និទានរឿង ដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ស៊ីនបាដ

 

ជាមួយ​ភាពនឿយហត់និងស្រេកឃ្លាន បុរសអ្នកលីសែងកម្សត់ ក្រតោកយ៉ាងម្នាក់ ឈ្មោះ ស៊ីនបាដ បានទម្រេតមកលើយ៉ខាងក្រៅវិមានស្តុកស្តម្ភមួយ។ នៅពេលនោះ បង្អួចនៃវិមាន បានបើកចំហ ក្លិននំនិងគ្រឿងក្រអូបបាន​បណ្តាលចិត្តឱ្យគាត់នឹកចង់ដឹងថា តើខាងក្នុងម្ចាស់វិមាន​ជាអ្នកណា​។

ក្រឡេកមកលើទ្វារ ស្លាកមួយ​បានគូសថា ដង្ខៅដើរសំពៅ​ ស៊ីនបាដ។

ឃើញហើយ អ្នកលីសែងកើតតូចចិត្តណាស់​ក៏ស្រែកត្អូញត្អែរចំពោះព្រះអល់ឡោះថា «ព្រះអើយ តើវាយុត្តិធម៌ទេ ដែលអ្នកខ្លះក្រពេក ហើយអ្នកខ្លះទៀតសែនប្រណីតពេក ក្នុងឈ្មោះតែមួយ​ដូចគ្នា?»

ម្ចាស់​ផ្ទះ​ក៏ឈ្មោះ ស៊ីន បាដ ដូចអ្នកសុំទាន​ដែរ ។ គាត់នៅអង្គុយ​អានសៀវភៅ ឮ​ដូច្នេះ ក៏​ឈោងទៅក្រៅរកមើលម្ចាស់សំឡេងតម្អូញ។ ភ្លាមនោះគាត់ឮមកទៀតថា «រាល់ព្រឹកព្រលឹម ខ្ញុំភ្ញាក់ឡើងដោយការឈឺចាប់និងវេទនា…ខ្ញុំ​រែក​ឥវ៉ាន់ធ្ងន់និង​ចេញ​ទៅ​ធ្វើ​ការ​ទៅ…ចំណែក​ស៊ីនបាដ​ផ្សេង​ទៀត​រស់​នៅ​ដោយ​ភាព​សប្បាយ​រីក​រាយ…ជាមួយបទចម្រៀងពីរោះៗម្ហូបឆ្ងាញ់ៗ និងសើចសប្បាយ…»។ ឮហើយកាលណា​ម្ចាស់ផ្ទះក៏សើចនិងសួរឡើងថា៖

«ហៃអ្នកនៅក្រៅ? តើអ្នកឈ្មោះអ្វីទៅ?»

ឮហើយកាលណា ជននៅខាងក្រៅក៏ក្រោក​ប្រញិបប្រញាប់មកឱនលំទោនឆ្លើយ៖

«ឱ​! ម្ចាស់​នៃ​ទូលបង្គំ ​ទូលបង្គំ​គឺ ស៊ីនបាដ ជន​ជាតិ​ហាំម៉ាល់ ហើយ​ទូលបង្គំ​ទទួលទាន​ដោយ​លើក​របស់របរ​របស់ជនានុជន​​ដាក់ទូល​លើ​ក្បាលទាន!»​

«ឱ! ពិតជាឈ្មោះដូចគ្នា! ខ្ញុំនឹងឱ្យអាហារ ថែម​បរិច្ចាគ​សម្លៀកបំពាក់ខ្លះដល់អ្នក! តែ​នេះមិនមែនមកពីយើងមានឈ្មោះដូចគ្នាទេ តែមកពីខ្ញុំក៏ធ្លាប់កម្សត់​ក្រីក្រជាច្រើនលើកមកហើយ!»

«ឱ! តើលោកម្ចាស់មាន​ការតស៊ូដូចម្តេចខ្លះទៅទើបបានទទួលផលកម្រិតនេះ?!»

ទទួលបានសំណួរនេះពីអ្នកទុគ៌តកាលណា អ្នកជំនួញដើរសំពៅបានឆ្លើយតបវិញដោយដង្ហើមធំថា៖

«ខ្ញុំអាចនៅរស់ និងក្លាយជាអ្នកមានមកទល់ពេលនេះ ដោយសារវាសនាតែប៉ុណ្ណោះ!»

ក្រោយមក នារីទាសករម្នាក់ក៏បានលើកអាហារមកឱ្យហើយ​ម្ចាស់ផ្ទះ​បានផ្តើមនិទានថា៖

«ចូរអ្នកបរិភោគឆ្អែតនិងស្តាប់បណ្តើរៗនូវបណ្តា​​រឿងរ៉ាវនៃជីវិត​តស៊ូរបស់ខ្ញុំ!»

ការធ្វើដំណើរដំបូងរបស់ស៊ីនបាដជាអ្នកជំនួញតាមសំពៅ

ឪពុករបស់ខ្ញុំជាពាណិជ្ជករដ៏ជោគជ័យម្នាក់ ដែលបន្សល់ទុកខ្ញុំនូវទ្រព្យសម្បត្តិនិងគំរូលើកទឹកចិត្ត​សម្រាប់ការផ្សងព្រេង​បង្កើតកេរ្តិ៍តំណែល។

ដោយ​ខ្ញុំនៅក្មេង ក្បាលរឹង និងល្ងង់ខ្វះពិសោធន៍ ខ្ញុំចូលចិត្ត​ពិធីជប់លៀងនិងដើរលេង ដោយគិតថា ជីវិតគ្មានអ្វី​ត្រូវព្រួយទេ ខ្ញុំនឹងបន្តវិធីដដែលៗនោះពេញមួយជីវិត។ តែមកដល់​ថ្ងៃ​មួយ ពុកស្លាប់បាត់ ​ខ្ញុំ​ភ្ញាក់​ខ្លួន​ឡើង ​ឃើញ​ថា​លុយ​ជិត​អស់​ហើយ។ ពេល​នោះ ខ្ញុំ​នឹក​ឃើញពាក្យ​​ឪពុក​ខ្ញុំគាត់​ធ្លាប់​និយាយ​ថា​៖ «នៅក្នុងផ្នូរដូច​ល្អ​ជាងនៅក្នុង​ភាព​ក្រីក្រ» ហើយខ្ញុំបានមកដល់អារម្មណ៍ប្រថុយប្រថានចេញជួញដូរ។​ ខ្ញុំបានប្រកាសនិងប្រមូលលក់ចោលនូវសូត្រនិងសម្លៀកបំពាក់ដ៏ល្អទាងអស់ ប្រមូលយក ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំ ទិញទំនិញសម្រាប់ការធ្វើដំណើររកពាណិជ្ជកម្ម ពនេចរ​តាមសមុទ្រ។

កាលណោះ​ខ្ញុំ​ឡើង​លើ​កប៉ាល់​ជាមួយ​អ្នក​ជំនួញមួយក្រុម។

យើង​ចេញ​ដំណើរក្នុងគោលដៅ​ឆ្ពោះ​ទៅកាន់ទី​ក្រុង​បាសា ជា​ក្រុងអ៊ូអរប្រមូលផ្តុំវត្តុមានតម្លៃ ​ខ្វាត់ខែងដោយទីប្រជុំជន កំពង់ផែធំ មនុស្ស​មកពីគ្រប់ប្រទេសចួប​ជុំ​គ្នារកស៊ីជួញប្រែ។ នៅលើកម្រាស់ទឹក យើង​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ​ទាំង​យប់ ដោយ​ប៉ះសំចត​តាម​​កំពង់ផែ និងបណ្តា​កោះ។

គ្រប់ទីកន្លែងដែលយើងទៅដល់ដី យើងបានទិញនិងលក់ ផ្លាស់ប្តូរទំនិញ​ ជួញដូរចុះឡើងបង្កើនទ្រព្យសម្បត្តិបន្តិចម្តងៗដោយភ្ញាក់ផ្អើលនិងរីករាយ។

នៅទីបំផុត យើងបានមកដល់កោះដ៏ស្រស់ស្អាតបំផុតមួយ។  នៅទីនេះ មានដំណាំហូបផ្លែ និងពូជផ្កាចម្លែកៗធំៗរីកស្គុះស្គាយ ដូចជាគ្រាប់ពូជត្រូវបានទម្លាក់ចុះមកពីសួនច្បារនៃឋានសួគ៌។ ក្លិនក្រអូបនិងចម្រុះពណ៌ទាក់ទាញ​ពីចម្ងាយ។

ប្រធាននាវិកទម្លាក់យុថ្កា ហើយដាក់បន្ទះចុះចត។ មនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើយានបានឡើងស្រមកលើច្រាំងសមុទ្រក្នុងអារម្មណ៍ថា សូម្បីខ្សាច់ក៏ជាពំនូកមាសពិតៗនៅចន្លោះម្រាមជើងរបស់ពួកយើង។

គេនិងខ្ញុំសែនរំភើបរត់ត្របាញ់  ហើយរីករាយនឹងផ្ទៃដីដ៏ខៀវស្រងាត់ស្ងប់ស្ងាត់ក្រអូបលលៃ។ អ្នក​ដំណើរ​ខ្លះ ផ្តើម​​ដុត​ភ្លើង​ធ្វើ​ម្ហូប អ្នក​ខ្លះ​ទៀត​បោក​ខោអាវ។ ពួកយើងមួយចំនួនទៀត បានផ្តើមរុករកជុំវិញកោះ ខណៈអ្នកខ្លះផឹកស្រានិងលេងតន្រ្តី។

រំពេចនោះ កណ្ដឹងរបស់កប៉ាល់លាន់មកយ៉ាងទ្រហឹង។

នៅពេលយើងផ្ចង់ស្តាប់ នាវិកម្នាក់ដែលយាមនៅលើកំពូលនៃនាវាព្យាយាមប្រកូកស្រែកថា៖

«គ្រប់គ្នារត់! រត់! រត់!»

សូមព្រះអល់ឡោះជួយ! ខ្ញុំស្រឡាំងកាំង ខណៈមេនាវិកស្រែកភ្លាត់សំឡេង៖

«ទម្លាក់ចោលឧបករណ៍គ្រប់យ៉ាង​ ហើយបកត្រលប់ឡើងកប៉ាល់វិញ! ឥឡូវ!»

​      យើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ដី​ហុយទ្រលោម  ឯសមុទ្រដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ បានផ្តើមបោករំជួលវិលជារង្វង់ទឹកយក្សជុំវិញកោះ នាំមកនូវរលកធំៗបោកបក់សំដៅមកច្រាំង។

ពេល​នោះ កណ្តាល​កោះ​បាន​រួញ​ឡើងជាពំនូក បណ្តាលឱ្យ​​​អ្នក​ដែល​មិន​បាន​ត្រលប់​ទៅលើ​កប៉ាល់ទាន់​នោះ​​ចាប់​ផ្ដើម​រអិល​ចុះ​ទៅ​ក្នុង​ទឹក​សមុទ្រ​។

ខ្ញុំ​ក៏នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​គេ។

ពេល​ខ្ញុំ​ដួលប្រូងទៅក្នុងទឹកងងឹតស្លុបភាន់ភាំង​ដៃរបស់​ខ្ញុំស្រវា​ចាប់​កាន់បាន​​ទ្រុងកំប្លោក​ឈើ​សម្រាប់​បោក​គក់ ហើយរបស់នេះបាន​ជួយ​ជីវិត​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​ក៏តោង​ទៅ​លើ​វា។ រលកបានបោកបក់ខ្ញុំទៅមក ពេលដែលនាវាបានបោលចោល ឯខ្ញុំនៅអណ្តែតតែលតោលម្នាក់ឯង។

ឥឡូវនេះមើលពីទឹកទៅ ខ្ញុំឃើញថា កោះដែលយើងបានចុះចត មុននេះ តាមពិត​កំពុង​ទូងនៅលើ ខ្នងត្រីបាឡែនមហស្ចារ្យ​ដ៏ធំសម្បើមបំផុតមួយ។ ខ្សាច់មាសបានគ្របស្រោចលើខ្នងវា ហើយដើមឈើនិងបន្លែដុះនៅលើខ្នងរបស់វាដែរ។

