អ្វីដែលសំខាន់គាត់ធ្វើឫកពាហាក់ដូចជាលឹបលណាស់។ មួយស្របក់ទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តងើបចេញពីគ្រែយឺតៗ។ កន្លងទៅជិតមួយនាទីខ្ញុំក៏មកដល់មាត់ទ្វារ ហើយក៏ប្រឹងដៀងភ្នែកសម្លឹងទៅក្រៅ។ ខ្ញុំភាន់ភាំងជាថ្មី។ ក្រោមពន្លឺចន្ទ្រា បងផាន់រ៉ាកំពុងតែលីចបកាប់ដើរទៅជិតដើមព្រីងជាប់ព្រំប្រទល់ចម្ការដំឡូង រួចក៏លូនតាមរបងលួសចូលទៅក្នុងចម្ការដំឡូងនោះមួយរំពេច។

គាត់ចង់ធ្វើអីហ្នឹង? ខ្ញុំមិនយល់ទេថាគាត់យកចបកាប់ទៅធ្វើស្អីក្នុងចម្ការទាំងយប់បែបនេះ? បងផាន់រ៉ាក៏បាត់ទៅក្នុងដើមដំឡូងស៊ុបទ្រុប។ ខ្ញុំមិនអាចបង្អង់បាននោះឡើយ ព្រោះថាសន្ទុះចិត្តនៃការចង់ដឹងរបស់ខ្ញុំវាកំពុងតែពុះកញ្ជ្រោលខ្លាំងណាស់។

ខ្ញុំខំបោះជំហានលបៗទាំងអត់ដង្ហើមម្ដងៗរហូតចូលទៅដល់ក្នុងចម្ការដំឡូងដែរ។ ខ្ញុំសសៀរៗដើរក្នុងរងដើមដំឡូងទាំងភ័យព្រួយខ្លាចពួកសត្វអាសិរ្ពិស ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនខ្វល់នោះឡើយព្រោះអ្វីដែលសំខាន់គឺខ្ញុំចង់ដឹងថាបងផាន់រ៉ាមកធ្វើស្អីក្នុងចម្ការដំឡូងនេះ។

ដើរលបៗចូលទៅក្នុងគុម្ពោតដំឡូងបន្តិច សំឡេងកាប់ដីក៏លាន់ឮឡើងមក។

ខ្ញុំឱនចុះក្នុងគុម្ពោតដំឡូងលាក់ខ្លួន ខណៈនៅចំពោះមុខខ្ញុំគឺជាបងផាន់រ៉ាដែលកំពុងកាប់ដីភឹបៗ បំភ្លឺដោយចង្ក្រៀងអគ្គិសនីដែលភ្លឺផ្លុងៗ។ ខ្ញុំតាមមើលគ្រប់សកម្មភាពរបស់បងផាន់រ៉ាមិនឱ្យរំលងនោះទេ។ គាត់កាប់ផងកាយផងគ្មានឈប់ដៃ។ តើនេះគាត់កំពុងធ្វើអី? ជីកកំណប់អ្ហេស? ហេតុផលដូចជាចាស់គំរឹលពេកហើយ។

ខ្ញុំមិនប្រយ័ត្នក៏រំកិលខ្លួនចំមែកដំឡូងងាប់លាន់ឮសំឡេងបន្តិច។ បងផាន់រ៉ាងាកមកកន្លែងខ្ញុំភ្លែត។ ខ្ញុំក្ដោបមាត់នៅស្ងៀមសឹងតែមិនហ៊ានដកដង្ហើម។ បងផាន់រ៉ាលើកចង្កៀងអគ្គិសនីទ្រោលបំភ្លឺទាំងអើតកផ្អៀងផ្អងមកកន្លែងខ្ញុំ។

មួយសន្ទុះគាត់ក៏ដាក់ចង្កៀងចុះរួចបន្តកាប់ដី។ ខ្ញុំឯណេះបន្ធូរដង្ហើមខ្សាក។ សំណាងហើយដែលកន្លែងខ្ញុំពួននេះបាំងដើមដំឡូងដែលដួលចុះច្រូងច្រាងនោះ។ បងផាន់រ៉ាប្រែជាដាក់ចបចុះរួចក៏កកូរកកាយដីខ្លាំងៗ ស្រាប់តែគាត់អុកគូទទឹសហាក់ដូចជាតក់ស្លុតណាស់។

គាត់ម្នីម្នាកាយដីលុបកន្លែងនោះវិញភ្លាមៗ។ ខ្ញុំដឹងថាគាត់ប្រុងនឹងទៅបន្ទប់វិញដូច្នេះខ្ញុំក៏ស្រូតលបចេញមកបន្ទប់មុនគាត់ទាំងសញ្ញាសួរលោតពេញក្បាលដោយការចង់ដឹង។

ខ្ញុំពិតជាចង់ដឹងណាស់ថាបងផាន់រ៉ាកាប់កាយរកអ្វី? ម៉េចនៅសុខៗគាត់ក៏ទៅជាលុបវិញដូច្នេះ? ខ្ញុំមកដល់លើគ្រែធ្វើជាសំងំគេងធម្មតា។ លុះមួយសន្ទុះបងផាន់រ៉ាក៏លបៗដើរចូលមកក្នុងរួចក៏លបៗដើរទៅបន្ទប់ទឹកទំនងជាទៅលាងសម្អាតដៃ ហើយទើបឡើងមកសម្រាកធម្មតាវិញ។  

ខ្ញុំខំលួចដៀងភ្នែកទៅគ្រែបងផាន់រ៉ាទាំងច្រាស់ច្រាល់ដូចមាន់រកពង។ ពេញមួយយប់នេះខ្ញុំបញ្ឈរភ្នែកដូចផឹកកាហ្វេអស់ដប់កែវ។ ម្ដងម្ដាលខ្ញុំនៅបន្តលួចដៀងភ្នែកទៅគ្រែបងផាន់រ៉ាព្រោះតែមិនអស់ចិត្តនឹកឆ្ងល់នឹងសកម្មភាពប្លែកៗរបស់គាត់។ តើបងផាន់រ៉ាជីកកកាយរកស្អីទៅ? ឬមានអីខុសប្រក្រតីនៅចម្ការមីងឱក?

………………………

ព្រឹកព្រលឹម…

«អ្ហាយយយយ…!!»

សំឡេងស្រែកលាន់មកដល់បន្ទប់ខ្ញុំយ៉ាងច្បាស់ទែង។ ខ្ញុំខំស្ទុះងើបភីងទាំងសើងមម៉ើង ខណៈបងផាន់រ៉ាបាត់ទៅណាហើយក៏មិនដឹង។ ខ្ញុំស្ទុះចេញមកក្រៅទើបដឹងថាសំឡេងលាន់មកពីចម្ការដំឡូងក្បែរផ្ទះស្នាក់ខ្ញុំនេះសោះ។ រីឯសំឡេងស្រែកនោះក៏បន្លឺឡើងមកជាថ្មី៖

«ជួយផង!…ជួយផង…!!»

«មានរឿងអីហ្នឹងសុណាន់?»

ខ្ញុំភ្ញាក់ដូចជាន់ពស់ លុះក្រឡេកទៅឃើញបងផាន់រ៉ាកំពុងបៀមច្រាសដុសធ្មេញក្នុងមាត់ទាំងសក់ក្បាលសើងមម៉ើងទំនងស្ទុះចេញមកពីបន្ទប់ទឹកហើយ។ ខ្ញុំក៏និយាយខ្សាវៗទាំងមីងមាំងដូចគ្នា៖

«ប្រញាប់ទៅមើលមើល៍បង!!»

ពួកខ្ញុំប្រញាប់រត់ចេញមកក្រៅ ស្របគ្នានឹងមីងឱករត់មករកពួកខ្ញុំទាំងឆ្ការដៃឆ្ការជើងនិយាយដាច់ៗទាំងដង្ហក់ខ្យល់៖

«លោកគ្រូ!….លោកគ្រូ!…ជួយផង…ជួយផង!!…»

គាត់រត់មកដល់ទាំងហត់គឃូស។ ខ្ញុំក៏ចាប់ស្រដីទាំងថប់ៗដែរ៖

«សម្រួលអារម្មណ៍សិនមីង…មានអីមែនមីង?»

ខ្ញុំដៀងភ្នែកទៅបងផាន់រ៉ាឃើញគាត់កំពុងតែមីងមាំងដូចគ្នា។ ម្ដងនេះមីងឱកក៏ចាប់បន្តប្រយោគទាំងផុតផើយ៖

«ហៅប៉ូលិស…ហៅប៉ូលិសមកលោកគ្រូ…!»

ខ្ញុំកាន់តែងីងើទ្វេដង ប្រញាប់សួរនាំគាត់ញាប់មាត់ជាថ្មី៖

«មានរឿងអីអ្ហេសមីង?!»

«គឺ…មីង…មីងឃើញសពក្នុងចម្ការដំឡូង!»

គាត់បញ្ចប់ឃ្លាសឹងតែមិនទាន់ផង ខ្ញុំក៏ទៅជាគាំងដូចមនុស្សយន្ត។

ខ្ញុំនឹកភ្នកដល់រឿងកាលពីយប់មិញពេលឮពាក្យថា “ក្នុងចម្ការដំឡូង”។ ខ្ញុំដៀងភ្នែកមើលទៅបងផាន់រ៉ាឃើញមុខគាត់ប្រែជាស្លេកងាំងគ្មានឈាមមួយតំណក់។ សភាពរបស់គាត់បញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាគាត់តក់ស្លុតជាងខ្ញុំទៅទៀត។

……………………………

ក្នុងចម្ការដំឡូង…

មនុស្សម្នាមករោមអ៊ូអ៊ែ ស្របពេលដែលប៉ូលិសនិងអ្នកជំនាញកំពុងធ្វើការពិនិត្យសាកសពដែលហើមប៉ោងសឹងតែមើលមិនយល់នៅលើក្រណាត់កៅស៊ូ។ ម្នាក់ៗរួមទាំងខ្ញុំផងដែរសុទ្ធតែខ្ទប់ច្រមុះព្រោះក្លិនអសោចជះខ្លាំងសឹងតែសន្លប់។ ខណៈនោះស្រាប់តែមីងនិងពូពីរនាក់ទៀតរត់មកវែកគេវែកឯង ស្ទុះទៅជិតសពរួចក៏យំហ៊ូ ទួញសោកកន្ទក់កន្ទេញ៖

«កូនម៉ែ…ហ៊ឺ…កូន….កូនម៉ែ…»

មីងម្នាក់នោះយំរៀបរាប់សង្រេងសង្រៃ ជាហេតុធ្វើឱ្យខ្ញុំដឹងថាគាត់ជាម្ដាយរបស់សាកសព។ ចំណែកឯពូម្នាក់នោះក៏កំពុងយំសស្រាក់ផងដែរ ហើយបើខ្ញុំស្មានមិនខុសទេគាត់គឺច្បាស់ជាពុករបស់សាកសពជាមិនខាន។

«មីងស្រៀងពូធុងរស់នៅចុងភូមិ ត្រូវជាឪពុកម្ដាយរបស់ប្អូនធាម ដែលត្រូវបានគេសម្លាប់ហើយកាត់ដៃនិងក្បាលយកកប់ចោលក្នុងឃ្លាំងនៅសាលា! នេះមិននឹកស្មានថា…តួខ្លួនសាកសពមកនៅក្នុងចម្ការមីងឱកបែបហ្នឹងវិញសោះ! មើលចុះសភាពសាកសពគឺពិតជាគួរឱ្យសង្វេគខ្លាំងណាស់! នរណាគេអីក៏ចិត្តខ្មៅម្ល៉េះហ៊ានលើកដៃសម្លាប់ក្មេងជំទង់បែបហ្នឹងទៅរួច! »

ខ្ញុំភ្ញាក់ស្រឡាំងកាំងនឹងសំឡេងខ្សាវៗកៀនខ្លួននោះមិនស្ទើរទេ លុះងាកទៅក៏ប្រសព្វនឹងនារីល្អឯកប្រចាំបេះដូងខ្ញុំតែម្ដង។

ខ្ញុំប្រហោងពោះធ្លុងនៅពេលដែលនាងងាកមកសម្លឹងខ្ញុំ ទាំងចោលស្នាមញញឹមសោះកក្រោះមកជាមួយផង។ នេះនាងកំពុងរ៉ាយរ៉ាប់ប្រាប់ខ្ញុំអ្ហេស??! ខ្ញុំក្រឡេកទៅសាកសពឃើញប៉ូលិសយកក្រណាត់សំពត់សគ្របសពជិតស្លុប។ ប៉ុន្តែបើតាមដែលឮនាងនិយាយ អាចបញ្ជាក់បានថានាងបានមកដល់ទីនេះ តាំងពីពេលដែលសពនៅមិនទាន់ត្រូវបានគេយកក្រណាត់សគ្របជិតម្ល៉េះ។

សាកសពសល់តែតួខ្លួននិងដៃមួយចំហៀង!! ពិតមែនហើយ! គឺពិតជាគួរឱ្យសង្វេគអាណោចអាធមខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំពិតជាសរសើរនាងណាស់ ដែលនាងមានភាពក្លាហានមកមើលសភាពសាកសពដែលគួរឱ្យញញើតនិងសង្វេគថ្នាក់នេះ។

មកដល់ត្រឹមនេះនាងក៏ចាប់ងាកទៅសម្លឹងក្រុមប៉ូលិសធ្វើការវិញដែលហាក់ពញ្ញាក់ឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់ពីការសម្លឹងនាងភ្លឹក។ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ងាកទៅមើលក្រុមពូប៉ែនធ្វើការវិញទាំងបន្តគិតម្នាក់ឯងដូចជាមនុស្សឆ្កួត។ តួខ្លួនសាកសពត្រូវបានឃាតករយកមកកប់នៅទីនេះអ៊ីចឹងអ្ហេស?

ខ្ញុំនឹកឃើញដល់បងផាន់រ៉ាកាលពីយប់មិញ។ ម៉េចបានជាមានរឿងគាប់ចួនគ្នាបែបនេះ? ខ្ញុំចាំមិនច្រឡំទេថាកន្លែងដែលគាត់គាស់កាលពីយប់មិញគឺជាកន្លែងនេះច្បាស់ណាស់។

ខ្ញុំចេះតែដៀងភ្នែកមើលបងផាន់រ៉ាដែលឈរនៅម្ខាងខ្លួនខ្ញុំជាញឹកញាប់។ ទឹកមុខគាត់បញ្ជាក់ថាគាត់មានអារម្មណ៍មិនស្រួលនោះទេ។ ខ្ញុំកាន់តែច្រាស់ច្រាល់ក្នុងចិត្ត តែក៏ប្រញាប់បន្លឺសំឡេងខ្សាវៗសួរទៅកាន់អ្នកគ្រូស្អាតបន្តទៀតតាមកម្សួលចិត្តដែលចង់ដឹងចង់ឮ៖

«ចុះធាមរៀននៅថ្នាក់ទីប៉ុន្មានហើយគេជាក្មេងយ៉ាងម៉េចដែរ?!»

សំណួរត្រង់ភ្លឹករបស់ខ្ញុំធ្វើឱ្យអ្នកគ្រូស្អាតដៀងភ្នែកមកសម្លឹងខ្ញុំបន្តិច ទើបនាងបន្លឺវាចាថ្នមៗជាថ្មី៖

«ឮសាវលីប្រាប់ថាកាលពីថ្នាក់ទី៧ ធាមរៀនជាមួយវាដែរ លុះដល់ថ្នាក់ទី៨ធាមក៏ឈប់រៀនទៅ! បើនិយាយពីអត្តចរិតរបស់ធាមវិញ សាវលីប្រាប់ថាកាលនៅរៀនធាមជាក្មេងស្ងប់ស្ងាត់មិនសូវចេះមាត់កច្រើនទេ! តែក្រោយមកធាមក៏ទៅសេពគប់ជាមួយនឹងពួកក្មេងស្ទាវៗពាលាអាវ៉ាសែ   លុះយូរៗទៅគេក៏ចេះគេចម៉ោងរៀនហើយទៅដេកនៅផ្ទះក្មេងស្ទាវៗអស់នោះញឹកញាប់ ជាងទៅដេកនៅផ្ទះរបស់គេទៅទៀត! ក្រោយមកគេក៏ឈប់រៀនទៅ!!»

ខ្ញុំទ្រឹងបន្តិចព្រោះដឹងថា ឥទ្ធិពលមិត្តភក្ដិនេះគឺវាខ្លាំងជាងឥទ្ធិពលទំនាញផែនដីទៅទៀត។ មនុស្សល្អម្នាក់អាចក្លាយទៅជាមនុស្សពាលាអាវ៉ាសែលែងដឹងខុសត្រូវក៏ដោយសារតែមិត្តភក្ដិអូសទាញនេះឯង។ ខ្ញុំបន្ធូរដង្ហើមខ្សាក រួចក៏ឆៀងភ្នែកទៅមើលនារីក្នុងសុបិនខ្ញុំ ដែលកំពុងតែផ្ដោតចក្ខុដូចកូនម្រឹគមើលទៅពូប៉ែននិងក្រុមការងារដែលកំពុងធ្វើការងារយ៉ាងសស្រាក់សស្រាំនោះ។

ខ្ញុំដូចជាប្លែកក្នុងចិត្តដែរនៅពេលដែលនាងមកនិយាយហូរហែជាមួយខ្ញុំ ទាំងដែលរាល់ដងនាងតែងតែគេចមុខមិនចង់និយាយជាមួយខ្ញុំឡើយ។

«ក្មេងខូចពិបាកស្ដីប្រដៅណាស់លោកគ្រូ! មិនដឹងថាវាទៅមានរឿងមានរ៉ាវជាមួយពីណាទេ ទើបដល់ថ្នាក់គេកាប់សម្លាប់អីបែបនេះ! ក្មេងៗសម័យឥឡូវយ៉ាប់សម្បើមណាស់! រឿងអីបន្តិចបន្តួចក៏ប្រើដៃប្រើជើងដែរ! ស្រួលមិនស្រួលអាធាមវាទៅករឿងករ៉ាវប៉ះពារស្អីគេហើយ ទើបគេបកមកសងសឹកវាវិញអ៊ីចឹង!!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើត លុះងាកទៅក៏ប្រសព្វនឹងពូយ៉ន ដែលទើបនឹងបញ្ចប់ប្រយោគអម្បាញ់មិញទាំងគ្រវីក្បាលតិចៗផង។ ខ្ញុំឯណេះលួចបន្ធូរដង្ហើមខ្សាកស្រដីខ្សាវៗ៖

«តែយ៉ាងណាក៏មិនត្រូវដល់ថ្នាក់កាប់សម្លាប់គ្នាបែបហ្នឹងដែរពូ!»

«ហេតុអីក៏ថាមិនអាចទៅលោកគ្រូ?!»

អ្នកគ្រូស្អាតស្រាប់តែព្រលយមួយសំណួរ ទាំងងាកមកសម្លឹងខ្ញុំបន្តិចផង។ សន្សឹមៗនាងក៏រេក្រសែភ្នែកទៅម្ខាងគេចចេញពីកែវភ្នែកភ្លឹះៗរបស់ខ្ញុំ បន្លឺតិចៗ៖

«លោកគ្រូទើបនឹងមកថ្មី ដូច្នេះលោកគ្រូគួរតែប្រយ័ត្នខ្លួនឱ្យបានច្រើនជាងនេះ!! នៅទីនេះក្មេងៗមួយចំនួនសេពគ្រឿងញៀនគ្រឿងស្រវឹងពាលាអាវ៉ាសែពុកម៉ែប្រដៅមិនស្ដាប់គ្រូថាមិនតាម! ពួកគេអស់ហ្នឹងមិនដឹងថាស្អីជាច្បាប់នោះទេ តែអ្វីដែលពួកគេដឹងគឺថានៅពេលដែលពួកគេខឹងស្អប់នរណាម្នាក់ហើយ ពួកគេនឹងគុំកួនសងសឹកជាមួយអ្នកនោះឥតមានគិតខ្លាចញញើតនគរបាលឡើយ!!»

ខ្ញុំលេបទឹកមាត់ក្អឹក។ នេះហើយជាអ្វីដែលម៉ែខ្ញុំបានផ្ដាំមកពីផ្ទះ។ គាត់ថាធ្វើជាគ្រូគេត្រូវតែចិត្តធ្ងន់ជាមួយសិស្សបន្តិច ហើយគួរធ្វើឱ្យសិស្សគោរពជាជាងឱ្យសិស្សខ្លាច ពីព្រោះសិស្សមួយចំនួនខ្លបខ្លាចគ្រូតែនៅចំពោះមុខតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែនៅពីក្រោយខ្នងវិញ ពួកវានិយាយពេបជ្រាយគ្រូសព្វសារពើហើយថែមទាំងគិតរកល្បិចកលវាយបកធ្វើបាបគ្រូវិញថែមទៀតផង។

ខ្ញុំរៀបនឹងបន្តសន្ទនា ស្រាប់តែមួយរំពេចនោះសំឡេងស្រែករបស់នរណាម្នាក់បន្លឺក៏ឡើងមកខ្លាំងៗផ្អើលអ្នកស្រុកដែលមានឈរពពាក់ពពូនគ្នានេះ៖

«ហ៊ឺ….អ៊ឺ…ខ្លាចហើយ….ខ្លាចហើយ! អាក្រក់ណាស់! អាក្រក់ណាស់…!»

គ្រប់គ្នាបែរទៅប្រភពសំឡេងទាំងភ្ញាក់ផ្អើលស្រឡាំងកាំង ប្រទះនឹងពូប្រមដែលជាជនវិកលចរិត កំពុងតែបើកភ្នែកក្រឡើតក្រឡាប់សម្លឹងមកម្ដុំខ្ញុំទាំងស្រែកប្រកាច់ប្រកិនហាក់ដូចជាខ្លាចអ្វីមួយខ្លាំងណាស់។

តើគាត់ចង់មានន័យថាម៉េច?! គាត់ខ្លាចអ្វីទៅ? ខ្ញុំហៀបនឹងស្ទុះទៅរកគាត់ទៅហើយតែគាត់ក៏ពន់ការ៉ុងរត់ចេញពីគុម្ពោតដំឡូងនោះទៅក្រៅទាំងប៉ផាត់ពភីងលែងងាកក្រោយ។ គ្មាននរណាម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍នឹងគាត់ឡើយ ព្រោះអ្នកភូមិនៅទីនេះនរណាក៏ដឹងដែរថាគាត់វិកលចរិតតែចំពោះខ្ញុំ ខ្ញុំបែរជាមានអារម្មណ៍ប្លែកៗទៅវិញ។

គាត់និយាយថាខ្លាចហើយៗ តើគាត់សំដៅដល់អ្វីទៅ? សំឡេងរបស់ពូយ៉នក៏លាន់ឡើងមកក្បែរខ្ញុំតិចៗ៖

«លោកគ្រូកុំទៅចាប់អារម្មណ៍នឹងអាប្រមធ្វើអី! វាឆ្គួតមកជាច្រើនឆ្នាំហើយតាំងពីគ្រួសារវាបានស្លាប់ក្នុងភ្លើងឆេះផ្ទះកាលពីឆ្នាំនោះម្ល៉េះ!»

ខ្ញុំងាកទៅពូយ៉នបន្តិចទាំងនឹកអាណិតពូប្រមឡើងមក។ បានន័យថាគាត់មិនបានវិកលចរិតតាំងពីកំណើតនោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញគាត់ច្បាស់ជាមានវិបត្តិផ្លូវចិត្តធ្ងន់ធ្ងរព្រោះទទួលយកមរណភាពក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់មិនបានហើយ។

……………….

ពេលរសៀលនៅផ្ទះស្នាក់…

«សុំលោកគ្រូទាំងពីរជួយសហការផងព្រោះអីខាងពូត្រូវប្រញាប់បិទបញ្ចប់រឿងក្ដីនេះឱ្យបានឆាប់បំផុត!»

ពូប៉ែនជានគរបាលដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់ព្រមទាំងនគរបាលពីរនាក់ទៀតចូលមកក្នុងផ្ទះស្នាក់របស់ខ្ញុំ ដើម្បីមកសាកសួរខ្ញុំព្រមទាំងបងផាន់រ៉ាខ្លះៗពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងសាកសពក្មេងប្រុសនៅក្នុងចម្ការមីងឱក ព្រោះថាដីចម្ការនោះនៅជាប់នឹងផ្ទះស្នាក់របស់ពួកយើង។ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់តបទៅគាត់៖

«បាទពូ! ខ្ញុំសហការជានិច្ច!»

បងផាន់រ៉ាមិនតបអ្វីនោះទេ។ គាត់ហាក់ដូចជារង់ចាំឱ្យពូប៉ែនសួរសំណួរតែម្ដង។ ពូប៉ែនក៏ចាប់ផ្ដើមសាកសួរពួកខ្ញុំ៖

«តាមរយៈការសន្និដ្ឋានជាបឋមសាកសពអាធាមត្រូវបានគេសម្លាប់ហើយកាត់យកតួខ្លួននិងដៃមួយចំហៀង យកមកកប់ចោលនៅដីចម្ការអ្នកឱកជាច្រើនថ្ងៃមកហើយ! ខ្ញុំចង់សួរលោកគ្រូទាំងពីរថា អំឡុងពេលប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ តើលោកគ្រូមានឃើញអ្វីខុសប្រក្រតីនៅដីចម្ការអ្នកឱកដែរទេ?»

ខ្ញុំទ្រឹងបន្តិចហាក់រកនឹកចម្លើយស្រាប់តែបងផាន់រ៉ាឆ្លើយផូង៖

«អត់ទេ! គឺ…ខ្ញុំចង់មានន័យថាគ្មានអីប្លែកទេពូ មែនទេសុណាន់?»

ខ្ញុំហាក់មើលដឹងថាបងផាន់រ៉ាដូចជាខុសប្រក្រតី។ ម៉េចបានជាគាត់ចាំបាច់ធ្វើឫកពាបែបនេះធ្វើអី? ខ្ញុំកំពុងតែគិតថាតើគួរនិយាយប្រាប់រឿងបងផាន់រ៉ាចូលទៅគាស់កកាយកន្លែងកប់សាកសពនៅក្នុងចម្ការមីងឱក  ប្រាប់ទៅពូប៉ែនដែរឬអត់ព្រោះដំណាក់កាលនេះដូចជាហាស្លាក់ខ្ជាក់ស្លែងដល់ហើយ។ ពូប៉ែនក៏សួរបញ្ជាក់៖

«លោកគ្រូប្រាកដហើយអ្ហេស?»

បងផាន់រ៉ាក៏ឆ្លើយរ៉ាវអត់មានបង្អង់ឡើយ៖

«បាទប្រាកដហើយ! ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះពួកខ្ញុំហត់នឿយណាស់មកពីសាលាក៏សម្រាក…មិនបានចាប់ភ្លឹកថាមានអ្វីប្លែកឬមិនប្លែកនោះទេពូ!»

«តែខ្ញុំមិនគិតអ៊ីចឹងទេបងផាន់រ៉ា!»

ទីបំផុតខ្ញុំក៏បន្លឺមួយប្រយោគ។ គ្រប់គ្នាស្ងាត់មាត់ច្រៀបហាក់រង់ចាំស្ដាប់ខ្ញុំនិយាយបន្ត។ ពូប៉ែនឃើញខ្ញុំធ្វើទ្រឹងៗស្ងាត់មាត់មួយសន្ទុះធំ គាត់ក៏ប្រញាប់តឿន៖

«លោកគ្រូបានឃើញអីខុសប្រក្រតីអ្ហេស?»

ខ្ញុំសម្រេចចិត្តហើយថានឹងប្រាប់អ្វីដែលខ្ញុំឃើញទៅប៉ូលិសព្រោះបើខ្ញុំលាក់រឿងគ្រប់យ៉ាងបន្តទៀតនោះ គឺមានន័យថាខ្ញុំកំពុងចូលដៃជាមួយនឹងឃាតករដែរ។

«កាលពីប៉ុន្មានថ្ងៃមុនខ្ញុំបានឃើញភ្លើងភ្លឹបភ្លែតនៅក្នុងចម្ការទាំងយប់!»

ខ្ញុំបញ្ចប់ប្រយោគទាំងដៀងភ្នែកទៅមើលដៃបងផាន់រ៉ា។ ដៃទាំងពីររបស់គាត់កំពុងតែញ័រទទ្រើក។ ហេតុអីទៅ?! ម៉េចបានជាគាត់ធ្វើខ្លួនឱ្យមានពិរុទ្ធយ៉ាងនេះ? គាត់កំពុងតែក្ដាប់ដៃចូលគ្នាដើម្បីបន្លប់ភាពច្រាស់ច្រាល់។ ចំណែកឯពូប៉ែនក៏បន្តសួរជីកឫសជីកគល់តទៅទៀត៖

«លោកគ្រូបានឃើញនៅថ្ងៃណា? ប្រហែលជាថ្មើរណាដែរ?»

«គឺយប់ថ្ងៃអាទិត្យបើគិតទៅគឺកាលពីបីថ្ងៃមុន!    ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនចាំម៉ោងច្បាស់ទេពូ…បើតាមស្មានគឺប្រហែលជាម៉ោងជាងដប់យប់!»

បងផាន់រ៉ាក៏ផ្ទាន់សួរខ្ញុំភ្លាមៗយ៉ាងតក់ក្រហក់៖

«ថ្ងៃដែលបងទៅលេងផ្ទះលោកគ្រូនាយកនោះអ្ហេស?»

ខ្ញុំក៏ងក់ក្បាលតិចៗទាំងព្យាយាមសង្កេតអាការៈបងផាន់រ៉ាផងដែរ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសង្ស័យបងផាន់រ៉ាហើយ។ នៅយប់នោះគាត់មកដល់ផ្ទះវិញទាំងគ្មានម៉ូតូហើយនិយាយថាម៉ូតូនៅផ្ទះគ្រូនាយក។ វាគាប់ចួនណាស់ដែលខ្ញុំបានឃើញភ្លើងនៅចម្ការដំឡូងហាក់ដូចជាមានមនុស្សកំពុងតែធ្វើស្អីនៅក្នុងនោះ។ លុះកាលពីយប់មិញខ្ញុំបានឃើញគាត់ចូលទៅគាស់កកាយកន្លែងសាកសពស្រស់ៗនឹងភ្នែកទៀតតើមិនឱ្យខ្ញុំសង្ស័យគាត់យ៉ាងម៉េចបាន?

ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំគិតមិនចេញនោះគឺតើបងផាន់រ៉ាធ្វើអ៊ីចឹងធ្វើអី? គាត់សម្លាប់ក្មេងធ្វើអីទាំងដែលគាត់ក៏ដូចខ្ញុំទើបនឹងមកបង្រៀននៅទីនេះមិនបានប៉ុន្មានផង។

ម្យ៉ាងទៀតបើសិនគាត់គឺជាឃាតករពិតមែននោះ គាត់គួរតែកប់សាកសពនោះចោលហើយមិនទៅរវីរវល់អ្វីទៀតទាំងអស់។ ប៉ុន្តែគ្រប់យ៉ាងបែរជាបញ្ច្រាសគ្នា។ ឬក៏ខ្ញុំគិតច្រើនដោយខ្លួនឯង? វាពិតជាមិនអាចទៅរួចនោះទេដែលបងផាន់រ៉ាជាឃាតករនោះ។ ដូច្នេះសម្រេចសម្រួចខ្ញុំសុខចិត្តរាយការណ៍ប្រាប់ពូប៉ែននូវរឿងមួយចំណែកប៉ុណ្ណោះ។ រីឯរឿងមួយចំណែកទៀតដែលកើតឡើងកាលពីយប់មិញហើយមានជាប់ទាក់ទងនឹងបងផាន់រ៉ានោះ គឺខ្ញុំមិនទាន់ហ៊ាននិយាយវាចេញមកនោះទេ។

«លោកគ្រូអាចនិយាយប្រាប់ខ្ញុំលម្អិតពីរឿងនៅយប់ថ្ងៃនោះបានទេ?»

ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតងាកមកសម្លឹងពូប៉ែននិងសហការីរបស់គាត់វិញរួចក៏ដៀងភ្នែកឆ្វេងស្ដាំបន្តិចមុននឹងចាប់រៀបរាប់រឿងគ្រប់យ៉ាងប្រាប់ទៅពូប៉ែន។

…………………..

ល្ងាចបន្តិច…

បងផាន់រ៉ាមានការចេញទៅណាបាត់ក៏មិនដឹង ទុកឱ្យខ្ញុំនៅចាំបន្ទប់ម៉ង់ៗម្នាក់ឯងទាំងមានអារម្មណ៍ថាព្រឺព្រួចប្លែក ព្រោះតែគេទើបនឹងរកឃើញកំណាត់ខ្លួនសាកសពថ្មីៗនៅជិតផ្ទះស្នាក់បង្កើយ។

តុកៗ!!!! ខ្ញុំភ្ញាក់បន្តិចតែក៏ប្រញាប់ស្ទុះទៅបើកទ្វារបន្ទប់ ស្រាប់តែប្រទះនឹងពូយ៉នជ្រងរៗធ្វើឱ្យខ្ញុំចម្លែកចិត្តបន្តិចដែរ។ គាត់ដោះមួកត្នោតចេញញញឹមមកកាន់ខ្ញុំទាំងបែកញើសសស្រាក់៖

«លោកគ្រូខ្ញុំសុំហូបទឹកបន្តិច! មកពីបោចវល្លិ៍ដំឡូងគេខាងណោះ ភ្លេចយកទឹកមកឱ្យឈឹង!!»

ខ្ញុំក៏ញញឹមតបគាត់ជាការគួរសម៖

«បាទពូ! ចឹងពូចាំខ្ញុំបន្តិច!!»

ខ្ញុំក៏ចូលទៅយកទឹកមកឱ្យពូយ៉នពិសា។ មួយសន្ទុះក្រោយមកពួកយើងក៏មកអង្គុយជជែកគ្នាលេងនៅលើគ្រែមុខផ្ទះស្នាក់របស់ខ្ញុំ។ ពូយ៉នយកមួកស្លឹកត្នោតកញ្ចាស់របស់គាត់បក់ចុះបក់ឡើងជំនួសផ្លិតទាំងនិយាយមួយៗផង៖

«ខ្ញុំរាងចម្លែកដែរ ប៉ុន្មានថ្ងៃមុនខ្ញុំនិងកាយ៉ែនមកបោចវល្លិ៍ដំឡូងនៅចម្ការអ្នកឱកហ្នឹង អត់មានបានចាប់ភ្លឹកអីបន្តិចសោះ ស្រាប់តែព្រឹកមិញនេះឮគេឆោឡោថារកឃើញខ្មោចអាធាមកូនមីកាស្រៀងអាធុង!»

ខ្ញុំក៏បន្តឃ្លាពីពូយ៉នទាំងមុខស្មើៗ៖

«មែនតើពូ! សូម្បីតែខ្ញុំនៅជិតហ្នឹងក៏គ្មានបានដឹងឮអីបន្តិចដែរ!!»

ពូយ៉នងក់ក្បាលតិចៗរួចក៏ព្រលយសំណួររបៀបខ្សឹបៗបន្តិចផង៖

«អ៊ីចឹងលោកគ្រូអត់មានបានដឹងឮឬសង្ស័យពីណាពីណីខ្លះទេអ្ហី?!»

ខ្ញុំប្រែជាជ្រួញចិញ្ចើមបន្តិចពេលស្ដាប់ឮសំណួរពូយ៉ន។

ខ្ញុំទើបនឹងមកនៅទីនេះគាត់ក៏ដឹង។ តើឱ្យខ្ញុំនេះទៅស្គាល់មនុស្សម្នាហើយសង្ស័យគេឯងបានយ៉ាងម៉េចទៅ? ទោះជាយ៉ាងណាខ្ញុំខំប្រឹងសម្ដែងធ្វើជាធម្មតា៖

«អត់ផងពូ! ពីរនាក់បងផាន់រ៉ា មកតែពីបង្រៀនហូបបាយហូបអីរួចហើយក៏សម្រាកអត់មានបានចាប់ភ្លឹកអីសោះពូ!»

ពូយ៉នក៏បន្ធូរដង្ហើមឃូររួចងាកមុខសម្លឹងទៅចម្ការដំឡូងឆ្ពោះតម្រង់កន្លែងកើតហេតុបន្តិច ទើបងាកមកសម្លឹងខ្ញុំវិញទាំងគ្រលៀសសម្ដីតិចៗផង៖

«លោកគ្រូស្នាក់នៅហ្នឹង យ៉ាងម៉េចយ៉ាងម៉ាប្រយ័ត្នខ្លួនផង!  យប់ព្រលប់អីមើលចាក់សោដាក់គន្លឹះអីឱ្យជាប់ៗផងលោកគ្រូ! យើងមើលមិនដឹងដែរថាពីណាម៉េចៗទេ! មនុស្សទាំងអស់មិនមែនសុទ្ធតែស្រឡាញ់យើងទេលោកគ្រូ!!»