សត្វនេះ​​ត្រូវ​ដេក​នៅ​ស្ងៀម​អស់​ជាច្រើន​ឆ្នាំ ប៉ុន្តែ​នៅ​ពេលពួក​យើង​ចុះ​មក​លើខ្នងវា​​យើង​ខ្លះ​ចាប់​ផ្ដើមដុតសាច់និងបង្កាត់ភ្លើង​ដាំទឹក ​ច្បាស់​ជាបាន​​រំខានវា ហើយ​ដាស់វាឡើង​ពី​ដំណេកយ៉ាងកំរោល។

មិនមែនក្រោកមកស្ងៀមទេ សត្វមិនធ្លាប់មាន បាន​​បក់​កន្ទុយ​វាយ​ទឹក ហើយ​រលក​ដ៏​ធំៗបំផុត ​បាន​បក់​មក​លើ​ខ្ញុំ និងបោកបញ្ជូន​ខ្ញុំ​ទៅ​ឆ្ងាយឡើងៗពីច្រាំងនោះ។

​      ដោយ​គ្មាន​ឱកាសបាន​ចួបកប៉ាល់វិញ ​ខ្ញុំផ្តើមអស់សង្ឃឹម។ រហូត​ដល់យប់​មកដល់ អាកាសចុះត្រជាក់ ហើយ​ខ្ញុំ​បានស្រែកយំ តែត្រៀម​រៀបចំ​ខ្លួន​ដើម្បី​សេចក្ដី​វិនាស​របស់ឆាកជីវិត​ខ្ញុំ។

ប៉ុន្តែ​ព្រឹក​ឡើងខ្ញុំឃើញខ្លួនឯងមិនបានស្លាប់ ត្រឹម​សន្លប់ និង​កំពុងអណ្តែតតម្រង់​ទៅកាន់ទី​ច្រាំង​កោះ​ដ៏​ខ្ពស់​មួយ​។ ខ្ញុំ​បានខ្វាយចែវសំដៅ និងប្រតោង​​ឡើង​ទៅលើ ​ទាំងកម្លាំង​ជើង​​ចង្អៀត ស្ពឹក​។ ឡើងដល់កាលណា  ខ្ញុំ​ដួលទន់មក​លើ​ដី​ដូច​មនុស្ស​ស្លាប់ ហើយ​ដេក​បិទ​ភ្នែកចោលរាងកាយ​​យ៉ាង​យូរ។

មិនយូរប៉ុន្មាន ភ្លៀងធ្លាក់មកស្រោចមុខនិងរាងកាយ​អត់អាហារ ធ្វើឱ្យការល្ហិតល្ហៃបានសម្រាលខ្លះ ​ខ្ញុំដឹងខ្លួនសន្សឹមៗរួចសម្គាល់បាន​ថា ​នេះតំបន់ជាយព្រៃជាព្រោះឃើញមាន​​គ្រាប់ផ្លែ​ប៊ឺរី និងបឹងមួយស្រងាត់មាន​​ទឹកថ្លានៅមិនឆ្ងាយ។

​      និទាឃរដូវនេះ បានធ្វើឱ្យខ្ញុំមាន​អារម្មណ៍ថា បាន​​រស់​ឡើង​វិញហើយ។

ខ្ញុំ​ចាប់​ផ្ដើមមានកម្លាំងលូនទៅរកទឹកលេប និងរើសបណ្តាផ្លែផល្លា​សល់ពីសត្វមក​ហូបចម្អែត។ ផ្លែណាមិនមានស្នាមសត្វឆី ខ្ញុំមិនហ៊ានហូបឡើយ។

មិនយូរទេ​ក្រោយ​មានកម្លាំង​ដើរ​​រុករកលើ​កោះក៏បានសម្គាល់​ឃើញ​ថា នេះ​​ជា​កន្លែង​ដ៏​រីករាយមានផ្លែឈើស្លូត ផ្អែម មានឱជារសច្រើនប្រភេទ។

បន្ទាប់​ពី​ដើរ​ចច្រប់មួយ​រយៈ ខ្ញុំ​ចាប់​បាន​គ្រោង​នៃស្រមោល​មាន​ជីវិត។

ខ្ញុំប្រុងប្រយ័ត្នជាខ្លាំង ព្រោះបើជាសត្វចម្លែកទៀត ខ្ញុំមិនដឹងដោះស្រាយ​របៀបណាទេ។ ពេល​ សំងំពួន ខ្ញុំបានឃើញស្រមោលនោះខិត​មក​ជិត។

តាមពិតព្រះអើយ  ខ្ញុំ​ឃើញ​វា​ជា​សេះ​ដ៏​ស្រស់​ស្អាតនិង​ថ្លៃថ្នូរ ដែលត្រូវ​បាន​ចងទុកក្បែរដើមឈើធំមួយ​នៅ​លើ​ឆ្នេរ។ ខ្ញុំ​បានដើរទៅក្បែរដោយក្តីស្រលាញ់។

​      វាពិតជាសេះដ៏ប្រណីត។ ​ខ្ញុំប្រមូលរើស​ស្មៅ​វែងៗបែតងខ្ចីៗ​ដែល​នៅ​សំណើម​​ដោយ​ទឹកសន្សើម​ពេល​ព្រឹក ​យកបញ្ចុក​វា។ ​សេះ​នេះជា​មេ​ដ៏​ស្លូតបូតនិង​គួរ​ឱ្យស្រឡាញ់។ សត្វបាន​លេបស្មៅទាំងពួងពីលើបាតដៃរបស់ខ្ញុំ។

ខ្ញុំពិតជារីករាយនិងផ្គត់ផ្គង់សេះញី។

មិនយូរប៉ុន្មាន សេះស្រាប់តែ​លែងបរិភោគ ដូចជាមាន​អ្វី​មួយ​ធ្វើ​ឱ្យ​វា​ភ្ញាក់​ផ្អើល។ សេះមេ បានឈានមក​ពួនក្រោយគល់ឈើដោយទាញ​បន្តឹងខ្សែពួរ ក្រឡេកមើលជុំវិញកញ្ជ្រោល​ភ័យ។

ខ្ញុំក៏ភ័យស្លុត ព្រោះនៅឯឆ្នេរ សេះយក្សមួយក្បាលរាងជាពួកសេះសមុទ្រពណ៌សកំពុងបង្ហាញខ្លួនតម្រង់មកជាមួយភាពឃោរឃៅកំណាច។

ខ្ញុំ​ភ័យ​ស្លន់ស្លោ​ដូច​សត្វ​ឈ្មោលប្រុងនាំសេះញី​ទៅ តែមិន​​មិន​អាច​ទៅ​រួច​នេះ ​ក៏​រត់​ត្រលប់​ទៅ​រកគែម​ព្រៃពួនសម្ងំយកសុខ។ ពីទីនោះ ខ្ញុំបានឃើញថា មេសេះសមុទ្របានញ៉ុកខ្សែពួរនៅក្នុងមាត់របស់វា ហើយកំពុងអូសកូនសេះញីយក​ចូលទៅក្នុងសមុទ្រ ដែលប្រាកដជានឹងលង់ទឹកស្លាប់​។

ទិដ្ឋភាពនេះ ពេញបេះដូងខ្ញុំផ្ទុកដោយសេចក្តីអាណិត។

ខ្ញុំទ្រាំមិនបានទេ ក៏​រើស​ដំបងមួយធំគួរសម ​រត់​ត្រលប់​ទៅ​ឆ្នេរ​វិញ ​ចាប់​ផ្តើម​វាយ​មេ​សេះ​សមុទ្រតម្រង់ក្បាល។ ប្រសិនភ្លាត់ វាច្បាស់ជាងាកមកទាត់ខ្ញុំរហូតដល់ស្លាប់ ប៉ុន្តែដោយខ្ញុំស្លន់ខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំវាយមិនបើកភ្នែកមិនដកដៃរហូតដល់វាខ្លាចពេក ដកថយទុកសេះញីចោល។

ពេលសត្វកំណាចទៅបាត់ក្រោមទឹក សេះញីនៅតែភ័យតក់ស្លុតឈររញីរញ័រ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានយកខ្សែពួរទាញវាមកក្បែរ ហើយវាក៏ធម្មតាវិញ​។

ប៉ុន្មាននាទីក្រោយមកខ្ញុំបានឮសម្រែកបុរសម្នាក់ ដែលមើលមិនឃើញ​ ស្រែកពីមាត់សមុទ្រមកថា៖

«តើអ្នកជានរណា ហើយអ្នកមកពីណា?»

«អ្ហេ៎ សំឡេងអ្នកណា? ខ្ញុំគឺជាអ្នកជំនួញស៊ីនបាដមកពីបាកដាដ! ព្រះអល់ឡោះបានថែរក្សានិងបញ្ជូនខ្ញុំមកទេ! ប្រាប់ខ្ញុំវិញមក អ្នកជាអ្នកណា?»

សំឡេង​ដដែល​តប​ឆ្លើយ​ថា៖

«ខ្ញុំ​ជា​រាជបុត្រា ជាម្ចាស់សេះនេះ!​»

​      ការបង្ហាញខ្លួន​ពីរាជទូកមួយលឹមៗ​បង្ហាញ​ថា ​ជា​សំណាង​ដ៏​អស្ចារ្យ​របស់​ខ្ញុំហើយ។ ពិតដូច្នេះមែន ពេលបានមកយកសេះសំណព្វត្រលប់ទៅវិញហើយ ​រាជបុត្រា​បានដឹងគុណដែលខ្ញុំសង្គ្រោះសត្វរបស់ទ្រង់។

ទ្រង់បាន​នាំ​ខ្ញុំយក​ទៅ​រាជធានី​និង​ចូលព្រះបរមរាជវាំង​គាល់ព្រះរាជាមីហ្រ្យាណ។

នៅពេលដែលស្តេច​នគរនេះ បានសណ្តាប់សព្ទសាច់រឿងរបស់ខ្ញុំទ្រង់មានព្រះទ័យភ្ញាក់ផ្អើលហើយរាជតម្រិះក្រោយមកចេញបន្ទូលថា៖

«ស៊ីនបាដកម្សត់អើយ! ដោយគុណអល់ឡោះ អ្នកពិតជាត្រូវបានថែរក្សាដោយអព្ភូតហេតុ! ជោគវាសនា កំណត់អាយុវែងទៅមុខនិងសំណាង​សម្រាប់អ្នក ដោយជឿថាអ្នកជាមនុស្សល្អ ដែលបានទទួលការអនុគ្រោះពីព្រះ ខ្ញុំនឹងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដោយសប្បុរស។ ពិតប្រាកដណាស់ យើងនឹងផ្តល់ការងារឱ្យខ្ញុំអ្នកគ្រប់គ្រងអ្នកជំនួញ​នៅកំពង់ផែ ចុះបញ្ជីនាវាទាំងអស់!»

ខ្ញុំទទួលបាន​ការងារ កម្រៃនិងទីកន្លែងស្នាក់នៅយ៉ាងអឹកអធិក។

ជាងមួយឆ្នាំ ដំណើរការនៃជីវិតជាមេកំពង់ផែនេះផុតក្តីព្រួយអ្វីទាំង​អស់។ រហូតដល់សម័យ​ ថ្ងៃមួយ កប៉ាល់ដែលខ្ញុំបានជិះមកពីផ្ទះ បានមកដល់និង​សំចតចំផែរបស់ខ្ញុំ។ ប្រធានក្រុមនាវិក បានចំណាំ​ស្គាល់ខ្ញុំភ្លាមៗ ហើយស្ទុះស្ទាមកឱបខ្ញុំនៅក្នុងរង្វង់ដៃរបស់គាត់។

គាត់បាននិយាយថា៖

«ទំនិញរបស់អ្នកនៅតែមានសុវត្ថិភាពនៅក្នុងកប៉ាល់របស់ខ្ញុំ»។

«នេះគឺជាដំណឹងល្អដែលមិននឹកស្មានដល់បំផុត សូមអរគុណដល់អល់ឡោះ»

ខ្ញុំបានថ្វាយទំនិញនោះ ជាអំណោយដល់ស្តេចបង្ហាញពីកតញ្ញូតាធម៌ ហើយភ្លាមៗនោះដែរដោយសារការពេញចិត្តភាពស្មោះត្រង់នេះ ព្រះអង្គ​បានប្រទាន​​អំណោយ​ជា​​ទ្រព្យ​ដែល​មាន​តម្លៃ​ម្ភៃ​ដងនៃទំនិញខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានលាអ្នករាល់គ្នាចេញមកដោយទឹកភ្នែក ហើយ​ជិះបកត្រលប់ទៅក្រុងបាសា​ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានបន្តជំនួញ​ត្បូងនិងព្រំមានតម្លៃ ចំណេញ​ជាងដប់ដងបន្ថែមទៀតពីទីផ្សារ។

ដូច្នេះហើយជាងមួយខែក្រោយ ខ្ញុំ​បាន​ត្រលប់​ទៅ​ក្រុង​បាកដាដ​វិញ​ក្នុង​នាម​ជា​អ្នក​មានស្តុកស្តម​​ហើយ​ បានទិញមហាវិមាន​នេះ លោះយកមកនូវអ្នកបម្រើជាច្រើននាក់ ថែម​បានបង្កើតឡើងនូវកន្លែងដ៏អស្ចារ្យមួយ ដូចអ្នកឃើញស្រាប់សម្រាប់រស់នៅ​។

មិនយូរប៉ុន្មានក៏ចាប់ផ្តើមបំភ្លេចនូវអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់បានរងទុក្ខកាលរសាត់ក្នុងព្រៃរហោដ្ឋាន​។

នេះជារឿងអព្ភូតហេតុដំបូងរបស់ខ្ញុំ បើថ្ងៃស្អែកចួបអ្នក ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកពីដំណើររឿងទីពីរនៃការធ្វើដំណើរទាំងប្រាំពីរលើក​របស់ខ្ញុំ។ ថាចប់ហើយ​ អ្នកជំនួញស៊ីនបាដ បានផ្តល់ឱ្យស៊ីនបាដជាអ្នកលីសែងនូវកាក់មាស១០០ សម្រាប់ពេលវេលាមិនបានធ្វើការងារពេញមួយព្រឹកនេះ។

ស្អែកឡើង…អ្នកលីសែងបានវិលមកវិញហើយសុំឡើងថា៖

«ឱ! ខ្ញុំពិតជាទន្ទេញ​ចង់ដឹងនូវដំណើរជាបន្តបន្ទាប់ទៀត​របស់លោកម្ចាស់! ខ្ញុំគេងមិនលក់ពេញមួយយប់ដោយការចង់ដឹង!»

ស៊ីនបាដញញញឹម​ហើយឆ្លើយថា៖

«មិត្តរបស់ខ្ញុំ! មនុស្ស​យើងធ្លាប់ធ្វើការងារ​ ខ្ញុំមិនអាចសម្រាកបានយូរទេ។ ខ្ញុំ​បាន​ភ្លក់​ខ្យល់​អំបិល និង​ភាព​រំភើប​នៃ​ការ​ធ្វើ​ដំណើរឆ្ងាយ ក៏ដូចជាជីវិត​ផ្សងព្រេង។ មិនយូរប៉ុន្មានខ្ញុំត្រូវបានទាញចិត្ត​ដោយព្រះហឫទ័យរបស់អល់ឡោះឱ្យឃ្លាននឹកចង់ត្រលប់ទៅកំពង់ផែ ចង់ដើរ​សមុទ្រទៅបាសា​ទៀត!»

លើកនេះ ខ្ញុំបានទិញ​យកកប៉ាល់ធំមួយ​ដែលទើបនឹងបង្កើតថ្មីជាមួយបច្ចេកវិទ្យាកែច្នៃដ៏រឹងមាំល្អ និងឧបករណ៍ត្រួតពិនិត្យ​អាកាសធាតុដែរ។

ប្រធាននាវិកដែលធ្វើការ​ឱ្យខ្ញុំ បានជួយប្រមូលយកក្រុមឈ្មួញសម្រាប់ការចេញធ្វើដំណើរជាមួយគ្នា​ហើយខ្ញុំទទួលបានកម្រៃទ្វេ។

ទៅដល់បាសា ខ្ញុំបានចេញពីទូក​ឡើងទៅទីប្រជុំជននិងផ្សារទិញទំនិញសម្រាប់ដំណើរការលក់ដូរមួយរយៈ។ បន្ទាប់មកក្រុមយើង​ ឡើងជិះនាវាច​ល័តពីកោះមួយទៅកោះមួយ នគរមួយទៅនគរមួយ​ក្នុងលក្ខខណ្ឌអាកាសធាតុល្អ។

      គ្រប់ទីកន្លែងដែលយើងទៅដល់ យើងបានរកឃើញក្រុមឈ្មួញថ្មី និងដឹងពីអ្វីៗប្លែកៗគ្នា​ដែលអតិថិជនចង់បាន។

ចុងក្រោយ​ទីបំផុត ​យើង​បាន​មក​ដល់​កោះ​ដ៏​សុខសាន្ត ​ដែលស្ងប់និង​គ្មាន​សញ្ញា​នៃសំឡេងឬភូមិករ​អ្នក​ស្រុក។

វាសមជាទី​​កន្លែង​ដ៏​គួរ​ឱ្យ​ស្រលាញ់វៀរចាកភាពអ៊ូអរ ពេញ​ដោយ​​ដើម​ឈើ​ពណ៌​បៃតង សត្វ​ស្លាបគ្រប់ប្រភេទ​សុខដុម មានស្លាប​រោម​​ពណ៌​ភ្លឺ និង​ទឹក​ធ្លាក់ជាជ្រោះ​យ៉ាង​ត្រជាក់មនោរម្យ។

ខ្ញុំ​បាន​ដើរ​ជុំវិញកោះ សោយសុខនឹងធម្មជាតិកម្រ  ហើយ​សំចតលើផ្ទាំងថ្មល្អាងមួយ​ជា​​កន្លែង​រីករាយ​ញ៉ាំ​អាហារ​ថ្ងៃត្រង់​ដែល​ខ្ញុំ​បានស្ពាយ​យក​មក​ជាមួយ។

បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ពិសា​អាហារ​រួច​ហើយក៏ទន់​ភ្នែក​បិទដេក​លក់​យ៉ាងស្លុងនិងសុខា​។ ពេល​​ភ្ញាក់​ឡើងមិនដឹងថ្មើរណាទេ មេឃប្តូរងងឹតទៅហើយ។ ដោយ​មាន​អារម្មណ៍​ថាមិន​ស្រួល ខ្ញុំ​ប្រញាប់​​ត្រលប់​ទៅ​រកឆ្នេរវិញ តែទម្រាំ​​មក​ដល់​ច្រាំង​វិញអ្នករួមដំណើររបស់ខ្ញុំបានបាត់ទាំងអស់។

សំពៅរបស់ខ្ញុំបាន​ចាកចេញពីទីចត សល់តែ​សំបក​ផ្លែ​ឈើ​ដែល​ពួក​គេ​បាន​បរិភោគ ហើយ​សំណល់​ផ្សែង​ដែល​គេ​ដុត​សម្រាប់​ធ្វើ​ម្ហូប។

ដោយមិនដឹងថា គេចួបគ្រោះអ្វីបានជាចាកចេញដោយប្រថុចញ៉ុច ឥឡូវ​ខ្ញុំ​អង្គុយ​កម្សត់នៅ​មាត់​ច្រាំង ហើយ​មើល​ទៅ​សមុទ្រ។

គ្រប់ពេលដែលខ្ញុំរំពឹងថានឹងឃើញកប៉ាល់បកត្រលប់មកវិញ មិនបានកើតឡើងទេ។  នាវិក និង​ពាណិជ្ជករ​រួម​គ្នា​​បំភ្លេច​ខ្ញុំចោល។​ ទឹកភ្នែក​បាន​ហូរ​ចូល​សស្រាក់នៅពេលដែល​​ខ្ញុំត្រិះរិះ​គិត ​អំពីឆាក​ជីវិត​ស្តុកស្តម​​នៅ​ក្រុង​បាកដាដ។ ផ្ទះដ៏ល្អរបស់ខ្ញុំ ខ្នើយសូត្រនៅលើគ្រែរបស់ខ្ញុំ ទឹកហូរ ក្លិនបុស្បា​នៅក្នុងទីធ្លាសួនរបស់ខ្ញុំ ពេលនេះ ខ្ញុំបានស្គាល់វិញដែរទេ។

មួយថ្ងៃពេញមក ខ្ញុំស្រេកឃ្លានណាស់ ហើយ​នឹកដល់ក្លិនសាច់អាំងពីផ្ទះបាយរបស់ខ្ញុំ អ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំ មិត្តរបស់ខ្ញុំ គ្មានទៀតទេ ភាពប្រណីតដែលខ្ញុំធ្លាប់ក្តាប់ក្តោប។

ឥឡូវ​នេះខ្ញុំ​ដេកយំកើយ​ស្លឹក​ឈើ ពោះទទេ​នៅ​លើ​កោះ និង​វាល​ខ្សាច់គ្មានមនុស្ស​។ កំពុង​ស្រែកយំ ស្រក់ទឹកភ្នែករហាម ​មាន​អារម្មណ៍​ថា អ្វីមួយ​បានបន្ទោស​ភាពកំសាករបស់ខ្ញុំ។ គំនិតចចេស​បាន​លេច​​ឡើង​មក​ក្នុង​ក្បាល​ ​ធ្វើ​ឱ្យ​ខ្ញុំត្រូវ​បញ្ឈប់​ការ​យំយែក ហួសចិត្ត​នឹងវាសនាទាំង​អស់​នេះ ហើយ​ទាញ​ខ្លួនឯងក្រោក​ដើរ​ត្រលប់​ទៅ​រកកន្លែងផ្ទាំងថ្ម និងដើម​ឈើ​ខ្ពស់​ដែល​ខ្ញុំ​បានស្លុង​ដេក​។

ខ្ញុំ​ចាប់​កាន់​មែក​ឈើ​មួយ ហើយ​ទាញ​ខ្លួន​ខ្ញុំ​យោង​ឡើងទៅ​លើ​សម្រាក​។ បន្ទាប់​មក ខ្ញុំ​ក៏​ឡើង​ចុះ ចុះ​ឡើងជុំវិញ​ដើម​ឈើ​រហូត​ដល់មាន​គំនិតថ្មី គឺ​ឡើង​ឱ្យ​​ដល់​កំពូល។

ពីទីនោះខ្ញុំបានស្ទង់មើលទិសតំបន់ជុំវិញ​កោះ។ ខ្ញុំ​មិន​អាច​មើល​ឃើញ​ផ្សែង​ហុយ ឬ​សញ្ញា​ណាមួយ​នៃ​ភូមិករឬជីវិត​មនុស្ស​ទេ។ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​អ្វីមួយ​ស ស្គុស និងធំ​យ៉ាង​​ចម្លែក។

មើលហើយមើលទៀតគិតថា  អាចជា​ប្រភេទ​អគារបុរាណ​រឹងមាំ​ដ៏​ធំរលោងនិង​ស។ ពេលខ្ញុំពិនិត្យឱ្យបានដិតដល់ជាងនេះ ចិត្ត​ប្រាប់ថា វាដូចជារាជវាំង។

ខ្ញុំត្រេកអរ នឹកគុណព្រះ ហើយ​បានវារនិងលោត​​ចុះ​ទៅ​ដីរត់រកផ្លូវ​វែក​សំដៅ​ទៅ​ទិសដៅ​ខាង​លើ។ ប្រហែលមួយហត់ ​ខ្ញុំ​ទៅ​ដល់ទីនោះ។ តាមពិតវាមានកម្ពស់ទាល់តែងើយផុត ទើបអាចមើលសព្វ។ មិនអាចមើលដឹងថាជាប្រាសាទឬសំណង់ប្រភេទអ្វី​ទេ ខ្ញុំ​បាន​ដើរនិងរត់​​ជុំវិញជិត៥០ ជំហាននៅតែមិនប្រទះឬរក​ឃើញ​ទ្វារ​។  មានអារម្មណ៍ថាវិមាននេះតាមពិត​រាង ដូចជាសំបកស៊ុត?