ប្រយោគចុងក្រោយរបស់ពូយ៉នដូចជាយ៉ាងម៉េចមិនដឹងទេ។ ខ្ញុំដូចជាមិនស្រណុកក្នុងចិត្តព្រោះគាត់និយាយមកដូចមានលាក់បង្កប់អ្វីម្យ៉ាង។ សម្ដីរបស់មីងឱកម្ចាស់ចម្ការកើតហេតុ ដែលឆៀងចូលយកម្ហូបម្ហាមកឱ្យខ្ញុំកាលពីថ្ងៃត្រង់នោះក៏ស្រាប់តែលាន់ឮរងំក្នុងត្រចៀកខ្ញុំ

«លោកបងយ៉ននិងមីកាយ៉ែនពីរនាក់ឪកូនហ្នឹងទើបនឹងធ្វើស្មៅដំឡូងនៅចម្ការខ្ញុំរួចតើលោកគ្រូ! ប៉ូលិសថាទៅស៊ើបសួរពីពីរនាក់ឪកូនហ្នឹងដែរ តែខ្ញុំថាពីរនាក់ឪកូននោះម៉ឹះៗស្លូតបូតមាត់មិនចង់ហាចង្កាមិនចង់បើក ម៉ាង៉ៃៗគិតតែខំស៊ីឈ្មួលធ្វើការងារឱ្យគេតត្រុក  តើឱ្យគេពីរនាក់ឪកូនហ្នឹងទៅដឹងឮរឿងខ្មោចអាធាមម៉េចនឹងកើតទៅ?»។

ខ្ញុំសម្រួលទឹកមុខញញឹមតបទៅពូយ៉ន៖

«បាទអរគុណណាស់ពូ! ចឹងបានថា…យើងមានតែខំប្រឹងធ្វើល្អឱ្យច្រើនៗទៅពូដើម្បីឱ្យមានមនុស្សស្រឡាញ់ចូលចិត្តយើងច្រើន ពេលមានការអាសន្នអន់ក្រអីគេនឹងរវៀសរវៃមកជួយយើង!!»

ខ្ញុំបន្តព្រោកប្រាជ្ញលេងជាមួយនឹងពូយ៉ន់ដល់ក្បាលព្រលប់ ទើបស្រីយ៉ែនកូនគាត់ជិះម៉ូតូកញ្ចាស់មកឈប់នៅពីមុខទ្វាររបងផ្ទះស្នាក់របស់ខ្ញុំ ទាំងចោលភ្នែកសម្លឹងមករកពូយ៉នជាសញ្ញាតាមពុកនាងត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។

ឃើញដូចនេះពូយ៉នក៏ងាកមកញញឹមលាខ្ញុំចេញទៅ។ ខ្ញុំឯណេះក៏ទៅជាចងចិញ្ចើមនឹងស្រីយ៉ែនកូនស្រីពូយ៉នដែលមានឫកពាប្លែកៗ មិនសូវចេះនិយាយស្ដី មិនសូម្បីតែដើរហើរឬចូលចំណោមជាមួយក្មេងដទៃឡើយ។

តើពូយ៉នចិញ្ចឹមកូនយ៉ាងម៉េចទៅ?? មើលទៅគាត់ដូចជាមិនដាក់គំនាបលើកូនស្រីរបស់គាត់ប៉ុន្មានឡើយតែផ្ទុយទៅវិញស្រីយ៉ែនដូចជាស្ដាប់បង្គាប់ពូយ៉នខ្លាំងណាស់ រហូតមកទល់នឹងពេលនេះខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញនាងដើរលេងរហេតរហូតដូចជាក្មេងស្រីជំទង់ផ្សេងៗទៀតឡើយ។

………………….

ម៉ោងជាង១យប់នៅផ្ទះស្នាក់…

ប្រាវ!!! ខ្ញុំភ្ញាក់ស្ទុះងើបទាំងឆ្ការដៃឆ្ការជើងនៅពេលដែលសោតារបស់ខ្ញុំចាប់បាននូវសំឡេងដូចជាធ្លាក់របស់បែក។ លុះខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំបកស្រាយបានថាសំឡេងធ្លាក់របស់នោះលាន់មកពីខាងបងផាន់រ៉ា ខ្ញុំក៏បើកភ្នែកគ្រលួងស្វាងចែសអស់ភាពងុយងោក រួចក៏ប្រញាប់ស្ទុះទៅចុចកុងតាក់ភ្លើង ដើម្បីបំភ្លឺទិដ្ឋភាពក្នុងផ្ទះស្នាក់ឱ្យបានភ្លឺច្បាស់។

អំពូលភ្លើងជះពន្លឺភ្លឺរន្ទាលស្របពេលដែលខ្ញុំងាកទៅសម្លឹងគ្រែបងផាន់រ៉ាឥតបង្អង់។

«បងផាន់រ៉ា!!»

ខ្ញុំឧទានទាំងតក់ស្លុតព្រោះក្រឡេកឃើញបងផាន់រ៉ាកំពុងបម្រះបម្រែងឆ្ការដៃខ្វៃៗទធាក់ជើងទៅមកបីដូចជាប្រឹងរើបម្រះពីអ្វីម្យ៉ាងទាំងមិនបើកភ្នែក។ កម្ទេចកែវបែកនៅចំហៀងក្បាលដំណេករបស់គាត់ បញ្ជាក់ច្បាស់ថាគាត់ប្រឹងរើបម្រះពីអ្វីម្យ៉ាងរហូតដល់គ្រវាសដៃចំកែវទឹកធ្លាក់បែក។

«អ៊ឺ….ហ៊ឺ…ជួ…ជួយ…!!»

បងផាន់រ៉ាបន្លឺសំឡេងផុតៗ ទាំងខំប្រឹងកម្រើកខ្លួន ឡើងបែកញើសប៉ុនៗគ្រាប់ពោត  ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញខ្លួនរបស់គាត់បែរជានៅត្រង់ភ្លឹងបីដូចជាមានអ្វីសង្គ្រប់ជាប់ទៅវិញ។ ខ្ញុំឯណេះភ័យឡើងស្លក់ភ្នែក ប្រុងស្ទុះហក់ទៅជួយដាស់បងផាន់រ៉ាពីសភាពរវើរវាយរបស់គាត់ក៏ស្រាប់តែ…

ភ្លឹប!!! ភ្លើងក៏ស្រាប់តែដាច់ភ្លាមៗទុកឱកាសឱ្យភាពងងឹតចូលមកគ្របដណ្ដប់ទិដ្ឋភាពក្នុងផ្ទះស្នាក់ខ្ញុំមួយរំពេច។

ទោះជាយ៉ាងណា ខ្ញុំក៏នៅស្ដាប់ឮសន្ធឹកជើងរបស់ផាន់រ៉ាដែលគាត់ប្រឹងទធាក់ទៅមកកកិតនឹងកន្ទេល។ មិនបង្អង់យូរ ខ្ញុំក៏ស្រវារកទូរសព្ទដើម្បីចុចបើកពិល។ ភ្លាមៗខ្ញុំក៏ប្រែជាមួម៉ៅឡើងមកព្រោះតែស្រវារកទូរសព្ទនៅកន្លែងដែលខ្ញុំទុកមុនចូលគេងមិនឃើញ។

«នៅឯណាអ៊ីចេះ?!…ចំមែនហើយវើយ!!»

ម្ដងនេះខ្ញុំអង្គុយចោងហោងនៅលើគ្រែប្រឹងស្រវេស្រវារកទូរសព្ទដៃពីរដៃបីទាំងចិត្តតក់ក្រហល់ឥតឧបមា។

ស្រវាម្ដងប៉ះភួយ ស្រវាម្ដងប៉ះខ្នើយ រឹងរឹតតែធ្វើឱ្យខ្ញុំកើនកម្ដៅទោសៈសឹងតែគ្រវែងចោលភួយខ្នើយទៅលើសាបទៅហើយ។ លុះប្រឹងស្រវាចុះឡើងបន្តទៀតក៏…

«ហ៊ើយយយយ!!!»

ខ្ញុំអុកគូទទឹសនៅលើគ្រែ ទាំងកញ្ឆក់ដៃយកមកក្ដោបយ៉ាងរហ័សដោយចលនារេផ្លិច។ ដៃរបស់ខ្ញុំប្រែជាញ័រចំប្រប់ខណៈដែលសន្ធឹកបេះដូងរបស់ខ្ញុំលាន់ឮឌឹបៗសឹងតែធ្លាយចេញមកក្រៅ។ អម្បាញ់មិញ…គឺអម្បាញ់មិញខ្ញុំស្រវាប៉ះអ្វីក៏មិនដឹងត្រជាក់ល្អូកដូចជាទឹកកក។ កាយវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំអាចឱ្យខ្ញុំដឹងថាវាមានសភាព…មានសភាពបីដូចជាដៃមនុស្សយ៉ាងដូច្នោះ។

ភ្លឹប!!

«ហ៊ឺកកកក!!»

ខ្ញុំដង្ហក់សឹងតែដាច់ខ្យល់ នៅពេលដែលអំពូលភ្លឺត្រលប់មកជះពន្លឺភ្លឺរន្ទាលជាថ្មី។ ខ្ញុំស្ទុះងាកទៅគ្រែបងផាន់រ៉ាជាថ្មី។ ម្ដងនេះគាត់ប្រែជាដេកស្ដូកស្ដឹងបីដូចជាគល់ឈើ។ ខ្ញុំលេបទឹកមាត់ផ្សើមបំពង់កទាំងយកដៃម្ខាងជ្រងសក់ដែលជោកពេញទៅដោយតំណក់ញើស។

នេះមានរឿងអីឱ្យប្រាកដទៅ?! បងផាន់រ៉ានៅសម្រាន្តធម្មតា! ហេតុអីក៏ទៅជាអ៊ីចឹង?! ខ្ញុំរេភ្នែកចុះឡើងប្រែអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចទៅជាអារម្មណ៍ងឿងឆ្ងល់។ រវាងខ្ញុំនិងបងផាន់រ៉ា តើម្នាក់ណាជាអ្នកមមើមមាយឱ្យប្រាកដទៅ?!

ខ្ញុំកំពុងគិតចម្រូងចម្រាស់ស្រាប់តែបងផាន់រ៉ាផ្ដើមមានអាការៈទធាក់ជើងឆ្ការដៃដូចជាលើកមុនទៀត។

ខ្ញុំតក់ស្លុតអស់ហើយ ប្រញាប់ហក់ចុះពីលើគ្រែទៅមើលបងផាន់រ៉ាតាមកម្សួលចិត្តភិតភ័យ តែភ្លាមនោះអំពូលភ្លើងក៏ប្រែជាភ្លឹបភ្លែតៗភ្លឺដាច់ៗ។

របស់របរគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងបន្ទប់ក៏ស្រាប់តែញ័រកម្រើកបីដូចជារញ្ជួយផែនដី។ ខ្ញុំក្រឡឹងទិដ្ឋភាពគ្រប់យ៉ាងនៅជុំវិញខ្លួនទាំងញ័រជើងទទ្រើកតាំងជំហរសឹងតែមិនជាប់។ ខ្ញុំលើកដៃយកមកក្ដោបក្បាលភ្លាមៗ ព្រោះឥទ្ធិពលនៃភ្លើងភ្លឹបភ្លែតនិងសភាពញ័ររញ្ជួយនៃរបស់របរក្នុងផ្ទះស្នាក់ បានធ្វើឱ្យខ្ញុំវិលមុខវង្វេងវង្វាន់លែងដឹងទិសដៅអស់ហើយ។

យល់សភាពខុសប្រក្រតីខ្ញុំក៏បិទភ្នែកទម្លាក់ខ្លួនចុះយឺតៗទាំងខំតាំងសតិនឹករឭកដល់គុណម៉ែឪ និងគុណព្រះពុទ្ធព្រះធម៌ព្រះសង្ឃ។ មួយស្របក់ក្រោយមកគ្រប់ក៏យ៉ាងប្រែជាស្ងប់ស្ងាត់។ ខ្ញុំចាប់បើកភ្នែកសន្សឹមៗទាំងបេះដូងនៅលោតកញ្ជ្រោល។ លុះខ្ញុំដាក់ភ្នែកទៅសម្លឹងបងផាន់រ៉ាខ្ញុំក៏…

«ហ៊ើយយយយយ!! ទេ!!»

ខ្ញុំផ្ងាកក្រោយច្រត់ដៃទាំងពីរនៅលើសាបទាំងស្រែកមួយអស់ក នៅពេលដែលកែវភ្នែកទាំងគូរបស់ខ្ញុំចាប់បាននូវស្រមោលខ្មៅនិល ធំប៉ុនធុងប៉ោតអង្គុយពីលើបងផាន់រ៉ាតែម្ដង។ បងផាន់រ៉ានៅតែបន្តប្រឹងរើបម្រះទាំងមិនបើកភ្នែក ខណៈខ្ញុំវិញរន្ធត់សឹងតែស្ទះស្លាប់នៅនឹងកន្លែងទៅហើយ។

ទោះជាយ៉ាងណាជាតិជាកូនប្រុស ខ្ញុំខំតាំងស្មារតីប្រមូលអស់ភាពក្លាហានរួចក៏ចាប់ស្រែកមួយអស់ៗក៖

«ចេញទៅ!!…ឯងចេញទៅ! ចេញភ្លាមទៅ!!»

«ហ៊ឺកកកកក!!»

បងផាន់រ៉ាស្ទុះងើបភីង ទាំងដកដង្ហើមដង្ហក់ញាប់រន្ថាន់លាន់ឮយ៉ាងច្បាស់ពេញត្រចៀកខ្ញុំតែម្ដង។ គាត់យកដៃម្ខាងរឹតទ្រូងខ្លាំងៗខណៈដែលអាវយឺតដៃខ្លីពណ៌សគេងយប់របស់គាត់សើមជោកទៅដោយញើស។ លុះលែងឃើញស្រមោលខ្មៅអប្បលក្ខណ៍នោះទៀត ខ្ញុំក៏ចាប់ស្ទុះចូលទៅមើលបងផាន់រ៉ាទាំងវាចាញាប់មាត់ស្ដាប់សឹងតែមិនយល់៖

«បងយ៉ាងម៉េចហើយបង??! បងមិនអីទេអ្ហេ៎បង??!»

បងផាន់រ៉ាក៏ងាកមកសម្លឹងខ្ញុំដោយអាការៈភ្ញាក់ផ្អើល៖

«សុណាន់??!!»

ខ្ញុំក៏តបរន្ថើនសួរគាត់ជាថ្មី៖

«បងកើតអីឬអត់??!»

បងផាន់រ៉ារេភ្នែកក្រឡើតក្រឡាប់សម្លឹងទិដ្ឋភាពក្នុងបន្ទប់មួយស្របក់ រួចក៏ងាកមកសម្លឹងខ្ញុំជាថ្មី ប៉ុន្តែម្ដងនេះគាត់ខំប្រឹងសម្រួលទឹកមុខបន្លឺសំឡេងខ្សាវៗទាំងរដាក់រដុបផង៖

«បង…បងអត់អីទេសុណាន់!! សុណាន់…សុណាន់គេងវិញចុះ!!»

ខ្ញុំសម្លឹងបងផាន់រ៉ាស្លឺ។ អត់អីយ៉ាងម៉េច?! គាត់ត្រូវខ្មោចសង្កត់ គួរណាស់តែគាត់មានញាណឬសតិដឹងឮរឿងនេះដោយខ្លួនឯងខ្លះ ប៉ុន្តែគាត់បែរជានិយាយថាគាត់មិនអីទៅវិញ។ ឬមួយគាត់មានចេតនាលាក់បាំងរឿងនោះជាមួយខ្ញុំទាំងដែលការពិតខ្ញុំក៏បានឃើញស្រមោលខ្មោចច្បាស់នឹងភ្នែកតែម្ដង ហើយម្ដងនេះខ្ញុំក៏ជឿដែលថាអមនុស្សពិតជាមានពិតមែន។

«បងឈប់លាក់បាំងនឹងខ្ញុំទៀតទៅបងផាន់រ៉ា! ខ្ញុំដឹងថាពួកយើងទាំងពីរសុទ្ធតែចួបរឿងចម្លែកៗដូចគ្នា ដូច្នេះវាដល់ពេលហើយដែលពួកយើងត្រូវនិយាយប្រាប់គ្នាពីរឿងទាំងអស់នោះដើម្បីជួយគ្នារកដំណោះស្រាយ! ការលាក់បាំងគ្នាទៅវិញទៅមក វាមិនមែនជាដំណោះស្រាយទេណ៎ាបង!!»

គ្រានេះបងផាន់រ៉ាក៏ងាកមកសម្លឹងខ្ញុំភាំងរួចក៏រេភ្នែកចុះឡើងដោយអាការៈរិះគិត។

…………..

ម៉ោងជាង៨ព្រឹកនៅផ្ទះស្នាក់គ្រូបង្រៀន…

ខ្ញុំញ៉ាំអាហារពេលព្រឹករួចរាល់ ក៏រវៀសរវៃទុកដាក់ចានក្បាន ដើម្បីប្រញាប់ស្រូតទៅបង្រៀនព្រោះព្រឹកនេះខ្ញុំប៉ះបង្រៀនពីរម៉ោងគឺម៉ោង៩-១១ជាប់គ្នាតែម្ដង។ ខ្ញុំលាងដៃស្អាតបាតក៏ដើរចេញពីផ្ទះបាយចូលទៅក្នុងបន្ទប់គេង ស្ទុះទាញកាតាបដែលរៀបចំរួចស្រេចដាក់ទៅលើកែបម៉ូតូ រួចក៏កកូរកកាយរកកូនសោជន្ទល់ម៉ូតូនៅក្នុងហោប៉ៅកាបូបទាំងព្រឺឆ្អឹងខ្នងពេលនឹកឃើញរឿងកាលពីយប់មិញ។

ខ្ញុំក៏ប្រែជាភ្ញាក់ព្រើតនៅពេលដែលកកូរកកាយមិនប៉ះចំកូនសោជន្ទល់ម៉ូតូ។ លើកនេះខ្ញុំក៏ឆែកឆេររើជជុះគ្រប់ហោប៉ៅកាបូប ទាំងលូកស្ទាបហោប៉ៅខោខ្លួនឯងចុះឡើងៗផង ប៉ុន្តែនៅតែរកមិនឃើញកូនសោជន្ទល់ម៉ូតូដដែល។ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ដើរទៅរកមើលកូនសោជន្ទល់ម៉ូតូនៅលើតុនិងនៅលើគ្រែគេង  ខ្លាចក្រែងវង្វេងដៃដាក់កូនសោជន្ទល់ម៉ូតូនៅកន្លែងនោះ ប៉ុន្តែអស់មួយសន្ទុះធំ ខ្ញុំនៅតែរកមិនឃើញកូនសោដដែល។

«ហើយអ្ហែងវង្វេងដៃទៅទុកនៅឯណាទៅអាសុណាន់?»

ខ្ញុំលើកនាឡិកាដៃមើល ឃើញម៉ោង៨កន្លះទៅហើយ។ មិនបង្អង់យូរខ្ញុំក៏លូកយកទូរសព្ទពីក្នុងកាបូបចុចបើក Online រួចក៏ chat ទៅបងផាន់រ៉ាដែលចេញទៅបង្រៀនតាំងពីព្រឹកព្រលឹមអុរក្រែងលោគាត់បានប្រទះភ្នែកឃើញកូនសោជន្ទល់ខ្ញុំម៉ូតូនៅឯណា។ បងផាន់រ៉ាមិនបើក Online នោះទេ។ ឃើញដូចនេះ ខ្ញុំក៏បិទទូរសព្ទទុកមិនហ៊ានខលទៅគាត់ឡើយ ព្រោះគិតថាគាត់ជាប់រវល់បង្រៀនសិស្ស។ លុះទីបំផុតខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តដើរទៅសាលាចៀសវាងកុំឱ្យខាតម៉ោងបង្រៀន។

ម៉ោងជាង៩ព្រឹកនៅសាលារៀន…

ម៉ោង៩-១០នេះ ខ្ញុំប៉ះបង្រៀនថ្នាក់ទី៧។ កូនសិស្សទើបនឹងឡើងមកពីថ្នាក់បឋម មើលទៅដូចជានៅកូនក្មេងហើយរាងមីងមាំងបន្តិចព្រោះពួកគេនៅមិនទាន់ស៊ាំនឹងរបៀបរៀនសូត្រនៅថ្នាក់អនុវិទ្យាល័យនៅឡើយទេ។ កំពុងតែពន្យល់សិស្សសុខៗ ស្រាប់តែសំឡេងបងផាន់រ៉ាលាន់ឮមកពីមាត់ទ្វារ៖

«សុំរំខានបន្តិចលោកគ្រូ!!»

ភ្លាមនោះខ្ញុំក៏ផ្អាកសកម្មភាពពន្យល់មេរៀន ហើយក៏ទៅរកគាត់នៅឯមាត់ទ្វារទាំងនិយាយតិចៗ៖

«បងមានការអីមែន?!»

«និយាយថាសុណាន់ឯងបាត់កូនសោជន្ទល់ម៉ូតូមែន?» គាត់ក៏លើកូនសោបង្ហាញខ្ញុំ

«នេះ! កូនសោបងរកឃើញនៅក្នុងកាបូបបង មិនដឹងវាទៅនៅក្នុងហ្នុងបានយ៉ាងម៉េច?!»

ខ្ញុំប្រែជាភាន់ភាំង មិនយល់ដូចគ្នាថាកូនសោខ្ញុំទៅនៅក្នុងកាបូបបងផាន់រ៉ាបានយ៉ាងម៉េច ព្រោះកាលពីយប់មិញ ខ្ញុំចាំបានច្បាស់ណាស់ថាមុនចូលគេងខ្ញុំបានចាក់សោជន្ទល់ហើយដាក់កូនសោចូលក្នុងហោប៉ៅកាបូប។ ភ្លាមនោះបងផាន់រ៉ាក៏ពោលបន្តមួយៗ៖

«ត្រូវហើយ! បើសុណាន់ឯងអត់រវល់អីទេ ចាំជិះម៉ូតូបងទៅផ្ទះទៅណ៎ះ! បងចង់ខ្ចីម៉ូតូណាន់ឯងជិះទៅការិយាល័យអប់រំស្រុកជាមួយគ្រូនាយកបន្តិច ព្រោះអីម៉ូតូនាយកជិះបានតែម្នាក់ឯង ហើយម៉ូតូបងវាធូរច្រវាក់មិនបានយកទៅឱ្យជាងធ្វើចង់ជិះទៅណាឆ្ងាយៗអីមិនកើតទេ!!»

«បាទអត់អីទេបង!! ចឹងបងចាំតិច ខ្ញុំយកកូនសោម៉ូតូឱ្យ!»

ខ្ញុំដើរចូលទៅក្នុងថ្នាក់រាវរកកូនសោម៉ូតូយកទៅឱ្យបងផាន់រ៉ា  ខណៈដែលបងផាន់រ៉ាក៏ហុចកូនសោម៉ូតូគាត់មកឱ្យខ្ញុំវិញដែរ បន្ទាប់មកខ្ញុំក៏ចូលមកពន្យល់មេរៀនសិស្សធម្មតាវិញ។ មួយស្របក់ក្រោយមកខ្ញុំក៏ឱ្យកូនសិស្សកត់មេរៀននៅលើក្ដារខៀនស្របពេលដែលខ្ញុំឆ្លៀតពេលទៅអង្គុយសម្រាកនៅលើកៅអីគ្រូមួយភ្លែត។

ដោយគិតចង់ថតកូនសិស្ស Add Story លេងម្ដង ខ្ញុំក៏រើរកទូរសព្ទនៅក្នុងកាបូប ប៉ុន្តែមួយរំពេចនោះខ្ញុំក៏បុកពោះភឹប កែវភ្នែកប្រែជាស្រឡាំងកាំង ព្រឺក្បាលចង់ប៉ុនកញ្ជើរួចក៏ភ្លាត់មាត់ភ្លាមៗ៖

«ហ៊ើយយយយយ!!»

«លោកគ្រូកើតអី?!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញាងជាថ្មី នៅពេលដែលងាកទៅកូនសិស្សឃើញពួកគេអើតកចំហមាត់មើលមកខ្ញុំគ្រប់ៗគ្នា។ ខ្ញុំព្យាយាមសម្រួលទឹកមុខទាំងនៅបុកពោះភឹបៗ៖

«គ្រូ…គ្រូអត់មានអីទេ! ពួកយើងស្រូតកត់មេរៀនឱ្យចប់ទៅ ន្អាលនឹងបន្តទៅចំណុចមួយទៀត!»

សិស្សគ្រប់គ្នាក៏ចាប់កត់មេរៀនបន្តទៀត ដំណាលគ្នានឹងខ្ញុំកំពុងបើកភ្នែកតូចធំសម្លឹងទៅកញ្ចប់ថង់ប្លាស្ទិកមួយ ដែលមានច្រកក្រណាត់ក្រឡាការ៉ូកញ្ជាស់ទំហំប៉ុនបាតដៃនៅក្នុងហោប៉ៅកាបូប។

ភ្លាមៗខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថាត្រជាក់ចុងដៃចុងជើងហើយក៏ទៅជាព្រឺសម្បុរខ្ញាក។ ក្រណាត់ក្រឡាការ៉ូច្រកនៅក្នុងថង់ប្លាស្ទិកទំហំប៉ុនបាតនេះបានធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកឃើញនូវរឿងរ៉ាវកាលពីយប់មិញ។

ម៉ោងជាង២ទៀបភ្លឺកាលពីយប់មិញ…

«បងចង់ប្រាប់ខ្ញុំថា…បងបានឃើញពូយ៉នដើរលឹបលចេញពីចម្ការដំឡូងទាំងយប់នៅពេលដែលបងជិះម៉ូតូជាមួយនាយក មកផ្ទះស្នាក់យើងវិញទាំងយប់នោះអ្ហេស?!»

«ស៊ូច!!»

បងផាន់រ៉ាលើកម្រាមចង្អុលដៃដាក់នៅលើមាត់ ហាក់ជាសញ្ញាឱ្យខ្ញុំបន្ថយសំឡេង។ ខ្ញុំឯណេះក៏ប្រែជាស្ងាត់មាត់ទាំងរេភ្នែកឡិងឡង់ហាក់រង់ចាំស្ដាប់ចម្លើយបញ្ជាក់ប្រាប់ពីបងផាន់រ៉ា។

«ត្រូវហើយ! គឺនៅយប់ដែលសុណាន់ប្រាប់ថាឃើញភ្លឹបភ្លែតនៅក្នុងចម្ការដំឡូងនោះ! ពេលនោះបងគិតថាបងស្រវាំងភ្នែកព្រោះគ្រូនាយកជិះម៉ូតូរាងលឿន ហើយបងក៏ស្រវឹងស្រឿងៗដែរ តែចាប់ពីយប់នោះមកបងចេះតែយល់សប្ដិរវើរវាយផ្ដេសផ្ដាសឃើញខ្មោចក្មេងជំទង់ពាក់អាវសប្រឡាក់សុទ្ធតែឈាម ស្រែកយំសុំឱ្យបងជួយ! បងបែរជាគិតថាវាជារឿងធម្មតា ព្រោះអីដឹងទេ? ព្រោះបងធ្លាប់ស្រវាំងភ្នែកឃើញក្មេងជំទង់ពាក់អាវស នៅយប់ដែលសុណាន់អង្គុយវ៉ៃកុំព្យូទ័រប្រាជ្ញលេងជាមួយបងនោះ! ដំបូងបងគិតថាបងមិនបានព្រិលភ្នែកនោះទេ ព្រោះតែបងពិតជាឃើញខ្មោចក្មេងប្រុសជំទង់នោះ ដាក់ម្រាមដៃស្អុយរលួយអត់ក្រចកទំនៅលើស្មារបស់សុណាន់ថែមទាំងសើចបញ្ចេញធ្មេញខ្មៅកខ្វក់មករកបងថែមទៀតផង! ប៉ុន្តែក្រោយមកនៅពេលបងញីភ្នែករួច រូបភាពក្មេងនោះក៏រលាយបាត់ទៅ! បន្ទាប់មកនៅយប់នោះឯងដែលបងចាប់ផ្ដើមយល់សប្ដិឃើញខ្មោចក្មេងប្រុសជំទង់នោះ ដល់ថ្នាក់ស្រែករវើរវាយរហូតដល់សុណាន់មកជួយដាស់! បងក៏លាក់បាំងរឿងទាំងអស់នោះជាមួយសុណាន់ព្រោះបងផ្ទាល់ក៏ជឿថាខ្លួនឯងរវើរវាយគិតច្រើនដោយខ្លួនឯងដែរ! រហូតមកដល់ថ្ងៃដែលគេរកឃើញសាកសពនៅចម្ការមីងឱក បងក៏ប្រាកដចិត្តថាអ្វីៗមិនមែនជារឿងរវើរវាយនោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញគឺខ្មោចក្មេងជំទង់នោះឯងដែលព្យាយាមទាក់ទងមកបងឱ្យជួយរកយុត្តិធម៌ឱ្យគេនោះ!!»

ខ្ញុំអង្គុយស្ដាប់បងផាន់រ៉ារ៉ាយរ៉ាប់ទាំងព្រឺក្បាលសំពោង។ ពិតណាស់! បងផាន់រ៉ាមិនបានស្រវាំងភ្នែកនោះទេ ព្រោះនៅយប់នោះខ្ញុំវ៉ៃកុំព្យូទ័របានមួយសន្ទុះក៏ស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថារោយស្មាមួយចំហៀងដោយគ្មានមូលហេតុ។ ចំណែកឯលោកគ្រូសង្គ្រាជក៏មានសង្ឃដីកាថាមានគេតាមខ្ញុំ ខណៈដែលសាវលីកូនសិស្សខ្ញុំក៏បានអះអាងថា នាងបានឃើញក្មេងប្រុសជំទង់ម្នាក់ជិះម៉ូតូពីក្រោយខ្ញុំផងដែរ។ ម្យ៉ាងទៀតបូករួមទាំងរឿងយល់សប្ដិនិងរឿងដែលខ្ញុំចូលបង្រៀននៅថ្នាក់ទី ៩ “ខ” នោះ គឺបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាខ្មោចប្អូនធាមពិតជាបានតាមខ្ញុំមកពិតមែន។ ខ្ញុំប្រឹងគ្រលៀសអណ្ដាតដែលកំពុងតែជាប់គាំង៖

«នេះមានន័យថាខ្មោចប្អូនធាមព្យាយាមទាក់ទងមកពួកយើង ដើម្បីឱ្យពួកយើងជួយរកយុត្តិធម៌ឱ្យគេអ៊ីចឹងអ្ហេស?!»

ភ្លាមនោះភ្លើងអំពូលក៏ប្រែជាញាក់ញោចភ្លឺដាច់ៗជាថ្មីម្ដងទៀត។ ខ្ញុំក៏ស្ទុះទៅជិតបងផាន់រ៉ាដោយស្វ័យប្រវត្តិ ខណៈពួកយើងម្នាក់ៗភ្នែកកំពុងតែរត់ទៅនៅកញ្ចឹងក ក្រឡើតក្រឡាប់ក្រឡឹងទិដ្ឋភាពជុំវិញខ្លួនឯងពេញដោយភាពភ័យខ្លាច។ លុះមួយសន្ទុះក្រោយមក អំពូលភ្លើងក៏ប្រែជាជះពន្លឺធម្មតាវិញ។ ខ្ញុំបន្ធូរដង្ហើមឃូរស្របពេលដែលបងផាន់រ៉ាគ្រលៀសសម្ដីម៉ាត់ៗ៖

«យើងត្រូវតែជួយគេណ៎ាសុណាន់! គេទាក់ទងជាមួយយើងមានន័យថាយើងពិតជាអាចជួយគេបានណ៎ាសុណាន់!!»

ខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមរេភ្នែកឡិងឡង់សម្លឹងបងផាន់រ៉ាបន្តិច  ទើបវាចាខ្សាវៗទាំងមុខស្រងូតស្រងាត់៖

«ជួយយ៉ាងម៉េចទៅបង?! ខ្ញុំពិតជាមិនដឹងពិតមែនថាយើងគួរចាប់ផ្ដើមពីណាទៅណានោះ!!»

វូសៗ! វូៗៗៗ! !!!

សំឡេងឆ្កែលូកន្ត្រាក់ទាញអារម្មណ៍ខ្ញុំឱ្យព្រឺព្រួចជាថ្មីម្ដងទៀត។ ភ្លាមៗបរិយាកាសជុំវិញខ្លួនខ្ញុំក៏ស្រាប់តែចុះត្រជាក់ខុសពីធម្មតា ជាហេតុធ្វើឱ្យខ្ញុំត្រូវយកដៃត្រដុសគ្នាតិចៗដើម្បីបង្កើនកម្ដៅ ទាំងភ្នែករេរំពៃចុះឡើងៗយ៉ាងញញើតញញើមចាំស្ដាប់យោបល់របស់បងផាន់រ៉ា។

ខ្ញុំបែរមកសម្លឹងបងផាន់រ៉ាវិញ ឃើញគាត់ឈោងទៅយកអ្វីម្យ៉ាងពីក្នុងថតតុចេញមក។ ខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមនឹកឆ្ងល់ លុះក្រឡេកឃើញហាក់ដូចជាផ្ទាំងឆ្លាស់ពណ៌សខ្មៅ ទំហំប៉ុនបាតដៃខ្ចប់នៅក្នុងថង់ប្លាស្ទិកនៅក្នុងដៃបងផាន់រ៉ា ខ្ញុំក៏រឹងតែចងចិញ្ចើមឆ្ងល់ទ្វេដង។

«ស្អីគេហ្នឹងបង?!»

បងផាន់រ៉ាងើបមុខសម្លឹងមកខ្ញុំ របៀបដូចជាស្ទាក់ស្ទើរយ៉ាងម៉េចមិនដឹង។ គាត់ទម្លាក់ភ្នែកចុះសម្លឹងកញ្ចប់ក្នុងដៃរបស់គាត់ជាថ្មីមុននឹងគ្រលៀសវាចាខ្សាវៗ៖

«វាអាចជាព័ស្តុតាងតែមួយគត់សំខាន់សម្រាប់វែករកមុខឃាតករ…!»

ខ្ញុំស្រឡាំងកាំងមិនស្ទើរនោះទេ។ ប៉ុន្តែម៉េចបានជាផាន់រ៉ានិយាយគ្មានដើមគ្មានវគ្គគ្មានក្បាលគ្មានកន្ទុយបែបនេះទៅវិញ?!

«គឺ….កាលពីយប់មុនពេលដែលគេរកឃើញតួសាកសពប្អូនធាមនៅចម្ការមីងឱក…បងត្រូវបានខ្មោចប្អូនធាមមកពន្យល់សប្ដិ ឱ្យទៅគាស់កកាយកន្លែងមួយនៅក្នុងចម្ការដំឡូងមីងឱក! ដំបូងបងក៏មិនបានចាប់ភ្លឹកដែរព្រោះបងគិតថាបងហត់នឿយហើយគិតច្រើនទើបយល់សប្ដិតែផ្ដេសតែផ្ដាស! ប៉ុន្តែ…ពេលនឹកឃើញដល់រូបភាពពូយ៉នលឹបលចេញពីចម្ការនៅយប់នោះ បងក៏ស្រាប់តែនឹកឆ្ងល់ខ្លាំងឡើងៗរហូតដល់ដាច់ចិត្តលីចបចូលទៅចម្ការមីងឱកទាំងកណ្ដាលអធ្រាត្រ!»

ស្ដាប់សម្ដីបងផាន់រ៉ាហើយ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលមិនស្ទើរនោះទេ។ នេះហើយជាចំណុចដែលខ្ញុំសង្ស័យគាត់កន្លងមក តែពេលនេះគាត់កំពុងតែបកស្រាយរាល់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងឱ្យខ្ញុំស្ដាប់។

ខ្ញុំប្រឹងសម្រួលអារម្មណ៍រក្សាទឺកមុខ ព្រោះមិនចង់ឱ្យគាត់ដឹងថាខ្ញុំបានដឹងឮរឿងទាំងអស់នេះហើយនឹកសង្ស័យគាត់តែពាសឡើយ។

«បងក៏កាប់ឃើញសាកសពដោយចៃដន្យ! បងតក់ស្លុតសឹងតែសន្លប់នឹងកន្លែង តែក៏ប្រឹងពង្រឹងខ្លួនឯងកាយដីលុបសាកសពនោះវិញ ស្រាប់តែពេលនោះបងក៏បានឃើញបំណែកក្រណាត់នៃនៅក្នុងដៃសាកសព!»

បងផាន់រ៉ាបញ្ចប់ឃ្លាទាំងសម្លឹងទៅក្រណាត់ក្នុងដៃគាត់ ដោយក្រសែភ្នែកមុតស្រួច ខណៈខ្ញុំឯណេះបើកភ្នែកធំៗចង់ប៉ុនពងមាន់ទៅហើយ។

តាមដែលស្ដាប់គាត់និយាយ ខ្ញុំអាចស្មានបានថា នៅពេលដែលខ្ញុំរវៀសរវៃរត់ចូលមកបន្ទប់ឱ្យបានមុនបងផាន់រ៉ានោះ គឺជាពេលដែលគាត់បានរកឃើញក្រណាត់នៅក្នុងដៃគាត់នោះហើយ។ ប៉ុន្តែនោះគឺជាក្រណាត់នៅក្នុងដៃសាកសព?!