ហត់ពេក ខ្ញុំ​បាន​អង្គុយចុះ​មួយ​សន្ទុះ។

មិនយូរប៉ុន្មាន ​ល្ងាចចូលមកដល់ ​មេឃ​ប្រែ​ជា​ងងឹត។ ដំបូងខ្ញុំ​គិត​ថា ប្រហែល​ជា​មាន​ពពក​ព្យុះ​ធំ​មួយ​​បក់​មក​លើកោះនេះ ប៉ុន្តែ​ពេល​ខ្ញុំ​មើល​ឡើងលើក៏ស្លុតស្មារតីដឹង​ថា តាម​ពិត​ពពកគ្របងងឹតនេះ ​គឺ​ជា​សត្វ​ស្លាបធំខ្នាត​យក្សមួយ​សឹងធំជាងសំពៅទៀត។

កាលខ្ញុំដេក ប្រហែលជានាវិកយើងឃើញវាបានជាពួកគេ​ចាកចេញចោលខ្ញុំប្រាស់យកជីវិត។

ឥឡូវនេះ ស្លាប​របស់​មាហាបក្សី​បាន​បក់​បោក នាំមក​ជាកម្លាំងខ្យល់រង្គើអស់សព្វមែកឈើ និង​ស្លឹកធំតូច។ ខ្ញុំ​រត់ផាស់ក្រញាំ​​ទៅ​ពួន​ក្នុង​ព្រៃ ព្រោះ​សត្វ​ចម្លែក​ឆ្វែក​​ចុះ​មក​លើ​ដីហើយ។

ខ្ញុំដឹងហើយថា កន្លែងសខ្ពស់មិនមាន​ច្រកចូលនោះ តាមពិត មិនមែនជាសំណង់តែ​ជាស៊ុតរបស់វា។

ខ្ញុំអស់សង្ឃឹមក្នុងការមានជីវិតចាកចេញពីកោះដែលស្ងាត់ជ្រងំនេះ។ តែបំណាច់នឹង​ស្លាប់​ ខ្ញុំសុខចិត្តព្យាយាមជាមួយ គំនិតដ៏ឆ្កួតលីលាបំផុតមួយ​គឺ ​លូន​ចេញ​ពី​កន្លែង​លាក់​ខ្លួន​សំដៅ​ទៅ​រក​បក្សី​ដែល​កំពុង​សម្រាក។

ពេល​ខ្ញុំ​ទៅ​ដល់​ហើយ ខ្ញុំ​បានលបសសៀរ​ឡើង​ទៅ​លើ​ក្រញាំ​ជើងដ៏​ធំ​របស់​វា ​ដោយ​ប្រើ​​ក្រណាត់​ជួត​ពីលើ​ក្បាលខ្ញុំចង​ខ្លួនឯងនឹងជើង​វា។

វាមិនដឹងខ្លួនទេ។​ នៅ​ទី​នោះ​ខ្ញុំ​បាន​ចំណាយ​ពេលពេញមួយ​យប់​ដែលវាមិនហើរទៅណា​ហើយដេក​សំងំ​ដោយ​​អារម្មណ៍លំបាក​បំផុត​មិនធ្លាប់ចួបប្រទះក្នុង​ជីវិត​របស់​ខ្ញុំ។ លុះ​ព្រឹក​ឡើង បក្សី​ភ្ញាក់​ពី​ដំណេក ហើយ​ចាប់​ផ្តើម​លាត​ស្លាប​យ៉ាង​មហិមាផ្អើលអស់ធម្មជាតិ។

បន្ទាប់​មក​វា​ចាប់​ផ្តើម​ផ្លុំទទះស្លាប​បណ្តាល​ឱ្យ​មាន​ខ្យល់​បក់​ខ្លាំងមុនពេល​ត្រដាងស្លាបហោះ​ឡើង​ខ្ពស់​ទៅ​លើ​អាកាស។ ខ្ញុំ​អាច​មើល​ឃើញ​កោះ​នៅ​ពី​ក្រោម​និង​សមុទ្រ​ខៀវ​ស្រងាត់។ យើង​ហោះ​ឆ្លង​កាត់​រលក រហូត​ដល់​ដី​ភ្នំមួយជួរ។

មិនយូរប៉ុន្មាន  ខ្ញុំ​អាច​មើលឃើញយ៉ាងតក់ស្លុត​នូវបន្ទះ​ភ្នំភ្លើង​មួយធំ ដែលចង្អុលឡើងមកលើ​ដោយ​មាន​ផ្សែង​ហ៊ុយ​​និងកម្អែល​ក្តៅគគុក។ ជុំវិញនោះជាវាលរហោដ្ឋាន ថ្មភ្លើងកម្អែលបន្ទុះ គ្មានទេវត្ថុមានជីវិត។ សត្វស្លាបយក្សា​នេះហោះយូរហើយ នៅតែឆ្លងមិនទាន់អស់ បញ្ជាក់ថា​វាលនេះ ធំធេងណាស់។ សម្លឹងយូរៗទៅ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមយំស្តាយ។

ប្រសិនណាជាខ្ញុំមុននេះមិនចេញមកតាមក្រញាំបក្សី​ ដោយបន្តសំងំស្នាក់នៅលើកោះ យ៉ាងហោចណាស់ក៏មានដើមឈើជ្រក ទឹកធ្លាក់សម្រាប់ងូត មិនលែងអីមាន​ផ្លែព្រៃឬសត្វព្រៃសម្រាប់ចម្អែត ពេលនេះ​ខ្ញុំឃើញតែកំអែលភ្នំភ្លើងនិងរហោដ្ឋាន ឯណាពិភពលោក ឯណាមនុស្ស?

ទោះយ៉ាងណាបក្សីយក្សាដូចបានស្គាល់ទីតាំងភូមិសាស្ត្រច្បាស់ថ្នឹក។ ភាពអស់សង្ឃឹម​របស់ខ្ញុំមិនទាន់បានបន្តិចផង វាក៏ត្រដាង ទទះ​និងចាក់គួរ​ចុះចត។

គោលដៅជាល្អាងជ្រោះជ្រៅមួយ។

គ្រប់យ៉ាងមានពណ៌បៃតងស្រស់ ខុសប្លែកពីតំបន់កម្អែលមុននេះ។

ភាពរស់រវើកនៃធម្មជាតិ បញ្ចេញថាមពលពេញ​ទៅដោយមហិទ្ធិឫទ្ធិសាងកម្លាំងចិត្តនិង​បាន​បណ្តាល​ឱ្យ​ខ្ញុំរីករាយ​ភ្លេចអស់បណ្តាទុក្ខព្រួយ ដោយគ្រាន់តែបានឮសូរទឹកជ្រោះនិងសព្ទសត្វ​បក្សីខ្ញៀវខ្ញា​ សប្បាយ។

​      ដោយបានត្រៀមខ្លួន​ជាស្រេច ខ្ញុំបាន​ដោះ​ខ្លួនយ៉ាងរហ័ស មិនទុកសញ្ញា​អ្វីឱ្យបក្សីដឹងថាមានខ្ញុំមកជាមួយឡើយ។

រួចផុតពី​ជើង​របស់​បក្សី​ហើយ ក៏ប្រញាប់​​មុជ​ទៅពួននៅ​ពី​ក្រោយផ្ទាំង​ថ្មធំ​​មួយ បិទបាំងបំពួនរកឱកាស​។

ពីទីនោះ ខ្ញុំបានក្រឡេកមើលជ្រលង​ដែលយើងបានមកដល់នេះ នៅផ្នែកម្ខាងៗជាជញ្ជាំងដ៏ចោត ដែលខ្ពស់ពេកណាស់សម្រាប់មនុស្សអច្ឆរិយៈណាអាចឡើងចុះ​តាមមាត្រដ្ឋាននេះបាន។

ប៉ុន្តែ ​ដី​ក្រោម​ជើង​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ឱ្យ​មានអារម្មណ៍ថា….ប្លែក….គ្រើមនិងត្រជាក់?

​      ភាព​អស្ចារ្យ​ខុស​ប្លែក​ពី​គេដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំសឹងស្រវាំងភ្នែក ពោល​គឺពេលឱនទៅពិនិត្យ ទីនេះមិនមែនមានគ្រួស​ដូចបានស្មានពីដំបូងទេ ប៉ុន្តែជាពំនូកត្បូងពេជ្ររន្ទាល។

នៅក្រោមបាតជើងខ្ញុំជាដីដែលដុះមកសុទ្ធជាគ្រាប់ពេជ្រ។

​      ជា​រឿង​មួយ​ដែល​ស្ថិត​ក្នុង​កាលៈទេសៈ​តឹងតែង ធ្វើឱ្យខ្ញុំអាចបំពេញ​ចិត្តដោយម៉ឺន​សែន​អំណរ​។ ថ្ម​ទីនេះងាកទៅពិនិត្យ​ទីណា​ក៏មាន​លាយឡំ​ពន្លឺ​ភ្លឺ​ចែងចាំង ព្រោះ​វា​ត្រូវ​បានលាយជាមួយគ្រាប់ពេជ្រតូចធំ រាប់មិនអស់។ ឱ! កុំថាខ្ញុំជាគហិបតីជួញដូរថ្នឹកស្ទាត់ សមណាតែរាស្ត្រធម្មតា​ក៏ស្គាល់ថាជាកំណប់ត្បូងពេជ្រ​រន្ទាលដ៏មានតម្លៃ​​​សម្បើមកប្បការ។

គ្រាន់តែដីនេះមួយពំនូកដៃ ក៏អាចធ្វើឱ្យខ្ញុំត្រលប់ទៅវិញ​ក្លាយជាបុរសមានទ្រព្យសម្បត្តិលើសពីក្តីស្រមៃមុនៗ១០ដង…ប៉ុន្តែ​តើអាចត្រលប់ទៅរស់នៅក្នុងអរិយធម៌មនុស្ស​វិញដែរទេ? នោះជាការកំណត់នៃព្រហ្មលិខិត។

ព្រះអល់ឡោះអើយ  តើ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​នៅ​ជ្រលង​ភ្នំ​មរណៈ​នេះ​បានអ្នកណា​ប្រើ?

ដោយស្រេកឃ្លាននិងរងា ខ្ញុំក៏រកឃើញរូងមួយងងឹតក្បែរៗ សសៀររត់ទៅជ្រក ហើយ​ឱបដៃលក់មួយភាំងរហូតអ្វីមួយដែលរអិលៗបានហូរចេញមកពីទិសដៅខ្ពស់ជាងដាស់ខ្ញុំមកវិញ។

ពេលដឹងខ្លួនបានបន្តិចក្រោយមក ខ្ញុំពិនិត្យ​ហើយភ្ញាក់ក្រញាងថា នៅក្នុងល្អាងនេះដែរ មានសត្វពស់យក្សមួយក្បាលកំពុងពង មិនដឹងវាមកដល់ពីពេលណា និងបានឃើញខ្ញុំទេ? វានៅសំងំ​ពេនការពារ​កូនវានិងពងវាជុំវិញនោះ។

សាច់របស់ខ្ញុំញ័រ សក់របស់ខ្ញុំបះជ្រោង។ ពស់យក្ស​បាំងនៅច្រកចេញ តើខ្ញុំធ្វើបែបណា?

សឹងមិនអាចដកដង្ហើម ខ្ញុំងើបមុខឡើងមើលទៅកាន់ឋានសួគ៌និងបួងសួងព្រះអល់ឡោះ សម្រេចចិត្ត​ លះបង់ខ្លួនឯង ទុកសម្រេចតាមជោគវាសនា ហើយបានចំណាយពេលពេញមួយយប់នោះ ដោយមិនបានដេក សំងំ​ក្នុងជម្រកងងឹតមួយជាមួយសត្វអាសិរ្ពិសនិងធំមហាធំ។

ពេល​ថ្ងៃ​ព្រលឹមមកដល់ វាមិនបានឃើញខ្ញុំដដែល តែ​បានវារចេញទៅលាក់ខ្លួន ទុកនូវពងមួយសំបុកធំ។ ខ្ញុំរង់ចាំដោយអំណរ ដល់វាចេញស្ងាត់យូរក្រែលទើបហ៊ានចាកចេញដោយ​លូននិង​ដើរ​ដូច​មនុស្ស​ស្រវឹង ញ័រ​ខ្លួន ​ដោយ​ភ័យ​ខ្លាចនិង​ការស្រេក​ឃ្លាន ស្រៀវជើងស្រៀវដៃ។

នៅក្រៅមិនឃើញមាន​សត្វ​កំណាចណាទាំងអស់ ខ្ញុំរូតរះ​ចុះពីជ្រលងភ្នំសំដៅទំនាបវាល។ សង្ឃឹម​បើមាន​សំបុកឃ្មុំធ្លាក់ឬផ្លែឈើទុំស្អុយណាខ្លះក៏គ្រាន់បើ។

ពេលខ្ញុំដើរមិនបានប៉ុន្មានរបស់ដែលជ្រុះធ្លាក់មកពីលើមេឃ បែរជាសាច់សត្វដ៏ធំខ្ពៀក! ខ្ញុំឈរភាំង។ ឱ! សាច់សត្វមកពីណាទៅហ្ន៎?