ខ្ញុំឈានជើងទៅក្រោយបន្តិចដោយស្វ័យប្រវត្តិបើទោះបីជាខ្ញុំបានតាំងចិត្តថាមិនខ្លាចក៏ដោយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយរឿងភ័យខ្លាចនៅពេលនេះ គឺវាមិនមែនជារឿងអាទិភាពសម្រាប់ខ្ញុំឡើយ ព្រោះសន្ទុះចិត្តងឿងឆ្ងល់របស់ខ្ញុំ គឺវាខ្លាំងក្លាជាងភាពភ័យខ្លាចនោះទៅទៀត។

«តែ…ក្រណាត់នេះអាចជាបំណែកសម្លៀកបំពាក់សាកសពទេដឹងបង?»

បងផាន់រ៉ាគ្រវីក្បាលតិចៗ៖

«អត់ទេ! ព្រោះនៅព្រឹកដែលគេនាំគ្នាឆោឡោពេលរកឃើញសាកសពប្អូនធាមនោះ បងព្យាយាមពិនិត្យមើលហើយឃើញថា…សពគឺពាក់អាវសាច់ក្រណាត់លាតទំនងជាអាវពណ៌សមិនមែនជាអាវក្រណាត់ការ៉ូនោះឡើយ!»

ម្ដងនេះខ្ញុំកដាក់ភ្នែកសម្លឹងក្រណាត់ក្នុងដៃបងផាន់រ៉ាជាថ្មីដោយការពិនិត្យពិច័យយ៉ាងល្អិតល្អន់ជាងមុន៖

«បើអ៊ីចឹងបងគិតថា…វាជាក្រណាត់អាវរបស់ឃាតករអ្ហេស?!»

បងផាន់រ៉ាចាប់ងក់ក្បាលតិចៗជាសញ្ញាយល់ស្រប។ ខ្ញុំឯណេះលេបទឹកមាត់ក្អឹក។ ជាច្រើនថ្ងៃមកហើយដែលពូប៉ែននិងក្រុមការងាររបស់គាត់ខិតខំធ្វើការយ៉ាងសស្រាក់សស្រាំដើម្បីបំបែកសំណុំរឿងក្ដីមួយនេះ ប៉ុន្តែលទ្ធផលហាក់ដូចជាមិនទាន់បានអ្វីជាដុំកំភួនទាល់តែសោះ។ គ្រប់យ៉ាងហាក់បញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថានេះជារឿងរ៉ាវឃាតកម្មដោយចេតនា ដែលឃាតករបានរៀបចំគម្រោងការយ៉ាងហ្មត់ចត់ដើម្បីបំបិទព័ស្តុតាងពីភ្នែកប៉ូលិស។

ខ្ញុំព្រឺក្បាលសំពោង តែមិនមែនព្រឺក្បាលព្រោះខ្លាចខ្មោចទេ ផ្ទុយទៅវិញខ្ញុំកំពុងព្រឺក្បាលដោយសារតែខ្លាចញញើតនឹងឃាតកររូបនោះ។ ខ្ញុំក្រឡេកឆ្វេងស្ដាំមុននឹងនិយាយតិចៗព្រោះខ្លាចទ្វារមានមាត់ជញ្ជាំងមានត្រចៀក៖

«បើវាគឺជាក្រណាត់អាវរបស់ឃាតករពិតមែន ប្រាកដណាស់ថាឃាតករនិងជនរងគ្រោះបានប្រតាយប្រតប់គ្នា នៅពេលដែលឃាតករព្យាយាមសម្លាប់ជនរងគ្រោះ! ដូច្នេះទើបជនរងគ្រោះកន្ត្រាក់ដាច់រហែកក្រណាត់អាវឃាតករមួយដុំ! បើអ៊ីចឹងឃាតករពិតជាមិនបានដឹងទេថាជនរងគ្រោះក្ដាប់ក្រណាត់អាវរបស់គេជាប់នៅក្នុងដៃព្រោះបើមិនដូច្នោះទេឃាតករគ្មានថ្ងៃបន្សល់ទុកព័ស្តុតាងឱ្យយើងឃើញទេ!»

បងផាន់រ៉ាងក់ក្បាលតិចៗយល់ស្របនឹងខ្ញុំ។ បន្ទាប់មកគាត់ក៏បន្ធូរដង្ហើមឃូរទាំងស្រដីខ្សាវៗ៖

«ពួកយើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នខ្លួនឱ្យមែនទែន ព្រោះបងគិតថាឃាតករអាចនឹងនៅមិនឆ្ងាយពីពួកយើងប៉ុន្មានទេ! ថាមិនត្រូវវាអាចនឹងកំពុងសម្លឹងរកមើលអ្នកដែលពាក់ព័ន្ធដឹងឮរឿងរ៉ាវឃាតកម្មនេះដូចជាពួកយើងយ៉ាងអ៊ីចឹង!!»

មែនហើយ! បងផាន់រ៉ាក៏គិតដល់ចំណុចនេះដូចជាខ្ញុំដែរ។ ដូច្នេះហើយពួកយើងចាំបាច់ត្រូវពន្លត់ភ្លើងពីដើមទីឱ្យហើយ មិនអាចបណ្ដែតបណ្ដោយបាននោះទេ ព្រោះរឿងនេះគឺមិនត្រឹមតែជាការទាមទាររកយុត្តិធម៌ឱ្យប្អូនធាមប៉ុណ្ណេះទេ ប៉ុន្តែវាក៏ជាការធានានូវសុខសុវត្ថិភាពចំពោះគ្រូចំណូលថ្មីដូចជាពួកយើងដែរ។

«ចុះពួកយើងគួរធ្វើយ៉ាងម៉េចជាមួយក្រណាត់ហ្នឹងទៅបង?!»

មកដល់ត្រឹមនេះបងផាន់រ៉ាក៏ងើបមុខសម្លឹងមកខ្ញុំដោយក្រសែភ្នែកចាក់ស្រែះរកថាមិនត្រូវ។

ត្រលប់មកបច្ចុប្បន្នកាលវិញ…

ខ្ញុំបែកញើសស្រាក់ៗសឹងតែស្វាយបបូរមាត់ទាំងព្រឹកព្រលឹម ព្រោះកាលពីយប់មិញបន្ទាប់ពីពិភាក្សាគ្នារួច ខ្ញុំបានឃើញបងផាន់រ៉ាយកក្រណាត់ប៉ុនបាតដៃនេះដាក់ចូលទៅក្នុងថតតុវិញ ប៉ុន្តែហេតុអីក៏ពេលនេះ វាមកនៅក្នុងកាតាបរបស់ខ្ញុំទៅវិញ?!

«លោកគ្រូ?! លោកគ្រូ?!!»

«បាទៗ?!!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតតបទាំងពពីមពពើមគ្មានដឹងមុខក្រោយ ខណៈសិស្សរបស់ខ្ញុំមីងមាំងងាកសម្លឹងមុខគ្នាទៅវិញទៅមកដោយក្ដីងឿងឆ្ងល់៖

«ដល់ម៉ោងចេញហើយលោកគ្រូ!»

«អ៎…អ៊ីចឹងពួកយើងចេញចុះ!!»

«បាទ! ចាស៎! អរគុណលោកគ្រូ!!»

មើលទៅព្រឹកនេះខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍បង្រៀនសិស្សទេ។   នោះក៏ព្រោះតែអាក្រណាត់ការ៉ូសខ្មៅនេះឯង។ ខ្ញុំរក្សាក្រណាត់នោះដាក់នៅក្នុងកាតាបបើទោះបីជាខ្ញុំមិនសូវចង់ឬក៏មានអារម្មណ៍មិនសូវស្រួលជាមួយនឹងក្រណាត់នេះក៏ដោយព្រោះថាយ៉ាងណាវាគឺជាព័ស្តុតាងតែមួយគត់ ដែលអាចចង្អុលមុខឃាតករសាហាវយង់ឃ្នងនោះបាន។

ថ្នាក់ទី៨ “ក”…

«មើលទៅលោកគ្រូដូចអត់សូវស្រួលខ្លួនអ្ហេសលោកគ្រូ?!»

ខ្ញុំគូសរូបលើក្ដារខៀនដើម្បីពន្យល់សិស្សបណ្ដើរទាំងឆ្លៀតងាកមកញញឹមតបនឹងសាវលីបណ្ដើរផង៖

«គ្រូអត់អីទេសាវលី គ្រាន់តែរៀងអស់ងងុយបន្តិច! ហើយថ្ងៃហ្នឹងប៉ះពីរម៉ោងជាប់គ្នា មុនហ្នឹងគ្រូទើបចេញពីបង្រៀនថ្នាក់៧ដែរ!»

«ចាស៎លោកគ្រូ!!»

ខ្ញុំញញឹមតបសាវលីជាថ្មីរួចហើយក៏ចាប់ងាកមកពន្យល់សិស្សលើខ្លឹមសារមេរៀនទន្លាក់សេរី៖

«ឥឡូវយើងក្រឡេកមកមើលរូបនៅលើក្ដារខៀនទាំងអស់គ្នា! យើងឃើញថា…អេ៎! ហើយយើងអ្នកក្រោយប៉ុន្មាននាក់ហ្នឹងឱនងើបៗធ្វើអីគេ?! ហើយនាំគ្នាសើចកក្អឹកហ្នឹងមានរឿងអី?!»

ខ្ញុំក៏ផ្អាកពន្យល់មេរៀន ប្រែជាចោលក្រសែភ្នែកទៅតុក្រោយបង្អង់នៅជាប់នឹងជញ្ជាំង ខណៈកូនសិស្សផ្សេងទៀតងាកទៅសម្លឹងតុនោះគ្រប់គ្នា។

ក្នុងថ្នាក់នេះនរណាមិនដឹងថាប្រុសៗបីបួននាក់គ្នាគេនៅតុក្រោយហ្នឹង គឺល្បីឈ្មោះខាងសិស្សខូចប្រចាំសាលា។ សព្វដងនៅម៉ោងខ្ញុំបង្រៀនមិនដែលឃើញពួកគេចូលរៀននោះទេប៉ុន្តែថ្ងៃនេះមិនដឹងជាកើតអី បែរជានាំគ្នាមកចូលរៀនទាំងបក្ខទាំងពួកទៅវិញ។

ឃើញពួកគេចូលរៀនបែបនេះ ខ្ញុំសប្បាយណាស់ហើយមិនបានទៅសួរនាំជីកឫសជីកគល់រករឿងអីពួកគេទេ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាគ្រប់យ៉ាងបែរជាមិនដូចអ្វីដែលខ្ញុំគិតព្រោះពួកគេមិនបានមកចូលរៀនទេ ប៉ុន្តែគឺចូលមកកូរក្នុងថ្នាក់ឱ្យក្លាយជាសម្លកកូរច្រើនជាង។

«វាលួចមើលរឿងសិចលោកគ្រូ!!»

ខ្ញុំនិងសិស្សផ្សេងទៀតនាំគ្នាភាំងពេលស្ដាប់ឮចម្លើយនេះ ពីសិស្សម្នាក់នៅក្នុងចំណោមក្រុមពួកគេ។ គេនិយាយថាក៏សើចស្ញេញស្ញាញទ្រោបចុះទៅលើតុអន្ត្រើកជើងត្រើកៗ ហាក់ដូចជាគិតថាអ្វីដែលគេនិយាយចេញមកអម្បាញ់មិញគឺវាជារឿងធម្មតាទូទៅគ្មានអ្វីគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលសោះ។

ភ្លាមនោះសាមីខ្លួនក៏ងាកទៅខាំមាត់ដាក់មិត្តរបស់វាអម្បាញ់មិញរបៀបលេងសើចរួចក៏ពោលមកកាន់ខ្ញុំរបៀបហី៖

«កុំទៅជឿវាលោកគ្រូ! ខ្ញុំអង្គុយស្ដាប់លោកគ្រូពន្យល់ធម្មតាតើ!!»

ហ្នឹងហើយជាអ្វីដែលខ្ញុំតែងត្រៀមចិត្តទុកជាមុន នៅពេលដែលខ្ញុំប្រលងចូលរៀននៅសាលាគរុកោសល្យ។ នៅក្នុងនាមជាអ្នកអប់រំម្នាក់ យើងនឹងចួបប្រទះនូវជាច្រើនសិស្សដែលមានអត្តចរិតផ្សេងៗពីគ្នា ហើយក្នុងចំណោមនោះក៏អាចនឹងមានប្រភេទសិស្សមួយចំនួន ដែលយើងពិបាកប្រើប្រាស់ទ្រឹស្ដីចិត្តគរុកោសល្យក្នុងការអប់រំពួកគេ បើសិនជាយើងមានចិត្តក្ដៅឆាប់ឆេវឆាវហើយមិនមានបទពិសោធក្នុងការគ្រប់គ្រងសិស្សផងនោះ។

ជាការពិត ខ្ញុំស្រឡាញ់មុខវិជ្ជាវិទ្យាសាស្ត្រ ហើយប្រាកដណាស់ថាការរីកចម្រើននាពេលបច្ចុប្បន្នគឺជាផ្លែផ្កាដ៏ធំនៃវិទ្យាសាស្ត្រ ប៉ុន្តែស្របពេលជាមួយគ្នានេះ វិទ្យាសាស្ត្រក៏បានផ្ដល់នូវទុក្ខទោសមកឱ្យមនុស្សជាតិយើងជាច្រើនវិញផងដែរ។

បើយើងគិតមើលទៅ វ័យជំទង់គឺជាដំណាក់កាលវិវត្តនិងរបត់ប្រែប្រួលនៃរូបរាងនិងស្ថានភាពផ្លូវចិត្តរបស់មនុស្ស ដូច្នេះនៅវ័យនេះ ពួកគេពិតជាចង់ដឹងចង់ឮនូវរឿងរ៉ាវថ្មីៗជាច្រើន។ ស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពនេះ សម្ភារៈទំនាក់ទំនងទំនើបៗអាចនឹងក្លាយជាអាវុធមុខពីរចំពោះពួកគេបានដោយងាយ។

ម៉ោងជិត១១ថ្ងៃត្រង់ គ្រាន់តែខ្ញុំឱ្យសិស្សចេញទៅផ្ទះភ្លាម ពួកគេក៏នាំគ្នារត់ចេញរូ មិនដឹងថាពួកគេរៀបចំកាតាបរួចរាល់តាំងពីពេលណាទេ។ ខ្ញុំឯណេះឈររៀបចំសម្ភារៈដាក់កាតាបមួយសន្ទុះទើបចេញមកក្រៅថ្នាក់។

ម៉ោងទើបតែជាង១១ថ្ងៃត្រង់ពិតមែន ប៉ុន្តែក្នុងសាលាបែរជាមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ប្លែកទំនងជាសិស្សនិងគ្រូផ្សេងទៀតនាំគ្នាចេញទៅផ្ទះអស់ហើយ។ ខ្ញុំចោលភ្នែកទៅទីចាត់ការក៏ប្រទះនឹងម៉ូតូហុងដារបស់គ្រូជឿន លុះដាក់ភ្នែកទៅមើលម៉ូតូបងផាន់រ៉ានៅក្រោមដើមចាមរីក៏ប្រសព្វភ្នែកនឹងពូប្រមយួរអីវ៉ាន់សំពីងសំពោងរណេងរណោង ស្ទុះចេញពីម៉ូតូបងផាន់រ៉ាយ៉ាងញាប់ជើងចេញទៅក្រោយល្វែងថ្នាក់រៀន។

ខ្ញុំដូចជាប្លែកចិត្តណាស់ដែរ លុះមិនឃើញមួកសុវត្ថិភាពនៅក្នុងកន្ត្រកម៉ូតូបងផាន់រ៉ា ខ្ញុំក៏ភ្ញាក់ព្រើត។ មើលទៅពូប្រមយកមួកពីកន្ត្រកម៉ូតូទៅជាមិនខាន។ ដោយប្រញាប់ប្រញាល់ ខ្ញុំក៏បោះជំហានញាប់ៗទាំងរត់ត្រឹកៗតាមពូប្រមទៅក្រោយល្វែងថ្នាក់រៀន។

មកដល់ក្រោយថ្នាក់ខ្ញុំក៏ឃើញពូប្រមកំពុងរត់រម៉ោករម៉ាំងទៅតាមល្វែងក្រោយថ្នាក់នោះ បីដូចជាដឹងថាខ្ញុំកំពុងតែរត់តាមគាត់អ៊ីចឹង។ ខ្ញុំក៏បន្លឺសំឡេងហៅគាត់៖

«ពូ! ពូឈប់សិន!! ពូ!!»

ពូប្រមរត់កាន់តែលឿនគ្មានងាកក្រោយ ខណៈខ្ញុំឯណេះប្រុងតែនឹងស្ទុះតាមគាត់ទៅហើយ ក៏ស្រាប់តែត្រូវទច់ង៉ក់នឹងសំឡេងគ្រូជឿន៖

«កំពុងធ្វើអីហ្នឹងលោកគ្រូ?! ហៅអាប្រមមានការអី?!»

ខ្ញុំងាកទៅឃើញគ្រូជឿនកំពុងតែឈរយកដៃសេរេវ៉ែនតាទាំងជ្រួញចិញ្ចើមសម្លឹងមកខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់រៀបរាប់តាមដំណើររឿងប្រាប់ទៅគាត់ ទើបគាត់តបមកវិញរបៀបដូចជាហួសចិត្តបន្តិចផង៖

«ហ៊ឺ…!! មួកសុវត្ថិភាពលោកគ្រូផាន់រ៉ានៅក្នុងទីចាត់ការណក៎! ព្រឹកមិញហ្នឹងគាត់ច្រឡំពាក់មួករបស់ខ្ញុំឡើងទៅការិយាល័យអប់រំស្រុកជាមួយលោកនាយកបាត់ហើយ!!»

ឮបែបនេះខ្ញុំក៏ស្ញេញស្ញាញដាក់លោកគ្រូជឿនបន្តិច ស្របពេលដែលគាត់ដើរត្រលប់ទៅវិញទាំងប្រាប់ឱ្យខ្ញុំចូលទៅយកមួកនៅទីចាត់ការផង។ ខ្ញុំទ្រឹងបន្តិច លុះងាកទៅរកមើលពូប្រមវិញ ក៏បាត់គាត់សូន្យឈឹងមិនដឹងថាគាត់រត់ទៅដល់ណាដល់ណីហើយទេ។

មើលទៅខ្ញុំបំភ័យគាត់ខ្លាំងហើយ។ ខ្ញុំគ្រវីក្បាលតិចៗទាំងហួសចិត្តរៀបនឹងដើរបកត្រលប់ទៅវិញ ស្រាប់តែខ្ញុំទាក់ភ្នែកនឹងអ្វីម្យ៉ាងឡើងមក។ ខ្ញុំដៀងភ្នែករំពៃមើលទៅក្បែរព្រំរបងសាលាដោយការរិះគិត មុននឹងលាន់មាត់ឧទានតិចៗម្នាក់ឯង៖

«ក្រណាត់ស្អីហ្នឹង?!!»

……………….

ពេលរសៀលនៅផ្ទះស្នាក់…

«ជាក្រណាត់តែមួយពិតមែន??!!»

ខ្ញុំលាន់មាត់ស្រឡាំងកាំងតែម្នាក់ឯង ខណៈភ្នែកទាំងគូកំពុងតែសម្លឹងទៅក្រណាត់ការ៉ូទំហំប៉ុនបាតដៃជាមួយនឹងក្រណាត់អាវមួយផ្ទាំងទៀតឆ្លាស់គ្នាទៅវិញទៅមក។

ពិតមែនហើយ!! បន្ទាប់ពីប្រទះភ្នែកនឹងក្រណាត់ចម្លែកនោះនៅព្រំរបងសាលា ខ្ញុំក៏បានទៅរើសវាយកមកមើល។ នៅទីបំផុតទើបខ្ញុំដឹងថាក្រណាត់នោះគឺជាអាវដៃវែងរបៀបដូចជាអាវពាក់ទៅធ្វើចម្ការដែលប្រឡាក់ប្រឡូកប្រែពណ៌ស៊ឹងតែកំណត់ពណ៌ដើមមិនបាន។ ទោះបីជាយ៉ាងណា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញក្រណាត់ការ៉ូរបៀបហ្នឹង ទើបខ្ញុំយកវាមកប្រៀបធៀបគ្នាជាមួយនឹងក្រណាត់ដែលបងផាន់រ៉ាបានយកមកពីក្នុងដៃសាកសព។

សម្រេចសម្រួចចុះឡើងវាពិតជាក្រណាត់តែមួយពិតមែនព្រោះអ្វីដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំប្រាកដចិត្តនោះគឺ អាវដៃវែងមួយនោះមានដាច់រហែកនៅត្រង់កំភួនដៃ ដែលទំហំនោះគឺត្រូវគ្នានឹងទំហំក្រណាត់ដែលបងផាន់រ៉ាបានមកចំៗតែម្ដង។

ខ្ញុំចាប់បុកពោះភឹបៗព្រោះបើខ្ញុំស្មានមិនខុស នេះគឺជាអាវរបស់ឃាតករពាក់នៅថ្ងៃកើតហេតុយ៉ាងប្រាកដ។ ប៉ុន្តែហេតុអីបានជាវាទៅនៅនឹងព្រំរបងសាលាទៅវិញ? គិតចុះគិតឡើង ខ្ញុំក៏គិតដល់រឿងបំណែកក្បាលនិងដៃម្ខាងរបស់សាកសពដែលត្រូវបានឃាតកយកទៅកប់ចោលក្នុងឃ្លាំងនៅឯសាលា។ អាចទេដែលឃាតករកប់ចោលអាវរបស់គេ នៅកន្លែងណាមួយក្នុងបរិវេណសាលាប៉ុន្តែក៏មានឆ្កែទៅកកូរកកាយអាវនោះចេញមក? តែដូចជាមិនសមសោះ ព្រោះថ្វីដ្បិតតែអាវនេះចាស់ប្រឡាក់ប្រឡូកពិតមែន តែវាមិនមានសភាពដូចត្រូវគេកប់នៅក្នុងដីចោលឡើយ។

ខ្ញុំច្រាស់ច្រាល់កាន់តែខ្លាំង ចាប់បែកញើសប៉ុនៗគ្រាប់ពោត។ តើនរណាជាម្នាក់អាវទៅ? ហើយពេលនេះតើខ្ញុំត្រូវធ្វើបែបណា? បងផាន់រ៉ាក៏មិនទាន់ត្រលប់មកពីការិយាល័យអប់រំស្រុក ដូច្នេះខ្ញុំក៏ត្រូវស្ទាក់ស្ទើរមិនដឹងថាត្រូវរាយការណ៍ប្រាប់ទៅពូប៉ែនឥឡូវនេះដែរឬក៏អត់?!!

ទឹងៗៗៗ!!!

ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតប្រញាប់រត់ទៅទទួលទូរសព្ទដែលដាក់នៅលើតុក្បែរគ្រែគេង។

«អាឡូបងផាន់រ៉ា!!»

ឃើញលេខទូរសព្ទរបស់បងផាន់រ៉ាមុនទទួលខ្ញុំរំពឹងគិតថាជាគាត់ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញវាបែរជាសំឡេងគ្រលរៗត្រដិតៗញាប់ៗរបស់អ្នកផ្សេង ដែលខ្ញុំមិនស្គាល់ទៅវិញ៖

«អាឡូ!!…អាឡូប្អូនហ្នឹងមិត្តិភក្ដិម្ចាស់ទូរសព្ទនេះអ្ហេស?!…គឺនែក៎…ឥឡូវហ្នឹងម្ចាស់ទូរសព្ទគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នៅឯផ្លូវបំបែកមកភូមិឯណេះ! បើអ៊ីចឹងប្អូនរហ័សមកជួយមើលគាត់ផង! ឥឡូវគាត់កំពុងសន្លប់អត់ដឹងខ្លួនទេ!!»

«ថាម៉េច?! បងផាន់រ៉ាគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍?!!»

ខ្ញុំលាន់មាត់ស៊ឹងតែបែកផ្ទះរួចក៏ប្រែទឹកមុខទៅជាស្វាយល្អូកមួយរំពេច។

……………………..

បីថ្ងៃកន្លងផុតទៅ…

ពេលល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យនៅវត្ត…

«ល្ងាចហ្នឹងយើងប៉ុណ្ណឹងសិនចុះគុណម្ចាស់ អាទិត្យក្រោយសឹមយើងបន្តទៀត តែគុណម្ចាស់កុំភ្លេចធ្វើកិច្ចការផ្ទះផងព្រះគុណ!!»

«ពរលោកគ្រូ!!»

ខ្ញុំបោះជំហានចេញពីកុដ្ឋិចំណាស់មួយ ដែលព្រះគ្រូសង្គ្រាជវត្តលោកបានអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំជួយមកបង្រៀនភាសាអង់គ្លេស ដល់ព្រះសង្ឃសាមណេរនៅទីនេះ។ ទោះបីជាម៉ោងប្រាំល្ងាចទៅហើយក្ដី ក៏ប៉ុន្តែព្រះអាទិត្យនៅមិនទាន់រៀបលិចនៅឡើយទេ។ ពន្លឺពណ៌មាសចាំងផ្លាតមកកំពូលកូនភ្នំក្រោយវត្តធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍អណ្តែតត្រសែតហោះហើររកថាមិនត្រូវ។

លុះបោះជំហានមកដល់ម៉ូតូដែលសំចតនៅក្រោមដើមស្វាយមួយដើម ខ្ញុំក៏ចាប់ដកដង្ហើមឃូរ នឹកឃើញដល់រឿងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍របស់បងផាន់រ៉ាកាលពីបីថ្ងៃមុន។

មើលចុះ! ម៉ូតូខ្ញុំដែលរងគ្រោះនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នៅថ្ងៃនោះ  គឺមិនបានប៉ះពារអ្វីធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងក្រៅតែពីក្រឡិតថ្នាំខ្លះៗនិងវៀចកន្ត្រកតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញលោកគ្រូនាយកបែរជាត្រូវរបួសមធ្យម ស្របពេលដែលបងផាន់រ៉ាដែលជាអ្នកបើកបរ បានត្រូវរបួសធ្ងន់ដល់ថ្នាក់បាក់ជើងម្ខាងត្រូវយកទៅសម្រាកព្យាបាលនៅឯមន្ទីរពេទ្យនៅទីរួមខេត្ត។

កាលពីព្រឹកមិញ ខ្ញុំបានឡើងទៅសួរសុខទុក្ខគាត់នៅឯខេត្តឃើញថាសភាពរបស់គាត់បានធូរស្រាលគ្រាន់ ព្រោះក្រៅពីការយកចិត្តទុកដាក់ដ៏ខ្លាំងក្លារបស់គ្រូពេទ្យ ម្ដាយនិងឪពុករបស់គាត់ក៏បានឡើងមកជួយមើលថែទាំគាត់ដោយផ្ទាល់ផងដែរ។ ឆ្លៀតក្នុងឱកាសនោះ ខ្ញុំក៏បានសួរនាំគាត់លម្អិតពីរឿងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នៅល្ងាចនោះ។

បងផាន់រ៉ាបានប្រាប់ខ្ញុំថា នៅល្ងាចដែលគាត់ជិះម៉ូតូខ្ញុំឌុបលោកគ្រូនាយកត្រលប់មកសាលាដល់ផ្លូវបំបែក ស្រាប់តែឡានកុងតាន័រដឹកដំឡូងមួយបើកបរក្នុងទិសដៅផ្ទុយពីគាត់រេចង្កូតមកខាងផ្លូវដែលគាត់ជិះ។ ឃើញបែបនេះគាត់ក៏ខំជិះគេច ប៉ុន្តែមិននឹកស្មានសោះថា ឡាននោះបែរជាជ្រុលចង្កូតមកកៀរគាត់ដួលរម៉ោករម៉ាំងនៅចំហៀងផ្លូវតែវិញ។ ក្រោយមកឡាននោះក៏បើកគេចបាត់ស្របពេលដែលគាត់ចាំបានតែសំឡេងលោកគ្រូនាយក ស្រែកសន្ធាប់ហៅគាត់ប៉ុន្មានម៉ាត់ចុងក្រោយ មុនពេលដែលគាត់សន្លប់បាត់ស្មារតីតែប៉ុណ្ណោះ។

ខ្ញុំសម្លឹងម៉ូតូឆ្វេងស្ដាំបន្តិច ទើបឡើងជិះម៉ូតូទាំងនឹកគិតមិនដាច់ស្រេចដល់រឿងឡានកុងតាន័រមួយនោះ ព្រោះស្ដាប់បងផាន់រ៉ាទៅហាក់ដូចជាតៃកុងឡានមានចេតនាបើកបំបុកបងផាន់រ៉ានិងគ្រូនាយកច្រើនជាងការរេចង្កូតដោយចៃដន្យ។

ខ្ញុំបញ្ជាម៉ូតូយឺតៗតាមផ្លូវក្រួសក្រហម អមដោយចម្ការដំឡូងស៊ុបទ្រុបឆ្ពោះទៅផ្ទះស្នាក់តែម្នាក់ទាំងបន្តគិតពីរឿងមួយចូលរឿងមួយមិនចេះចប់។ ស្រាប់តែមួយរំពេចនោះ ខ្ញុំជាន់ហ្វ្រាំងឈប់ង៉ក់នៅកៀនផ្លូវទាំងចងចិញ្ចើមសម្លឹងទៅជ្រុងចម្ការនៅចម្ងាយប្រហែលជាជាង២០ម៉ែត្រពីកន្លែងដែលខ្ញុំឈប់ម៉ូតូ។ ខ្ញុំដូចជាបានឃើញមនុស្សរត់ចូលទៅក្នុងចម្ការលឿនស្លេវអម្បាញ់មិញ។ បើតាមខ្ញុំចាំមិនច្រឡំនោះ គេគឺជាស្រីយ៉ែនកូនពូយ៉ននោះឯង។ ចុះតើគេរត់ចូលទៅក្នុងចម្ការដំឡូងទាំងប្រញាប់ប្រញាល់បែបហ្នឹងធ្វើអី?! ឬក៏ខ្ញុំគិតច្រើនហើយស្រវាំងភ្នែកដោយខ្លួនឯង?! ដើម្បីបញ្ជាក់នូវការពិត និងដោះស្រាយនូវចម្ងល់ដែលចាក់ស្រែះនៅក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំផង ខ្ញុំក៏វ៉ៃជន្ទល់ម៉ូតូចុះស្ទុះបោះជំហានញាប់ជើងចូលទៅក្នុងចម្ការដំឡូង។

គ្រប់យ៉ាងប្រែទៅជាស្ងាត់ឈឹង នៅសល់តែទិដ្ឋភាពដើមដំឡូងច្រូងច្រាងនិងសំឡេងសត្វយំនាវេលាសុរិយាអស្តង្គតនេះ។ ខ្ញុំក្រឡេកឆ្វេងស្ដាំដោយការពិនិត្យពិច័យកាត់តាមរងដំឡូងជាជួរៗ ក៏ប៉ុន្តែមិនសូម្បីតែប្រទះភ្នែកនឹងដានជើងមនុស្សលុយតាមគុម្ពស្មៅស៊ុបទ្រុបដុះតាមប្រឡោះរងដំឡូងនោះឡើយ។

ប្រោក! ខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញាងស្ទុះងាកទៅស្ដាំដៃតាមសំឡេងលាន់ឮអម្បាញ់មិញដោយស្វ័យប្រវត្តិ។ តើនោះជាសំឡេងអី?! នរណាគេចូលទៅធ្វើស្អីនៅក្នុងគុម្ពោតដំឡូងនោះ?!

វឹប!! ខ្ញុំប្រហោងពោះធ្លុងនៅពេលប្រទះឃើញស្រមោលស្ទុងៗរត់ចេញពីកន្លែងមានសំឡេងអម្បាញ់មិញ ឆ្ពោះទៅកណ្ដាលចម្ការដំឡូងកប់បាត់នៅក្នុងស្លឹកនិងដើមដំឡូង។ ខ្ញុំក៏ប្រែជាស្រឡាំងកាំងឧទានតិចៗម្នាក់ឯង៖

«ស្រីយ៉ែន?!»

មិនបង្អង់យូរខ្ញុំក៏រត់សសៀរតាមរងដំឡូង ឆ្ពោះទៅតាមច្រកដែលស្រីយ៉ែនរត់ទៅអម្បាញ់មិញ។ ស្រាប់តែទៅដល់ម្ដុំនោះ គ្រប់យ៉ាងក៏ប្រែជាស្ងប់ស្ងាត់ជាថ្មី។ ម្ដងនេះខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តរត់បន្តទៅមុខទៀត ព្រោះខ្ញុំជឿជាក់ថាខ្ញុំពិតជាបានឃើញស្រីយ៉ែនប្រាកដមែន។ ចូលមកជ្រៅក្នុងដើមដំឡូងបន្តិច ខ្ញុំក៏ឈប់ជាថ្មីម្ដងទៀត រួចក៏ងាកក្រឡឹងជុំវិញខ្លួនឯងដើម្បីកំណត់ទិសដៅដេញតាមរកស្រីយ៉ែន។

ងឺតតតតត!! គ្រឹង!!

ខ្ញុំកន្ត្រាក់ខ្លួនងាកក្រោយ នៅពេលដែលសំឡេងងឺតបីដូចជានរណាចាប់ហ្វ្រាំងសន្ធាប់ លាន់សូរគួរឱ្យសង្កៀរត្រចៀកពីផ្លូវដែលខ្ញុំសំចតម៉ូតូចោលអម្បាញ់មិញ។ ភ្លាមនោះសំឡេងមីងឱកដែលខ្ញុំចាំបានមិនច្រឡំនោះក៏លាន់ឮយ៉ាងគ្រលួចបន្តពីក្រោយសំឡេងដ៏សែនសង្កៀរត្រចៀកមុននេះ៖

«មីកាយ៉ែន!! ពុទ្ធោ!!!»

ខ្ញុំស្រឡាំងកាំងប្រុងស្ទុះចេញមកក្រៅវិញ ក៏ស្រាប់តែ…ឌឹប!!

«អូយ!!»

ខ្ញុំយកដៃទៅក្ដោបកញ្ចឹងកដោយស្វ័យប្រវត្តិ ខណៈដែលភាពឈឺចាប់ចូលមកហ៊ុមព័ទ្ធត្រង់បរិវេណនោះ បន្ទាប់មកខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ព្រិលភ្នែករួចក៏ដួលចុះគ្រឹបលែងដឹងអ្វីទាំងអស់។

………………..

ម៉ោងជិត៧យប់…

ខ្ញុំបើកភ្នែកប្រឹមៗយ៉ាងលំបាក រួចក៏លើកដៃទាំងពីរមករងភ្នែកគេចចេញពីពន្លឺភ្លឺរន្ទាលទាំងងងីងងើ។ ខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំបញ្ជាក់ប្រាប់យ៉ាងច្បាស់នូវភាពឈឺចាប់ចុករោយនៅត្រង់កញ្ចឹងកដែលនៅមិនទាន់បាត់នៅឡើយ។ ភ្លាមនោះសំឡេងស្រួយស្រែសតូចឆ្មារមួយបន្លឺឡើងនៅជិតខ្លួនខ្ញុំបង្កើយ៖

«បងណី! បងណី! លោកគ្រូដឹងខ្លួនហើយ!!»

សន្ធឹកជើងក៏ត្របាញ់ឆ្ពោះមកកាន់តែជិតខ្លួនខ្ញុំ ខណៈខ្ញុំចាប់ផ្ដើមកំណត់ដឹងបានថាសំឡេងអម្បាញ់មិញគឺសំឡេងរបស់សាវលីកូនសិស្សរបស់ខ្ញុំ។ ម្ដងនេះរូបភាពសាវលីព្រាលៗស្ថិតនៅចំពោះមុខខ្ញុំ ចាប់ផ្ដើមបន្លឺសំឡេងជាថ្មីជាមួយនឹងសភាពច្រាស់ច្រាល់៖

«លោកគ្រូ! លោកគ្រូយ៉ាងម៉េចហើយលោកគ្រូ?!»

ខ្ញុំហើបមាត់សឹងតែមិនចង់រួច បានត្រឹមតែគ្រលៀសភ្នែកឆ្វេងស្ដាំទៅមកដោយសភាពយ៉ាប់យ៉ឺន។ លុះងាកមកវិញក៏ប្រសព្វនឹងរូបភាពអ្នកគ្រូស្រស់សោភារបស់ខ្ញុំកំពុងដាក់ខ្លួនអង្គុយជិតខ្ញុំថ្នមៗទាំងស្រដីមួយៗច្បាស់ៗ៖

«លោកគ្រូណាន់! លោកគ្រូមិនអីទេអ្ហេស?!»