តើ​មាន​បក្សី​យក្ស​ណាមួយ រកសាច់បានហើយហើរមកធ្លាក់?

ពេលនេះ តើបានភ្លើងពីណាមកចម្អិន?

កំពុងផ្អៀងសាច់មើល ខ្ញុំឃើញគ្រាប់ពេជ្ររាប់រយជាប់ជុងដោត​ស្អិតក្នុងសាច់នោះភ្លឺផ្លេកៗ។ សាច់មួយដុំថ្មី និងដុំទីបីធ្លាក់ចុះមកដែរនូវកន្លែងផ្សេង ខាងមុខនិងពីក្រោយខ្ញុំ។

ស្នូរទទះស្លាបបាន​បំបែក​អារម្មណ៍ភ្លឹក​របស់ខ្ញុំ។

ខ្ញុំថយមកពួនក្រោយគុម្ពោតព្រៃ។ បក្សីធំៗ​ពីរបីក្បាលបានហោះមកជាបន្តបន្ទាប់ រួច​​សណ្តោង​​យកដុំសាច់ដែលមាន​ជាប់ពេជ្រនោះឡើងទៅ។

យល់ហើយ!

ខាងលើប្រាកដជាមានមនុស្ស​! ពួកគេបោះដុំសាច់ធំៗចុះមកជ្រលងនេះ ក៏​ដើម្បីតែមកយកពេជ្រសោះ។ បន្ទាប់​មក ខ្ញុំ​នឹក​ឃើញ​រឿង​រ៉ាវសរសេរទុកក្នុងតម្រា​របស់​អ្នក​ធ្វើ​ដំណើរ​ម្នាក់​អំពី​ជួរ​ភ្នំ​ដ៏​គ្រោះ​ថ្នាក់​តែ​​ពោរពេញ​ទៅ​ដោយត្បូងមាន​តម្លៃនិង​ទ្រព្យ​សម្បត្តិសួយសាអាករ​សល់ពីចោរបុរាណ​។

រឿង​នោះ​បាន​កើត​ឡើង​ដោយតំណាលថា ពួក​ឈ្មួញដែលមកប្រទះនឹងព្រលងមហាកំណប់ បានរកមធ្យោបាយ​​ទម្លាក់​សាច់​ទៅ​ក្នុង​ជ្រលង​ភ្នំ​ដោយ​សង្ឃឹម​ថា សម្បត្តិត្បូងឬ​ពេជ្រ​នឹង​ដោត​ជាប់​។ បន្ទាប់មក ពួក​គេ​នឹង​រង់ចាំដល់​សត្វ​ឥន្ទ្រី ហើរ​ចុះ​មក​រើស​សាច់នាំយក​ទៅ​កាន់​សំបុក​របស់​វា ពេល​នោះ ពួក​ឈ្មួញ​នាំ​គ្នា​ឡើង​ទៅ​លើ​សំបុក ហើយ​បន្លាច​បក្សី​ដោយ​ការ​ស្រែក​គប់​ដំបងនិង​ថ្ម។ ដោយវិធីនេះ ពួកគេអាចរង់ចាំស្ទាក់បង្អើល​យកត្បូងពេជ្របាន។

ពេល​ខ្ញុំញញឹម​ដូចមនុស្ស​វិកលចរិតព្រោះដឹងថា ​ច្បាស់​ណាស់​​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ធ្វើ​អ្វីដើម្បីរួចជីវិត។ ដំបូងបង្អស់ ខ្ញុំបានបំពេញហោប៉ៅទាំងឡាយ​របស់ខ្ញុំដោយបណ្តាគ្រាប់ត្បូងពេជ្រធំៗ។ សូម្បីតែក្នុងចង្កេះខោក៏ដាក់ដែរ។ បន្ទាប់​មក​ពេលសាច់ធ្លាក់ដល់ដី​ខ្ញុំរើសមកចងភ្ជាប់ពីលើទ្រូងដោយអាវរហែករបស់ខ្ញុំ។

​      ខ្ញុំ​ដេក​រង់ចាំ​ឥន្ទ្រី​យក្ស។ ​មិនយូរទេ វាពិតជាបានមកដល់​ហើយ​ទាញខ្ញុំជាប់ នៅ​ក្នុង​ក្រញាំ​របស់​វា​។ ពេល​វា​យក​សាច់​ទៅដាក់ចោលមកលើ​សំបុក​ខ្ញុំបានឡើង​​ទៅ​ជាមួយ ដូច្នេះហើយ នេះជាវិធីដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​គេ​លើកយក​ចេញ​ពីបាត​ជ្រលង​ភ្នំ។

នៅពេលមកសំបុកឥន្ទ្រីមានពេលតិចតួចក្នុងការហែកអាហារ ព្រោះភ្លាមៗនោះវាត្រូវបានរំខានដោយការស្រែកខ្លាំងៗពីក្រុមម្ចាស់សាច់ព្រៃ ជាមួយប្រដាប់ដំបង ព្រនង់គ្រប់ដៃនិងដុំថ្មផង។

ការយាយីនេះបណ្តាលឱ្យបក្សី​ស្លាប​​ហើយ​ហោះ​ចេញចោលឋាន​។ ក្រុមបុរសព្រៃ បានស្ទុះ​ចូល​មក​ជិត ហើយ​ភ្ញាក់​ផ្អើលជាខ្លាំង​​ពេល​ឃើញ​ខ្ញុំ​ក្រោក​ឡើងពីក្រោមពំនូកសាច់។

​      ចិត្ត​ខ្ញុំ​ពោរពេញ​ទៅ​ដោយ​ភាព​រីករាយ ប៉ុន្តែ​ដំបូងឡើយ ខាងពួកគេវិញពិតជា​​មាន​ការ​ខក​ចិត្ត និង​ខឹង។

«តើនេះជាល្បិចអ្វី?» ម្នាក់បានស្រែកឡើង។

ម្នាក់ទៀតបន្ទោរ៖

«យើងបានប្រថុយជីវិតដើម្បីរកទ្រព្យសម្បត្តិពីជ្រលងភ្នំ មិនមែនយកមនុស្ស​ស្មូមមកធ្វើអ្វីទេ!»

«កុំព្រួយ»

      ខ្ញុំស្រែកតបដោយសុភមង្គលហើយបើកហោប៉ៅបង្ហាញ​គ្រាប់ពេជ្រ​និងទ្រព្យផ្សេងទៀត ​ចែក​ឱ្យពួកគេ។ ដោយសារយើងបានចំណែកស្មើគ្នា សន្តិភាពក៏កើតឡើង។

ពួកគេ​យល់ព្រមចែកទឹក អាហារនិងជួយខ្ញុំចុះទៅរកភូមិករ។

នៅពេលយើងកំពុងធ្វើដំណើរចេញទៅ ខ្ញុំបានបរិយាយប្រាប់ពួកអ្នកស្រុកទំាំងនោះអំពីដំណើរផ្សងព្រេងកម្សត់ខ្ចាត់ព្រាត់នេះ ហើយពួកគេពោរពេញទៅដោយការអាណិត​និងសរសើរនូវសំណាងដ៏អស្ចារ្យក្នុងជីវិតខ្ញុំ។

ក្រុមយើងត្រូវ​ចំណាយពេលពីរថ្ងៃឯណោះទើបអាច​ដើរចុះពីជួរភ្នំ។

មិនយូរប៉ុន្មាន ទីបំផុតពួកយើងបានមកដល់ដីភូមិក្រោមស្រមោលដោយដើមឈើធំៗ។ តាមផ្លូវព្រានបានប្រាប់ថា នៅជើងភ្នំ គ្រោះថ្នាក់តែមួយគត់គឺសត្វ​រមាស​យក្ស។ ពួកវាធំលើសរមាសធម្មតា​ដែលមាន​ចរិតកំណាចខ្លាំងក្លា ​អាច​ជាន់ឈ្លី​មនុស្ស​ដល់​ស្លាប់ប្រសិនបើ​វា​ឃើញយើង។

​      ខ្ញុំបានរកនឹកមធ្យោបាយ​សំខាន់មួយ គឺនៅពីក្រោមខ្យល់មិនឱ្យពួកវាធុំក្លិនយើងទេ ដូច្នេះទាំងភ័យខ្លាច យើងបានទៅដល់កប៉ាល់ព្រាន​ដោយសុវត្ថិភាព ហើយបន្តធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីក្រុងកំពង់ផែ ជាកន្លែងដែលយើងបែកគ្នា​ទៅរកគោលដៅបន្តរៀងៗ។

ពេលនោះ ខ្ញុំ​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ច្រើន​ជាង​មុន​ដល់​ទៅ​ពីរ​ដង ហើយ​ក្នុងពេលឈានជើងមកដល់ផ្ទះ ខ្ញុំ​បាន​ស្បថ​ថា ខ្ញុំ​នឹង​មិន​ដើរ​​កប៉ាល់​ទៀត​ឡើយ។

ឱ​! អ្នកលីសែង​កម្សត់​អើយ បើ​សិន​ជា​ខ្ញុំនេះ ពិតជា​បានគោរព​ធ្វើ​តាម​ពាក្យ​សន្យា នោះទំនង​ជាខ្ញុំមិនអាចជួបរឿងយ៉ាងរន្ធត់បន្តជាខ្សែ​ទៀត​នោះឡើយ។

អ្នក​លីសែង មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ចំពោះ​អ្វី​ដែល​គាត់​បាន​ឮ។ ស៊ីនបាដ​បាន​ឱ្យ​មាស​១០០កាក់ដល់​គាត់ ហើយ​អញ្ជើញ​គាត់ថា ​បើចង់ដឹង ​ត្រលប់​មក​វិញ​នៅ​ល្ងាច​បន្ទាប់​ដើម្បី​ស្តាប់​រឿង​ពិតនៃដំណើរផ្សងព្រេង​របស់ខ្ញុំ​ទៀត។

​

ដំណើរ​រឿង​លើក​ទី​បី​របស់​ខ្ញុំដែល​អាក្រក់​ជាង​ដំណើរ​មុន​ៗទៅ​ទៀត

ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំធុញទ្រាន់នឹងភាពប្រណីតនៅមួយកន្លែង។ ខ្ញុំ​មិន​អាច​សម្រាក​បាន​ស្រួល​នៅ​លើ​គ្រែ​ទន់ល្មៃនិងក្រោម​ភួយឬ​ខ្នើយ​សូត្របានយូរ ទោះជា​ពោះ​ពេញ​ទៅ​ដោយ​អាហារ​ឆ្ងាញ់​នៅតែខ្ញុំចង់ដើរកប៉ាល់។

ប្រហែល​ជា​ខ្ញុំ​ញៀននឹងជីវិតផ្សងព្រេង ឬធុញឆាប់រហ័ស​ក្នុង​ការ​រស់​នៅ​សុខ​ស្រួល ឬអាចនិយាយបាន​ថា ​ខ្ញុំ​លោភលន់​ចង់​បាន​មាស​ប្រាក់បន្ថែម​ទៀត អ្វីក៏ដោយ អាចថាជីវិតនេះមិនមាន​ន័យ​បើមិនបានធ្វើអ្វីប្រថុយ​ប្រថាន​។

ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំបានទៅដើរ​សមុទ្រម្តងទៀត។ ដូចពីមុនដែរ ខ្ញុំមិនបានទៅឯកោទេ គឺចូលរួមជាមួយកប៉ាល់របស់ឈ្មួញជាច្រើនគ្នា ហើយយើងបានធ្វើដំណើរពីកំពង់ផែមួយទៅកាន់កំពង់ផែពាណិជ្ជកម្មមួយផ្សេងជួញដូរចុះឡើងបណ្តា​សម្លៀកបំពាក់ ព្រំ ព្រែ ទឹកក្រអូប  គ្រឿងទេស ផ្លែឈើ ដំណាប់ស្ងួតនិងមាសប្រាក់។