គ្រានេះទិដ្ឋភាពនៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំចាប់ផ្ដើមច្បាស់ស្រឡះឡើងវិញ ដែលអាចឱ្យខ្ញុំដឹងបានថា ខ្ញុំកំពុងគេងនៅលើគ្រែនៅក្រោមផ្ទះដែលដាក់អំពូលភ្លើងនៅពីលើចាំងភ្នែកសឹងតែខ្វាក់ទៅហើយ។ ភាពមីងមាំងស្រឡាំងកាំងក៏ចាប់ប្រាកដឡើងចំពោះខ្ញុំ នៅពេលដែលខ្ញុំកំណត់បានជាក់ច្បាស់នូវវត្តមានរបស់សាវលីនិងអ្នកគ្រូណីនៅជិតខ្លួនខ្ញុំបង្កើយ។

«នេះ…ខ្ញុំកើតអី?! ហើយទីនេះជាកន្លែងណា?! ម៉េចបានជាខ្ញុំមកនៅទីនេះទៅវិញ?!»

សំណួរប្រទាក់ប្រទងបន្លឺចេញពីមាត់របស់ខ្ញុំ ស្របពេលដែលអ្នកគ្រូណីនិងសាវលីកំពុងសម្លឹងមកខ្ញុំដោយក្រសែភ្នែកភាន់ភាំងដូចគ្នា។ មួយសន្ទុះសាវលីក៏ស្រដីញាប់ៗឡើងមក៖

«គឺលោកគ្រូកំពុងនៅផ្ទះខ្ញុំ!!»

ជាមួយនឹងចម្លើយដ៏ខ្លីនេះ ខ្ញុំក៏ព្យាយាមរកនឹកនូវមូលហេតុដែលបណ្ដាលឱ្យខ្ញុំមកនៅទីនេះ។ ផ្ទុយទៅវិញខ្ញុំចាំបានតែត្រឹមថា ខ្ញុំបានឮសំឡេងស្រែករបស់មីងឱកពីលើផ្លូវមកតែប៉ុណ្ណោះ។

«ចុះគ្រូមកនៅផ្ទះសាវលីបានយ៉ាងម៉េច?!»

ខ្ញុំបន្លឺសំណួរជាថ្មីទាំងខំប្រឹងប្រើកម្លាំងច្រត់កែងដៃ ដើម្បីងើបអង្គុយទាំងត្រដាបត្រដួស។ ភ្លាមនោះសាវលីនិងអ្នកគ្រូណីក៏ស្ទុះចូលមកជួយទប់ខ្លួនខ្ញុំដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចម្លែកនឹងការយកចិត្តទុកដាក់របស់អ្នកគ្រូណីចំពោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំរេភ្នែកសម្លឹងអ្នកគ្រូណីនិងសាវលីទៅមក ទាំងផ្ទៀងត្រចៀករង់ចាំស្ដាប់ចម្លើយពីពួកនាង ប៉ុន្តែពួកនាងទាំងពីរបែរជាមិនឆ្លើយតបអ្វីជាមួយខ្ញុំទៅវិញ។

ខណៈនោះសាវលីរៀបនឹងនិយាយអ្វីមួយឡើងមក ក៏ស្រាប់តែអ្នកគ្រូណីងាកទៅសម្លឹងនាងរួចក៏និយាយកាត់ផូង៖

«ទៅអាំងត្រីងៀតថែមមួយកន្ទុយទៀតទៅសាវលី!!»

សាវលីដូចជាអេះអុញរារែកបន្តិច ស្របពេលដែលអ្នកគ្រូណីប្រើក្រសែភ្នែកមុតស្រួចសម្លឹងសាវលីហាក់ជាសញ្ញាឱ្យនាងធ្វើតាមជាដាច់ខាត។ សាវលីក៏ឆ្លើយចាស៎ រួចក៏លីលាចេញទៅទាំងចិត្តមិនចង់។ សាវលីចេញទៅបាត់ អ្នកគ្រូណីក៏ងាកមកសម្លឹងខ្ញុំដោយក្រសែភ្នែកស្រួចស្រាល់មុននឹងវាចាច្បាស់ៗ៖

«លោកគ្រូចូលទៅធ្វើអីនៅក្នុងចម្ការដំឡូងនោះ?!»

សំណួរបកមកវិញនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំរេភ្នែកឡិងឡង់សម្លឹងអ្នកគ្រូណីហាក់ដូចជាព្យាយាមរាវរកនូវមូលហេតុដែលនាំឱ្យនាងសួរសំណួរនេះមកកាន់ខ្ញុំ។ សំណួរមួយនេះអាចបញ្ជាក់ប្រាប់ខ្ញុំថា នាងបានឃើញខ្ញុំនៅក្នុងចម្ការដំឡូងនោះប្រាកដណាស់។ ចុះនាងទៅឃើញខ្ញុំនៅទីនោះបានដោយរបៀបណា?!

«ខ្ញុំបានឃើញពូយ៉នវាយលោកគ្រូមួយដំបងនៅក្នុងចម្ការដំឡូង!!»

ជាមួយនឹងសម្ដីយឺតៗច្បាស់ៗ រួមទាំងទឹកមុខប្រាកដប្រជារបស់អ្នកគ្រូណី ខ្ញុំក៏ប្រែជាភាន់ភាំងស្រឡាំងកាំងឡើងមក។ ភ្លាមៗខ្ញុំក៏យកដៃម្ខាងស្ទាបកញ្ចឹងកខ្លួនឯងដែលកំពុងនៅឈឺខ្ទោកៗនៅឡើយ។ សញ្ញាសួររាប់រយចាប់លោតច្រូងច្រាងក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ ស្របពេលដែលខ្ញុំឧទានខ្សាវៗ៖

«ពូយ៉ន?!»

នៅទីបំផុត អ្នកគ្រូណីក៏រៀបរាប់រឿងគ្រប់យ៉ាងឱ្យខ្ញុំស្ដាប់។ នាងបានប្រាប់ខ្ញុំថាកាលល្ងាចមិញ នាងបានជិះម៉ូតូឆ្លងកាត់ចម្ការដំឡូងនោះទៅផ្សារ ក៏ស្រាប់តែប្រទះនឹងម៉ូតូខ្ញុំដែលចតចោលនៅលើចិញ្ចើមផ្លូវដោយចៃដន្យ។ ដោយការងឿងឆ្ងល់ នាងក៏ឈប់ម៉ូតូអើតលើមក្រឡឹងឆ្វេងស្ដាំរកមើលខ្ញុំ។ មួយរំពេចនោះ នាងក៏បានឮសំឡេងប្រោកប្រាក បីដូចជាមាននរណាអូសអ្វីម្យ៉ាងនៅក្នុងចម្ការដំឡូង។

ជាមួយនឹងកម្សួលចិត្តចង់ដឹងចង់ឮនាងក៏ចុះពីលើម៉ូតូដើរចូលទៅក្នុងចម្ការដំឡូង។ បន្ទាប់ពីសសៀរតាមរងដំឡូងចូលទៅដល់ក្នុងបន្តិច នាងក៏ទច់ង៉ក់នៅពេលដែលឮសំឡេងសន្ធឹកឡាននិងសម្រែកមីងឱកលាន់ឡើងមកបន្តគ្នា។

លុះងាកត្រលប់មកវិញ នាងក៏ប្រែទៅជាភាន់ភាំងស្រឡាំងកាំងនៅពេលដែលប្រទះឃើញពូយ៉នវាយខ្ញុំមួយដំបងធ្វើឱ្យខ្ញុំដួលសន្លប់ភ្លាមៗ។ អ្នកគ្រូណីក៏ចាប់ស្លន់ស្លោ បង្ខំយកដៃក្ដោបមាត់ទាំងញញីញញ័រ រួចក៏ទម្លាក់ខ្លួននៅក្នុងគុម្ពោតដំឡូងលបមើលសកម្មភាពពូយ៉នបន្តទៀត។ អ្នកគ្រូណីបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំបន្តថា បន្ទាប់ពីពូយ៉នវាយខ្ញុំមួយដំបងរួច គាត់ក៏ប្រែជាឈរស្រឡាំងកាំងសម្លឹងទៅផ្លូវទំនងជាភ្ញាក់ផ្អើលនឹងសម្រែករបស់មីងឱកដែលបង្កូកហៅឈ្មោះកូនរបស់គាត់។

ភ្លាមនោះគាត់ក៏ស្ទុះរត់ចេញពីចម្ការដំឡូងចេញទៅក្រៅ។ បានឱកាស អ្នកគ្រូណីក៏ម្នីម្នារត់ចូលទៅជួយខ្ញុំ ដោយខំប្រឹងអូសខ្ញុំទាំងត្រដាបត្រដួលចេញពីចម្ការ ស្កាត់មកដល់ផ្លូវលំមួយចំហៀងទៀតដែលជាផ្លូវវាងឆ្ពោះទៅផ្ទះរបស់នាង។ នៅទីបំផុតនាងក៏យកខ្ញុំមកដាក់សម្រាកនៅក្រោមផ្ទះរបស់នាងតែម្ដងទៅ។

«បន្ទាប់ពីយកលោកគ្រូមកដល់ផ្ទះ ខ្ញុំក៏យកកូនសោពីហោប៉ៅលោកគ្រូរួចក៏នាំសាវលីដើរត្រលប់ទៅកន្លែងចតម៉ូតូ ដើម្បីយកម៉ូតូខ្ញុំនិងម៉ូតូលោកគ្រូមកដាក់នៅផ្ទះខ្ញុំជុំគ្នាតែម្ដង! លុះជិតទៅដល់កន្លែងចតម៉ូតូខ្ញុំក៏បានឃើញពូយ៉នយំឱបស្រីយ៉ែនដែលកំពុងសន្លប់ស្ដូកស្ដឹង ខណៈដែលមីងឱកនិងមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ទៀតកំពុងចលាចលរៀបយកម៉ូតូបញ្ជិះស្រីយ៉ែនយកទៅពេទ្យ! លុះក្រោយមកទើបខ្ញុំបានដឹងថា ស្រីយ៉ែនត្រូវឡានកៀរដួលសន្លប់ហើយមីងឱកដែលបានឃើញហេតុការណ៍នោះផ្ទាល់ភ្នែក គាត់ក៏ស្លន់ស្លោស្រែករំពងផ្អើលគេផ្អើលឯងដំណាលគ្នានឹងឡានបង្កហេតុនោះបើករត់គេចបាត់ស្រមោលទៅ!!»

ខ្ញុំស្ដាប់អ្នកគ្រូណីរៀបរាប់សឹងតែភ្លេចដកដង្ហើម។ លុះគិតបកមកដល់រឿងដែលពូយ៉នវាយខ្ញុំមួយដំបង ខ្ញុំក៏ប៉ប្រិចភ្នែកញាប់ៗបន្លឺសំឡេងខ្សាវៗទាំងមិនអស់មិនហើយក្នុងចិត្ត៖

«ខ្ញុំមិនយល់ទេ…ម៉េចបានជាពូយ៉នវាយខ្ញុំម៉ាដំបងទៅវិញ?!»

«ចុះលោកគ្រូមានបានទៅដឹងឮរឿងអីមកខ្លះដែរទេ?!!»

ខ្ញុំងាកមុខទៅប្រសព្វនឹងកែវភ្នែកដ៏ខ្មៅក្រិប ដូចជាកូនម្រឹគរបស់អ្នកគ្រូណីកំពុងតែបាញ់ឆ្ពោះមករកខ្ញុំ ដែលហាក់ដូចជាបង្កើនទម្ងន់នៃចម្ងល់ទៅលើសំណួររបស់នាងអម្បាញ់មិញថែមទៀត។ ស្ដាប់ទៅវាដូចជាសំណួរសាមញ្ញធម្មតា ប៉ុន្តែខ្ញុំដូចជាមិនយល់សោះថាពាក្យ “រឿង” ដែលនាងនិយាយនោះគឺនាងសំដៅទៅលើរឿងអ្វី។

ខ្ញុំទម្លាក់ភ្នែកចុះ គិតសាចុះសាឡើងមួយសន្ទុះ ក៏នឹកឃើញដល់សម្ដីរបស់បងផាន់រ៉ានៅយប់នោះ ដែលបានបញ្ជាក់ប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់បានឃើញពូយ៉នលឹបលចេញពីចម្ការដំឡូងដែលជាកន្លែងកប់សាកសពរបស់ប្អូនធាម។ នឹកទៅដល់រឿងនោះ ខ្ញុំក៏ភ្ញាក់ក្រញាងងើបមុខទៅសម្លឹងអ្នកគ្រូណីជាថ្មី ស្របពេលដែលនាងបន្លឺវាចាច្បាស់ៗម៉ាត់ៗជាថ្មីដែរ៖

«មិនមែនតែម្ដងហ្នឹងទេ ប៉ុន្តែកន្លងមកខ្ញុំបានឃើញឫកពាចម្លែកៗរបស់ពូយ៉នច្រើនដងមកហើយ! នៅល្ងាចមួយនោះ ខ្ញុំបានឃើញពូយ៉នទៅដល់ផ្ទះស្នាក់របស់លោកគ្រូ រួចហើយក៏ដើរក្រឡឹងជុំវិញម៉ូតូលោកគ្រូដែលចតចោលនៅខាងមុខផ្ទះស្នាក់ដោយការយកចិត្តទុកដាក់ប្លែក លុះក្រោយមកស្រាប់តែខ្ញុំបានឮដំណឹងថាលោកគ្រូផាន់រ៉ានិងលោកគ្រូនាយកគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ រីឯម៉ូតូដែលពួកគាត់ជិះនោះបែរជាម៉ូតូរបស់លោកគ្រូទៅវិញ!!»

ប្រយោគពណ៌នាវែងអន្លាយនេះ បានរម្លឹកខ្ញុំដល់ថ្ងៃដែលពូយ៉នចូលទៅសុំទឹកខ្ញុំពិសា។ បើខ្ញុំស្មានមិនខុស ពេលដែលអ្នកគ្រូណីបានឃើញពូយ៉នដើរក្រឡឹងជុំវិញម៉ូតូខ្ញុំនោះ គឺជាពេលដែលខ្ញុំដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះយកទឹកមកឱ្យពូយ៉នពិសានោះឯង។ នៅថ្ងៃនោះសូម្បីតែខ្ញុំផ្ទាល់ក៏ចម្លែកចិត្តនឹងប្រយោគប្លែកៗដែលពូយ៉នសួរនាំខ្ញុំដែរ ប៉ុន្តែដោយគិតថាគាត់សួរនាំខ្ញុំក្នុងន័យបារម្ភធម្មតា ទើបខ្ញុំមិនបានចាប់ភ្លឹក។

អាចទេដែលថាគាត់មានជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងឃាតកម្មប្អូនធាម ទើបធ្វើដូចជាមិនដឹងរឿង ហើយបង្វែរទិសដៅមកសួរនាំខ្ញុំ?! លុះក្រោយមកនៅពេលដែលគាត់បានដឹងថា ខ្ញុំនិងបងផាន់រ៉ាដឹងឮរឿងឃាតកម្មរបស់ប្អូនធាម គាត់ក៏មានបំណងចាត់ការខ្ញុំដើម្បីបំបិទមាត់ដែរ?!

បើដូច្នោះអាចទេដែលថារឿងគ្រោះថ្នាក់របស់បងផាន់រ៉ានោះមានជាប់ទាក់ទិនជាមួយនឹងគាត់?! គ្រប់យ៉ាងដូចជាស្ថិតនៅក្នុងសភាពស្រពេចស្រពិលរកកំណត់អ្វីឱ្យច្បាស់លាស់មិនបានឡើយ។ ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ដោយមនុស្សដែលខ្ញុំសង្ស័យខ្លាំងបំផុតនោះគឺជាពូយ៉នហ្នឹងឯង។

«មិនទាន់អស់ប៉ុណ្ណឹងទេ! កាលពីល្ងាចថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ខ្ញុំភ្លេចទូរសព្ទនៅក្នុងថ្នាក់រៀន ទើបខ្ញុំត្រលប់ទៅយកវិញ! ល្ងាចនោះនៅសាលាមានសភាពស្ងាត់ជ្រងំ! ខ្ញុំប្រញាប់ចាក់សោចូលទៅយកទូរសព្ទ លុះរៀបនឹងត្រលប់ចេញមកវិញ ក៏ស្រាប់តែខ្ញុំបានឮសន្ធឹកជើងរត់ប្រដេញគ្នានិងសំឡេងស្រែករបស់ពូប្រម! ភ្លាមៗខ្ញុំក៏ប្រញាប់ទាញទ្វារបិទបង្ហើបទុកប្រឡោះតូចមួយដើម្បីលបមើល មិននឹកស្មានថាខ្ញុំបានឃើញពូយ៉នកំពុងរត់ដេញតាមពូប្រមទាំងប៉ផាត់ពភីង មិនដឹងជាគាត់មានបំណងអីនោះទេ! ចំណែកឯពូប្រមវិញ ដៃគាត់មានកាន់ក្រណាត់កញ្ចេសកញ្ចាស់រយេងរយោងរត់ត្រហេបត្រហបទាំងស្រែកថាខ្លាចហើយៗ! បន្ទាប់មកពូយ៉នក៏ដេញតាមទាន់ពូប្រម រួចក៏ប្រទាញប្រទង់ក្រណាត់អាវមួយនោះពីពូប្រមយ៉ាងដាច់អហង្ការទាំងបញ្ចេញទឹកមុខគួរឱ្យខ្លាច ព្រោះថាតាំងពីខ្ញុំស្គាល់ពូយ៉នមក គាត់មិនដែលបញ្ចេញអាការៈគួរឱ្យខ្លាចបែបហ្នឹងនោះទេ! បន្តមកទៀតពូប្រមក៏ដណ្ដើមបានក្រណាត់អាវនោះវិញ រួចគាត់ក៏ស្ទុះរត់ទៅក្រោយល្វែងអគារសាលាបាត់ទៅ!…ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំចាំបានមិនភ្លេចនោះគឺ ក្រណាត់មួយផ្ទាំងនេះគឺប្រហាក់ប្រហែលទៅនឹងក្រណាត់អាវដែលពូយ៉ននិងពូប្រមប្រទាញប្រទង់គ្នានៅល្ងាចថ្ងៃនោះដែរ!!»

អ្នកគ្រូណីបញ្ចប់ប្រយោគ ទាំងលើកបង្ហាញខ្ញុំនូវក្រណាត់ការ៉ូទំហំប៉ុនបាតដៃខ្ចប់នៅក្នុងថង់ប្លាស្ទិក ដែលខ្ញុំស្គាល់ជាក់ថាជាក្រណាត់ដែលបងផាន់រ៉ាបានមកពីក្នុងដៃសពនោះ។ ខ្ញុំស្រឡាំងកាំងបញ្ឈរភ្នែកសម្លឹងក្រណាត់ក្នុងដៃរបស់អ្នកគ្រូណីសឹងតែភ្លេចដកដង្ហើម។ ខ្ញុំវង្វេងវង្វាន់អស់ហើយ។ ក្រែងខ្ញុំទុកក្រណាត់នេះនៅឯផ្ទះស្នាក់មិនថាអ៊ីចឹងអ្ហេស? ប៉ុន្តែនេះ…

«នេះ…ម៉េចបានជាក្រណាត់ហ្នឹងទៅនៅជាមួយអ្នកគ្រូទៅវិញ?!»

អ្នកគ្រូណីសម្លឹងខ្ញុំស្លឺមុននឹងបន្លឺវាចាមួយៗរបៀបស្ទាបស្ទង់៖

«លោកគ្រូធ្លាប់បានឃើញក្រណាត់នេះអ្ហេស?!!…គឺខ្ញុំរើសវាបាននៅតាមរងដំឡូងនៅពេលដែលខ្ញុំដើរចូលទៅរកលោកគ្រូនៅក្នុងចម្ការដំឡូងនោះ!!»

ខ្ញុំបុកពោះភឹប។ ម៉េចនឹងអាចទៅរួចបានទៅ! ឬក៏ក្រណាត់ក្នុងដៃរបស់អ្នកគ្រូណីនៅពេលនេះ គឺជាក្រណាត់មួយផ្ទាំងផ្សេងទៀត?! ប៉ុន្តែខ្ញុំពិតជាចាំបានមិនច្រឡំពិតមែនថា ក្រណាត់មួយផ្ទាំងប៉ុនបាតដៃនៅពីមុខខ្ញុំនេះគឺជាក្រណាត់ដែលខ្ញុំបានមកពីបងផាន់រ៉ាដោយចៃដន្យនោះពិតមែន។ ចំណែកឯក្រណាត់អាវមួយផ្ទាំងទៀត ដែលខ្ញុំរើសបានពីក្រោយថ្នាក់រៀនក៏ខ្ញុំបានទុកវានៅឯផ្ទះស្នាក់ផងដែរ។

មែនហើយ! ក្រណាត់អាវ! បេះដូងខ្ញុំលោតឌឹបៗពេលនឹកដល់ឃើញសម្ដីអ្នកគ្រូណីមុននេះ។ បើអ្នកគ្រូណីអះអាងថា ក្រណាត់មួយផ្ទាំងតូចនេះ ដូចគ្នាទៅនឹងក្រណាត់អាវដែលពូប្រមនាំរត់យកទៅក្រោយល្វែងអគារសាលាដើម្បីគេចពីការដណ្ដើមរបស់ពូយ៉ន ប្រាកដណាស់ថាក្រណាត់អាវនោះ ច្បាស់ជាក្រណាត់ដែលខ្ញុំរើសបាននោះជាមិនខាន ព្រោះថ្ងៃដែលខ្ញុំរើសបានក្រណាត់អាវនោះដោយចៃដន្យបន្ទាប់ពីឃើញពូប្រមរត់ទៅក្រោយថ្នាក់នោះ គឺវាជាថ្ងៃសុក្រមុនថ្ងៃដែលអ្នកគ្រូណីបានឃើញពូប្រមនិងពូយ៉នរត់ប្រដេញដណ្ដើមក្រណាត់អាវគ្នា។

«ប្រាប់ខ្ញុំមកថាលោកគ្រូបានដឹងរឿងអ្វីមកខ្លះ? លោកគ្រូក៏សង្ស័យពូយ៉នថាមានជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងឃាតកម្មប្អូនធាមដែរមែនទេ?!»

ខ្ញុំភាំងជាថ្មីដូចមនុស្សជាប់ជីពចរ។ ដោយសន្សឹមៗខ្ញុំក៏សម្រួលទឹកមុខស្រដីមួយៗទាំងរដាក់រដុប៖

«ម៉េច…ម៉េចបានជាអ្នកគ្រូសួរខ្ញុំបែបហ្នឹង?!»

«គឺខ្ញុំក៏ដូចជាលោកគ្រូ! ខ្ញុំបានដឹងរឿងផ្សេងៗទៀតពាក់ព័ន្ធនឹងពិរុទ្ធដ៏គួរឱ្យសង្ស័យរបស់ពូយ៉នលើសពីអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយប្រាប់លោកគ្រូមុននេះ! ខ្ញុំជឿជាក់ថាបើពួកយើងរួមដៃគ្នា យើងច្បាស់ជាអាចបញ្ជាក់បានជាក់ជាមិនខានថាពូយ៉នមានជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងឃាតកម្មរបស់ប្អូនធាមដែរឬក៏អត់!!»

ឮប្រយោគនេះហើយ ខ្ញុំក៏រេភ្នែកសម្លឹងអ្នកគ្រូណីទាំងពាំនាំនូវការរិះគិតចាក់ស្រែះដូចអំបោះជំពាក់មុខ។

…………………

នៅផ្ទះស្នាក់គ្រូបង្រៀន…

ខ្ញុំជិះម៉ូតូពីផ្ទះអ្នកគ្រូណី មកដល់ផ្ទះស្នាក់ប្រហែលជាម៉ោងជាង៩យប់។

ការពិតទៅខ្ញុំមិនទាន់ចង់ត្រលប់មកផ្ទះស្នាក់វិញទេ ដោយហេតុថាខ្ញុំបារម្ភពីអ្នកគ្រូណីនិងសាវលីដែលនៅផ្ទះតែពីរនាក់បងប្អូន ព្រោះតែឪពុកម្ដាយនាងរវល់ទៅធ្វើបុណ្យបងប្អូននៅឯទីរួមស្រុក។ ទោះបីជាយ៉ាងណា បើខ្ញុំបន្តនៅផ្ទះអ្នកគ្រូណីដល់យប់ជ្រៅនោះ ច្បាស់ជាមិនសមភ្នែកអ្នកភូមិ នាំតែគេយកឈ្មោះនាងទៅនិយាយនិន្ទាបង្កាច់បង្ខូចខុសពីការពិតទទេៗ។

ខ្ញុំហូបបាយល្ងាចនៅផ្ទះអ្នកគ្រូណីរួចរាល់ ដូច្នេះគ្រាន់តែមកដល់ផ្ទះភ្លាម ខ្ញុំក៏ប្រញាប់រូតរះងូតទឹកសម្អាតខ្លួនស្រេចបាច់ រួចក៏ម្នីម្នារើរកក្រណាត់អាវដែលខ្ញុំរើសបាននៅសាលានោះយ៉ាងតក់ក្រហល់។ ខ្ញុំកកូរកកាយត្រង់កន្លែងដែលខ្ញុំបានទុកក្រណាត់អាវមួយនោះ ប៉ុន្តែបែរជាមិនប្រទះសូម្បីតែស្រមោលក្រណាត់អាវនោះទៅវិញ។

ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមបែកញើសស្រាក់ៗ ទាំងមានអារម្មណ៍ច្រាស់ច្រាល់ដូចមាន់រកពង។ ដៃទាំងពីរគិតតែប្រឹងរើនេះរើនោះខណៈភ្នែកទាំងគូកំពុងមីរដេរដាស សម្លឹងរកមើលក្រណាត់អាវដែលជាព័ស្តុតាងដ៏សំខាន់ក្នុងការវែកមុខរកឃាតករសម្លាប់ប្អូនធាម។ មិនអស់ចិត្ត ខ្ញុំក៏ដើររកគ្រប់ច្រកល្ហកនៅក្នុងបន្ទប់ មិនថាតែនៅលើគ្រែ ក្រោមគ្រែ លើតុ ក្នុងទូ ប៉ុន្តែនៅតែមិនប្រទះក្រណាត់អាវនោះទាល់តែសោះ។

«ចុះក្រណាត់អាវនោះបាត់ស្រមោលបានយ៉ាងម៉េច?» កំពុងតែចលាចលឆ្លាឡើងឆ្លាចុះក៏ស្រាប់តែ…

តុកៗៗ!!

ខ្ញុំភ្ញាក់ប្រហោងពោះធ្លុង ផ្អាកសកម្មភាពរេភ្នែកសម្លឹងទៅទ្វារបន្ទប់។ សន្សឹមៗខ្ញុំក៏បង្កោងខ្លួនទៅចុចបើកទូរសព្ទនៅលើគ្រែគេង ឃើញម៉ោងជាង១១យប់នៅលើ screen ទូរសព្ទទៅហើយ។ ឃើញបែបនេះ ខ្ញុំក៏លួចរអ៊ូតិចៗ

«ចុះនរណាមករកស្អីទាំងយប់ថ្មើរណេះ?» កំពុងតែនឹកឆ្ងល់មិនអស់មិនហើយ ស្រាប់តែភ្លាមនោះសំឡេងគោះទ្វារយ៉ាងរន្ថាន់ក៏បណ្ដើរឡើងមកជាប់គ្នារដឹកជាថ្មីម្ដងទៀត។ លើកនេះខ្ញុំក៏ដាច់ចិត្តស្រែកសួរពីចម្ងាយបីដូចជាមនុស្សគ្មានសុជីវធម៌តែម្ដង៖

«អ្នកណាគេមករកអីដែរ?!»

ស្ងាត់ឈឹង! មិនឮសូម្បីតែសំឡេងសន្ធឹកខ្យល់ឬក៏សំឡេងសត្វយំ។ ម៉េចបានជាស្ងាត់ចម្លែកបែបនេះ? មែនហើយ! ខ្ញុំវិះនឹងភ្លេចទៅថា បងផាន់រ៉ាសម្រាកព្យាបាលរបួសនៅមន្ទីរពេទ្យខេត្ត ដូច្នេះខ្ញុំនៅផ្ទះស្នាក់នេះតែម្នាក់ឯងគត់ ហើយនៅជុំវិញផ្ទះស្នាក់ខ្ញុំគឺជាចម្ការដំឡូងដាច់ប៉ែកពីផ្ទះអ្នកស្រុកឆ្ងាយគួរសមដែរ ដូច្នេះបើមិនស្ងាត់ទើបវាចម្លែក។

ប៉ុន្តែរឿងចម្លែកដែលខ្ញុំសំដៅដល់គឺជារឿងសំឡេងគោះទ្វារដែលខ្ញុំបានឮហើយគ្មានសញ្ញាឆ្លើយតបនោះទៅវិញទេ។ ឬមួយក៏ខ្ញុំស្ដាប់ច្រឡំដោយខ្លួនឯងទេដឹង? ខ្ញុំឈរទ្រឹងសម្លឹងទៅទ្វារមួយស្របក់ទាំងផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់សំឡេងឆ្លើយតបនិងសំឡេងគោះជាថ្មីម្ដងទៀត។ លុះមិនបានឮសំឡេងអ្វីទៀត ខ្ញុំក៏គ្រវីក្បាលបំបែរខ្លួនទៅកកូរកកាយរកមើលក្រណាត់អាវជំនួសវិញ។ មួយរំពេចនោះខ្ញុំដូចជាមានអារម្មណ៍ព្រឺសម្បុរខ្ញាក ពេលនឹកដល់រឿងខ្មោចសង្កត់បងផាន់រ៉ាកាលពីយប់នោះ។

ភ្លាមៗខ្ញុំក៏អាក់សកម្មភាពជាថ្មីនៅពេលដែលអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំប្រាប់ថា មានក្រសែភ្នែកចម្លែកកំពុងសម្លឹងមកខ្ញុំ។ ខ្ញុំព្យាយាមពង្រឹងស្មារតីបន្តរើកកាយរកក្រណាត់អាវទៀត ប៉ុន្តែម្ដងនេះសោតវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាអាចកំណត់បាននូវសម្រឹបជើងដ៏ស្រាលស្ងើក ដែលកំពុងតែធ្វើដំណើរមួយៗចូលមកជិតខ្ញុំកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។

វឹប!! ខ្ញុំក្រឡេកទៅក្រោយអស់ទំហឹង បែរជាប្រទះនឹងទិដ្ឋភាពទទេស្អាតគ្មានអ្វីខុសប្រក្រតីទៅវិញ។ ខ្ញុំលេបទឹកមាត់ក្អឹក រេភ្នែកក្រឡឹងឆ្វេងស្ដាំលើក្រោមមួយស្របក់ ទើបដាច់ចិត្តបែរខ្លួនមកបន្តសកម្មភាពកកូរកកាយជាថ្មី។ ដោយមិនបានត្រៀមទុក ស្រាប់តែក្រណាត់អ្វីក៏មិនដឹងលមកទាក់កខ្ញុំអស់ទំហឹង។ ស្របពេលនោះដែរ ចលនារេផ្លិចរបស់ខ្ញុំ ក៏បញ្ជាដៃទាំងសងខាងរបស់ខ្ញុំខ្ទាស់ក្រណាត់នោះជាប់ទាំងប្រដាក់ប្រដឺត ប្រឹងបន្លឺសំឡេងទាំងតក់ស្លុតដាច់ៗ៖

«លែង!! ចង់…ចង់ធ្វើស្អី?!…លែង!!»

ភ្លាមនោះដៃមាំមួយក៏យកក្រណាត់រវ័ណ្ឌកខ្ញុំមួយជុំទៀត ដែលជាហេតុធ្វើឱ្យខ្ញុំដឹងថាជនអនាមិកនេះមានចេតនារឹតកខ្ញុំសម្លាប់តែម្ដង។

ប៉ុន្តែ…ប៉ុន្តែម៉េចក៏អាចទៅរួច?!! ខ្ញុំចាំបានថាខ្ញុំចាក់គន្លឹះទ្វារយ៉ាងជាប់ពេលមកដល់ផ្ទះស្នាក់ភ្លាម ហើយមុខនេះទៀតសោត នៅពេលដែលឮសំឡេងគោះទ្វារ ខ្ញុំក៏មិនបានបើកគន្លឹះដែរ ប៉ុន្តែហេតុអី…ហេតុអីក៏គេចូលមកក្នុងផ្ទះស្នាក់ខ្ញុំបានទៅវិញ?! កម្លាំងដ៏ខ្លាំងខំប្រឹងទាញចុងក្រណាត់ចេញពីគ្នាក្នុងគោលបំណងផ្ដាច់យកជីវិតខ្ញុំឱ្យខានតែបាន ខណៈខ្ញុំឯណេះប្រឹងបញ្ចេញកម្លាំងទាញក្រណាត់នោះពីករបស់ខ្ញុំ ត្រដរស្រែកម្ហបៗទាំងស្ទះខ្យល់ម្ដងៗ៖

«ឯង!…ឯងជានរណា?…ជួយ…ជួយផង!!»

ខ្ញុំបើកភ្នែកក្រឡោត ពេលសម្លឹងឃើញជាយក្រណាត់ដែលកំពុងរឹតកខ្ញុំ ព្រោះតែវាគឺជាក្រណាត់អាវក្រឡាការ៉ូដែលខ្ញុំកំពុងរើរុះអីវ៉ាន់រកនោះឯង។ ខ្ញុំវិលវល់អស់ហើយ។ ឬក៏មនុស្សដែលប៉ុនប៉ងសម្លាប់ខ្ញុំនេះ បានលបចូលមកក្នុងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ហើយលួចយកក្រណាត់អាវនោះ ត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីរឹតកសម្លាប់ខ្ញុំ?!

ខ្ញុំបែកញើសប៉ុនៗគ្រាប់ពោតជោកអស់ទាំងផ្ទៃមុខ មាត់ខំប្រឹងស្រែករកជំនួយម្ហបៗ ជើងទាំងគូប្រឹងទធាក់សាបទៅមក ខណៈដៃទាំងពីរលេចចេញនូវសរសៃរវីមរវាមប្រឹងទាញខ្ទាស់ក្រណាត់អាវនោះឱ្យឃ្លាតចេញពីក ដើម្បីអាចដកដង្ហើមនិងស្រែករកជំនួយបានខ្លះៗ។

«ជួយ…ជួយខ្ញុំផង…ជួយផង…!!»

ម្ដងនេះកម្លាំងដៃនោះក៏កន្ត្រាក់ក្រណាត់អាវដែលកំពុងរឹតកខ្ញុំ ផ្ដួលខ្ញុំទៅលើសាប រួចហើយក៏លើកម្រាមដៃទាំងពីរមកច្របាច់កខ្ញុំយ៉ាងរហ័សសឹងតែមើលមិនទាន់។

ខ្ញុំក៏ប្រកាច់ខ្លួននៅលើសាបដូចត្រីរ៉ស់ដែលគេសំពងមួយដំបង ភ្នែកទាំងគូដិតដាមដោយទឹកភ្នែក ខំប្រឹងសម្លឹងមើលមុខជនដៃដល់ឱ្យបានច្បាស់ ប៉ុន្តែអកុសលជននោះបានហ៊ុមមុខជិត ដែលអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំបានមើលឃើញតែកែវភ្នែកចងអាឃាតររបស់ជននោះសម្លឹងមកខ្ញុំដូចចង់ស៊ីសាច់ហុតឈាមតែប៉ុណ្ណោះ។

ខ្ញុំប្រឹងរើកញ្ជ្រោល ដៃទាំងសងខាងប្រឹងប្រវេប្រវាក្ដាប់កំពួនដៃជនអនាមិក ដើម្បីជម្នះទាញដៃរបស់គេចេញពីករបស់ខ្ញុំ តែទោះបីជាយ៉ាងណាខ្ញុំពិតជាមិនអាចយកឈ្នះកម្លាំងដ៏ខ្លាំងក្លាខុសពីធម្មតារបស់គេបាននោះឡើយ។ សន្សឹមៗភ្នែករបស់ខ្ញុំប្រែជាស្រវាំង ខណៈខ្ញុំកាន់តែមានអារម្មណ៍ថាថប់ខ្យល់កាន់តែខ្លាំងឡើងៗ ហើយនៅទីបំផុតខ្ញុំក៏…

ប្រាវ!!!

«អូយយយ!!!»

«ហ៊ឺកកកកក…អស់ៗៗៗ (សំឡេងក្អកដង្ហក់)!!»