សម្រាប់រយៈពេលពីរសប្តាហ៍ដំបូង យើងរីករាយនឹងអាកាសធាតុល្អ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃទីដប់ប្រាំនៃការធ្វើដំណើររបស់យើង ខ្យល់ព្យុះបានឱ្យសញ្ញានៅជើងមេឃ។

កាពីទែនបានប្រមូលអ្នកដំណើរលើនាវា មកប្រជុំប្រាប់ថា៖

«ខ្យល់​កំពុងជួយធ្វើ​ឱ្យ​យើង​ទៅដល់ច្រាំងឆាប់ៗ មុនព្យុះមកដល់ តែវាជាកន្លែងយើងមិនធ្លាប់ស្គាល់ពីមុនមកសោះ ចូរប្រុងប្រៀបស្មារតីនិងសម្ភារៈចូលព្រៃហើយ​បែរបន់ផ្ញើជោគវាសនាក្នុងដៃអល់ឡោះទៅចុះ»។

ហើយគាត់និយាយត្រូវ។

ក្នុងរយៈពេលមិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីពួកយើងបានចូលទៅជិតច្រាំង ការពិនិត្យបានធ្វើឱ្យយើង​រកឃើញ​ថា ទីនេះជាកុលសម្ព័ន្ធនៃសត្វស្វាដែលចម្លែក។

ភាគច្រើនស្វា​រស់នៅលើមែក​ឈើខ្ពស់ៗ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញពួក​គេ​កាន់​លំពែង ហើយមានសភាពកំណាចដូចមនុស្សដែល​ធ្វើ​អំពើ​អាក្រក់​ប្លន់គ្នា​លើ​គោក និងតាមជាយ​សមុទ្រ។

ពួក​ស្វាឃើញយើងកាលណា​ ក៏ព្រួតគ្នាចោលអាវុធមកប្រល័យទាំងកំរោល​ ធ្វើឱ្យយើងស្លាប់បីនាក់ភ្លាមៗ អ្នកនៅសល់ក៏បង្ខំចិត្ត​​​នាំគ្នា​បកឡើងកប៉ាល់ចេញទៅរកសមុទ្រវិញ​ទាំងមេឃខ្មៅស្រអាប់ កាំរស្មីពិមេឃព្រាកៗ​។

កប៉ាល់​សត្វ​ស្វា​មួយ​គ្រឿង​ បាន​បើកប្រ​ដេញ​តាម​យើង​យ៉ាង​លឿនលយទៀត? ពួកវាមានសណ្ឋាន​ដូចជា ចោរសមុទ្រដែលមានរោមវែងៗនិងដៃជើង​រហ័ស កំណាចឃោរឃៅរ។

ពួក​វាមកដល់កាលណាហក់ឡើងមកលុកលុយ ដោយ​ខ្លះ​កាត់​ខ្សែ​ពួរ​របស់​យើង ដើម្បី​កុំ​ឱ្យ​យើង​ទៅណាបានហើយ​ យើង​មិន​ហ៊ាន​វាយតបទេ​ ព្រោះ​គ្មានអាវុធគ្រប់ ហើយខាងវាគ្នា​​ច្រើន​ពេក​។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ យើង​បាន​លោត​ចុះ​ទៅ​ក្នុង​សមុទ្រ ហើយ​ហែលប្រាស់រាងៗ។

មានគ្នា​​យើង​ដែល​រួច​ផុត​ពី​ការ​វាយ​ប្រហារ​ប្រមាណ១០នាក់ប៉ុណ្ណោះបាន​ប្រមូល​ផ្តុំ​គ្នា​នៅ​លើ​ឆ្នេរ​ហើយជំនុំ។ ក្រោយមកយើង​សម្រេច​ថា វា​គ្រោះថ្នាក់​ខ្លាំង​ពេក​ក្នុង​ការ​ស្នាក់​នៅ​ទីនោះ ​ទើបប្រថុយផ្លាស់ទី រាវរកផ្លូវ​រុករកជម្រក​នៅលើកំពូលភ្នំមួយ។ យើងគិតថា អ្វីក្តីដែលកំពុងរង់ចាំយើងនៅលើភ្នំ គឺវាឃោរឃៅ តិចជាងការត្រូវបានហែកស្លាប់ដោយហ្វូងសត្វស្វាកំណាច​។ អ្នក​ផ្សេង​ទៀត​យល់ស្រប ​ហើយ​តាមគ្នាសសៀរតោង​ឡើង​តាម​ផ្លូវ​ដ៏​ចោតហត់នឿយនិងបាក់ស្បាត។

ប្រហែលជាមួយម៉ោងក្រោយ យើងបានមកដល់ផ្នែកខាងលើចង្កេះភ្នំដែលរាបស្មើធំទូលាយ។

យើងឃើញ ទីធ្លាមួយដូចជាធ្លាប់មាន​អ្នកភូមិរស់នៅ។ ទោះណាជាយើង ​មិន​ទាន់អាច​មើល​ឃើញស្រមោល​សត្វឬមនុស្ស​​ដែល​មាន​ជីវិត ក៏មាន​សញ្ញា​ថាធុំក្លិនសាច់​អាំង​អណ្តែតមកតាមខ្យល់​។ យើងរត់រកតាមក្លិនពិតជា​ ​ពើបយ៉ាងអំណរទៅនឹង​សំណល់​សាច់​ចៀម​នៅ​ជុំវិញ​ភ្នក់ភ្លើង។

យើង​សម្រេច​ចិត្តហូបចម្អែតរួចប្រះ​ដេក​សម្រាក​អវយវៈ​ដែលសែន​នឿយ​ហត់ រន្ធត់និងបាក់កម្លាំង​។

ការរញ្ជួយដីញ័រៗដាស់ខ្ញុំព្រើត។

ញីភ្នែក​តិចៗ ខ្ញុំប្រទះឃើញជញ្ជាំងថ្មដ៏រឹងមាំនៃចង្កេះភ្នំ ហាក់ដូចជាកំពុងរំជួយញាប់ញ័រ។ ខ្ញុំស្ទុះក្រោក ហាមិនរួច លូកអង្រួនអ្នកណាមិនបាន ព្រោះរន្ធត់និងប្រថុចញ៉ុចហួសហេតុ។

មិនយូរប៉ុន្មានដូចគំនិតខ្ញុំគិត បិសាចក្នុងរូបរាងជាមនុស្ស ដែលមានកម្ពស់ដូចជាដើមឈើ មាន​ភ្នែកសងខាង​ក្រហមដូចជា​ធ្យូង​ភ្លើង ធ្មេញ​របស់​វា​ដូច​ជា​ភ្លុក​ជ្រូក ក្រចក​វែងធំសែនធំក្នង​ទម្រង់​ដូច​ជា​ក្រញ៉ាំ​ជើង​តោ ហើយ​មាត់ប៉ុន​​អណ្ដូងទឹក។

ខ្ញុំធាក់ថយទន់ជើង ពេលឃើញ​អ្នកខ្លះ​ក្រោក​រត់ ប៉ុន្តែត្រូវបិសាចឱន​ចុះហើយ​ចាប់យកឡើង​។ ម្នាក់នោះស្រែកទើបយើងដឹងថា គាត់ជា នាវិក។ បន្ទាប់នោះ យក្ស​បានឆីគាត់ ហើយខ្ញុំក៏សន្លប់បាត់ស្មារតី។

ក្នុងសុបិន ខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា តើវាសនាមួយណាដែលគួរខ្លាចជាងគេ?

ត្រូវ​យក្ស​ស៊ី ឬ​ហែក​ដោយ​សត្វ​ស្វា?

     នៅទីបញ្ចប់ទស្សនៈរបស់ខ្ញុំបានយកឈ្នះ ខ្ញុំគិតថាមិនអាចគ្រាន់តែអង្គុយរង់ចាំស្លាប់ទេ។ ខ្ញុំដឹងខ្លួន ហើយ​រៀបចំផែនការខណៈយក្សានៅតែដេកលក់ក្រោយឆីមនុស្ស​ពីរនាក់។

      យើងខ្សឹបគ្នា​បំបែក​ជា​ពីរ​ក្រុមរួចបង្កើត​អាវុធ​របស់​យើង​ពីក្នុងព្រៃ បន្ទាប់​មកក្រោយបានគិតគ្នាល្អិតល្អន់ យើង​ដើរ​ទៅ​ជិត​យក្ស​ដែល​កំពុង​ដេក ហើយ​ចាក់​លំពែង​ចូល​ភ្នែក​វាទាំងសងខាង។

ការឈឺចាប់ ដាស់វាឱ្យភ្ញាក់ឡើងជាមួយសំឡេងគ្រហឹម ស្រែកដោយឈឺចាប់ ហើយស្រវេ​ស្រវា​ច្បាមរកប្រហែល​សង្ឃឹមថានឹងរកពួកយើងឃើញទាំងភ្នែកខ្វាក់ងងឹត។ ចុងក្រោយអម្បូរកំណាចក៏ជំពប់ដួលត្រលប់ត្រឡិនពីមុខរូងភ្នំ បន្ទាប់មករមៀល​ធ្លាក់យ៉ាងអណោចអធម៌ទៅក្នុងស្រះផុតសំឡេងយ៉ាងគ្រលួច។

យើងមិនខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាក្នុងការរត់ចុះចេញពីចង្កេះភ្នំឱ្យលឿនតាមដែលអាចធ្វើបានក្នុងទិសដៅចុះត្រលប់ទៅឆ្នេរ។ សូមអរគុណដល់ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់អល់ឡោះ ដែលបាន​ដឹកនាំអ្វីៗទាំងអស់នេះ​រួច​ពួក យើងនៅសល់៨នាក់ បានមកដល់ទូករបស់យើងដោយសុវត្ថិភាព ហើយមិនឃើញ​ទ័ពស្វាទេ ។ មិនបង្អង់ពួកយើងបានចេញដំណើរ។ ពីលើចង្កេះភ្នំ យើងឃើញយក្សបីទៀតបង្ហាញខ្លួនឈរ ហើយ​បោះនៅថ្មធំៗសំដៅមក។

ពួកវាប្រហែលទើបនឹងមកដល់ក្រោយពីបានឮសម្រែកឈឺចាប់របស់អាមួយមុនគេនោះ។ ពួកយក្សបន្តគប់និងបោះថ្មភ្នំធំៗ ចុះទៅក្នុងសមុទ្រតែមិនអាច​ត្រូវ​កប៉ាល់​របស់​យើង គ្រាន់តែ​បង្កជា​​រលក​ដ៏​ខ្លាំង ប៉ុន្តែ​យើង​បាន​ចេញ​លឿនលយ​​និង​សុវត្ថិភាព។

នៅពាក់កណ្តាលព្រឹកនាថ្ងៃបន្ទាប់ ពួកយើងបានឃើញ​ច្រាំងថ្មីមួយ។ ទីនោះក៏មិនមាន​សញ្ញាជាផែឬភូមិអ្វីដែរ។ តែដោយអត់ឃ្លានពេក ក៏សម្រេចថាប្រថុយឡើង​​រក​មើល​​ទឹក​សាបនិង​ផ្លែឈើ ។ ដោយស្មារតីប្រុងប្រយត្ន័ខ្ពស់ ពួកយើងពិតជាឃើញស្រះហើយ​ស្រូតនាំគ្នា​ផឹកទឹក និងគប់រើសផ្លែក្បែរៗនោះ មិនហ៊ាននៅអែអង់ទេ។

កំពុងជញ្ជូនទឹកសាបនិងផល្លា​ឡើងទូក សត្វពស់ដ៏ធំមួយបានទម្លាក់ខ្លួន ពីលើដើមឈើហើយព័ទ្ធជុំវិញគ្នា​យើងម្នាក់។ យើងនាំគ្នា ​វាយ​ប្រហារ​សត្វ​ចម្លែក​ដោយ​កាំបិតនិង​ថ្ម ប៉ុន្តែគួរឱ្យស្តាយ សំឡេងប្រទូស្តរាយមិនបានជួយអ្វីក្រៅពីបង្អើលប្រកូកប្រកាសឱ្យឮផ្អើល​ដល់​សត្វ​ពស់​យក្ស​ជាច្រើន​ទៀត លូននិងវារ​​រសាត់​ចេញ​ពី​គុម្ពោតមកតម្រង់ពួកយើង។

​      គ្នា​ខ្ញុំប្រាសអាយូសក្នុងទិសដៅខុសគ្នា ហើយខ្ញុំវិញរត់យ៉ាង​តក់ស្លុត​មិនដឹងទីណាជាទីណា​រហូត​ភាពងងឹតបានធ្លាក់ចុះ មកគ្របដណ្តប់ទាំងស្រុងហើយខ្ញុំមិនអាចរកផ្លូវត្រលប់ទៅឆ្នេរបានទេ។

ដោយសារគិតថា ការ​​សម្រាក​នៅ​ទី​ចំហខ្លាច​ត្រូវ​ពស់​ចឹក ខ្ញុំ​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​សង់​ទី​ជម្រក ហើយ​ចាប់​ផ្ដើម​កាប់​មែក​ឈើ។ ខ្ញុំ​បាន​ប្រើ​ឈើ​ដើម្បី​សង់​ទ្រុង​មួយ​នៅ​ជុំវិញ​ខ្លួន​ខ្ញុំ យ៉ាងល្អិតមិនឱ្យសត្វលូនចូលមកបាន ហើយ​នៅ​ក្នុង​នេះ ខ្ញុំ​បានល្វើយសន្លប់ពេញ​​មួយ​យប់។ លុះ​ព្រឹក​ឡើង ខ្ញុំ​លើក​ទ្រុង​ឡើង​ដើរ​ទៅជាមួយ។ ​តាម​ផ្លូវ​​ខ្ញុំ​មាន​សុវត្ថិភាព​ពី​សត្វ​ពស់​នៅ​ក្នុង​ឈុត​ពាសជាទ្រុង​ឈើ​របស់​ខ្ញុំនេះហើយរហូត​ដល់ឆ្នេរ​ ដែលអស់សង្ឃឹម​ ព្រោះសំពៅបានចេញចោលខ្ញុំតាំងពីយប់ទៅហើយ។

ខ្ញុំនៅសំងំយំក្នុងទ្រុង ហើយ​​បាន​បោះ​ចោល​ទ្រុងវិញ​ក្រោយពេលរកឃើញ​សេចក្ដីរស់រាន​មួយថ្មី គឺ​​វត្តមាន​សំពៅ​មួយ​ទៀតអណ្តែតមកលឹមៗ។

ខ្ញុំលោតហ៊ោម្នាក់ឯងដោយភាពរីករាយ គ្រវីដៃ ហើយស្រែករហូតដល់ទីបំផុតពួកគេបានប្រទះឃើញខ្ញុំមែន។ នោះជាទូកមួយតូចជាងរបស់ពួកខ្ញុំ។ នាវិកពីរនាក់បានបង្កើនល្បឿនមកច្រាំង ហើយបានជួយសង្គ្រោះខ្ញុំឡើង។

សូមអរគុណដល់ព្រះអល់ឡោះ។ នៅលើដំណើរចាកចេញពីកោះពស់ ខ្ញុំបានតំណាលប្រាប់រឿងរ៉ាវខ្មៅងងឹតរបស់ខ្ញុំនិងដំណើរផ្សងព្រេងដ៏អស្ចារ្យទាំងអស់ទៅកាន់ប្រធានក្រុមនាវិក។ នៅចុងបញ្ចប់នៃរឿងនិទាន គាត់បានមើលមកខ្ញុំ ហើយនិយាយថា៖

«ពិតប្រាកដណាស់ រឿងរបស់អ្នកបង្ហាញអំពីវិធីកំណត់វាសនា​អស្ចារ្យរបស់ព្រះអល់ឡោះ។ ដំបូងខ្ញុំមិនស្គាល់អ្នកទេ។ សភាព​ដ៏​សោក​សៅ​ដៃល​អ្នក​កំពុង​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ទុក្ខ ​ឃើញ​ថា​ខ្ញុំត្រូវបានអល់ឡោះប្រគល់នាទីជាអ្នកសង្គ្រោះ​ដល់​អ្នក​»

ចាប់​ពី​ថ្ងៃ​នោះ​មក​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​របស់​ខ្ញុំ​និង​ជំនួញ​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ដំណើរ​ការ​សាជាថ្មីជាមួយអលង្ការ​ខ្លះៗដែលខ្ញុំមានជាប់ខ្លួនហើយគ្រប់យ៉ាងកាក់កបយ៉ាង​ល្អ​។ យើង​ទិញ​លក់​នៅ​កន្លែង​ណា​ដែល​យើង​ទៅដល់ ខ្ញុំ​បានតស៊ូ​បង្កើត​ទ្រព្យឡើងវិញ លក់ដូរសូម្បីស្លឹក​ខ្ទឹមនិង​ខ្ញី មិនថាអ្វី​សូម្បី​គ្រឿងទេស​គ្រប់​ប្រភេទ។ ហើយ​បន្ទាប់​មក​យើង​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ស្រុក​ស៊ីនឌឹម  ជា​កន្លែង​ដែល​ខ្ញុំ​បានរកឃើញ​ឈ្មួញសូត្រ ហើយបានចូលហ៊ុនរកស៊ីពេញមួយឆ្នាំជាមួយ​ពួក​គេ​ដោយទទួល​បាន​ប្រាក់​ចំណេញ​ច្រើនស្តុកស្តម្ភ។

បន្ទាប់​មកការរង់ចាំរបស់យើង​បានសម្រេចពិត។ ពេលវេលា​​ចេញ​សំពៅល្អ​សមុទ្រស្ងប់​ខ្ញុំបានវិល​មក​ដល់​ក្រុងបាស៉ូរ៉ា ដោយ​សុវត្ថិភាពហើយរៀនបានយ៉ាងលើសលុបអំពី​គុណនិងធម៌។

ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ត​បរិច្ចាគជូនស្ត្រីមេម៉ាយនិងកុមារកំព្រានូវប្រាក់សុទ្ធ ធញ្ញជាតិនិងខោអាវ។ វិលមកផ្ទះ​ ខ្ញុំបានជប់លៀង​សប្បាយ​ជាមួយ​មិត្តភក្ដិ ហើយ​ភ្លេចចោលសន្សឹមៗ​រាល់​ការ​លំបាក​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​រង​ទុក្ខ។

​ថ្ងៃស្អែក អ្នកនឹងបានស្តាប់រឿងកណ្តាលនៃការធ្វើដំណើរទាំងប្រាំពីរលើករបស់ខ្ញុំ។ កុំភ្លេចមកឱ្យសោះអ្នកលីសែងព្រោះនោះគឺ​​ជា​រឿង​ដ៏​ស៊ី​ជម្រៅ​បំផុតមួយ។

នៅ​យប់​បន្ទាប់​មកពិតជាមាន​ពិធី​ជប់លៀងនិង​ភាព​សប្បាយ​រីក​រាយ​ម្ដង​ទៀត​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​របស់​ឈ្មួញ​ស៊ីនបាដ។ គាត់​និយាយ​ទៅ​កាន់​ឈ្មោះ​អ្នក​លីសែងថា​៖

«ឃើញ? ​នៅ​ជុំវិញ​ផ្ទះ​ខ្ញុំ​ភ្លឺ​ស្វាង​ពោរពេញ​ទៅ​ដោយ​ភាព​សប្បាយ​រីករាយ​និង​សំណើច​តែវាមិនដូចគ្នាទេ  នៅពេលដែលអ្នកបានឮរឿងរ៉ាវនៃការធ្វើដំណើរទីបួនរបស់ខ្ញុំ។ គ្រប់គ្នា​នឹងដឹងថា ដើម្បីឈានដល់ស្ថានភាពដ៏រីករាយពេលនេះ ខ្ញុំបានវារ លូន​និងឆ្លងកាត់កន្លែងដ៏ក្រៀមក្រំដែលមានភាគរយនៃការស្លាប់ច្រើនជាងនៅរស់​។

ដំណើរលើកទីបួនឆ្លងកាត់ច្រកសមុទ្រ Hormuz

ដូចពីមុនដែរ យើងធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ធ្វើអាជីវកម្មទិញលក់ ហើយចំណេញ​។ ធ្វើបែបនេះបានប្រមាណជាបួនខែ យើងវិលមកលើសមុទ្រវិញហើយបកក្រោយ។ ដំបូងសមុទ្រស្វាគមន៍យើងយ៉ាងសុភាព តែបានត្រឹម៦ថ្ងៃ ខ្យល់បានឱ្យតម្រុយ​បក់ប្តូរទិស។ ប្រធានក្រុមនាវិកបានបោះយុថ្កា ដាក់កប៉ាល់ឈប់ស្ងៀមដោយពេល​នោះ យើង​ទាំង​អស់​គ្នាក៏​បាន​លុត​ជង្គង់​អធិស្ឋាន ហើយ​បន្ទាប​ខ្លួន​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​ដ៏​ខ្ពង់​ខ្ពស់ ប៉ុន្តែ​យប់បន្តិច យើង​ត្រូវ​បាន​ខ្យល់​ព្យុះ​ដ៏​ខ្លាំង​មួយរហែកមេឃ ​បាន​ហែក​កម្ទេច​កប៉ាល់​ឲ្យ​បាក់​បែក​ខ្ទេច​ ខ្សែ​យុថ្កា​បាន​ខ្ទាស់ប៉ើង ហើយ​គ្រប់យ៉ាង​ត្រូវ​បាន​បោះ​ចូល​ក្នុង​សមុទ្រ ទំនិញនិង​អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។

រលកបានបោកបក់ក្រុមយើងខ្លះមកទើរនៅលើមាត់ច្រាំង។

ខ្ញុំក្រោកឡើងមក មានអារម្មណ៍ស្ទើរតែស្លាប់ដោយភាពនឿយហត់និងត្រជាក់ ស្រេកឃ្លាន ខះក​គ្មានជាតិទឹក និងការភ័យខ្លាច។

ទោះយ៉ាងណា​ពេលវេលារំលងទៅ ពួកយើងមិនអាចសំងំរង់ចាំដាច់ពោះមាន​តែបបួលគ្នា​បង្កើនសេចក្តីក្លាហាន​​ដើរ​ជុំវិញ​កោះ។

ទីនេះមាន​តម្រុយមាន​មនុស្ស​នៅនិងធ្លាប់ឆ្លងកាត់តាមរយៈស្នាមដានលើស្មៅ។ យើងអរណាស់ ដើរតាមដាននោះ រហូត​ដល់​មាត់ច្រកចូលវិមាន​​​ដ៏​ល្អប្រណីត​​មួយ។

គ្នាយើងសម្រេចិត្ត​គោះទ្វាររកជំនួយ។

បុរសមួយចំនួនបានចេញមកមែន ពួកគេ​មិន​និយាយ​ភាសា​របស់​យើង​ទេ ប៉ុន្តែ​ពួកគេ​បាន​ឱន​ចុះមកគំនាប់ ហើយ​ស្វាគមន៍​យើង​ក្នុង​របៀប​ដែល​មាន​អរិយធម៌។

​      ភ្លាមៗនោះ យើងជឿថា ក្រុមយើ​ងមានសំណាងខ្ពស់ណាស់​យ៉ាងហោចណាស់នឹងបានចម្អែតពោះហើយ។ ក្រុមយើងត្រូវបាន​ពួក​គេ​បាន​នាំផ្លូវ ​ដើរ​កាត់​តាម​សួនច្បារនិង​ទីធ្លា ហើយ​ចូលឆ្ពោះ​ទៅ​ក្នុង​សាល​ធំ​មួយ ទីដែល​ស្ដេច​របស់​ពួក​គេបង្ហាញព្រះកាយនៅលើបល្ល័ង្ក។

ពេលយើងខ្ញុំឱនមកគោរពគួរសម ទ្រង់បានទទួលយើងដោយរាក់ទាក់បំផុត ហើយបានផ្តល់សញ្ញាឱ្យយើងអង្គុយនៅតុវែង ​ដែលអ្នក​បម្រើ​បាន​យក​ចាន​ដែល​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ផ្លែ​ឈើនិង​នំបុ័ងដុត​ដ៏ឈ្ងុយឈ្ងប់​មក​ដាក់ទទួល។