ខ្ញុំក្អកដង្ហក់សឹងតែដាច់ខ្យល់ ស្របពេលដែលភ្នែកទាំងគូរេសម្លឹងឃាតករដែលប៉ុនប៉ងឆក់យកជីវីតរបស់ខ្ញុំ កំពុងយកដៃក្ដោបក្បាលដួលដេកទៅម្ខាងព្រោះតែខ្ញុំស្រវាបានទាំងត្រដាបត្រដួលនូវកែវផឹកទឹកដែលខ្ញុំដាក់ចោលនៅលើគ្រែហើយក៏បោកបំបែកក្បាលវាមួយទំហឹងអម្បាញ់មិញ។

ខ្ញុំខំប្រឹងច្រត់ដៃងើបខ្លួនពីលើសាបទាំងតក់ស្លុត ពេលប្រទះឃើញឈាមស្រស់ហូរចេញពីក្បាលរបស់ជនអនាមិកតក់ចុះទៅលើសាបក្រហមឆ្អិនឆ្អៅ ដំណាលគ្នានឹងសំឡេងថ្ងូរគ្រហឹមឈឺចាប់របស់វា។ ភ្លាមនោះស្រាប់តែឃាតករសាមាន្យក៏ស្ទុះមកសង្គ្រប់ខ្ញុំដោយអំណាចភ្លើងទោសៈជាថ្មីម្ដងទៀត។

ខ្ញុំដែលខំប្រឹងងើបទាំងត្រដាបត្រដួសអម្បាញ់មិញក៏ត្រូវបានវាច្របាច់កជាថ្មី។ ម្ដងនេះឈាមក្រហមស្រស់របស់វាក៏បានហូរតក់មកលើមុខខ្ញុំតែម្ដង។ ក្នុងសភាពដ៏ប្រថុចញ៉ុចនេះ ខ្ញុំខំប្រឹងរើកញ្ជ្រោលអស់កម្លាំងជាថ្មី រួចហើយក៏គ្រវាសដៃកន្ត្រាក់ទាញក្រណាត់ហ៊ុមមុខរបស់វាអស់ទំហឹង។ នៅពេលនេះខ្ញុំកំពុងតែបើកភ្នែកក្រឡោត បេះដូងលោតកញ្ជ្រោលសឹងតែផ្ទុះចេញមកក្រៅ មាត់ក៏ប្រែជាញ័រចំប្រប់ ពីព្រោះជនដែលនៅចំពោះមុខខ្ញុំនេះគឺ…

«ពូ…ពូយ៉ន…?!!»

ខ្ញុំបន្លឺសំឡេងដាច់ៗ ខណៈដែលពូយ៉នមានទឹកមុខកាចសាហាវសម្លក់ខ្ញុំដោយកែវភ្នែកក្រហមតែត រួចគាត់ក៏បញ្ចេញកម្លាំងច្របាច់កខ្ញុំកាន់តែខ្លាំងជាងមុខទ្វេដង។ ចំណែកខ្ញុំវិញ កម្លាំងក៏កាន់តែខ្សត់ខ្សោយទៅៗ ស្របពេលដែលទឹកភ្នែកក៏ហូរចុះមកធ្វើឱ្យទិដ្ឋភាពទឹកមុខដ៏សែនព្រៃផ្សៃរបស់ពូយ៉នក៏កាន់តែព្រាលៗទៅ។

ការមិនស្មានដល់ និងចម្ងល់រាប់ម៉ឺនសែនក៏លេចអណ្ដែតមកក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ ស្របគ្នានឹងចង្វាក់ដង្ហើមរបស់ខ្ញុំក៏កាន់តែខ្សោយៗទៅរហូតដល់…

«លោកគ្រូ! លោកគ្រូ!!»

«ហ៊ឺកកកកក!!!»

ខ្ញុំស្ទុះក្រោកពីគ្រែភីងទាំងក្អកដង្ហក់សឹងតែដកដង្ហើមមិនដល់គ្នា។ ពន្លឺព្រះអាទិត្យដែលចាំងឆ្លុះពីប្រហោងជញ្ជាំងចូលមកក្នុងផ្ទះស្នាក់ អាចឱ្យខ្ញុំកំណត់បានថាឥឡូវនេះគឺជាពេលព្រឹក។ ដូច្នេះមានន័យថា មុននេះខ្ញុំយល់សប្ដិអ្ហេស?! ខ្ញុំយកដៃជ្រងសក់ដែលពោរពេញទៅដោយញើស រួចក៏ប្រែជាស្រឡាំងកាំងយកដៃស្ទាបកខ្លួនឯងចុះឡើងទាំងបេះដូងកំពុងលោតឌឹបៗ សឹងតែផ្ទុះចេញមកក្រៅពេលនឹកដល់រឿងយល់សប្ដិដ៏គួរឱ្យរន្ធត់អម្បាញ់មិញ។ ភ្លាមនោះក៏ស្រាប់តែសំឡេងគោះទ្វារប្រាកដមកព្រមគ្នានឹងសំឡេងស្រែកហៅ៖

តុកៗៗ!!!

«លោកគ្រូ! លោកគ្រូនៅដែរអត់?!»

«មីងឱក?!»

ខ្ញុំឧទានតិចៗទាំងចោលភ្នែកសម្លឹងទៅទ្វារ។ មែនហើយ! ថ្ងៃនេះគឺជាថ្ងៃអាទិត្យ ដូច្នេះមីងឱកច្បាស់ជាយកនំចំណីអាហារពេលព្រឹកមកឱ្យខ្ញុំដូចសព្វដងជាក់ជាមិនខាន។ នឹកឃើញបែបនេះ ខ្ញុំក៏សម្រួលបំពង់កឆ្លើយតបទៅកាន់គាត់៖

«បាទមីង!!»

នៅខាងមុខផ្ទះស្នាក់…

«ហ៊ឺមមីង! មើលចុះរំខានមីងទៀតហើយ!»ខ្ញុំនិយាយគួរសមទៅមីងឱកបណ្ដើរ ទាំងលើកស្រាក់ដែលមីងឱកយកមកឱ្យខ្ញុំរេចុះឡើងមើលបណ្ដើរផង។ ឯមីងឱកក៏ញញឹមទទួលដូចសព្វមួយដង៖

«ហ៊ឺ…មិនរំខានអីទេលោកគ្រូ!! អ៎ហើយនិយាយអ៊ីចឹង…លោកគ្រូផាន់រ៉ាអត់នៅ លោកគ្រូសម្រាន្តតែឯង អត់មានបញ្ហាអីណាអ្ហី?!»

ខ្ញុំទ្រឹងបន្តិច ទើបញញឹមដាក់មីងឱកទាំងមិនសូវសម៖

«អត់…អត់អីទេមីង! សុខសប្បាយអីធម្មតាហ្នឹងមីង!!»

«ចាស៎លោកគ្រូ! ហើយចុះលោកគ្រូផាន់រ៉ាឯណុះសុខទុក្ខយ៉ាងណាយ៉ាងណីហើយលោកគ្រូ?»

«បាទមីង! គាត់រាងធូរច្រើនហើយមីង! ប៉ុន្តែប្រហែលនៅសម្រាកនៅឯពេទ្យហ្នឹងយូរទៀតដែរ ព្រោះអីខ្ញុំទៅសួរសុខទុក្ខគាត់ពីម្សិល គាត់ប្រាប់ថានៅចាំឱ្យពេទ្យដកដែកចេញពីជើងគាត់សិនមីង!!»

«ចាស៎លោកគ្រូ!! (មីងឱកក៏បន្ធូរដង្ហើមបន្តិច) ហ៊ឺម…មីងឯណេះអត់បានឡើងទៅសួរសុខទុក្ខគាត់សោះ តែយ៉ាងណាៗជូនពរឱ្យលោកគ្រូផាន់រ៉ាជាឆាប់ៗ! អ៊ឺ…អ៊ីចឹងមីងលប់(ត្រលប់)ទៅវិញសិនហើយណ៎ះ ព្រោះអីថារកទៅសួរសុខទុក្ខមីកាយ៉ែនកូនលោកបងយ៉ននៅមណ្ឌលសុខភាពឃុំបន្តិច!!»

និយាយដល់រឿងស្រីយ៉ែន ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ឈ្លេចសួរមីងឱកភ្លាមៗ៖

«និយាយអ៊ីចឹងស្រីយ៉ែនម៉េចហើយមីង?!!»

«អ៎!…គេនាំគ្នាជួយដឹកវាទៅពេទ្យឃុំតាំងពីល្ងាច បន្ទាប់ពីឡានកៀរវាហ្នឹងម៉េះ! ឥឡូវឮថាវានៅដេកសម្រាកនៅមណ្ឌលសុខភាពឃុំហ្នឹងឡើយទេ!!»

«ចុះស្រីយ៉ែនត្រូវអីធ្ងន់ធ្ងរអត់មីង?!»

មកដល់ត្រឹមនេះ ស្រាប់តែមីងឱករេក្រសែភ្នែកមកសម្លឹងខ្ញុំដោយអាការៈស្ទាក់ស្ទើរហាក់ដូចជាចង់និយាយប្រាប់ខ្ញុំបន្តិចអត់បន្តិចយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹង។

……………………

ព្រឹកថ្ងៃចន្ទនៅសាលារៀន…

«ស្រីយ៉ែនហ្នឹងអ្ហេសមានសភាពដូចមនុស្សរលូតកូន?!»

អ្នកគ្រូណីស្រដីមកកាន់ខ្ញុំទាំងបើកភ្នែកក្រឡង់ធ្វើឱ្យខ្ញុំដូចជារឹងខ្លួនប្លែក។ ឆ្លៀតឱកាសម៉ោងចេញលេងដ៏ប្រថុចញ៉ុចនេះ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់រៀបរាប់ប្រាប់អ្នកគ្រូណីមួយៗទៅតាមដំណើររឿង៖

«បាទ! កាលពីព្រឹកម្សិលមិញខ្ញុំបានសួរមីងឱកពីអាការៈស្រីយ៉ែន មីងឱកក៏ប្រាប់ខ្ញុំថាគាត់បានឃើញស្រីយ៉ែនចេញមកពីចម្ការដំឡូងដោយចៃដន្យ ស្រាប់តែវ៉ាក់គ្នាជាមួយនឹងឡានធំ រួចក៏ត្រូវឡាននោះបើកកៀរដួលទាំងជំហរនៅចំហៀងផ្លូវ!…ស្រីយ៉ែនក៏យកដៃក្ដោបពោះស្រែកថ្ងូរប្រកាច់ប្រកិន លុះក្រោយមកគាត់ក៏បានឃើញឈាមហូរជោកខោស្រីយ៉ែន!…ខ្ញុំក៏មិនសូវយល់ពីអាការៈអស់ហ្នឹងដែរ…ប៉ុន្តែមីងឱកបានប្រាប់ខ្ញុំថា…ស្រីយ៉ែនមានអាការៈដូចមនុស្សស្រីរលូតកូន!!»

អ្នកគ្រូណីក៏ប្រែទឹកមុខទៅជាចងចិញ្ចើមចូលគ្នា៖

«រលូតកូនបានយ៉ាងម៉េច បើស្រីយ៉ែនមិនទាន់មានប្ដីផងហ្នឹង?! ប៉ុន្តែត្រូវហើយ! កាលពីល្ងាចនោះនៅពេលដែលខ្ញុំទៅយកម៉ូតូត្រលប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានឃើញពូយ៉នយំឱបស្រីយ៉ែនដែលកំពុងដេកសន្លប់នោះបានមួយភ្លែតដែរ រួចក៏មានគេឌុបនាងយកទៅពេទ្យបាត់ទៅ!…បើតាមដែលខ្ញុំចាំ ពេលនោះស្រីយ៉ែនមើលទៅដូចជាស្លេកស្លាំងខ្សោយកម្លាំងខ្លាំងណាស់!»

«ឬក៏ត្រីឆ្តោស៊ីកូនឯង?!»

អ្នកគ្រូណីងាកមកសម្លឹងខ្ញុំចង់គ្រេចក មុននឹងបន្លឺវាចាខ្សាវៗទាំងទឹកមុខស្រឡាំងកាំង៖

«លោកគ្រូចង់មានន័យថា…ពូយ៉នហ្នឹង…»

ខ្ញុំសម្រួលអាការៈរេភ្នែកទៅសម្លឹងកូនសិស្សរត់លេងបន្លែងគ្នាបន្តិច ទើបគ្រលៀសសម្ដីមួយៗ៖

«ខ្ញុំមិនគួរណានិយាយអ៊ីចឹងនៅចំពោះមុខអ្នកគ្រូសោះ!  មែនទែនទៅខ្ញុំក៏មិនហ៊ានសន្និដ្ឋានថាអ៊ីចឹងដែរ…គ្រាន់តែថា បើរឿងដែលស្រីយ៉ែនរលូតកូននោះគឺជារឿងពិត…ខ្ញុំដូចជារកនឹកមិនឃើញសោះថា ស្រីយ៉ែនទៅមានទម្ងន់ជាមួយនឹងនរណាព្រោះស្រីយ៉ែនមើលទៅគឺជាក្មេងស្រីជំទង់ម្នាក់សុភាពរាបសាល្អណាស់!!»

«លោកគ្រូកុំទាន់អាលថា! ក្មេងៗសម័យឥឡូវយើងមើលមិនដឹងទេ! បើគិតទៅមានក្មេងស្រីជំទង់តិចណាស់អ្ហេស ដែលមានទម្ងន់នៅអាយុ១៥-១៦ឆ្នាំ!!»

«ប៉ុន្តែរឿងមួយទៀតដែលខ្ញុំចម្លែកចិត្ត  គឺមីងឱកបាននិយាយថាគាត់បានឃើញស្រីយ៉ែនរត់ចេញមកពីចម្ការដំឡូងរួចក៏ត្រូវឡានកៀរ! បើដូច្នេះការដែលខ្ញុំបានឃើញស្រីយ៉ែនរត់ចូលទៅក្នុងចម្ការដំឡូងមុនពេលកើតហេតុ គឺមានន័យថាខ្ញុំមិនបានស្រវាំងភ្នែកនោះទេ! ដោយសារតែឃើញស្រីយ៉ែនរត់ចូលក្នុងចម្ការដំឡូងហ្នឹងឯង ទើបខ្ញុំឈប់ម៉ូតូចូលតាមទៅរកនាង…ក្រោយមកខ្ញុំក៏ត្រូវ…»

«លោកគ្រូក៏ត្រូវពូយ៉នវាយសន្លប់! ប៉ុន្តែ…ម៉េចក៏រឿងរ៉ាវគ្រប់យ៉ាងទៅរញ៉េរញ៉ៃដល់ថ្នាក់ហ្នឹង? បើសិនជាពូយ៉នមានជាប់ទាក់ទិននឹងរឿងឃាតកម្មប្អូនធាមពិតមែន អ៊ីចឹងតើវាទៅពាក់ព័ន្ធអីនឹងរឿងស្រីយ៉ែនមានទម្ងន់?!!»

ខ្ញុំគ្រវីក្បាលតិចៗព្រោះខ្ញុំក៏ទាល់តម្រិះដូចគ្នា។ ភ្លាមនោះអ្នកគ្រូណីក៏បន្តបន្លឺវាចាស្រួយស្រែស៖

«នៅមានរឿងក្រណាត់ទំហំប៉ុនបាតដៃដូចគ្នាទៅនឹងក្រណាត់អាវ ដែលលោកគ្រូបានរៀបរាប់លម្អិតប្រាប់ខ្ញុំកាលពីយប់នោះទៀត! (អ្នកគ្រូណីងាកមកសម្លឹងខ្ញុំភ្លែត) និយាយអ៊ីចឹងលោកគ្រូរកឃើញក្រណាត់អាវនោះដែរអត់?!»

ខ្ញុំងាកទៅសម្លឹងអ្នកគ្រូណីបន្តិច ទើបងក់ក្បាលយឺតៗនិយាយច្បាស់ៗ៖

«បាទរកឃើញ!!»

«ល្អណាស់! បើចឹងយើងអាចនឹងមានព័ស្តុតាងយកទៅឱ្យពូប៉ែនហើយ!»

«កាលពីយប់មិញខ្ញុំយល់សប្ដិឃើញពូយ៉នចង់សម្លាប់ខ្ញុំ!!»

ខ្ញុំនិយាយដោយសំឡេងស្រាលស្ងើក ខុសស្រឡះពីប្រតិកម្មរបស់អ្នកគ្រូណី។ នាងបែរជារន្ថាន់សួរនាំខ្ញុំដោយការយកចិត្តទុកដាក់បើទោះជាវាគ្រាន់តែជារឿងយល់សប្ដិក៏ដោយ៖

«យល់សប្ដិ?! លោកគ្រូយល់សប្ដិយ៉ាងម៉េចខ្លះ?!»

«អ្នកគ្រូ!! អ្នកគ្រូ!!»

មកដល់ត្រឹមនេះកូនសិស្សស្រីតូចម្នាក់ ក៏ស្រែកហៅអ្នកគ្រូណីទាំងរត់រ៉ុយតម្រង់មករកនាងកាត់ផ្ដាច់នូវបទសន្ទនាគ្រប់យ៉ាងរវាងខ្ញុំនិងនាង។ មួយស្របក់ក្រោយមកបន្ទាប់ពីអ្នកគ្រូណីអស់ធុរៈជាមួយនឹងកូនសិស្សស្រីនោះ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមនិយាយរឿងថ្មីទាំងរេភ្នែកឆ្វេងស្ដាំសម្លឹងទិដ្ឋភាពក្នុងសាលា៖

«ព្រឹកនេះដូចជាមិនឃើញពូប្រម!!»

សម្ដីរបស់ខ្ញុំក៏បានទាក់ទាញក្រសែភ្នែកអ្នកគ្រូណីឱ្យសម្លឹងរំពៃឆ្វេងស្ដាំដូចគ្នា។ ពិតមែនហើយ! ព្រឹកនេះដូចជាបាត់ពូប្រមឈឹង ទាំងដែលសព្វដងនៅពេលដែលខ្ញុំមកសាលា យ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំក៏បានឃើញពូប្រមយួរអីវ៉ាន់សំពីងសំពោងដើរទៅដើរមកម្ដងទៅពីរដងដែរ។ ប៉ុន្តែព្រឹកនេះម៉េចបានជាមិនឃើញគាត់អ៊ីចឹង?!

………………………

ពេលរសៀលនៅមណ្ឌលសុខភាពឃុំ…

ខ្ញុំជាមួយនិងអ្នកគ្រូណី តាំងចិត្តទិញនំចំណីទៅសួរសុខទុក្ខស្រីយ៉ែននៅឯមណ្ឌលសុខភាពឃុំ ស្រាប់តែទៅដល់ ពេទ្យក៏ប្រាប់ថាស្រីយ៉ែនចេញពីមណ្ឌលសុខភាពតាំងពីព្រឹកម្ល៉េះ។ នៅទីបំផុតខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីក៏បណ្ដើរគ្នាត្រលប់មកកន្លែងចតម៉ូតូវិញទាំងនិយាយឆ្លងឆ្លើយគ្នាបណ្ដើរផង៖

«ចុះល្ងាចបន្តិចអ្នកគ្រូទំនេរទេ? យ៉ាងម៉េចយ៉ាងម៉ា យើងនាំគ្នាទៅសួរសុខទុក្ខស្រីយ៉ែននៅផ្ទះនាងតែម្ដងទៅ ល្អទេ?!»

មកដល់ត្រឹមនេះ អ្នកគ្រូណីក៏ទ្រឹងបន្តិចរួចក៏ងើបមុខក្រឡឹងមេឃចុះឡើងមួយក្រលេកទើបស្រដីមួយៗ៖

«បើល្ងាចហ្នឹងមេឃអត់ភ្លៀងទេ ចាំយើងនាំគ្នាទៅ!!»

ខ្ញុំចោលភ្នែកសម្លឹងទៅពពកពណ៌ខ្មៅ ដែលកំពុងរសាត់យឺតៗហាក់ដូចជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថាល្ងាចនេះអាចនឹងមានភ្លៀងធ្លាក់ខុសប្លែកពីសព្វមួយដង។ ប្រាកដណាស់! អាកាសធាតុគឺវាមិនទៀងទាត់ទេ ប៉ុន្តែកែវភ្នែកនិងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំនៅតែទៀងទាត់ដដែល ក៏ព្រោះតែពួកវាទាំងពីរនៅតែបន្តលួចមើលរូបសម្រស់អ្នកគ្រូណីនិងគិតរំពៃពីអត្តចរិតអាកប្បកិរិយារបស់នាងជាប់ជានិច្ច។

«លោកគ្រូ! លោកគ្រូ!!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតពីការភ្លឹកម្នាក់ឯង ម្នីម្នាតបអ្នកគ្រូណីទាំងពពីមពពើម៖

«បាទៗ?!!»

«លោកគ្រូញញឹមអី?! ហើយចុះសម្លឹងខ្ញុំធ្វើអី? មុខខ្ញុំប្រឡាក់អីអ្ហេស?»

ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតមិនដឹងថាខ្លួនឯងបញ្ចេញអាការៈបែបណាទេនៅមុននេះ។ ខ្ញុំប្រញាប់សម្រួលអារម្មណ៍រកលេសដោះសាញាប់មាត់៖

«អត់…អត់មានអីទេអ្នកគ្រូ! ខ្ញុំចង់ថា…ពួកយើងទៅផ្ទះវិញទៅ! យ៉ាងណាៗបើពេលល្ងាចមេឃអត់ភ្លៀងទេ ចាំខ្ញុំទាក់ទងទៅអ្នកគ្រូ!!»

«ចាស៎លោកគ្រូ!!»

ពួកយើងដើរបណ្ដើរគ្នាដូចជាគូស្នេហ៍ថ្មីថ្មោង (ហិហិ! ស្រមៃទាំងថ្ងៃហើយអាសុណាន់អឺយ!!)

រហូតមកដល់កន្លែងចតម៉ូតូ អ្នកគ្រូណីក៏ឡើងម៉ូតូស្គប់ពីគាត់ជិះចេញទៅ។ ចំណែកខ្ញុំវិញក៏ឡើងម៉ូតូជិះចេញទៅផ្ទះស្នាក់ទាំងពាំនាំនូវអារម្មណ៍ដ៏ចម្លែកដែលកើតឡើងពីក្រសែភ្នែករបស់អ្នកភូមិមួយចំនួន ដែលមានធុរៈមកមន្ទីរពេទ្យហើយក៏ដៀងភ្នែកសម្លឹងមកខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណី ទាំងលួចស្រដីនិយាយខ្សឹបខ្សៀវគ្នាពីរឿងអ្វីក៏មិនដឹង។

គេនិយាយថាមាត់មនុស្សវែងជាងផ្លូវ ភ្នែកមនុស្សរវៀសជាងក្អែក។ ខ្ញុំដឹងខ្លួនច្បាស់ណាស់ថា ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយនេះ ខ្ញុំដូចជាធ្វើខ្លួនជិតស្និទ្ធិនឹងអ្នកគ្រូណីប្លែករហូតដល់មានពេលខ្លះ ខ្ញុំធ្លោយបញ្ចេញអាការៈមានកំណួចចិត្តទៅលើអ្នកគ្រូណីថែមទៀតផង។ ប្រាកដណាស់! ខ្ញុំជាមនុស្សប្រុស បើត្រូវគេនិយាយនិន្ទាគឺវាមិនជាខូចខាតប៉ុន្មានដូចជាមនុស្សស្រីឡើយ។ ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណា ខ្ញុំដេកសង្ឃឹមញញឹមទុកថា បន្ទាប់ពីរឿងឃាតកម្មប្អូនធាមត្រូវបានបិទបញ្ចប់រួចរាល់ នោះខ្ញុំនឹងឱ្យម៉ែឡើងមកស្ដីដណ្ដឹងអ្នកគ្រូណីជាក់ជាមិនខាន។ ហើយដល់ពេលនោះសម្ដីដែលខ្ញុំតែងនិយាយប្រាប់ម៉ែថា ខ្ញុំចង់ចេះមានស្នេហា ច្បាស់ជាត្រូវបានជំនួសវិញដោយប្រយោគថា “ម៉ែអឺយ! កូនលង់ខ្លួនស្រឡាញ់កូនស្រីគេហើយ!!»

ម៉ោងជាងបីរសៀល…

ខ្ញុំរលះរលាំងបោះជំហានញាប់ៗនៅតាមផ្លូវ ទាំងដៃម្ខាងយួរថង់ក្រូចមួយស្បោងរណេងរណោងតម្រង់ទៅផ្ទះអ្នកគ្រូណី ព្រោះតែពួកយើងបានព្រមព្រៀងគ្នារួចរាល់ហើយថានឹងទៅសួរសុខទុក្ខស្រីយ៉ែននៅល្ងាចនេះតែម្ដង ហើយម្យ៉ាងទៀតមេឃមើលទៅក៏ដូចជាមិនបានធ្វើទុក្ខអ្វីដែរ។

ខ្ញុំខំប្រឹងដើរញាប់រន្ថាន់ឈានអស់ៗជំហានជើងព្រោះអីខ្ញុំបានណាត់អ្នកគ្រូណីនៅម៉ោងបីកន្លះ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះខ្ញុំបែរជាកំពុងដើរតាមផ្លូវទៅវិញ។

«ហើយបើយ៉ាងហ្នឹងៗ ប៉ះ date អ្នកគ្រូណីថ្ងៃដំបូងអីមិនកុនទៅហើយទេអ្ហីអាសុណាន់?!»

ខ្ញុំហួសចិត្តនឹងខ្លួនឯង ប៉ុន្តែបើបន្ទោសខ្លួនឯងក៏ដូចជាមិនត្រូវគួរណាស់តែបន្ទោសម៉ូតូខ្ញុំដែលមកលេលាធ្លាយកង់ចំពេលដ៏សំខាន់នេះទៅវិញទេ។ បើមិនអ៊ីចឹងទេខ្ញុំទៅមុនកន្លះម៉ោងឯណុះ។ ហិហិ!!

នៅទីបំផុត ដោយគ្មានជម្រើសអ្នកគ្រូណីក៏សុខចិត្តដើរបណ្ដើរគ្នាជាមួយខ្ញុំទៅផ្ទះពូយ៉នតែម្ដង។ ពួកយើងបណ្ដើរគ្នានៅលើផ្លូវធំក្រាលក្រួសក្រហមបានមួយភ្លែតក៏ស្រាប់តែអ្នកគ្រូណីចុះទៅតាមកូនផ្លូវលំមួយ ដែលបែកចេញពីស្ដាំដៃផ្លូវក្រួសក្រហម។

នាងក៏ដើរនាំមុខខ្ញុំយ៉ាងរំភើយកាត់តាមចម្ការពោតនិងចម្ការដំឡូងដែលម្ចាស់ចម្ការគេដាំដុះនៅអមសងខាងផ្លូវខណៈខ្ញុំកំពុងតែមីងមាំងងាកឆ្វេងងាកស្ដាំ៖

«ក្រែងផ្លូវចូលផ្ទះពូយ៉ននៅដល់ផ្លូវបំបែកអ្ហេសអ្នកគ្រូ?!»

អ្នកគ្រូណីបន្តបោះជំហានលឿនលយទាំងស្រដីច្បាស់ៗ៖

«ហ្នឹងជាផ្ទះភូមិគាត់! ចំណែកផ្លូវដែលខ្ញុំកំពុងនាំលោកគ្រូដើរនេះ គឺស្កាត់ទៅខ្ទមចម្ការគាត់ឯណុះ! កាលពីរសៀលមិញពុកត្រលប់មកពីវត្ត គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថាពូយ៉នមិនបាននៅផ្ទះភូមិទេ បើអ៊ីចឹងគាត់មានតែនៅខ្ទមចម្ការគាត់ហ្នឹងឯង!!»

ខ្ញុំដូចជាភាំងបន្តិច។ ជាធម្មតាទេដែលខ្ទមស្ថិតនៅកណ្ដាលចម្ការវារមែងតែស្ងាត់ជ្រងំហើយសម្បូរទៅដោយមូសនិងសត្វអាសិរ្ពិសផ្សេងៗ ប៉ុន្តែហេតុអីក៏ពូយ៉នទៅនៅខ្ទមចម្ការ ទាំងដែលស្រីយ៉ែនក៏ទើបនឹងចេញពីពេទ្យព្រឹកមិញនេះឯង។

ឬមួយក៏គាត់ត្រលប់មកផ្ទះភូមិវិញនៅពេលល្ងាច?! អ្វីដែលសំខាន់នៅពេលនេះគឺថាកូនផ្លូវលំដែលខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីកំពុងដើរនេះ ពិតជាមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ហើយតូចចង្អៀតមែនទែន ពោលគឺដើរបានតែមួយខ្លួនម្នាក់តែប៉ុណ្ណោះ។ ទិដ្ឋភាពបែបនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកឆ្ងល់អ្នកគ្រូណី ដែលនាងហ៊ានទុកចិត្តនាំខ្ញុំមកដើរកាត់តាមកូនផ្លូវលំស្ងាត់ជ្រងំបែបនេះតែពីរនាក់ ប៉ុន្តែបើនិយាយឱ្យអស់ទៅសូម្បីតែឪពុកម្ដាយអ្នកគ្រូណីក៏ដូចជាទុកចិត្តខ្ញុំណាស់ដែរ ព្រោះអីនៅពេលដែលខ្ញុំដើរទៅហៅអ្នកគ្រូណីនៅឯផ្ទះរបស់នាងនោះ ឪពុកម្ដាយនាងមើលទៅដូចជារួសរាយរាក់ទាក់នឹងខ្ញុំដែរ។

ប្រោក!!! ឌឹបៗ (សំឡេងសន្ធឹកជើងរត់ត្របាញ់បន្តគ្នា)

ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតរួចក៏ទច់ង៉ក់ ចោលភ្នែកសម្លឹងទៅប្រភពសំឡេងទាំងភាន់ភាំងក៏ប្រទះនឹងយុវជននិងយុវតីពីរនាក់ កំពុងរត់បន្តគ្នាបំបែកទៅតាមកូនផ្លូវលំមួយខ្សែទៀត។ ភ្លាមនោះស្រាប់តែអ្នកគ្រូណីបន្លឺវាចាខ្សាវៗតឹងផ្អឹះដូចចាប៉ីជិតដាច់ខ្សែ៖

«យី! ក្មេងៗអស់នេះមិនគិតនាំគ្នាទៅរៀនសូត្រទេបែរជាមកពពាក់ពពូនគ្នានៅតាមគុម្ពដុបគុម្ពព្រៃទៅវិញ! ដល់ទៅឃើញឯងបានវានាំគ្នាផ្អើលរត់គេចដូចគោហ្វូង! ចំមែនហើយ!!»

អស់ពីស្រឡាំងកាំង ខ្ញុំក៏បែរជានឹកអស់សំណើចនឹងអ្នកគ្រូណីព្រោះពេលនាងក្រពុលមុខបែបនេះ មើលទៅដូចជាគួរឱ្យចង់សើចម៉េចមិនដឹងទេ។ អ្នកគ្រូណីក៏ងាកមកសម្លឹងខ្ញុំដែលកំពុងឈរសើចយកដៃក្ដោបមាត់ ដោយទឹកមុខងឿងឆ្ងល់។

នាងរៀបនឹងស្រដីតែខ្ញុំក៏លើកចិញ្ចើមម្ខាងនិយាយតិចៗទៅកាន់នាងមុន៖

«កុំមាត់ឡូឡាប្រយ័ត្នក្មេងវ៉ៃណ៎ាអ្នកគ្រូ!…តែថាទៅអ្នកគ្រូមិនបាច់ភ័យទេ ព្រោះអីមានបុរសក្លាហានដូចជាខ្ញុំនៅចាំការពារអ្នកគ្រូស្រាប់ហើយ! ហេសហេ!!»

ខ្ញុំបញ្ចប់ប្រយោគ រួចក៏ញាក់ចិញ្ចើមមួយដាក់អ្នកគ្រូណីយ៉ាងច្រឡឺមព្រមទាំងធ្វើកាយវិការបង្ហាញសាច់ដុំឱ្យអ្នកគ្រូណីមើលថែមទៀត។ ឃើញបែបនេះអ្នកគ្រូណីក៏ព័ន្ធដៃចូលគ្នាគ្រលៀសភ្នែកមួយយំដោយអាការៈហួសចិត្ត៖

«ខ្ពើមសាច់ដុំកង្កែបណាស់! លោកគ្រូខ្លួនឯងយករួចខ្លួនឱ្យបានសិនទៅ មិនចាំបាច់មកចង់ការពារខ្ញុំទេ ព្រោះអីស្រួលមិនស្រួលខ្ញុំអាចនឹងអូសលោកគ្រូទីងណាត់ទីងណែងយកទៅដាក់នៅផ្ទះទៀតផងក៏មិនដឹង! ហ៊ឹះៗ!!»

អ្នកគ្រូណីនិយាយចប់ក៏ពេបមាត់បំបែរខ្លួនដើរទៅរ៉ុយ ធ្វើឱ្យខ្ញុំឯណេះរឹងជើងដូចជាប់ជីពចរព្រោះត្រូវមួយផ្លែរបស់នាងអម្បាញ់មិញ។ ប៉ុន្តែមិនថ្វីទេព្រោះខ្ញុំធ្លាប់ឮមិត្តនៅវិទ្យាស្ថានខ្ញុំប្រាប់ថា បើសិនជាមនុស្សស្រីខឹងគឺមានន័យថាមនុស្សស្រីស្រឡាញ់។ នឹកឃើញបែបនេះ ខ្ញុំក៏ញញឹមពព្រាយម្នាក់ឯងដូចជាមនុស្សឆ្កួត លុះក្រឡេកឃើញអ្នកគ្រូណីដើរនាំមុខឆ្ងាយណាស់ទៅហើយ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់រត់ដេញតាមអ្នកគ្រូណីទាំងស្រែកបង្កូកល្វើយៗផង៖

«ចាំខ្ញុំផងអ្នកគ្រូ!!»

ខ្ញុំមកតាមទាន់អ្នកគ្រូណីទាំងហត់គឃូស។ មនុស្សស្រីខ្លួនតូចតែមួយ អីក៏ដើរលឿនដល់ថ្នាក់នេះ? ខ្ញុំសម្រួលដង្ហើមរៀបនឹងបូរបាច់ជាថ្មីស្រាប់តែ…

វូ!! រ៉ាវ!! ភ្លៀងស្រាប់តែបង្អុរចុះមកភ្លាមៗដោយមិនបានត្រៀមទុក។  ខ្ញុំក៏ចលាចលនិយាយទៅកាន់អ្នកគ្រូណីទាំងលើកដៃម្ខាងបាំងភ្នែក៖

«មេឃភ្លៀងហើយអ្នកគ្រូ!!»

«ទៅរកកន្លែងជ្រកសិនទៅលោកគ្រូ!! មកតាមខ្ញុំមក!!»

ស្របជាមួយនឹងប្រយោគនេះ អ្នកគ្រូណីក៏រត់ទៅស្ដាំដៃដើម្បីទៅរកកន្លែងជ្រក។ ខ្ញុំក៏រត់តាមពីក្រោយនាង រហូតទៅដល់ក្នុងរោងមួយដែលអ្នកភូមិសង់ទុកចោលដើម្បីមកធ្វើចម្ការម្ដងម្កាល។ ខ្ញុំក៏ដាក់ថង់ក្រូចចុះទៅលើរនាបឈើឫស្សីមួយរួចក៏យកដៃម្ខាងឈ្លីសក់ ដៃម្ខាងទៀតរលាស់អាវតិចៗ ទាំងចោលភ្នែកសម្លឹងទៅទឹកភ្លៀងសក្បុសហូរស្រោចស្រពពេញចម្ការដំឡូង៖

«មេឃអត់ទំនងភ្លៀងសោះតែបែរជាមកភ្លៀងឱ្យដូចចាក់ទឹកទៅវិញ!!»

ខ្ញុំក្រឡេកទៅអ្នកគ្រូណី ឃើញនាងកំពុងអង្គុយលើគ្រែរនាបឫស្សីបែរមុខទៅទិសម្ខាងទៀតដោយសភាពស្ងប់ស្ងាត់។ មួយសន្ទុះទើបនាងបន្លឺសំឡេងតិចៗសឹងតែស្ដាប់មិនឮព្រោះសំឡេងទឹកភ្លៀងធ្លាក់ចុះមកលើដំបូងស័ង្កសីលាន់ឮប្រាវៗរណ្ដំគ្រាំគ្រេង៖

«មេឃមើលទៅដូចជាមិនងាយរាំងទេ!!»

ខ្ញុំងាកមកវិញរួចក៏រំកិលខ្លួនទៅកៀកនឹងជញ្ជាំងស័ង្កសីដែលបាំងរោងមួយចំហៀងគ្រាន់កុំឱ្យភ្លៀងសាច ទាំងដាក់ភ្នែកទៅជ្រុងម្ខាងសម្លឹងមើលទៅដើមដំឡូងដែលកំពុងយោលយោគដោយកម្លាំងខ្យល់បក់និងលំហូរទឹកភ្លៀង។ ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពនេះខ្ញុំដូចជាមានអារម្មណ៍ស្រណោះស្រណោកនឹកដល់ស្រុកកំណើតរកថាមិនត្រូវ ព្រោះអីតាំងពីមកបង្រៀនទីនេះបានប៉ុន្មានខែខ្ញុំមិនទាន់បានឡើងទៅលេងផ្ទះម្ដងទេ។

ភ្លៀងដូចជារាងស្រាកបន្តិច ខណៈខ្ញុំនៅតែបន្តបណ្ដែតអារម្មណ៍ឱ្យហោះហើរទៅតាមទិដ្ឋភាពបក់បោកនៃដើមដំឡូង។ មួយរំពេចនោះស្រាប់តែខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើត ព្រោះថាខ្ញុំដូចជាមើលឃើញស្រមោលមនុស្សអូសអ្វីក៏មិនដឹង នៅក្នុងចម្ការដំឡូងឆ្ងាយពីខ្លួនខ្ញុំប្រហែលជាជាង២០ម៉ែត្រ។ ខ្ញុំរេកែវភ្នែករំពៃចុះឡើងដោយការចង់ដឹងចង់ឮ ក៏ប៉ុន្តែម្ដងនេះភ្លៀងស្រាប់តែបង្អុរចុះមកខ្លាំងៗជាថ្មី ដែលមិនអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំបានមើលឃើញដើមដំឡូងច្បាស់ផងទេ។

«នរណាធ្វើស្អីទាំងមេឃភ្លៀងអ៊ីចឹង?!»

អ្នកគ្រូណីទំនងជាឮសំឡេងខ្ញុំរង៉ូវៗ ទើបនាងដំឡើងសំឡេងប្រជែងនឹងសំឡេងទឹកភ្លៀងដែលធ្លាក់ចុះមកលើដំបូងស័ង្កសីដើម្បីសួរនាំខ្ញុំ៖

«លោកគ្រូនិយាយថាម៉េច?!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតងាកទៅសម្លឹងអ្នកគ្រូណីទាំងគ្រវីក្បាលតិចៗ៖

«អត់មានអីទេអ្នកគ្រូ!! (ខ្ញុំបោះជំហានទៅអង្គុយលើគ្រែរនាបឫស្សី) ចុះខ្ទមចម្ការពូយ៉ននៅឆ្ងាយពីនេះទៀតដែរទេ?!»

«មិនជាឆ្ងាយប៉ុន្មានទេ តែមិនដឹងថ្មើរណាទើបមេឃរាំងភ្លៀង!!»

អ្នកគ្រូណីបញ្ចប់ប្រយោគទាំងក្របួចមាត់រេក្រសែភ្នែកមើលទៅគ្រាប់ភ្លៀងសក្បុស។ ឆ្លៀតក្នុងឱកាសនេះ ខ្ញុំក៏នាំអ្នកគ្រូណីព្រោកប្រាជ្ញពីរឿងនេះរឿងនោះរង់ចាំឱ្យមេឃរាំងភ្លៀង។ ធម្មជាតិមិនទៀងទាត់ពិតមែន ព្រោះសន្សឹមៗភ្លៀងក៏ចាប់ផ្ដើមស្រាក។ អ្នកគ្រូណីក៏ស្ទុះងើបពីគ្រែរនាបឫស្សីទាំងគ្រលៀសវាចាយ៉ាងរហ័ស៖

«ភ្លៀងរាំងហើយ! បើចឹងយើងប្រញាប់ទៅខ្ទមចម្ការពូយ៉នទៅ!!»

អ្នកគ្រូណីស្រដីរួច ក៏រលះរលាំងចេញទៅយ៉ាងប្រញាប់ រកតែខ្ញុំឆ្លើយតបមិនទាន់។ ឃើញបែបនេះខ្ញុំក៏ស្រូតដើរទៅតាមអ្នកគ្រូណីទាំងត្រដាបត្រដួសព្រោះតែដីក្រោយភ្លៀងប្រែជាជាប់ស្អិតតតាត់។

លើកនេះអ្នកគ្រូណីក៏នាំខ្ញុំដើរកាត់តាមចម្ការដំឡូងដើម្បីឱ្យឆាប់ទៅដល់ផ្ទះពូយ៉ន។ ប៉ុន្តែផ្លូវកាត់តាមចម្ការដំឡូងលើកនេះគឺមិនបាច់ថ្លែងនោះទេ។ ខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីត្រូវបង្ខំចិត្តដោះទ្រនាប់ជើងយកមកកាន់ ក៏ព្រោះតែដីក្នុងចម្ការគឺជាប់ស្អិតលើសដីផ្លូវលំទ្វេគុណឯណោះ។ ខ្ញុំដែលមិនសូវជាប្រសប់ដើរតាមរងដំឡូងដូចជាអ្នកគ្រូណី ក៏រកកល់រអិលដួលជាច្រើនដង បើកុំតែអ្នកគ្រូណីរវៀសចាប់ដៃខ្ញុំជាប់ទេនោះ។ លុះកំពុងតែដើរទប់ៗបណ្ដើរទាំងលួចរអ៊ូបន្ទោសមេឃបណ្ដើរផងនោះក៏ស្រាប់តែ…

«អ្នកគ្រូ!!!»

សំឡេងដ៏ស្រាលស្ងើករបស់ខ្ញុំ គឺវាខុសគ្នាស្រឡះពីកម្លាំងដៃរបស់ខ្ញុំដែលកំពុងកញ្ឆក់រាងកាយអ្នកគ្រូណីយកមកឱបក្រសោប ឱនចុះនៅក្នុងគុម្ពោតដំឡូង។ អ្នកគ្រូណីភ្ញាក់ក្រញាង ប្រែជាបើកភ្នែកក្រឡង់ ស្ទុះបម្រះពីរង្វង់ដៃខ្ញុំទាំងរៀបនឹងបន្លឺវាចាសួរនាំក៏ប៉ុន្តែ…

«ស៊ូច!!»

ខ្ញុំលែងដៃពីរាងកាយអ្នកគ្រូណី រួចក៏យកម្រាមចង្អុលដៃដាក់នៅលើបបូរមាត់ទាំងបញ្ចេញសំឡេងតិចៗជាសញ្ញាឱ្យអ្នកគ្រូណីស្ងាត់។ អ្នកគ្រូណីក៏ស្ងាត់មាត់ភ្លាមៗ ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណានាងក៏នៅតែបន្តសម្លឹងខ្ញុំមុខដោយអាការៈភាន់ភាំងហាក់ដូចជាកំពុងប្រើកែវភ្នែកសួររកហេតុផលពីខ្ញុំយ៉ាងដូច្នោះ។

ម្ដងនេះខ្ញុំក៏ដាក់ភ្នែកសម្លឹងទៅតាមផ្លូវដែលខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូកំពុងតែនាំគ្នាដើរអម្បាញ់មិញ ទាំងនិយាយខ្សាវៗត្បៀតៗសឹងតែស្ដាប់មិនឮ៖

«ខ្ញុំ…ខ្ញុំដូចជាបានឃើញនរណាម្នាក់កំពុងអូសអ្វីម្យ៉ាង!!»

លុះឮបែបនេះអ្នកគ្រូណីក៏ងាកមុខសម្លឹងទៅតាមក្រសែភ្នែករបស់ខ្ញុំដោយអាការៈស្រឡាំងកាំងទាំងឆ្លៀតវាចាខ្សាវៗដោយការប្រុងប្រយ័ត្ន៖

«អ្នកណា?…លោកគ្រូបានឃើញអ្នកណា? ចុះអ្នកណាមកធ្វើស្អីនៅក្នុងចម្ការទាំងដីស្អិតតតាត់បែបនេះ?!»

ខ្ញុំមិនចាប់ភ្លឹកតបជាមួយអ្នកគ្រូណីឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញខ្ញុំកំពុងតែងើបខ្លួនសន្សឹមៗដោយអាការៈប្រុងប្រយ័ត្ន ទាំងត្របាញ់ខ្សែភ្នែកទៅកន្លែងដែលខ្ញុំបានប្រទះឃើញនរណាម្នាក់អូសអ្វីម្យ៉ាងមួយក្រឡេកមុននេះ។

ខណៈនោះអ្នកគ្រូណីក៏សសៀរលបៗងើបឈរតាមពីក្រោយខ្ញុំដែរ។ ជើងទាំងគូសុទ្ធតែភក់របស់ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមបោះជំហានលបៗ ឆ្ពោះទៅកន្លែងដែលខ្ញុំបានប្រទះឃើញមនុស្សម្នាក់ដោយចៃដន្យអម្បាញ់មិញ ដោយមានអ្នកគ្រូណីឈានជំហានស្រាលៗសឹងតែមិនហ៊ានដកដង្ហើមតាមពីក្រោយផង។ មួយសន្ទុះក្រោយមកខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីក៏ស្រាប់តែមកប្រទះនឹងដានដីបែកវ៉ល់ទំហំប៉ុនខ្លួនមនុស្សចាក់ចូលជ្រៅទៅក្នុងចម្ការដំឡូង។ អ្នកគ្រូណីក៏ស្រដីខ្សឹបៗដោយទឹកមុខស្រឡាំងកាំង៖

«ដានស្អីហ្នឹងលោកគ្រូ?!»

ខ្ញុំងាកទៅសម្លឹងអ្នកគ្រូណីដោយទឹកមុខតឹងតែង ខណៈគ្រាប់ញើសតូចៗកំពុងដណ្ដើមគ្នាហូរស្រក់ជោកពេញខ្នងនិងជើងសក់របស់ខ្ញុំ៖

«យើងប្រញាប់តាមទៅមើលទៅ!!»

ជាមួយនឹងប្រយោគស្រាលដូចសំឡី ខ្ញុំក៏បោះជំហាននាំមុខអ្នកគ្រូណីយ៉ាងប្រយ័ត្នប្រយែង ដើម្បីដេញតាមស្នាមដានដ៏ចម្លែកនោះបន្តទៀត។ នៅពេលនេះខ្ញុំលែងមានអារម្មណ៍ដឹងថា ដីចម្ការកំពុងតែបែកវ៉ល់ស្អិតជាប់បាតជើងរបស់ខ្ញុំទៀតហើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំបែរជាពាំនាំនូវរូបភាពសាកសពរបស់ប្អូនធាមដែលត្រូវបានគេកប់បំបិទព័ស្តុតាងនៅក្នុងចម្ការដំឡូងទៅវិញ។ បន្ទាប់ពីសសៀរលបៗតាមរងដំឡូងដេញតាមស្នាមដាននោះបានមួយស្របក់ស្រាប់តែ….

ក្ឌុង!!!

ខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីក៏គាំងជើងដូចជាប់ជីពចរ បែរមុខមកសម្លឹងគ្នាដោយកែវភ្នែកស្រឡាំងកាំងលាយឡំដោយអារម្មណ៍តក់ស្លុតរកបរិយាយមិនត្រូវ ក៏ព្រោះតែសំឡេងអម្បាញ់មិញ គឺហាក់ដូចជាសំឡេងធ្លាក់អ្វីម្យ៉ាងចូលទៅក្នុងទឹក ដែលវាប្រៀបបានទៅនឹងប្រផ្នូលដ៏អាក្រក់សម្រាប់ពួកយើងនៅពេលនេះ។ ភ្លាមនោះអ្នកគ្រូណីក៏រេក្រសែភ្នែកចុះឡើងទាំងស្រដីខ្សឹបៗលាក់បង្កប់នូវភាពភ្ញាក់ផ្អើល៖

«មែនហើយ! ស្រះ!! គឺស្រះទឹកនៅក្នុងចម្ការរបស់ពូយ៉ន!!»

ខ្ញុំភ្ញាក់ប្រហោងពោះប៉ុនកញ្ជើពេលស្ដាប់ឮសម្ដីអ្នកគ្រូណី។ ខ្ញុំបម្រុងនឹងគ្រលៀសសំណួរសួរអ្នកគ្រូណី ប៉ុន្តែអ្នកគ្រូណីក៏និយាយខ្សាវៗបង្អាក់ជាមុន៖

«ពូយ៉នធ្លាប់ប្រាប់ពុកថា គាត់ទុកដីចម្ការមួយចំណែកដើម្បីជីកស្រះគ្រាន់យកទឹកស្រោចដំណាំកៀនកោះ! ដូច្នេះបន្ទាប់ពីសន្សំលុយបានកាលពីឆ្នាំទៅ គាត់ក៏បានជួលគេឱ្យមកជីកស្រះ មានជម្រៅដល់ទៅមួយដៃអេស្កា (គ្រឿងយន្តជីកដី) ឯណោះ!!»

«បើអ៊ីចឹងសំឡេងមុននេះ…បានន័យថាមានស្អីម្យ៉ាងធ្លាក់ចូលក្នុងស្រះទឹករបស់ពូយ៉នអ្ហេស?!»

ខ្ញុំបន្លឺមួយប្រយោគទាំងតឹងទ្រូង ខណៈអ្នកគ្រូណីចាប់បន្តឃ្លា៖

«ចុះវាទាក់ទងស្អីនឹងដាននេះ?!»

ខ្ញុំដាក់ភ្នែកមើលទៅស្នាមដានទំហំប៉ុនខ្លួនមនុស្សនៅខាងស្ដាំដៃ ដែលវាបន្តអូសបន្លាយរហូតដល់លិចកំបាំងនៅក្នុងដើមដំឡូងច្រូងច្រាង បាំងបិទអស់ទិដ្ឋភាពគ្រប់យ៉ាងលាន់ឮតែសំឡេង “ក្ឌុង” មុននេះបន្តិចតែប៉ុណ្ណោះ។ ចុះនរណាធ្វើស្អីនៅពីក្រោយដើមដំឡូងស៊ុបទ្រុបនោះ?! ដោយកម្សួលចិត្តពុះកញ្ជ្រោលចង់ឃើញទិដ្ឋភាពនៅពីក្រោយដើមដំឡូងស៊ុបទ្រុបនោះ ខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីក៏បន្តបោះជំហានលបៗទៅមុនបន្តទៀត។ ប៉ុន្តែមិនទាន់ទាំងឈានបានពីរជំហានស្រួលបួលផង ក៏ស្រាប់តែ…

«ហ៊ឺ…ឈប់ហើយ…ឈប់ហើយ…ហ៊ឺ…!!»

ខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីក៏ទច់ដំណើរជាលើកទីពីរ ចាប់ចោលភ្នែកទៅខាងឆ្វេងដៃរំលងកាត់ដើមដំឡូងច្រូងច្រាង ឆ្ពោះទៅតាមទិសដៅសំឡេងដែលលាន់ឮល្វើយៗអម្បាញ់មិញ។ បើសិនជាផ្ទៀងស្ដាប់បន្តិចគឺច្បាស់ជាអាចដឹងថា នោះគឺជាសំឡេងយំសោកអង្វរករបស់មនុស្សស្រីម្នាក់ ហើយមនុស្សស្រីនោះគឺជា…

«ស្រីយ៉ែន?!»

អ្នកគ្រូណីឧទានតិចៗទាំងភ្ញាក់ផ្អើល ខណៈខ្ញុំចោលភ្នែកសម្លឹងទៅអ្នកគ្រូណីទាំងបន្តផ្ទៀងស្ដាប់សំឡេងអម្បាញ់មិញ។  ប្រាកដណាស់ថានេះជាលើកទីមួយហើយដែលខ្ញុំបានឮសំឡេងស្រីយ៉ែន ដូច្នេះខ្ញុំក៏ប្រញាប់សួរបញ្ជាក់អ្នកគ្រូណី៖

«ហ្នឹងឬសំឡេងស្រីយ៉ែន? ចុះអ្នកគ្រូប្រាកដចិត្តហើយអ្ហេសថានោះជាសំឡេងរបស់នាង?!»

អ្នកគ្រូណីងក់ក្បាលផ្ងក់ៗឥតបង្អង់៖

«ខ្ញុំចាំបានមិនច្រឡំទេ…គឺជាសំឡេងរបស់ស្រីយ៉ែនពិតមែន!!»

ម្ដងនេះខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីក៏សម្លឹងមុខគ្នាភាំង។ ក្រសែភ្នែករបស់ពួកយើងទាំងពីរគឺហាក់បញ្ជាក់ប្រាប់គ្នាទៅវិញទៅមកថា កំពុងតែមានរឿងអ្វីម្យ៉ាងកើតឡើងចំពោះស្រីយ៉ែនយ៉ាងពិតប្រាកដ។

នៅទីបំផុតខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីក៏បង្វែរទិសដៅ ទៅរកខ្ទមចម្ការពូយ៉នដែលជាប្រភពសំឡេងរបស់ស្រីយ៉ែនអម្បាញ់មិញវិញម្ដង។ គិតចុះគិតឡើង ពួកយើងទាំងពីរនាក់បានមកដល់ខ្ទមចម្ការពូយ៉ន តែមិនមែនក្នុងសភាពជាអ្នកសួរសុខទុក្ខស្រីយ៉ែនឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញពួកយើងទាំងពីរនាក់បែរជាមកដល់ទីនេះក្នុងសភាពលឹបល បោះជំហានលបៗចូលទៅកៀកនឹងជញ្ជាំងខ្ទមចម្ការ ដើម្បីចាំផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់សំឡេងពីខាងក្នុងខ្ទមចម្ការនោះទៅវិញ។

បើពិចារណាសព្វៗទៅ ខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីគឺហាក់ដូចជាចារបុរសចារនារី ឬក៏ជាភ្នាក់ងារស៊ើបអង្កេតរបស់ប៉ូលិសដូចនៅក្នុងភាពយន្តហុងកុងយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹង។

«អូយ!…ហ៊ឺឈប់ហើយ…ខ្ញុំឈប់ហើយពុក!! អូយ…ខ្ញុំខ្លាចហើយ…ហ៊ឺ…ខ្ញុំឈឺណាស់ពុក…ហ៊ឺ…!!»

សំឡេងសន្ធឹកវាយវ័ធ  ជាមួយនឹងសម្រែកយំអង្វរករបស់ស្រីយ៉ែនលាន់ឮចេញមកគ្រលួចធ្វើឱ្យខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណី ដែលខំប្រឹងសសៀរតាមជញ្ចាំងខ្ទមគាំងជើងស្ដូងមួយកន្លែងតែម្ដង។

នេះពូយ៉នកំពុងតែវ៉ៃស្រីយ៉ែនអ្ហេស?! តើមានរឿងអី?! ក្រែងស្រីយ៉ែនទើបនឹងចេញពីមន្ទីរពេទ្យពូយ៉នក៏ដឹងច្បាស់ តែមានរឿងអីទើបគាត់ដល់ថ្នាក់ប្រើហិង្សាទៅលើកូនស្រីបែបហ្នឹងទៅវិញ?

«អឺ! បើដឹងឈឺល្អហើយ! លើកក្រោយឈប់យំទួញសោកស្ដាយអាតំណក់ឈាមខ្មៅមួយដុំហ្នឹងទៀត បើមិនអ៊ីចឹងទេអញសំពងក្បាលហងឯងឱ្យងាប់ទៅតាមវាទាំងឪទាំងកូនជាមិនខាន!!»

សំឡេងគ្រលរៗតឹងសរសៃករបស់ពូយ៉ន ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់បានឮទាល់តែសោះនោះ ក៏ចាប់ផ្ដើមសាយភាយចេញមកពីក្នុងខ្ទមដែលហាក់ដូចជាពាំនាំនូវភាពស្រឡាំងកាំងមីងមាំងមកឱ្យខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណី ដែលកំពុងតែអង្គុយសំងំលបស្ដាប់នៅខាងក្រោយខ្ទមផងដែរ។

តាមដែលខ្ញុំស្ដាប់ឮមិនច្រឡំ ពូយ៉នប្រើពាក្យ “អាតំណក់ឈាមខ្មៅមួយដុំ” គឺសំដៅដល់កូនក្នុងផ្ទៃស្រីយ៉ែនដែលរលូតទៅនោះអ្ហេស?! បើដូច្នេះមានន័យថាស្រីយ៉ែនពិតជាមានផ្ទៃពោះ ហើយរលូតកូនក្នុងឧបទ្ទវហេតុឡានកៀរនោះមែន។

ប៉ុន្តែបើដូច្នោះ តើនរណាជាឪពុករបស់កូននោះទៅ?! សំណួរជាច្រើនប្រជ្រៀតគ្នាចូលលុកលុយក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ ធ្វើឱ្យខ្ញុំកាន់តែអន្ទះសាចង់ឃើញទិដ្ឋភាពនៅក្នុងខ្ទមនោះទ្វេដង ព្រោះការស្ដាប់ឮសំឡេងតែម្យ៉ាង ច្បាស់ជាមិនអាចឱ្យខ្ញុំយល់បានពីរឿងរ៉ាវសព្វគ្រប់នោះឡើយ។

ចៃដន្យខ្ញុំដាក់ភ្នែកទៅម្ខាងក៏ក្រឡេកឃើញប្រហោងជញ្ជាំងខ្ទមទំហំធំជាងមេដៃបន្តិច ដែលល្មមអាចឱ្យខ្ញុំដាក់ភ្នែកលួចមើលទិដ្ឋភាពនៅខាងក្នុងខ្ទមបាន។ មិនបង្អង់យូរខ្ញុំក៏រំកិលជើងតិចៗចូលទៅជិតបរិវេណប្រហោងជញ្ជាំង រួចក៏ដាក់ភ្នែកតាមប្រហោងជញ្ជាំងនោះដោយអាការៈប្រុងប្រយ័ត្ន ខណៈដែលសំឡេងអណ្ដឺតអណ្ដករបស់ស្រីយ៉ែនចាប់បន្លឺឡើង៖

«តែ…តែយ៉ាងណាវាជាកូនរបស់ខ្ញុំ…ហើយវា…វាក៏ត្រូវជាចៅរបស់ពុកដូចគ្នា! វាមិនដឹងខ្យល់អីទេ…ពុកមិនគួរស្អប់វាឡើយ!

«យី! មីខ្យែន!!»

«អូយពុក…ពុកខ្ញុំឈឺណ៎ាពុក…ហ៊ឺ!!»

ខ្ញុំរឹងអស់ទាំងខ្លួន ខំប្រឹងបើកភ្នែកប៉ុនៗពងមាន់សម្លឹងទិដ្ឋភាពនៅចំពោះមុខដោយអារម្មណ៍តក់ស្លុតរកពណ៌នាមិនចេញ នៅពេលដែលខ្ញុំឃើញពូយ៉នស្ទុះទៅក្របួចសក់ស្រីយ៉ែនសឹងតែផ្ងារទៅក្រោយ ទាំងបើកភ្នែកក្រឡោតពោលសង្ឃកដូចចង់ស៊ីសាច់ហុតឈាមកូនខ្លួនឯងយ៉ាងដូច្នោះ។

រីឯស្រីយ៉ែនវិញនាងកំពុងតែលើកម្រាមដៃដប់សំពះអង្វរកឪពុកនាងទាំងខ្លួនប្រាណញ័រទទ្រើកដូចមនុស្សគ្រុនចាញ់។ មកដល់ត្រឹមនេះពូយ៉នក៏លើកម្រាមចង្អុលដៃ ចង្អុលញល់ចង់ដល់ថ្ងាសកូនស្រីនិយាយសង្កត់ៗទាំងសង្កៀតធ្មេញពោរពេញដោយភ្លើងកំហឹង៖

«ចាំទុកក្នុងលលាដ៏ក្បាលហងឯងទៅមីខ្យែន! ហាមយកអញទៅប្រឡាក់ប្រឡូកនឹងអាតំណក់ឈាមខ្មៅមួយដុំហ្នឹងទៀត! ពីមុនមកអញមិនដឹងថាហងឯងមានកូនជាមួយវា បើមិនអ៊ីចឹងទេនោះ អញនឹងឱ្យហងឯងទៅរំលូតវាចោលតាំងពីយូរហើយ មិនបានទុកឱ្យវានាំចង្រៃមកដល់ខ្លួនអញដូចថ្ងៃនេះទេ!…អ៎អ្ហ៎! (ពូយ៉នគ្រហឹមដើមកទាំងងក់ក្បាលតិចៗសម្លឹងកូនស្រីគាត់គួរឱ្យញញើត) ឬហងឯងក៏មានចិត្តស្រឡាញ់អាធាមឪអាតំណក់ឈាមខ្មៅមួយដុំហ្នឹងដែរតើមែនទេ? អ្ហាស៎មែនទេមីខ្យែន?! ឆ្លើយនឹងអញមកមីខ្យែន!! អញថាឱ្យឆ្លើយនឹងអញមកមីកូនឈាមថោក! ឆ្លើយមក!! ឆ្លើយភ្លាមមក!!»

«អូយពុក!…ពុកអឺយពុក…ខ្ញុំឈឺណាស់ពុក! អូយ…ហ៊ឺ…!!»

ខ្ញុំចាប់ញ័រជើងទទ្រើក ខណៈកែវភ្នែករបស់ខ្ញុំសឹងតែរត់មកពួននៅកញ្ចឹងកព្រោះញញើតតក់ស្លុតនឹងភាពឃោរឃៅរបស់ពូយ៉ន ដែលកំពុងតែបោចសក់ស្រីយ៉ែនបញ្ច្រាសទៅបញ្ច្រាសមក ទាំងលើកដៃវាយតប់នាងខ្លាំងៗ ឥតមានសំច័យកម្លាំង។

ខ្ញុំស្រាប់តែហូរទឹកភ្នែកមកតក់ៗទាំងមិនដឹងខ្លួន ព្រោះតែនឹកអាណិតស្រីយ៉ែនសឹងតែខ្លោចអស់ថ្លើមប្រមាត់ទៅហើយ។ នៅពេលនេះទោះបីជាខ្ញុំបានស្ដាប់ឮថាប្អូនធាមគឺជាឪពុករបស់កូននៅក្នុងផ្ទៃស្រីយ៉ែនដែលគ្នាទើបនឹងរលូតទៅថ្មីៗក៏ដោយ ក៏អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំនៅតែពេញព្រៀបទៅដោយភាពអាណិតអាសូរស្រីយ៉ែន គ្មានសូម្បីតែកូនអារម្មណ៍នឹកភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិចសោះឡើយ។

ហេតុអីក៏ពូយ៉នប្រែជាឃោរឃៅដល់ថ្នាក់នេះ?! តើខ្ញុំគួរតែចូលទៅជួយស្រីយ៉ែនដែរទេ?! ខ្ញុំពិតជាមិនអាចទ្រាំមើលពូយ៉នប្រើហិង្សាទៅលើក្មេងស្រីជំទង់ម្នាក់ ដែលទើបនឹងងើបពីឈឺបែបនេះនោះទេ។ ខ្ញុំបម្រុងស្ទុះងើបទៅហើយស្រាប់តែអ្នកគ្រូណីដែលអង្គុយសំងំជិតខ្ញុំនោះទម្លាក់ម្រាមដៃមកចាប់កដៃខ្ញុំយ៉ាងរហ័ស។ ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតដាក់ភ្នែកទៅមើលអ្នកគ្រូណីយ៉ាងរហ័ស ក៏ប៉ុន្តែក៏ត្រូវគ្រលៀសភ្នែកសម្លឹងទៅតាមប្រហោងតូចចង្អៀតនោះវិញ នៅពេលដែលសោតាទាំងទ្វេរបស់ខ្ញុំចាប់បានជាថ្មីនូវសំឡេងកោកកាករបស់ពូយ៉ន៖

«ឬក៏ហងឯងនៅអាឡោះអាល័យវាមីខ្យែន? អឺ! បើអ៊ីចឹងហងឯងទៅហៅប៉ូលិសមកអូសក្បាលអញមក! ក្រែងហងឯងក៏ដឹងថាអញជាអ្នកសម្លាប់វា!…ទៅ! បោលក្បាលទៅប្រាប់ប៉ូលិសទៅមីខ្យែន បើហងឯងគិតថាអញសម្លាប់វា ពង្រាត់បង្រាសបំបែកបំបាក់ប្ដីប្រពន្ធហងឯង!! ទៅៗមីខ្យែន!!»

«អត់ទេពុក!…ហ៊ឺ…ខ្ញុំ ខ្ញុំអត់ទេពុក…ខ្ញុំស្អប់វា…ហ៊ឺ…ខ្ញុំស្អប់អាឈាមថោកហ្នឹងណាស់ពុក…ហ៊ឺ…!!»        

«អឺ! បើសិនហងឯងស្អប់អាធាម អ៊ីចឹងហងឯងនៅយំស្ដាយស្រណោះអាដុំឈាមខ្មៅរលូតទៅហ្នឹងធ្វើអីទៀតក្រែងវាជាដុំឈាមតិរច្ឆានរបស់អាធាមទេតើអ្ហី? បានហើយមីខ្យែន កុំមកធ្វើឱ្យអញមួម៉ៅក្ដៅក្រហាយជាងនេះ ប្រញាប់មកជួយអញរៀបចំអីវ៉ាន់ភ្លាមទៅ យប់នេះយើងនឹងរត់ចេញពីស្រុកនេះទាំងយប់តែម្ដង អញមិនភ្លើឱ្យប៉ូលិសយកអញទៅដាក់គុកទទេៗបានទេ!…ប៉ុន្តែបើហងឯងចង់នៅទីនេះធ្វើជាមនុស្សតែលតោលអត់មានទិសដៅគ្មានស៊ីគ្មានចុកក៏អញ្ជើញ!…ហងឯងសង្ឃឹមអ្ហីថាអាភូមិឃុំអង្គការអង្គស្អីអស់ហ្នឹង នឹងទំនុកបម្រុងហងឯងឱ្យដូចជាអញឪហងឯងអ្ហេស?!! អ្ហ៊ឹះ! ហងឯងស្គាល់សង្គមមនុស្សតិចពេកហើយមីខ្យែន!!»

សម្ដីគ្រប់មាត់របស់ពូយ៉នដាលចូលក្នុងត្រចៀករបស់ខ្ញុំ ខណៈរូបភាពគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានកែវភ្នែករបស់ខ្ញុំផ្ដិតយក ដែលជាហេតុធ្វើឱ្យខ្ញុំគាំងចលនាដូចមនុស្សវិកលវិការ។ ប្រយោគ “ក្រែងហងឯងក៏ដឹងថាអញជាអ្នកសម្លាប់វា!” របស់ពូយ៉ន លាន់កងរំពងខ្ទ័ររងំក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ ដែលល្មមអាចឱ្យខ្ញុំភ្លឺភ្នែកហើយយល់បានថាគាត់គឺជាឃាតករសម្លាប់ប្អូនធាមពិតប្រាកដមែន។

ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណា ក៏ខ្ញុំនៅតែមិនទាន់អាចកំណត់បាននូវទំនាក់ទំនងរវាងស្រីយ៉ែននិងប្អូនធាម ឱ្យជាក់ច្បាស់បានឡើយ។ តើពួកគេទាំងពីរជាសង្សារលួចលាក់ជាមួយគ្នាឬយ៉ាងណា? ចុះហេតុអីក៏ពូយ៉នឈានដល់ថ្នាក់លើកដៃសម្លាប់ប្អូនធាម?

ប្រោក! ខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញាងនឹងសំឡេងប្រោកដែលបន្លឺឡើងជិតខ្លួនខ្ញុំបង្កើយ។ ដោយចលនារេផ្លិច ខ្ញុំក៏ចាប់ងាកទៅសម្លឹងអ្នកគ្រូណីយ៉ាងរហ័ស ប្រទះនឹងទឹកមុខតក់ស្លុតនិងជើងទាំងគូរបស់នាងជាន់ពីលើដើមដំឡូង ដែលល្មមអាចឱ្យខ្ញុំដឹងថាសំឡេងអម្បាញ់មិញគឺកើតឡើងពីនាងជាន់លើដើមដំឡូងងាប់ៗដោយចៃដន្យ។

ខ្ញុំបែរក្រឡេកមកតាមប្រហោងជញ្ជាំងវិញ ក៏ស្រាប់តែខ្ញុំស្រឡាំងកាំងផ្ដួលខ្លួនច្រត់ដៃទៅក្រោយសឹងតែដាច់ផ្ងារ ព្រោះតែពូយ៉នកំពុងតែសម្លឹងមកតាមប្រហោងជញ្ជាំងដោយក្រសែភ្នែកក្រហមតែតគ្របដណ្ដប់ដោយភ្លើងទោសៈ។ ម្ដងនេះខ្ញុំក៏ស្ទុះងើបទាំងពពីមពពើមរួចក៏កន្ត្រាក់ទាញដៃអ្នកគ្រូណីម្នីម្នាស្ទុះរត់ចេញពីនោះទាំងមិនដឹងក្បាលកន្ទុយ។ ខ្ញុំក្ដោបដៃអ្នកគ្រូណីយ៉ាងណែន ឈានជំហានជើងវែងៗរត់កាត់តាមរងដំឡូងយ៉ាងត្រដាបត្រដួស ព្រោះខ្ញុំជឿជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាពូយ៉នពិតជាមិនបណ្ដោយឱ្យអ្នកដែលដឹងថាគាត់ជាឃាតករសម្លាប់ប្អូនធាម អាចចាកចេញទៅបានដោយងាយៗឡើយ។

ខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីរត់កាត់តាមរងដំឡូងបានមួយសន្ទុះក៏…

«អាស៎…!!»

អ្នកគ្រូណីស្រាប់តែរអិលជើងដួលមួយរំពេច។ ស្ថិតនៅក្នុងសភាពដ៏ប្រថុចញ៉ុចនេះ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ស្ទុះទៅលើកគ្រាហ៍អ្នកគ្រូណីយ៉ាងរហ័សរហួន៖

«យ៉ាងម៉េចហើយអ្នកគ្រូ?! អ្នកគ្រូទៅរួចទេ?!»

អ្នកគ្រូណីងក់ក្បាលតិចៗទាំងទឹកមុខយ៉ាប់យ៉ឺន៖

«មិនអីទេ! ខ្ញុំ…ខ្ញុំទៅរួច!!»

«អ៊ីចឹងយើងប្រញាប់ឡើង!!»

ខ្ញុំក្រឡេកទៅក្រោយយ៉ាងរហ័សទាំងបើកភ្នែកតូចធំ រេចុះឡើងកាត់តាមរងដំឡូងដើម្បីក្រឡឹងរកមើលពូយ៉ន។ លុះប្រទះឃើញសភាពស្ងប់ស្ងាត់ ខ្ញុំក៏បំបែរខ្លួនមកកាន់ដៃអ្នកគ្រូណីយ៉ាងស្អិតបំណងនឹងបន្តរត់ជាថ្មីក៏ប៉ុន្តែ…

«អាស៎…អូយ…!!»

អ្នកគ្រូណីរៀបនឹងដួលចុះ បើកុំតែខ្ញុំរវៀសក្រសោបខ្លួននាងជាប់ទេនោះ។ ខ្ញុំចោលភ្នែកសម្លឹងទៅជើងអ្នកគ្រូណីរួចក៏បន្លឺសំណួរទាំងច្រាស់ច្រាល់៖

«ជើងអ្នកគ្រូយ៉ាងម៉េចហើយ?!»

«ប្រហែល…ប្រហែលជើងខ្ញុំគ្រេចហើយលោកគ្រូ!!»

គ្រាន់តែឮពាក្យថា “គ្រេច” ខ្ញុំក៏លែងគិតច្រិមច្រុម ប្រញាប់ដាក់ខ្លួនអង្គុយចោងហោងស្រដីញាប់ៗ៖

«ម៏! ខ្ញុំអៀវអ្នកគ្រូ! ឱ្យលឿនឡើង!!»

«តែ…!!»

ម្ដងនេះទៅជាអ្នកគ្រូណីជាអ្នកច្រិមច្រុមអែអង់ទៅវិញ។ ពិតមែនហើយ! បើខ្ញុំអៀវនាង  ខ្លួនប្រាណពួកយើងទាំងពីរគឺច្បាស់ជាកៀកកិតជាប់គ្នាជាក់ជាមិនខាន។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងសភាពដ៏តឹងតែងមួយនេះ កាលៈទេសៈពិតជាបង្ខំឱ្យខ្ញុំធ្វើបែបនេះពិតមែន។ មួយរំពេចនោះ ត្រចៀករបស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាចាប់បាននូវសន្ធឹកជើងដែលកំពុងតែរត់ឌឹបៗចូលមកកាន់តែកៀកខ្លួនខ្ញុំខ្លាំងឡើងៗ។ ដល់ទៅឮបែបនេះខ្ញុំក៏សន្ធាប់ដាក់កំហិតអ្នកគ្រូណីតែម្ដង៖

«ប្រញាប់ឡើងមកអ្នកគ្រូ! ឬអ្នកគ្រូចង់ឱ្យយើងក្លាយជាខ្មោចយាមចម្ការដំឡូងនេះទាំងអស់គ្នា?!!»

ដោយមិនអាចចៀសបាន អ្នកគ្រូណីក៏សុខចិត្តឱ្យខ្ញុំអៀវ។

ខ្ញុំក៏ចាប់បន្តបោះជំហានទៅមុខយ៉ាងញាប់ជើង ហាក់ដូចជាគ្មានដឹងឮនូវភាពហត់នឿយអ្វីបន្តិចសោះ។ មួយស្របក់ក្រោយមកខ្ញុំក៏អៀវអ្នកគ្រូណីចេញមកដល់លើកូនផ្លូវលំ។ លុះក្រឡេកឃើញរោងស័ង្កសី ដែលខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីចូលជ្រកពេលមេឃកំពុងភ្លៀងនោះ ខ្ញុំក៏អៀវអ្នកគ្រូណីចូលទៅក្នុងរោងនោះជាបន្ទាន់។ ម្ដងដល់ក្នុងរោងខ្ញុំក៏ដាក់អ្នកគ្រូណីចុះទៅលើគ្រែរនាបឫស្សីទាំងបន្លឺវាចាញាប់ស្មេញ៖

«អ្នកគ្រូរកកន្លែងពួននៅម្ដុំនេះសិនទៅ ចាំខ្ញុំទៅពង្វាងដានពូយ៉ន!!»

«ប៉ុន្តែលោកគ្រូ…អត់ទេ! ខ្ញុំមិនអាចឱ្យលោកគ្រូធ្វើអ៊ីចឹងបានទេ!!»

ទឹកមុខរបស់អ្នកគ្រូណីអាចឱ្យខ្ញុំដឹងបានយ៉ាងជាក់ច្បាស់ថា នាងកំពុងតែខ្វល់ខ្វាយពីខ្ញុំប៉ុន្តែសភាពការណ៍នៅពេលនេះគឺពិតជាធ្វើឱ្យខ្ញុំគិតឃើញតែដំណោះស្រាយមួយនេះតែប៉ុណ្ណោះ។

«អ្នកគ្រូកុំបារម្ភពីខ្ញុំអី ខ្ញុំអាចយករួចខ្លួនបាន! អ៊ីចឹងអ្នកគ្រូប្រញាប់រកកន្លែងពួននៅម្ដុំៗនេះសិនទៅ!!»

និយាយរួចខ្ញុំក៏ស្ទុះរត់ត្រលប់ក្រោយ ដើម្បីទៅពង្វាងដានពូយ៉នទាំងចិត្តនៅតែនឹកបារម្ភពីសុវត្ថិភាពរបស់អ្នកគ្រូណីមិនលែងឡើយ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាពូយ៉នបានមើលឃើញខ្ញុំតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះខ្ញុំមានតែបន់ព្រះសំពះទេវតា សូមឱ្យគាត់ចាញ់បោកការពង្វាងដានរបស់ខ្ញុំទៅចុះ។ រត់ចុះរត់ឡើងខ្ញុំក៏ធ្លាក់ខ្លួនមកដល់គន្លងស្នាមដានទំហំប៉ុនខ្លួនមនុស្សដែលខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីបានឃើញមុននោះ។ ខ្ញុំក៏បន្តរត់តាមស្នាមដានទាំងភ្នែកនៅកញ្ចឹងក ខណៈសន្ធឹកជើងនិងសំឡេងកកិតនឹងដើមដំឡូងលាន់ឮប្រោកប្រាកដេញតាមពីក្រោយខ្លួនខ្ញុំ ប្រហែលជាលើសម្ភៃម៉ែត្រតែប៉ុណ្ណោះ។

ខ្ញុំបែកញើសជោកពេញទាំងខ្លួន ខំប្រឹងប្រើកម្លាំងកូនប្រុសរត់អស់ៗជើងមិនបង្អង់ងាកក្រោយបន្តិចសោះឡើយ។ ប៉ុន្តែដោយមិនបានស្គាល់តំបន់ភូមិសាស្ត្រខ្ញុំក៏ស្រាប់តែ…

«ហ៊ើយយយយយ!!»

ក្ឌុង!! ជាមួយនឹងសំឡេងភ្លាត់មាត់នេះខ្លួនប្រាណរបស់ខ្ញុំទាំងមូលក៏រអិលធ្លាក់ចូលទៅក្នុងស្រះទឹកមួយទំហឹងតែម្ដង។ ការធ្លាក់មួយទំហឹងចូលទៅក្នុងស្រះទឹកដោយមិនបានត្រៀមខ្លួននេះ ជាហេតុធ្វើឱ្យខ្លួនប្រាណរបស់ខ្ញុំលិចសឹងតែដល់បាតស្រះ។

ខ្ញុំថប់ដង្ហើមសឹងតែស្ទះខ្យល់ស្លាប់នៅខាងក្រោមបាតស្រះ តែយ៉ាងណាដោយសារតែខ្ញុំចេះហែលទឹកតាំងពីនៅក្មេងៗដែរនោះ សញ្ជាតិញាណរបស់ខ្ញុំក៏បញ្ជាឱ្យខ្ញុំខំប្រឹងប្រវេប្រវាខ្វៃដៃទធាក់ជើង ដំណោលខ្លួនស្ទុះឡើងមកខាងលើផ្ទៃទឹកទាំងត្រដាបត្រដួស…

«ហ៊ឺកកកកកក…អស់ៗៗ!!»

ខ្ញុំឈ្លក់ទឹកក្អកដង្ហក់សឹងតែដាច់ដង្ហើម ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណាខ្ញុំក៏ខំប្រឹងត្រដរហែលទៅមាត់ស្រះ រួចក៏ផ្អេកខ្លួននៅលើចំណោតមាត់ស្រះទាំងបន្តក្អកដង្ហក់សឹងតែធ្លាក់សួត។ ម្ដងនេះខ្ញុំខំប្រឹងប៉ប្រិចភ្នែកញាប់ៗឱ្យទឹកចេញពីកែវភ្នែកទាំងព្យាយាមសម្រួលដង្ហើមឱ្យបានស្រួល។ មេឃក៏ចាប់ផ្ដើមធ្លាក់ងងឹត ចំណែកឯខ្លួនប្រាណខ្ញុំក៏ទទឹកជោកទាំងស្រុង។

លុះនឹកដល់សន្ធឹកជើងដែលតាមខ្ញុំមកមុននេះ ខ្ញុំក៏ខំប្រឹងដោលកែងដៃបំណងនឹងឡើងមកខាងលើវិញ ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំគ្រលៀសភ្នែកទៅលើផ្ទៃទឹកល្អក់ខ្វល់ជាថ្មីនោះ ក៏ស្រាប់តែខ្ញុំកន្ត្រាក់ខ្លួនអង្គុយភីងដូចសាកសពសរសៃទាញពេលអាចារ្យភ្លុកដុត។

«សាកសព!!!»

ខ្ញុំបន្លឺសំឡេងដាច់ៗទាំងញ័រមាត់ចំប្រប់។ កែវភ្នែកទាំងគូរបស់ខ្ញុំបើកធំៗសម្លឹងទៅកាន់សាកសព ដែលហើមប៉ោងអណ្ដែតស្ពីងផ្កាប់មុខនៅលើផ្ទៃទឹកទាំងបេះដូងលោតកញ្ជ្រោលរកចាប់មិនឈ្នះ។ ភ្លាមនោះភាពតក់ស្លុតលាយឡំនឹងភាពសោកសង្រេងក៏ចូលមកគ្របសង្កត់ដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំទាំងមូល ហើយក៏ចាប់រុញច្រាននូវទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំចេញមកភ្លាមៗ កាលបើខ្ញុំនៅចាំបានយ៉ាងច្បាស់នូវខោអាវរបស់សាកសពបើទោះបីជាសភាពសាកសពនៅពេលនេះ គឺហើមស្ពីងសឹងតែប្រេះខោអាវមើលមិនឃើញមុខមាត់យ៉ាងណាក្ដី…

«ពូ…ពូប្រម?!! ទេ!!…»

មែនហើយគឺជាគាត់! គឺជាគាត់ពិតមែន!! ពុទ្ធោ! ចុះហេតុអីក៏សាកសពរបស់គាត់មកនៅក្នុងស្រះទឹកនេះទៅវិញ?! ហើយចុះគាត់ស្លាប់ដោយសារអ្វី? ខ្ញុំធ្វើចិត្តមិនបានទេ ព្រោះវាដូចជាលឿនពេកហើយ។

ខ្ញុំទើបតែនិយាយជាមួយនឹងអ្នកគ្រូណីកាលពីព្រឹកមិញសោះថាបាត់មិនឃើញគាត់នៅឯសាលារៀន ប៉ុន្តែពេលនេះខ្ញុំបែរជាមកប្រទះនឹងសាកសពដ៏គួរឱ្យសង្វេគរបស់គាត់ដោយចៃដន្យ នៅក្នុងស្រះទឹកនេះទៅវិញ។

ស្រះទឹក?! មែនហើយ! ខ្ញុំមិនគួរភ្លេចស្នាមដានទំហំប៉ុនខ្លួនមនុស្សនិងសំឡេង “ក្ឌុង” មុនពេលដែលខ្ញុំស្ដាប់ឮសំឡេងទួញយំអង្វរកររបស់ស្រីយ៉ែនឡើយ។ ឬក៏មានអ្នកសម្លាប់គាត់ ហើយអូសសាកសពគាត់យកមកទម្លាក់ក្នុងស្រះទឹកនេះ?!

ខ្ញុំកំពុងតែញ័រខ្លួនដូចជាកូនសត្វ បានត្រឹមតែហូរទឹកភ្នែកសស្រាក់គ្រវីក្បាលតិចៗដូចមនុស្សវិកលចរិត ទាំងប្រឹងរកនឹកមួយរយហេតុផលដែលនាំឱ្យពូប្រមមកស្លាប់ដូចជាសត្វធាតុបែបនេះ។ កំពុងតែលង់ខ្លួនចូលជ្រៅទៅក្នុងការគិតក៏ស្រាប់តែម្រាមដៃមួយស្ទុះមកខ្ញាំសក់ខ្ញុំយ៉ាងរហ័ស រួចក៏ទាញផ្ដួលខ្លួនខ្ញុំចូលទៅក្នុងទឹក រុញផ្អឹបក្បាលខ្ញុំលិចចូលទៅក្នុងទឹកស្រះតែម្ដង។

ខ្ញុំប្រវេប្រវាដៃជើងប្រឹងស្រែករកជំនួយ ប៉ុន្តែបានតែត្រឹមបញ្ចេញខ្យល់មកក្រៅបែបពពុះទឹកខ្សុល។

ភ្លាមនោះម្ចាស់កម្លាំងដៃក៏ក្របួចទាញសក់ខ្ញុំឱ្យងើបពីទឹកឡើងមកវិញ…

«អ៊ឺ…ជួយ…»

ស្រែកបានតែត្រឹមនេះ ខ្ញុំក៏ត្រូវបានជននោះចាប់ជ្រមុជនៅក្នុងទឹកជាថ្មីម្ដងទៀត។ ខ្ញុំក៏ដង្ហក់ខ្យល់លេបទឹកចូលទៅក្នុងពោះមិនដឹងជាប៉ុន្មានក្អឹកឡើយ។ ប៉ុន្តែពេលនេះរឿងលេបទឹកស្រះគឺវាមិនសំខាន់ឡើយ ប៉ុន្តែរឿងដែលសំខាន់គឺខ្ញុំកំពុងឈ្លក់ទឹកជិតដាច់ដង្ហើមទៅហើយ។

ទោះបីជាយ៉ាងណាដៃរបស់ខ្ញុំនៅបន្តទាញដៃរបស់ជនមិនស្គាល់មុខពីក្បាលរបស់ខ្ញុំ  ដើម្បីនឹងអាចរកឱកាសបន្តដកដង្ហើមបានខ្លះៗ។ ប៉ុន្តែមិនអាចឡើយ!! ជននោះប្រើកម្លាំងដ៏ខ្លាំងជ្រមុជក្បាលខ្ញុំចូលទៅក្នុងទឹកឱ្យឱនងើបៗជាច្រើនដងរហូតដល់…

«ឈប់ឥឡូវនេះពូយ៉ន!!! ឆាប់លែងលោកគ្រូណាន់ភ្លាម!!»

ជាមួយនឹងសំឡេងល្វើយៗរបស់អ្នកគ្រូណីដែលខ្ញុំចាំបានមិនភ្លេច ម្ចាស់ដៃដ៏សាមាន្យក៏កន្ត្រាក់ទាញសក់ខ្ញុំឱ្យងើបក្បាលចេញពីទឹកជាថ្មីម្ដងទៀត។

«ហ៊ឺកកកក…អស់ៗៗ..ហ៊ឺ…អស់ៗៗ…»

ខ្ញុំក្អកដង្ហក់ដង្ហើយហៀរទឹកចេញពីច្រមុះនិងមាត់បីដូចជាឆ្កែឆ្កួត។ ក្រោយមកច្រមុះរបស់ខ្ញុំក៏ចាប់ដំណើរការដោយស្វ័យប្រវត្តិ ស្រូបយកនូវឧស្ម័នអុកស៊ីសែនខ្លាំងៗដើម្បីបំពេញទៅឱ្យសួត។ ភ្លាមនោះខ្ញុំក៏ស្ដាប់បាននូវសំឡេងក្ដុកក្ដួលរបស់អ្នកគ្រូណីបន្លឺមកល្វើយៗពីមាត់ស្រះសាជាថ្មី៖

«លោកគ្រូណាន់! លោកគ្រូយ៉ាងម៉េចហើយ? លោកគ្រូមិនអីទេអ្ហេស?»

ត្រចៀករបស់ខ្ញុំដូចជាចង់ហ៊ឹងអស់ ជើងដៃរបស់ខ្ញុំក៏ប្រែជាទន់ល្ហិតល្ហៃដូចជាគ្មានកម្លាំងកំហែងអ្វីបន្តិចសោះ ដូច្នេះគ្រាន់តែជនអន្យតិរ្ថិយដែលខ្ញុំដឹងថាជាពូយ៉នតាមរយៈសំឡេងស្រែករបស់អ្នកគ្រូណីនោះលែងដៃពីក្បាលខ្ញុំភ្លាម ខ្ញុំក៏ដួលដេកទៅលើចំណោតមាត់ស្រះនោះមួយរំពេច។ ម្ដងនេះសំឡេងតក់ស្លុតរបស់អ្នកគ្រូណីក៏លាន់ឡើងមកជាថ្មី៖

«លោកគ្រូណាន់! លោកគ្រូមិនអាចកើតអីជាដាច់ខាត!!…ខ្ញុំមិនឱ្យលោកគ្រូកើតអីជាដាច់ខាត!!»

ខ្ញុំនៅបន្តបើកភ្នែកប្រិមៗសម្លឹងរាងកាយពូយ៉ន ដែលកំពុងឈរមួយជំហរខ្លួនឈ្ងោកមុខចុះមកសម្លឹងខ្ញុំដោយកែវភ្នែកសាហាវឃោរឃៅ។ ទោះបីជាកែវភ្នែករបស់ខ្ញុំមើលឃើញនូវពូយ៉នក្នុងសភាពព្រាលៗក៏ដោយ ក៏ខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំនៅតែអាចបកស្រាយប្រាប់ខ្ញុំបានថា ពូយ៉នដែលកំពុងតែឈរនៅពីមុខខ្ញុំនេះ គឺមិនមែនជាពូយ៉នស្លូតបូតម្នាក់ដែលខ្ញុំតែងតែឃើញនោះឡើយ។ ភ្លាមនោះពូយ៉នក៏ក្ដាប់ដៃយ៉ាងណែនបន្លឺសំឡេងទាំងសង្កៀតធ្មេញ៖

«ល្អ!! មកជុំគ្នាតែម្ដងបែបនេះក៏ល្អ!!…ហ៊ឹះ! ពួកឯងស្រឡាញ់ស្មោះស្ម័គ្រគ្នាណាស់មែនទេ? បាន!! ចាំយើងជាអ្នកបញ្ជូនពួកឯងឱ្យទៅរួមរស់ជាមួយគ្នានៅឯឋាននរកទៅចុះ!!»

«គឺពូទេដែលត្រូវចុះនរកនោះពូយ៉ន! ពូជាឃាតករសម្លាប់មនុស្ស…ពូហ៊ានលើកដៃសម្លាប់សូម្បីតែក្មេងជំទង់ម្នាក់…តើចិត្តរបស់ពូសាងពីស្អីទៅពូយ៉ន?!»

អ្នកគ្រូណីខំតបតជាមួយនឹងពូយ៉ន ដោយសំឡេងអួលណែនលាយឡំនឹងភ្លើងទំហឹងខណៈដែលពូយ៉នឈរសើចដូចជាមនុស្សឆ្កួត៖

«ហាសហា…ឯងសួរថាចិត្តរបស់យើងសាងពីអ្វីអ៊ីចឹងអ្ហេស?! ចុះឯងមានដែលឆ្ងល់ថាចិត្តអាធាមនោះសាងឡើងមកពីអ្វីដែរទេ? អាឈាមថោកនោះវាចាប់រំលោភមីខ្យែនកូនយើង! ហ៊ឹះ! ក្មេងទំនើងបាតសង្គមម៉ែឪប្រដៅមិនស្ដាប់ដូចជាវា ស័ក្ដិសមហើយដែលវាត្រូវងាប់ទៅបែបហ្នឹង! មនុស្សដូចជាវារស់នៅនាំតែធ្ងន់ផែនដីឥតប្រយោជន៍ទេ!!»

ពូយ៉នសង្កត់កន្ទុយពាក្យមួយទំហឹងតែអ្នកគ្រូណីនៅតែមិនព្រមចុះចាញ់៖

«អ៊ីចឹងពូគិតថាផែនដីអាចទ្រនូវអំពើឃោរឃៅរបស់ពូបានដែរអ្ហេស?!!…សូម្បីតែពូប្រម…សូម្បីតែពូប្រមក៏ពូមិនលើកលែងឱ្យគាត់ដែរ! (អ្នកគ្រូណីក៏ប្រែជាខ្សឹកខ្សួល) គឺគ្រាន់តែមនុស្សវិកលចរិតម្នាក់…មនុស្សវិកលចរិតម្នាក់សោះក៏ពូមិនលើកលែងឱ្យដែរ!!»

«មិនបាច់បូរបាច់ច្រើនទេ!! ពួកឯងទាំងពីរចេះដឹងរឿងយើងខ្លាំងណាស់ អ៊ីចឹងត្រៀមខ្លួនក្លាយជាខ្មោចយាមទឹកស្រះរបស់យើងទៅ!!»

ជាមួយនឹងប្រយោគនេះ ពូយ៉នក៏បោះជំហានទៅរកអ្នកគ្រូណីនៅឯមាត់ស្រះ ខណៈខ្ញុំព្យាយាមស្រវាប្រទេញបំណងចាប់ជើងពូយ៉នឱ្យជាប់ តែកម្លាំងដ៏ស្ដួចស្ដើងរបស់ខ្ញុំបែរជាចាប់បានត្រឹមតែជើងខោរបស់ពូយ៉នទៅវិញ។

«កុំ…កុំអីពូ…កុំធ្វើអីអ្នកគ្រូណីអីពូ…!!»

ទោះបីជាយ៉ាងណា  ពូយ៉នក៏នៅតែបន្តបោះជំហានលឿនស្លេវឆ្ពោះទៅរកអ្នកគ្រូណី ខណៈខ្ញុំប្រឹងដាក់ភ្នែកដែលដិតដាមដោយទឹកភ្នែកហូរសស្រាក់សម្លឹងឃើញដោយព្រាលៗនូវរូបភាពរបស់អ្នកគ្រូណី ដែលកំពុងបោះជំហានខ្ញើចៗថយទៅក្រោយទាំងត្រដាបត្រដួស ប្រឹងនិយាយដោយសំឡេងញ័រៗ៖

«ពូប្រគល់ខ្លួនឱ្យប៉ូលិសទៅពូយ៉ន…ពូជឿខ្ញុំទៅ…ទោសធ្ងន់នឹងអាចក្លាយជាស្រាល!…តែបើពូនៅតែបន្តសម្លាប់មនុស្សបន្ថែមទៀត នោះទោសទណ្ឌរបស់ពូនឹងអាចឱ្យពូជាប់គុកអស់មួយជីវិតបាន!…ពូប្រគល់ខ្លួនឱ្យប៉ូលិសទៅ…ព្រមទទួលសារភាពគ្រប់យ៉ាងទៅពូមុននឹងអ្វីៗធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះ…ហាស៎…អូយ…!!»

អ្នកគ្រូណីឈានថយក្រោយទាំងជើងខ្ញើចៗ មិនប្រយ័ត្នក៏រអិលជើងដួលព្រូសមួយរំពេច។ ភ្លាមនោះពូយ៉នដែលកំពុងតែបោះជំហានទៅរកអ្នកគ្រូណីស្រាប់នោះ ក៏ស្ទុះទៅច្របាច់កអ្នកគ្រូណីភ្លាមៗឥតបង្អង់។

«អ៊ឺ…លែង…លែង…!!»

«ទេ!!»

ខ្ញុំប្រឹងស្រែកញ័រអស់ទាំងខ្លួន ដំណាលគ្នានឹងអ្នកគ្រូណីបន្លឺសំឡេងផុតៗទាំងខំប្រឹងរើបម្រះពីកម្លាំងដៃរបស់ពូយ៉ន តែទោះជាយ៉ាងណា ពូយ៉នចិត្តសាមាន្យមិនប្រណីនាងឡើយ។ ឃើញបែបនេះខ្ញុំក៏ខំប្រឹងប្រមូលអស់កម្លាំងកាយចិត្ត ត្រដរច្រត់ដៃងើបខ្លួនទាំងត្រដាបត្រដួសដើម្បីទៅជួយអ្នកគ្រូណី។ បែរទៅរកពូយ៉នវិញ គាត់កំពុងតែច្របាច់កអ្នកគ្រូណីអស់ទំហឹង បំណងនឹងផ្ដាច់យកជីវិតរបស់នាងឱ្យទាល់តែបាន។

អ្នកគ្រូណីឯណោះកំពុងទធាក់ជើងទៅមក ប្រកាច់ប្រកិនត្រដរខ្យល់ ស្របពេលដែលពូយ៉នទាញកូនកាំបិតមួយចេញមក បម្រុងនឹងចាក់អ្នកគ្រូណីទៅហើយក៏ស្រាប់តែ…

«អ៊ឹះ!!…រត់…រត់ទៅអ្នកគ្រូណី!!»

ខ្ញុំដែលទើបនឹងបោះជំហានមកដល់ទាំងញញីញញ័រ ក៏ស្ទុះចាប់កដៃកាន់កាំបិតរបស់ពូយ៉នជាប់ទាំងស្រែកឱ្យអ្នកគ្រូណីរត់។

«អ៊ឺហ៊ឹះ! ស្រឡាញ់គ្នាណាស់អ្ហេស?!!»

ជាមួយនឹងសំឡេងគ្រហឹមនេះ ពូយ៉នក៏គ្រវាសខ្ញុំមួយដៃដួលដេកទៅជិតអ្នកគ្រូណីដែលកំពុងតែក្អកដង្ហក់នោះទាំងជំហរតែម្ដង។ ភ្លាមនោះពូយ៉នក៏ខាំមាត់យារកាំបិតបំណងនឹងចាក់សម្លាប់អ្នកគ្រូណីឱ្យខានតែបាន។ លុះឃើញបែបនេះខ្ញុំក៏ស្ទុះទៅទ្រោបពីលើរាងកាយអ្នកគ្រូណី ដើម្បីរងនូវមុខកាំបិតទាំងស្រែកសឹងតែភ្លាត់សំឡេង…

«ទេ!!!»

«លោកគ្រូ!!!»

«អូយ!!!»

ខ្ញុំទ្រោបពីលើអ្នកគ្រូណីចាំទទួលរងនូវមុខកាំបិតរបស់ពូយ៉ន ឥតមានខ្លាចក្រែងសេចក្ដីស្លាប់ឡើយ ព្រោះបើសិនជាខ្ញុំបណ្ដោយឱ្យនាងស្លាប់នៅចំពោះមុខខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងមានវិប្បដិសារៈអស់មួយជីវិត។

ថ្វីដ្បិតតែខ្ញុំមិនដឹងថាស្នេហាគឺវាអ្វីឱ្យពិតប្រាកដក៏ដោយ ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចដឹងថាជីវិតរបស់ខ្ញុំនឹងលែងមានន័យតទៅទៀតបើសិនជាគ្មានវត្តមានរបស់អ្នកគ្រូណីទេនោះ។ ជាសត្យានុម័តដែលថានៅពេលនេះខ្ញុំគួរតែមានភាពឈឺចាប់នៅត្រង់ខ្នងមុននឹងខ្ញុំបិទភ្នែកទៅជារៀងរហូត ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញត្រចៀករបស់ខ្ញុំ នៅតែអាចស្ដាប់ឮនូវសម្រែកតក់ស្លុតរបស់អ្នកគ្រូណីនិងសម្រែកឈឺចាប់របស់ពូយ៉នបន្តគ្នា ទាំងដែលខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍ថាកូនកាំបិតរបស់ពូយ៉នបានជ្រៀតចូលទៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំឡើយ។  

បន្តមកខ្ញុំក៏បានស្ដាប់ឮនូវសំឡេងអណ្ដឺតអណ្ដករបស់មនុស្សម្នាក់ទៀត…

«ពុក! ពុកឈប់សម្លាប់មនុស្សទៅពុក!…វាបាបខ្លាំងណាស់ណ៎ាពុក…!»

ម្ដងនេះអ្នកគ្រូណីងើបអង្គុយ រួចក៏បែរមកទប់ទ្រខ្លួនខ្ញុំឱ្យងើបអង្គុយទាំងរន្ធត់ចិត្ត៖

«លោកគ្រូ!! លោកគ្រូមិនអីទេអ្ហេស?!»

ខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍ឆ្លើយនឹងអ្នកគ្រូណីឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញខ្ញុំក្រឡេកទៅម្ខាងឃើញពូយ៉នខំប្រឹងងើបឈរទាំងទ្រេតទ្រោត ខណៈនៅម្ខាងទៀតគឺជាស្រីយ៉ែនទាំងសាច់ទាំងឈាម ដែលកំពុងក្ដាប់ដំបងវែងមួយនៅក្នុងដៃយ៉ាងណែនទាំងយំយែកខ្សឹកខ្សួលដែលល្មមអាចឱ្យខ្ញុំស្មានដឹងបានថាមុននេះសម្រែកពូយ៉នគឺកើតឡើងដោយសារតែស្រីយ៉ែនវាយពុកនាងមួយដំបង។

មួយរំពេចនោះពូយ៉នក៏ងាកទៅសម្លឹងស្រីយ៉ែនដូចចង់ស៊ីសាច់ហុតឈាម រួចក៏យារកាំបិតចង្អុលកូនស្រីខ្លួនឯងទាំងនិយាយទ្រគោះបោះបោក៖

«មីកូនរមិលគុណ!! ហងឯងសុខចិត្តជួយគេក្បត់នឹងឪខ្លួនឯងអ៊ីចឹងអ្ហី?! ហងឯងគិតចង់ឱ្យអញទៅដេកគុកមែនទេអ្ហាស៎?! បាន!! មីកូនចង្រៃដូចជាហងឯងមិនចាំបាច់មានជីវិតរស់នៅតទៅទៀតទេ!!»

«ឈប់!! ឆាប់លើកដៃឡើងលើឥឡូវនេះភ្លាមអាយ៉ន!!»

ពូយ៉នមិនទាន់ទាំងបានស្ទុះចូលទៅជិតកូនគាត់ផង ក៏ស្រាប់តែពូប៉ែននិងសហការីរបស់គាត់បង្ហាញខ្លួនមកជ្រងោ ទាំងក្នុងដៃក្ដាប់កាំភ្លើងយ៉ាងណែនភ្ជង់តម្រង់មកពូយ៉នឱ្យគាត់ឈប់សកម្មភាព។ ម្ដងនេះពូយ៉នក៏ឈរធ្មឹងដូចជាមនុស្ស

យន្តប៉ុន្តែមាត់របស់គាត់នៅតែបន្លឺសំឡេងក្ដុកក្ដួលខ្សាវៗ៖

«មីខ្យែន!! នេះហងឯងហៅប៉ូលិសឱ្យមកចាប់ឪខ្លួនឯងពិតមែន!!»

ភ្លាមៗនោះស្រីយ៉ែនក៏ទម្លាក់ដំបងចុះក្ឌុក រួចក៏លត់ជង្គង់គ្រឹបដល់ដី ចាប់ស្រែកយំខ្លាំងៗទាំងពោលរៀបរាប់សឹងតែស្ដាប់មិនយល់៖

«ខ្ញុំ…ហ៊ឺ…ខ្ញុំសុំទោសពុក…ហ៊ឺ…ខ្ញុំសុំទោសពិតមែន…តែខ្ញុំ…ខ្ញុំមិនអាចឱ្យពុកសម្លាប់មនុស្សទៀតទេ…ហ៊ឺ…!!»

មកដល់ត្រឹមនេះទិដ្ឋភាពងងឹតព្រាលៗក៏ប្រែជាងងឹតស្លុប ខណៈឥន្ទ្រីយវិញ្ញាណទាំងប្រាំរបស់ខ្ញុំ លែងទទួលដឹងនូវអ្វីទាំងអស់ក្រៅតែពីសំឡេងស្រែកពោរពេញដោយក្ដីព្រួយបារម្ភរបស់អ្នកគ្រូណីលាន់ឮកាន់តែខ្សោយទៅៗនៅក្នុងត្រចៀករបស់ខ្ញុំ៖

«លោកគ្រូណាន់! លោកគ្រូណាន់!! ពូប៉ែនជួយលោកគ្រូណាន់ផង…!!»

……………………

ព្រះសុរិយារៀងរះនៅដើមថ្ងៃថ្មី…

នៅមណ្ឌលសុខភាពឃុំ…

«តិចៗលោកគ្រូ!!»

ទឹកដមសំឡេងផ្អែមពីរោះព្រមទាំងការយកចិត្តរបស់អ្នកគ្រូណីហាក់ធ្វើឱ្យខ្ញុំមានកម្លាំងងើបអង្គុយព្រឺសតែម្ដង។ ខ្ញុំចាប់ក្រឡេកទៅប្លោកសឺរ៉ូមដែលកំពុងហូរតក់ៗចូលមកក្នុងដៃរបស់ខ្ញុំ លុះងាកទៅសម្លឹងអ្នកគ្រូណីដែលអង្គុយលើកៅអីនៅក្បែរនោះ ស្រាប់តែស្លាបព្រាបបរនៅជិតមាត់ខ្ញុំបង្កើយ។ ខ្ញុំងើបមុខញញឹមដាក់ម្ចាស់ស្លាបព្រាទាំងគិតរវើរវាយរហូតដល់…

«លោកគ្រូណាន់! លោកគ្រូកំពុងភ្លឹកអីហ្នឹង?! ប្រញាប់ពិសាបបរទៅទាន់នៅក្ដៅៗន្អាលនឹងបានមានកម្លាំងដូចដើមឆាប់ៗ!!»

ខ្ញុំដូចជាអឹមអៀនរកថាមិនត្រូវ ព្រោះអីគ្រាន់តែខ្សោយកម្លាំងងើបពីសន្លប់សោះអ្នកគ្រូណីក៏យកចិត្តទុកដាក់នឹងខ្ញុំថ្នាក់នេះទៅហើយ ចុះទម្រាំតែបានគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធទៀតនោះ?! ហេសហេ!!

គិតវែងឆ្ងាយពេកដឹងអាណាន់អឺយយ!! ប្រាកដណាស់បើបានគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធពិតមែននោះ រាងស្គមកំព្រឹងខ្ពស់ចោងណោងសាច់ដុំកង្កែបខ្សោយកម្លាំងដូចជាខ្ញុំ មុខតែឱ្យអ្នកគ្រូណីមើលថែដូចជាម៉ែមើលថែកូនជាក់ជាមិនខាន។ ខ្ញុំលេបបបរបានបន្តិចក៏ធ្វើជាដកមាត់ចេញពីស្លាបព្រាយ៉ាងរហ័ស៖

«អូយក្ដៅណាស់អ្នកគ្រូ!!»

អ្នកគ្រូណីក៏ដកស្លាបព្រាចេញទាំងធ្វើមុខភ្ញាក់ផ្អើល៖

«អ៊ូស! ក្ដៅខ្លាំងអ្ហេស? ឱ្យខ្ញុំសុំទោស!!!»

«បាទអ្នកគ្រូ! បើចឹងអ្នកគ្រូជួយផ្លុំឱ្យខ្ញុំបន្តិចបានអត់?!»

ឮបែបនេះអ្នកគ្រូណីក៏លើកស្លាបព្រាបបរយកទៅផ្លុំយ៉ាងរហ័ស ឥតមានសង្ស័យថាខ្ញុំនេះកំពុងតែលួចញញឹម ព្រោះសប្បាយដែលបោកនាងបានសម្រេច។ បន្ទាប់ពីញ៉ាំបបរអស់មួយចាន អ្នកគ្រូណីក៏ប្រុងលើកទឹកបញ្ចុកខ្ញុំទៀត ឃើញបែបនេះខ្ញុំក៏ផ្ទុះសំណើចទប់លែងជាប់តែម្ដង។ បែរមកអ្នកគ្រូណី នាងកំពុងតែធ្វើភ្នែកឡិងឡង់ហាក់មិនយល់រឿង៖

«លោកគ្រូសើចអី?! មានអីកំប្លែងអ្ហេស?!»

ខ្ញុំគ្រវីក្បាលតិចៗទាំងយកដៃម្ខាងខ្ទប់មាត់។ ដល់ទៅពេលឃើញនាងសួរត្រង់ទៅត្រង់មកបែបនេះខ្ញុំក៏ដូចជាមិនដាច់ចិត្តបន្តបោកនាងទៀតសោះ។ សម្រេចសម្រួចខ្ញុំក៏និយាយសាច់ការ៖

«ខ្ញុំអរគុណអ្នកគ្រូច្រើនហើយ! ការពិតទៅខ្ញុំមិនបានឈឺអីធ្ងន់ធ្ងរដល់ថ្នាក់ញ៉ាំបបរញ៉ាំទឹកខ្លួនឯងមិនកើតនោះទេ!! ម៏!!»

ជាមួយនឹងពាក្យ “ម៏” ខ្ញុំក៏ឈោងដៃទៅយកទឹកពីអ្នកគ្រូណី ប៉ុន្តែនាងបែរជាដាក់ទឹកទៅលើតុវិញទាំងធ្វើមុខក្រញូវ៖

«បោកខ្ញុំបានណាស់!! បើអ៊ីចឹងអញ្ចើញឈោងយកទឹកញ៉ាំដោយខ្លួនឯងទៅលោកគ្រូ!!»

អីយ៉ា! ងរមិនធម្មតាដែរតើ។ មើលចុះ! នាងបំបែរខ្លួនទៅរៀបចំស្រាក់បបរយ៉ាងលឿនងរខ្ទើតដូចជាខ្ទួយយ៉ាងអ៊ីចឹង។

«ពុទ្ធោអ្នកគ្រូ!! ខ្ញុំលលេងទេតើ!»

«លលេងឱ្យខ្ញុំផ្លុំបញ្ចុកបបរលោកគ្រូអស់មួយចានហ្នឹងអ្ហេស?!»

«ហូយយយ! កុំខឹងអីណ៎ាអ្នកគ្រូ! សុំទោស! សុំទោស! ខ្ញុំសុំទោសពិតមែនណ៎ា! លើកក្រោយខ្ញុំឈប់លេងបែបហ្នឹងទៀតហើយ! ឥឡូវមកនិយាយរឿងសាច់ការល្អជាង! គឺខ្ញុំចង់និយាយរឿងពូយ៉ន!!»

ម្ដងនេះអ្នកគ្រូណីក៏អង្គុយចុះវិញ   ប៉ុន្តែមិនទាន់ស្រាយទឹកមុខភ្លាមៗនោះទេ។ ឃើញបែបនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំភ័យណាស់ដែរ ព្រោះនាងខំដាក់ច្បាប់មិនទៅបង្រៀនសិស្ស ស៊ូក្រោកធ្វើបបរតាំងពីព្រឹកយកមកឱ្យខ្ញុំ មិនគួរណាខ្ញុំលលេងនឹងនាងបែបហ្នឹងទៅវិញ។ ភ្លាមៗអ្នកគ្រូណីក៏ផ្ទុះសំណើចធ្វើឱ្យខ្ញុំស្លឺភ្នែកតែម្ដង។

«ខ្ញុំprankលោកគ្រូលេងវិញតើ! លោកគ្រូចាំបាច់ធ្វើមុខស្អុយអ៊ីចឹងធ្វើអី? លោកគ្រូហ៊ានជួយជីវិតខ្ញុំ រឿងអីដែលខ្ញុំត្រូវខឹងលោកគ្រូនឹងរឿងប៉ុណ្ណឹងនោះ! បានហើយមកនិយាយពីរឿងពូយ៉នវិញ!»

និយាយដល់រឿងពូយ៉នអ្នកគ្រូណីក៏ប្ដូរទឹកមុខទៅជាប្រាកដប្រជា មុននឹងនិយាយរឿងគ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើងក្រោយពេលដែលខ្ញុំសន្លប់លែងដឹងខ្លួនប្រាប់មកខ្ញុំយ៉ាងដូច្នេះថា៖

«ពូយ៉នត្រូវបានពូប៉ែនឃាត់ខ្លួនយកទៅតាំងពីល្ងាចនោះម្ល៉េះ ហើយឥឡូវនេះពូយ៉នត្រូវបាននគរបាលនាំខ្លួនយកទៅឃុំឃាំងនៅឯទីរួមខេត្ត!!»

មកដល់ត្រឹមនេះអ្នកគ្រូណីក៏អាក់សម្ដីបន្តិច ស្របពេលដែលខ្ញុំកំពុងបន្ធូរដង្ហើមធំរំសាយអារម្មណ៍តានតឹង។ នាងហៀបនឹងបន្តប្រយោគជាថ្មីទៀតក៏ប៉ុន្តែ…

«អូ៎លោកគ្រូអ្នកគ្រូ! នៅជុំគ្នាតែម្ដងហើយហ្ន៎!»

ខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីភ្ញាក់ព្រើត លុះក្រឡេកទៅក៏ប្រសព្វនឹងមីងឱកដែលកំពុងតែដើរយួរថង់ផ្លែឈើចូលមក។ គាត់ចាប់ញញឹមជាថ្មីទាំងស្រដីមួយៗ៖

«នេះមីងយកផ្លែឈើខ្លះមកឱ្យលោកគ្រូពិសា!!»

ឃើញដូច្នោះខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីក៏ប្រញាប់ពោលរាក់ទាក់មីងឱកតាមទម្លាប់។ លុះក្រោយមកខ្ញុំក៏ជាប់មាត់ជជែកលេងជាមួយនឹងមីងឱកអស់ពីរឿងមួយចូលរឿងមួយរហូតឈានទៅដល់រឿងរ៉ាវពូយ៉ន ដែលជាប្រធានបទដ៏ក្ដៅគគុកប្រចាំក្នុងភូមិឋានជនបទមួយនេះ។

………………….

ពីរថ្ងៃកន្លងផុតទៅ…

ប៉ុន្មានថ្ងៃកន្លងផុត ខ្ញុំក៏ចាប់វិលទៅរកសភាពដើមវិញ។ នៅព្រឹកនេះខ្ញុំទៅបង្រៀនសិស្សធម្មតាបន្ទាប់ពីអវត្តមានពីរបីថ្ងៃកន្លងទៅនេះ។ ម៉ោងជាង៩ព្រឹកខ្ញុំចេញពីបង្រៀន ក៏ឆ្លៀតបង្ហួសទៅវត្តដើម្បីយកគ្រឿងភេសជ្ជៈ នំចំណីក្រៀមខ្លះៗនិងសម្ភារៈសិក្សាមួយចំនួនទៀតយកទៅប្រគេនព្រះសង្ឃ ដើម្បីបានធ្វើបុណ្យឱ្យចិត្តជ្រះស្រឡះពីរឿងឧបទ្រពចង្រៃទាំងឡាយទាំងពួង។

យ៉ាងណាក៏ដោយរឿងហេតុប្រថុយប្រថានអាយុជីវិតដែលខ្ញុំទើបនឹងឆ្លងកាត់មកនេះ ខ្ញុំមិនបានប្រាប់ពុកម៉ែខ្ញុំនៅឯស្រុកកំណើតឱ្យគាត់ដឹងឡើយ ព្រោះបើមិនអ៊ីចឹងទេនោះ ពុកម៉ែច្បាស់ជាបារម្ភពីខ្ញុំស្លន់ស្លោឡើងមកទីនេះជាក់ជាមិនខាន។

ខ្ញុំគិតថាចាំមើលដល់ខ្ញុំទៅលេងផ្ទះសិន យ៉ាងម៉េចយ៉ាងម៉ាសឹមប្រាប់ពួកគាត់នៅពេលហ្នឹងតែម្ដងទៅ។ ប៉ុន្តែបើសិនរឿងរ៉ាវនេះលាក់មិនជិតពីពួកគាត់ទេនោះ ខ្ញុំក៏មានតែគិតគូរដោះស្រាយទៅតាមហ្នឹងទៀតតែប៉ុណ្ណោះ។

ខ្ញុំចេញពីកុដ្ឋិលោកគ្រូសង្គ្រាជ ក៏ស្រាប់តែវ៉ាក់ជាមួយនឹងពូប៉ែនដែលឈប់ម៉ូតូចូលទៅអង្គុយនៅលើបង់ក្រោមទ្រើងផ្កាចេកទុំ។ ឆ្លៀតឱកាសនេះ ខ្ញុំក៏ចូលទៅជជែកលេងជាមួយនឹងគាត់ ដើម្បីបានសួរនាំពីរឿងរ៉ាវពូយ៉ននិងស្រីយ៉ែនលម្អិតផងដែរ។

បន្តមកពូប៉ែនក៏បានរៀបរាប់ប្រាប់ខ្ញុំយ៉ាងក្បោះក្បាយនូវរឿងរ៉ាវគ្រប់យ៉ាង។ គាត់បានបញ្ជាក់ថា ស្រីយ៉ែនបានរៀបរាប់អំពីដើមហេតុនៃការសម្លាប់ប្អូនធាមរបស់ឪពុកនាងនៅចំពោះមុខនគរបាលយ៉ាងដូច្នេះថា…

ការពិតទៅនាងមិនទាន់ចង់ឈប់រៀននោះទេ ក៏ប៉ុន្តែដោយសារបញ្ហាជីវភាពខ្វះខាតនាងក៏បង្ខំចិត្តឈប់រៀន។ បើនិយាយទៅ នោះមិនមែនជាបញ្ហាតែមួយដែលបណ្ដាលឱ្យនាងបង្ខំចិត្តឈប់រៀននោះទេ ផ្ទុយទៅវិញឪពុករបស់នាងដែលជាបុរសពោះម៉ាយតែងតែរករឿងរញ៉ាំរញ៉ូវប្រាប់ឱ្យនាងឈប់រៀនទៅជួយធ្វើការគាត់ជារឿយៗ។ ដោយសារបញ្ហាខ្វះខាតនិងសម្ពាធពីគ្រួសារ នាងក៏បង្ខំចិត្តឈប់រៀនទាំងទឹកភ្នែក។

ក្រោយមកនាងក៏ឡើងទៅធ្វើការនៅភ្នំពេញ។ មិនទាន់បានកន្លះឆ្នាំស្រួលបួលផង នាងក៏ត្រលប់មកជួយធ្វើចម្ការពូយ៉ននៅឯស្រុកកំណើតវិញ។ ពេលនោះលោកគ្រូនាយកបានដឹងឮដំណឹង គាត់ក៏ទៅហៅនាងឱ្យត្រលប់មកចូលរៀនវិញ។ នាងពិតជាត្រេកអរចង់ចូលរៀនវិញណាស់ ប៉ុន្តែទីបំផុតក្ដីស្រមៃចង់ចូលរៀនសាជាថ្មីរបស់នាងក៏ត្រូវបានរលាយរលត់ ដោយសារតែឪពុករបស់នាងមិនយល់ព្រមហើយថែមទាំងបង្ខំឱ្យនាងឆ្លើយបដិសេធជាមួយនឹងលោកគ្រូនាយកថែមទៀត។

នៅល្ងាចថ្ងៃមួយ ដោយនាងនឹករឭកសាលារៀនខ្លាំងពេក នាងក៏លួចពូយ៉នទៅលេងនៅសាលា។ មិននឹកស្មានថានៅល្ងាចនោះឯង ដែលប្អូនធាមបង្ខំចាប់រំលោភនាងនៅក្នុងបន្ទប់ឃ្លាំងសាលារហូតបានសម្រេច។ ដោយភាពឈឺចាប់ទាំងកាយទាំងចិត្តដែលត្រូវបានគេរំលោភបំពានមិនអាចទ្រាំបាន ស្រីយ៉ែនក៏យំយែកប្រាប់រឿងគ្រប់យ៉ាងឱ្យពូយ៉នដឹង។

ចំណែកឯពូយ៉នវិញ គាត់ក៏ទទួលសារភាពគ្រប់យ៉ាងដែរថា ក្រោយពីពេលដែលដឹងថាកូនស្រីរបស់គាត់ត្រូវបានប្អូនធាមចាប់រំលោភ គាត់ក៏មានការខឹងសម្បានឹងប្អូនធាមយ៉ាងខ្លាំងដល់ថ្នាក់រៀបចំគម្រោងទុកជាមុនដើម្បីសម្លាប់ប្អូនធាមសងសឹកឱ្យកូនស្រីគាត់។ គាត់បានសារភាពបន្ថែមទៀតថា ការពិតទៅគាត់មិនមានបំណងកាប់ផ្ដាច់ក្បាលនិងដៃម្ខាងរបស់ប្អូនធាមហើយបំបែកសាកសពកប់នៅពីរកន្លែងផ្សេងគ្នាបែបហ្នឹងឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញគាត់មានបំណងសម្លាប់ប្អូនធាមហើយកប់សាកសពនៅក្នុងឃ្លាំងសាលា ដែលជាកន្លែងដែលប្អូនធាមចាប់រំលោភស្រីយ៉ែន ក្នុងគោលបំណងជេរស្ដីដាក់បណ្ដាសាឱ្យខ្មោចប្អូនធាមក្លាយទៅជាខ្មោចអនាថានៅក្នុងសាលា ទៅតាមកម្សួលចិត្តពោរពេញដោយភ្លើងទោសៈរបស់គាត់។

ដោយមិននឹកស្មានដល់ គាត់ក៏ជ្រុលដៃយកកាំបិតផ្គាក់កាប់ដាច់ក្បាលនិងដៃម្ខាងរបស់ប្អូនធាម។ នៅពេលនោះគាត់ហាក់ដូចជាស្លន់ស្លោណាស់ដែរ ប៉ុន្តែក្រោយមកគាត់ក៏ចាប់អនុវត្តទៅតាមផែនការដែលគាត់បានគ្រោងទុក ដោយយកសាកសពប្អូនធាមទៅកប់នៅក្នុងឃ្លាំងសាលារៀន។

ប៉ុន្តែអ្វីៗមិនដូចការគិត ព្រោះតែដីក្នុងឃ្លាំងមានសភាពហឹរខ្លាំង ចំណែកឯទំហំឃ្លាំងទៀតសោតក៏មានភាពតូចចង្អៀតណែនណាន់តាន់តាប់ដោយសម្ភារៈកៅអីតុទូចាស់ៗទើបធ្វើឱ្យគាត់អាចកប់បានតែក្បាលនិងដៃម្ខាងរបស់សាកសពតែប៉ុណ្ណោះ។

ចួនជាពេលនោះគាត់និងស្រីយ៉ែនកំពុងស៊ីឈ្នួលបោចវល្លិ៍ដំឡូងឱ្យចម្ការមីងឱកស្រាប់ ដូច្នេះទើបគាត់នឹកឃើញយកសាកសពប្អូនធាមមួយចំណែកទៀតទៅកប់នៅក្នុងចម្ការដំឡូងមីងឱកតែម្ដងទៅ។ ជាងមួយសប្ដាហ៍ក្រោយមកទៀត គាត់ក៏បានដឹងឮព័ត៌មានដែលគេបានរកឃើញកំណាត់ក្បាលនិងដៃប្អូនធាមនៅក្នុងឃ្លាំងសាលាពីស្រីយ៉ែនកូនស្រីគាត់ ដែលទៅលបលួចមើលគេ។

ម្ដងនេះខ្ញុំក៏ចាប់នឹកឃើញដល់ថ្ងៃដែលគេឯងចលាចលរកឃើញបំណែកសាកសពប្អូនធាមនៅក្នុងឃ្លាំងសាលារៀន ហើយចៃដន្យខ្ញុំក៏ក្រឡេកឃើញស្រីយ៉ែនលឹបលលួចមើលទៅឃ្លាំងសាលា ដែលអាចឱ្យខ្ញុំកាត់យល់បានថា នៅពេលនោះឯងដែលនាងបានដឹងរឿងរ៉ាវសាកសពប្អូនធាមត្រូវបានបែកធ្លាយទើបនាងប្រញាប់យករឿងនោះទៅប្រាប់ពូយ៉នពុករបស់នាង។

បន្ទាប់ពីដឹងឮព័ត៌មាននោះ   ពូយ៉នក៏កាន់តែមិនស្រួលក្នុងចិត្ត ទើបគាត់ក៏លួចទៅមើលកន្លែងដែលគាត់កប់សពប្អូនធាមជាលើកទីពីរ នៅចម្ការមីងឱកទាំងយប់ដើម្បីឱ្យប្រាកដចិត្តថាគ្រប់យ៉ាងគឺរៀបរយល្អហើយ។ និយាយមកដល់ត្រឹមនេះ ខ្ញុំក៏នឹកឃើញដល់បងផាន់រ៉ា ដែលបានប្រាប់ខ្ញុំថាគាត់បានឃើញពូយ៉នលឹបលចេញពីចម្ការដំឡូងមីងឱកទាំងយប់ នៅយប់ដែលគាត់ត្រលប់មកពីចួបជុំនៅផ្ទះលោកគ្រូនាយកវិញនោះ។ នេះបញ្ជាក់បានថា នៅយប់ដែលគាត់ឃើញពូយ៉ននោះទំនងជាយប់ដែលពូយ៉ន លួចទៅមើលកន្លែងដែលគាត់កប់សាកសពប្អូនធាមជាលើកទីមួយ។

បន្ថែមពីនេះពូយ៉នក៏ព្រមទទួលសារភាពថែមទៀតថា បន្ទាប់ពីគេរកឃើញសាកសពមួយចំណែកទៀតនៅក្នុងចម្ការដំឡូងនោះ គាត់ក៏មានការស្លន់ស្លោហើយក៏គិតថាខ្ញុំនិងបងផាន់រ៉ា ដែលស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះស្នាក់ជិតចម្ការដំឡូងមីងឱកហ្នឹងឯង ដែលជាអ្នកធ្វើឱ្យបែកធ្លាយរឿងនោះ។ ក្រោយមកគាត់ក៏ក្លែងមកនិយាយលេងជាមួយខ្ញុំ លុះគិតថាខ្ញុំប្រហែលជាសង្ស័យគាត់ជាឃាតករ គាត់ក៏រៀបចំគម្រោងដើម្បីចាត់ការខ្ញុំ ដោយលើកដំបូងគឺគាត់បានលួចចម្លងស្លាកលេខម៉ូតូរបស់ខ្ញុំ យកទៅប្រាប់ម្ចាស់ឡានកុងតាន័រមួយហើយក៏ជួលគេម្នាក់នោះ ឱ្យបើកបំបុកខ្ញុំ ដែលជាម្ចាស់ស្លាកលេខម៉ូតូឱ្យស្លាប់តែម្ដង។ ត្រង់នេះមិនមានអ្វីចម្លែកឡើយដែលអ្នកគ្រូណីឃើញពូយ៉នធ្វើឫកពារគួរឱ្យសង្ស័យនៅជិតម៉ូតូរបស់ខ្ញុំ។

ប៉ុន្តែមិនស្មានថារឿងអកុសលនោះ បានធ្លាក់ទៅលើបងផាន់រ៉ានិងគ្រូនាយក ដែលខ្ចីម៉ូតូខ្ញុំជិះទៅការិយាល័យអប់រំស្រុកទៅវិញ។ ផែនការទីមួយមិនបានសម្រេច គាត់ក៏រៀបចំគម្រោងសម្លាប់ខ្ញុំជាលើកទីពីរ ដោយឱ្យស្រីយ៉ែនបោកបញ្ឆោតខ្ញុំចូលទៅក្នុងចម្ការដំឡូងនៅតាមផ្លូវ ដើម្បីឱ្យគាត់អាចសម្លាប់ខ្ញុំហើយនិងបំបិទព័ស្តុតាងនៅទីនោះតែម្ដង។ ប៉ុន្តែកម្មពៀរមានពិត ដោយឡានកុងតាន័រមួយបានបើកទៅកៀរស្រីយ៉ែន ធ្វើឱ្យនាងដួលរលូតកូន ដែលទើបនឹងដឹងខ្លួនថាទម្ងន់ជាមួយនឹងប្អូនធាមមិនទាន់បានមួយខែស្រួលបួលផងនោះ។

នៅពេលនោះឯងដែលពូយ៉នស្លន់ស្លោស្ទុះទៅមើលកូនស្រីរបស់គាត់ បន្ទាប់ពីគាត់បានវាយខ្ញុំមួយដំបងហើយបន្ទាប់មកក៏បានអ្នកគ្រូណីចូលទៅជួយសង្គ្រោះខ្ញុំទៅ។

ពូប៉ែនក៏បានយកក្រណាត់ការ៉ូប៉ុនបាតដៃ និងក្រណាត់អាវមួយទៀតដែលគាត់ទទួលបានពីខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណី ហើយគាត់សង្ស័យថាជារបស់ពូយ៉ននោះយកទៅសាកសួរពូយ៉នផងដែរ។ នៅទីបំផុតពូយ៉នក៏ទទួលសារភាពថាក្រណាត់អាវនោះគឺជារបស់គាត់ពិតមែន។ វាគឺជាក្រណាត់អាវដែលគាត់ពាក់នៅថ្ងៃកើតហេតុ ដោយបន្ទាប់ពីគាត់សម្លាប់ហើយកប់សាកសពប្អូនធាមរួចរាល់ គាត់ក៏ប្រញាប់ស្រូតចុះទៅលាងខ្លួននិងកាំបិតផ្គាក់របស់គាត់នៅក្នុងស្រះទឹក នៅឯចម្ការរបស់គាត់ទាំងយប់។

នៅពេលនោះឯងដែលគាត់កត់សម្គាល់ឃើញនូវស្នាមរហែកទំហំប៉ុនបាតដៃនៅលើដៃអាវរបស់គាត់ ដែលគាត់មិនបានចាប់ភ្លឹកទាល់សោះថាវាបានដាច់រហែកមកតាំងពីពេលណា។ លុះគិតចុះគិតឡើង គាត់ក៏សង្ស័យថាអាវរបស់គាត់អាចនឹងដាច់រហែកនៅពេលដែលគាត់ប្រទាញប្រទង់វាយតប់គ្នាជាមួយប្អូននឹងធាម មុននឹងគាត់កាប់វាប៉ុន្មានផ្គាក់។ គិតឃើញបែបនេះគាត់ក៏ប្រញាប់ដោះអាវនោះទុកនៅលើមាត់ស្រះដើម្បីយកទៅដុតចោលបំផ្លាញព័ស្តុតាងឱ្យអស់តែម្ដង។ មិននឹកស្មានថាពេលគាត់ឡើងពីមុជទឹកស្រះវិញ ក៏ស្រាប់តែបាត់មិនឃើញអាវរបស់គាត់ទើបគាត់ឆោឡោតាមរកអាវគាត់ជាបន្ទាន់ ព្រោះគាត់គិតថាប្រហែលជាមានឆ្កែពាំអាវរបស់គាត់យកទៅជាក់ជាមិនខាន។ ក្រោយមកគាត់ក៏បានឃើញអាវរបស់គាត់នៅនឹងពូប្រមទើបគាត់គិតថាពូប្រមនេះឯង ដែលជាអ្នកប្រមូលយកអាវរបស់គាត់នៅយប់នោះ។ ដូច្នេះគាត់ក៏ដណ្ដើមអាវនោះពីពូប្រមមកវិញ ប៉ុន្តែពេលរត់ប្រដេញប្រទាញប្រទង់គ្នាដល់ក្រោយសាលាក៏បាត់មិនឃើញអាវនោះ មិនដឹងជាពូប្រមគ្រវែងចោលនៅឯណានោះឡើយ។

ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមផ្គុំសាច់រឿងជាថ្មី។ ប្រាកដណាស់ថាអ្នកគ្រូណីបានឃើញពួកគាត់រត់ប្រដេញដណ្ដើមក្រណាត់អាវគ្នានៅល្ងាចនោះ ហើយនៅថ្ងៃបន្ទាប់ខ្ញុំក៏រើសបានអាវពូយ៉នដោយចៃដន្យនៅព្រំរបងសាលារៀន។ គិតមកដល់ត្រង់នេះ ខ្ញុំក៏ដូចជាមិនយល់ដែរដែលពូយ៉នថារកមិនឃើញក្រណាត់អាវរបស់គាត់ទាំងដែលក្រណាត់អាវក៏នៅជ្រងោៗនឹងព្រំរបងសោះ។ បើផ្អែកលើរឿងអបិយជំនឿ អាចទេដែលថាខ្មោចប្អូនធាមបានតាមទៅបំបាំងភ្នែកគាត់នោះ?!

បន្តមកទៀតដោយភាពខឹងសម្បាខ្លាំងពេក ពូយ៉នក៏ចាត់ការសម្លាប់ពូប្រមហើយក៏យកសពពូប្រមទៅកប់ចោលក្នុងចម្ការដំឡូងរបស់គាត់វិញម្ដង ប៉ុន្តែដោយគិតថាគេអាចនឹងរកឃើញសាកសពពូប្រម ដូចជាសាកសពប្អូនធាមដែលគាត់កប់នៅក្នុងចម្ការមីងឱកទៀត ទើបនៅល្ងាចដែលខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីទៅសួរសុខទុក្ខស្រីយ៉ែននោះ គាត់ក៏បានទៅគាស់យកសពពូប្រមដែលហើមប៉ោងនោះមកវិញ រួចក៏អូសសពពូប្រមកាត់តាមរងដំឡូងយកទៅចងនឹងដុំថ្មហើយបោះទម្លាក់ចូលទៅក្នុងស្រះទឹកនៅចម្ការរបស់គាត់ឱ្យត្រីស៊ីវិញម្ដង។ ពូយ៉នបានបញ្ជាក់ថាគាត់មិនបានធ្វើរឿងនេះនៅពេលយប់ទេ ព្រោះគាត់គិតថាពេលយប់នៅចម្ការដំឡូងគឺងងឹតស្លុបហើយសម្បូរសត្វអាសិរ្ពិសពិបាកចាត់ការសាកសពពូប្រមណាស់ ហើយម្យ៉ាងទៀតចម្ការរបស់គាត់ក៏នៅដាច់ឆ្ងាយពីគេ ដូច្នេះពេលល្ងាចបែបនោះពិតជាគ្មាននរណាមកឃើញគាត់នោះទេ។

ក្រោយពីគាត់បញ្ចប់កិច្ចការនោះរួច គាត់ក៏ទៅប្រមូលអីវ៉ែអីវ៉ាន់ក្នុងខ្ទមចម្ការដើម្បីរត់គេចខ្លួនទៅនៅស្រុកផ្សេងមុនពេលដែលគេសង្ស័យគាត់កាន់តែច្រើន ក៏ប៉ុន្តែនៅទីបំផុតគ្រប់យ៉ាងក៏ត្រូវបែកការណ៍ហើយប្រព្រឹត្តទៅខុសពីគម្រោងការរបស់គាត់ដោយសារតែខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីនោះឯង។

មួយវិញទៀត តាងរយៈការស្រាវជ្រាវរាវរករបស់ពូប៉ែន គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំឱ្យដឹងថា មិត្តភក្ដិរបស់ប្អូនធាមបានអះអាងថា កាលពីរសៀលក្នុងថ្ងៃតែមួយដែលប្អូនធាមចាប់រំលោភស្រីយ៉ែននោះ ពួកវាប៉ុន្មាននាក់បានចួបជុំនាំគ្នាមើលរឿងអាសអាភាស។ លុះល្ងាចបន្តិចប្អូនធាមក៏លាពួកវាត្រលប់ទៅផ្ទះវិញដោយប្អូនធាមបានបញ្ជាក់ថាខ្លួនបានគេចមុខពីពុកម៉ែមកនៅជាមួយពួកវាជាច្រើនថ្ងៃហើយដែរ ដូច្នេះខ្លាចថាពុកម៉ែបារម្ភ។

តាមរយៈការបំភ្លឺនេះ ពូប៉ែនក៏សន្និដ្ឋានថា នៅពេលប្អូនធាមដើរត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ គេក៏បានប្រទះឃើញស្រីយ៉ែនតែម្នាក់ឯងនៅក្នុងសាលា។ ដោយខ្លួនទើបនឹងមានរឿងអាសអាភាសហើយផង គេក៏កើតមានអារម្មណ៍ហើយចាប់រំលោភស្រីយ៉ែនតែម្ដងទៅ។ ខ្ញុំស្ដាប់ពូប៉ែនហើយក៏ស្លុតចិត្តមិនស្ទើរនោះទេ។

នេះហើយជាឥទ្ធិពលបច្ចេកវិទ្យាទៅលើក្មេងជំទង់។ តើមានក្មេងៗនិងជំទង់ប៉ុន្មាននាក់ទៅដែលក្លាយទៅជាជនរងគ្រោះរបស់បច្ចេកវិទ្យា?!

ខ្ញុំជិះម៉ូតូត្រលប់មកផ្ទះ ទាំងអារម្មណ៍ហោះហើរវិះតែនឹងជិះធ្លាក់ផ្លូវម្ដងៗទៅហើយ។ លុះមកដល់ផ្ទះស្នាក់ខ្ញុំក៏ទាក់ទងទៅសួរសុខទុក្ខបងផាន់រ៉ាព្រមទាំងរៀបរាប់ពីរឿងគ្រប់យ៉ាងប្រាប់គាត់ផងដែរ។ នៅពេលនេះឯងដែលគាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា ការណ៍ដែលសោជន្ទល់ម៉ូតូទៅនៅក្នុងកាតាបរបស់គាត់ ហើយបំណែកឯក្រណាត់ការ៉ូទំហំប៉ុនបាតដៃទៅនៅក្នុងតាកាបខ្ញុំវិញនោះ គឺមិនមែនជារឿងយល់ច្រឡំឬជាអានុភាពរបស់ខ្មោចស្អីនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញមិនមែនតែអ្នកគ្រូណីទេដែលបានឃើញពូយ៉នធ្វើឫកពាលឹបលជិតម៉ូតូរបស់ខ្ញុំ ក៏ប៉ុន្តែបងផាន់រ៉ាក៏បានឃើញហេតុការណ៍នោះដោយចៃដន្យដូចគ្នា។ ដូច្នេះហើយទើបគាត់លួចយកសោជន្ទល់ម៉ូតូរបស់ខ្ញុំប្ដូរគ្នាជាមួយនឹងបំណែកក្រណាត់ការ៉ូដែលគាត់បានមកពីដៃសព ព្រោះគាត់ក៏ចិញ្ចឹមចិត្តសង្ស័យពូយ៉នតាំងពីពេលដែលគាត់ឃើញពូយ៉នលឹបល ចេញពីចម្ការដំឡូងទាំងយប់នោះម្ល៉េះ។

ដោយគិតថាបើពូយ៉នអាចនឹងធ្វើអ្វីមួយទៅលើម៉ូតូរបស់ខ្ញុំ ឬក៏ចង់ធ្វើបាបខ្ញុំដោយប្រើម៉ូតូរបស់ខ្ញុំទើបបងផាន់រ៉ាធ្វើជាខ្ចីម៉ូតូរបស់ខ្ញុំជិះទៅការិយាល័យអប់រំស្រុក ព្រោះគាត់គិតថាយ៉ាងណាក៏គាត់បានដឹងឮរឿងឫកពារខុសប្រក្រតីរបស់ពូយ៉នដើរគ្រវែលម៉ូតូខ្ញុំ ដូច្នេះបើសិនជាមានរឿងអីកើតឡើងគាត់ក៏បានត្រៀមខ្លួនទុកជាមុនដែរ។ បន្ថែមពីនោះគាត់ក៏បានរាយការណ៍ពីរឿងគ្រប់យ៉ាងទាក់ទងនឹងពូយ៉នប្រាប់ទៅពូប៉ែន មុនពេលដែលគាត់ឡើងទៅការិយាល័យអប់រំស្រុកជាមួយនឹងគ្រូនាយកដែរ។

នៅទីបំផុតដោយមិននឹកស្មានដល់គាត់និងគ្រូនាយកក៏ត្រូវបានឡានកុងតាន័រ ដែលពូយ៉នជួលនោះមានបំណងបើកបំបុកដើម្បីសម្លាប់គាត់ព្រោះគិតថាគាត់ជាម្ចាស់ម៉ូតូ ប៉ុន្តែសំណាងល្អដែលគាត់បានគេចទាន់ទើបត្រូវរបួសត្រឹមតែបាក់ជើងតែប៉ុណ្ណឹង។

………………..

រឿងរ៉ាវគ្រប់យ៉ាងបានបញ្ចប់ទៅក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែព្រឹត្តិការណ៍ទាំងអស់បានដក់ជាប់នៅក្នុងខួរក្បាលខ្ញុំគ្មានថ្ងៃនឹងបំភ្លេចបាននោះទេ។ វាគឺជាបទពិសោធដ៏ព្រឺព្រួចមួយដែលក្នុងមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំមិនធ្លាប់បានឆ្លងកាត់ទាល់តែសោះ។

នេះឬជីវិតគ្រូបង្រៀននៅជនបទ?! ខ្ញុំត្រូវចួបប្រទះនូវរឿងរ៉ាវនឹកស្មានមិនដល់ជាច្រើន ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណា ខ្ញុំក៏រីករាយនឹងទទួលយកនូវបទពិសោធជីវិតដែលមិនមានលក់នៅលើទីផ្សារនោះដាក់ចូលទៅក្នុងអង្គចងចាំរបស់ខ្ញុំជារៀងរហូតដែរ។

ថ្វីដ្បិតតែរឿងក្ដីឃាតកម្មត្រូវបានបិទបញ្ចប់ជាច្រើនថ្ងៃទៅហើយក្ដី ក៏ប៉ុន្តែរឿងរ៉ាវរបស់ខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណី ក៏ស្រាប់តែក្លាយទៅជាប្រធានបទដ៏មានប្រជាប្រិយភាពចំពោះមាត់អ្នកភូមិអ្នកស្រុកទៅវិញ។ នៅថ្ងៃដែលស្រីយ៉ែនត្រូវឡានកៀរ អ្នកភូមិប៉ុន្មាននាក់ដែលមកជួយយកអាសារស្រីយ៉ែន បានឃើញម៉ូតូខ្ញុំនិងម៉ូតូអ្នកគ្រូណីចតចោលនៅលើចិញ្ចើមផ្លូវមិនជាឆ្ងាយពីកន្លែងឡានកៀរស្រីយ៉ែនប៉ុន្មាន ទើបពួកគេនាំគ្នានិយាយបង្កាច់បង្ខូចថាខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីចូលទៅធ្វើរឿងមិនល្អជាមួយគ្នានៅក្នុងចម្ការដំឡូងទៅវិញ។

ដំបូងរឿងនេះមិនសូវជាល្បីល្បាញប៉ុន្មានឡើយ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីឃើញខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីកាន់តែស្និទ្ធិស្នាលជាមួយគ្នា ពួកគាត់ទាំងអស់នោះក៏តាំងស្កៀបរមាស់ យករឿងនោះទៅនិយាយបញ្ចេញបញ្ចូលពីមាត់មួយទៅមាត់មួយធ្វើឱ្យក្អែកមួយក្លាយទៅជាក្អែកដប់ រហូតដល់ថ្នាក់ធ្វើឱ្យអ្នកគ្រូណីខ្មាសគេសឹងតែលែងហ៊ានចេញពីផ្ទះថែមទៀតផង។

ថ្វីដ្បិតតែខ្ញុំបានបកស្រាយរឿងគ្រប់យ៉ាងប្រាប់ទៅឪពុកម្ដាយអ្នកគ្រូណីហើយក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនិងឪពុកម្ដាយរបស់នាងប្រែជាមើលមុខគ្នាលែងសូវចំដូចមុន ចំណែកឯអ្នកគ្រូណីទៀតសោតក៏ផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងពីខ្ញុំថែមទៀត។ យ៉ាងណាក៏ដោយសាវលីកូនសិស្សសំណព្វរបស់ខ្ញុំដែលបានដឹងឮរឿងគ្រប់យ៉ាងដែរនោះ បានព្យាយាមចូលខ្លួនធ្វើសាក្សីបញ្ជាក់ថាខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីគឺស្អាតស្អំទេ។ លុះក្រោយមកនាងក៏មកពន្យុះឱ្យខ្ញុំទៅដណ្ដឹងបងស្រីនាងដើម្បីដោះស្រាយបញ្ចប់ពាក្យចចាមអារាមបង្ខូចកេរ្ដិ៍ឈ្មោះបងស្រីនាងតែម្ដង។

ដំបូងៗខ្ញុំក៏ស្ទាក់ស្ទើរព្រោះគិតថាបើធ្វើបែបហ្នឹង ច្បាស់ជាអ្នកភូមិអ្នកស្រុកកាន់តែសង្ស័យលើខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីជាក់ជាមិនខាន។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីទទួលបានយោបល់ពីបងផាន់រ៉ានិងលោកគ្រូអ្នកគ្រូមួយចំនួនទៀតនៅឯសាលារៀន ខ្ញុំក៏ប្រថុយទូរសព្ទប្រាប់ម៉ែពីរឿងនោះតែម្ដងទៅ។ ពេលនោះម៉ែក៏ស្ដីបន្ទោសខ្ញុំណាស់ដែរ ព្រោះតែគាត់មិនបានដឹងរឿងរ៉ាវដែលខ្ញុំឆ្លងកាត់មក ទើបគាត់និយាយថាឱ្យខ្ញុំទៅបង្រៀនសិស្សតែបែរជាទៅស្រឡាញ់កូនស្រីគេទៅវិញ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក្រោមការអះអាងរបស់បងផាន់រ៉ា ម៉ែក៏គាត់មិនដាច់អហង្ការពេកដែរ។

ចំណែកឯពុក គាត់ក៏មិនបានស្ដីថាអ្វីដែរព្រោះតែគាត់តាមចិត្តខ្ញុំមកតែរហូតហើយ។ មួយសប្ដាហ៍ក្រោយមកម៉ែនិងពុកក៏ពឹងពរបងប្អូននិងអ្នកភូមិអ្នកស្រុកនៅទីនេះប៉ុន្មានឱ្យចូលទៅចែចូវអ្នកគ្រូណី។ មិនស្មានថាឪពុកម្ដាយអ្នកគ្រូណីមិនបានជំទាស់អ្វីទេ គ្រាន់តែគាត់និយាយថាចាំសួរចិត្តកូនស្រីគាត់តែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំភ័យបុកពោះមិនស្ទើរទេព្រោះខ្ញុំក៏មិនដឹងថាកន្លងមកនេះអ្នកគ្រូណីគិតបែបណាចំពោះខ្ញុំដែរ។ ម្យ៉ាងវិញទៀតខ្ញុំក៏ជាដើមហេតុដែលធ្វើឱ្យនាងអាម៉ាស់មុខដូច្នេះនាងមុខតែប្រកែកមិនព្រមទទួលយកខ្ញុំផងក៏ថាបាន។ លុះសម្រេចសម្រួចអ្នកគ្រូណីក៏ព្រមទទួលខ្ញុំដោយសុទ្ធចិត្ត ហើយពួកយើងក៏ភ្ជាប់ពាក្យជាមួយគ្នារង់ចាំដល់ប៉ុន្មានឆ្នាំទៀតដែលខ្ញុំសន្សំលុយបានគ្រប់ ទើបពួកយើងសម្រេចរៀបការតែម្ដង។

គិតឱ្យសព្វៗទៅនៅក្នុងគ្រោះតែងតែមានលាភ រីឯក្នុងបញ្ហាក៏តែងតែមានឱកាសដែរ។ ដ្បិតតែខ្ញុំបានចួបប្រសព្វនូវរឿងរ៉ាវប្រថុយប្រថានដល់អាយុជីវិតក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏បានចួបប្រសព្វនូវរឿងរ៉ាវសមបំណងមួយទៀតដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាប្រាថ្នាចង់ហើយ។

នេះហើយជាជីវិតមនុស្សយើង! ជីវិតយើងតែងមានសុខមានទុក្ខ ចួនក៏ខកចិត្តចួនក៏គាប់ចិត្ត ចួនក៏លិចចួនក៏អណ្ដែតទៅតាមក្រសែជីវិត ប៉ុន្តែទោះចួបបញ្ហាយ៉ាងណា យើងមិនត្រូវបោះបង់ខ្លួនឯងនោះឡើយ ព្រោះថាយើងជាម្ចាស់ជោគវាសនានៃជីវិតរបស់យើង។ ម្យ៉ាងទៀតបើយើងបានចួបរឿងសមបំណងដែលធ្វើឱ្យសប្បាយរីករាយចិត្ត យើងក៏មិនគួរសប្បាយដាច់បង្ហៀរនោះដែរ ព្រោះថាជីវិតនេះគឺមិនទៀងទាត់នោះឡើយ។

មិនយូរប៉ុន្មានរឿងរ៉ាវភ្ជាប់ពាក្យរវាងខ្ញុំនិងអ្នកគ្រូណីក៏ដឹងឮដល់មិត្តរួមថ្នាក់និងមិត្តភក្ដិផ្សេងទៀតដែលខ្ញុំស្គាល់ កាលពីខ្ញុំនៅរៀនក្នុងវិទ្យាស្ថានគរុកោសល្យ។ ពួកគេហាក់ដូចជាណាត់គ្នា លើកទ័ពមកសួរខ្ញុំសឹងតែគាំងChatទៅហើយ។

ខ្លះក៏ចូលរួមអបអរសាទរខ្ញុំ ឯខ្លះទៀតក៏ខឹងដែលខ្ញុំមិនបានហៅគេឱ្យមកចូលរួមក្នុងពិធីភ្ជាប់ពាក្យ ជាពិសេសគឺមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំតែម្ដង។ ខ្ញុំក៏សុំទោសពួកវា ហើយបញ្ជាក់ប្រាប់ថា ដល់ពេលខ្ញុំការខ្ញុំនឹងហៅពួកវាមិនឱ្យបាត់ម្នាក់នោះទេ ប៉ុន្តែពេលនេះខ្ញុំសុំស្រែកប្រាប់ទៅមិត្តអត់លិឍមួយចំនួនរបស់ខ្ញុំថា “អញជិតបានប្រពន្ធហើយវើយអាពួកម៉ាក! ហាសហា!!”។

អេស៎! ចុះអ្នកអានហ្នុងមានគូមានគាប់ហើយនៅ?! ហិហិ!! ចង់ប្រាប់ថាអ្នកនិពន្ធហ្នឹងក៏អត់គូដែរ អាណិតគាត់ខ្លោចចិត្ត។

ហាសហា!!

ចប់ដោយបរិបូណ៌