​      បន្ទាប់មកមានបង្អែម ដំណាប់និងទឹកឃ្មុំ។ ក្រុម​យើង​ចាប់​ផ្ដើម​ញ៉ាំ​អាហារយ៉ាងភ្លើតភ្លើនភ្លេច​សុជីវធម៌​។ អាកប្បកិរិយាដ៏ឈ្លើយនេះគឺមិនធម្មតាបំផុតសម្រាប់ចិត្ត​សម្ងាត់របស់ខ្ញុំ មានអារម្មណ៍ម្យ៉ាងថា ដូចជាពួកគេត្រូវបានចូលសណ្ឋិតដោយវិញ្ញាណអាក្រក់ៗ។ ក្រឡេកទៅម្ចាស់ផ្ទះ គេហាក់ដូចជាមិនខ្វល់អ្វីទេ។ គេ​យក​ទឹក​ដូង​លាយសុរាមកឱ្យ​​ផឹកក៏គ្នា​យើងផឹក។

ហើយ​ពេល​គ្នា​យើង​ទាំង​នោះ​ស្រវឹង ​ក៏​កាន់​តែបង្ហាញ​សភាពច្រលោមខាងណាស់​ទៅ​ទៀត។

ខ្ញុំមានគំនិតសង្ស័យ។

ពិតណាស់យើងមិនដែលស្គាល់ទីនេះទេ តើយើងមាន​សិទ្ធិអ្វីឱ្យគេបម្រើ ហើយ​ហូបចុករបៀបនេះ? ខ្ញុំសម្គាល់និងមិនហ៊ានលើកមកហូបនូវអ្វីមួយដែលចម្លែកក្រៅតែពីផ្លែឈើធម្មជាតិឡើយ។

លុះ​ពេល​ដែល​អ្នកទាំងអស់គ្នា​​បរិភោគឆ្អែតស្កប់ស្កល់គ្រប់​គ្រាន់ថែមទាំងស្រវឹងទន់ខ្លួនលែងមានកម្លាំងនឹងបានមាត់កោកកាកតទៅទៀត​​ហើយ ទើប​ឈប់មាន​ការ​លើកអាហារមកបន្ថែម។

​      ពេល​នេះនោះខ្ញុំធ្វើពុតជា​អង្គុយងោក​ងងុយ​ដេក ​ក៏លបមើលឃើញពួកគេ​ទទួលបានសញ្ញាយកខ្នើយនិងភួយមករៀបចំឱ្យភ្ញៀវសម្រាក។

      រង់ចាំយូរណាស់ មិនឃើញអ្វីក្រៅពីភាពស្ងប់ស្ងាត់ ខ្ញុំក៏លក់មួយភាំងរហូតដល់ពេលព្រឹកឡើង​។  ពួកយើងត្រូវបានគេរាក់ទាក់ទទួលឱ្យហូបចុកយ៉ាងប្រណីតទៀត។

បន្ទាប់មកគឺ​ ទាសករនាំយើង​ដើរលេងលម្ហែក្នុងចំណោមចម្ការហូបផ្លែ ហែលទឹក ឡើងភ្នំ ហើយហូបចុកបរិបូរណ៍ រួចមកវិញសម្រាកដេកលេងផឹកស្រាស្រែកច្រៀងតាមចិត្ត​។

ម្នាក់ៗនៅតែប៉ុន្មាន​ថ្ងៃសោះ ក៏ភ្លើតភ្លើនលែងមានបំណងវិលទៅផ្ទះ ចេះតែពន្យារពេល ឱ្យខ្លួនឯងសោយសុខលែងធ្វើការងារ រាងកាយ​លូតលាស់ធាត់ទ្រលុក។

លើកលែងតែ​ខ្ញុំ​ដែល​មិនថមថយការ​ចាប់​អារម្មណ៍​នឹង​អាកប្បកិរិយា​របស់​ស្តេចនគរ​នេះ ចេះតែនឹកឆ្ងល់ថា ម្តេចបានជាគេមក​ខ្ជះខ្ជាយ​​​អាហារទំនុកបម្រុងពួកយើងមិនធុញទ្រាន់នឹងមនុស្សកម្ជិលអស់ទាំងនោះ។

ជាមួយនឹង​ការ​ភ័យ​ខ្លាចជាពិភាល់ចម្លែកៗ យប់មួយខ្ញុំសម្រេចចិត្ត​ធ្វើពុតជាគុ្រនក្តៅ ហើយមិនទៅជប់លៀង។ ពេលនេះខ្ញុំបានឮភ្លេងនិងសម្រែកពួកគេសប្បាយពីចម្ងាយ ដូចធ្លាប់នឹងត្រចៀក។ ដោយដឹងថា វេលាងប់ងុលការរាំច្រៀងបានមកដល់ ខ្ញុំក៏មានឱកាសក្រោកពីគ្រែលបៗចេញព័ទ្ធទៅក្រោយវិមាន​ស្វែងរកការពិត។

នៅទីនោះ ស្នូរសំលៀងកាំបិតលាន់ឡើងបន្លំនិងស្នូរភ្លេងខាងមុខសាល។ មនុស្ស​មានឌធំ ទឹកមុខកោងកាចបីបួននាក់កំពុងនិយាយគ្នា​ថា យប់នេះជាយប់បញ្ចប់ហើយ។

ពួកគេមនុស្ស​ខាងមុខធាត់ល្មមនឹងចាត់ការពិតមែន។

ស្តាប់បន្តិច​ខ្ញុំព្រឺសម្បុរភ្ញាក់ខ្លួនដឹងថា  ចេតនាពិតរបស់ម្ចាស់ផ្ទះគឺសម្លាប់យើង​ពេលស្រវឹងយប់នេះ។ កាំបិតនិងពូថៅយមបាលដែលបានសំលៀងមិនមែន​សមជាមួយ​សត្វព្រៃធម្មតាទេ។

យើងតាមពិតទៅ យើងបាន​ធ្លាក់មក​ក្នុង​កណ្ដាប់​ដៃក្រុមកុលសម្ព័ន្ធចាស់មួយ ដែលធ្លាប់មានសរសេរទុកក្នុងគម្ពីរថា ជាអម្បូរ​​មនុស្ស​ស៊ីសាច់។

ពួកនេះមានទឹកមុខរីករាយ សម្បុរជ្រះថ្លា​បញ្ញាខ្ពស់ជាងយើងធម្មតា តែពូជពង្សពួកគេតមកជាអម្បូរយូរអង្វែងដែលនិយមឆីសាច់មនុស្សដូចគ្នា។

ពួកខ្ញុំនៅខាងក្រៅដែលត្រូវបានគេចិញ្ចឹមឡើងធាត់មក តាមពិត​ដើម្បី​បរិភោគលៀងសប្បាយអំណរ​។ គេទាំងនេះទំនងជាខានបានអាហារសាច់មនុស្ស​ជាយូរយារណាស់មកហើយ។ ខ្ញុំស្លន់ស្លោជាខ្លាំង ហើយរត់បំពួនក្បែរសាលខាងមុខបម្រុងនឹងឱ្យដំណឹងពួកមិត្តភក្តិរត់ជាមួយគ្នា ប៉ុន្តែយឺតពេលទៅហើយ ពួកគេ​កំពុងដេកដួលទន់ខ្លួនដោយជាតិស្រវឹង។

ពួកអ្នកគង្វាលបានបង្ហាញខ្លួនជាមួយកាំបិត ​ហើយចាប់ផ្តើមកាប់សម្លាប់រង្គាលលើបុរសទាំងនោះដូចសត្វ។ ខ្ញុំ​បានរត់វារជើងបីជើងបួន​ចេញ​ទៅឆ្ងាយ តម្រង់ចូលព្រៃ ទីដែលប៉ុន្មានថ្ងៃមកនេះ ​បានលបសម្គាល់​​ឃើញ​ផ្លូវលំ​មួយដែល​មានការឆ្ការ​ស្អាតទុក។

ខ្ញុំ​ដើរ​តាមនោះពិតជាមិនចេះទាល់ ហើយ​រត់ចុះឡើង​មួយយប់មួយ​​ថ្ងៃ ខ្ញុំរស់ជាមួយផ្លែប៊ឺរី ទីបំផុតខ្ញុំបានរកឃើញផ្លូវមួយទៀតនៅម្ខាងនៃបឹង។

ហែលឆ្លងបឹងនោះ ខ្ញុំរត់បន្ថែម រហូត​បានច្រើនថ្ងៃមកទៀត ក៏ប្រទះឃើញជញ្ជាំងនៃកំផែងទីក្រុងដ៏ខ្ពស់អស្ចារ្យមួយ។

នៅពេលដែលខ្ញុំទៅជិតដល់ច្រកចូលទីក្រុង ខ្ញុំបានចួបជាមួយនឹងអ្នកដំណើរមួយចំនួន ដែលបររទេះធ្វើដំណើរ។ គេអាណិតសភាពទុគ៌តរបស់ខ្ញុំក៏បានឱ្យទឹកនិងចំណីហើយ​សួរឈ្មោះសួរទីកន្លែងដែលខ្ញុំមកពីណាទៅណា។

នៅពេលដែលពួកគេបានឮពីតំបន់កុលសម្ព័ន្ធកាចសាហាវនោះ ពួកគេបានងឿងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីខ្ញុំអាចរត់រួច។

តំបន់នោះច្រើនជំនាន់មកហើយ មិនដែលមាន​អ្នកណាហ៊ានទៅក្បែរទេ។ ឃើញរឿងរ៉ាវរួចជីវិត​យ៉ាងកម្រនេះពួកគេវាយតម្លៃថា ខ្ញុំជាមនុស្ស​ល្អ ដែលទទួលបាននូវ​កិច្ច​ការពារដ៏ភាពអស្ចារ្យពីព្រះអល់ឡោះ។ ដោយសារពួកគេងប់ជឿលើបុណ្យបាបនិងសាសនា មនុស្សទាំងនេះបានរាយការណ៍តគ្នាអំពីខ្ញុំនិងវាសនា​គេចចេញពីអម្បូរឆីមនុស្ស​ ឮដល់ស្តេចរបស់ពួកគេ។ យប់នោះខ្ញុំ​ស្នាក់​ក្នុងកូនភូមិតូចមួយក្បែរជាយក្រុង លុះព្រឹកព្រហាមក៏ឃើញមាន​មន្ត្រីពីរបីនាក់បានបង្ហាញខ្លួនហើយកោះហៅខ្ញុំចូលទៅនិទានប្រាប់រឿងចិញ្ចឹមឱ្យធាត់ទុកឆី ទូលថ្វាយដល់ព្រះរាជា។

ពេលជិះរទេះសេះចូលនិងកាត់ទីក្រុង ទីប្រជុំជន ខ្ញុំនឹកស្ងើចសរសើរចំពោះផ្ទះសំណង់ល្អៗ ប្រជាជនដែលមានជីវភាពធូរធារនិងទីផ្សារដែលសំបូរទៅដោយអាហារ វត្ថុប្រណីតគ្រប់ប្រភេទ។

ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ថា​ប្រជាពលរដ្ឋ​ជិះ​សេះ​ល្អ តម្លៃ​ខ្ពស់ និងមាន​ពូជសេះរឹងមាំ មាន​ការរចនា​​ហ្មត់ចត់ ប៉ុន្តែ​ចម្លែក​ណាស់​ពួក​គេ​ខ្វះ​កៅ​អី។

ខ្ញុំគិតថាជាឱកាសដ៏ល្អសម្រាប់សាងជំនួញរកលុយ​គឺធ្វើកែបសេះលក់។

ពេល​ខ្ញុំ​បានចូលគាល់ដល់ព្រះរាជា ខ្ញុំក៏បានទូល​ថ្វាយឥតលាក់លៀមនូវដំណើរដ៏គ្រោះថ្នាក់នេះ​ពីដើមដល់ចប់ ហើយទ្រង់ក៏​ទទួលលៀងអាហារដល់​ខ្ញុំ ផ្តល់កន្លែងសម្រាក ​ដោយ​ចិត្ត​សប្បុរស​។ ក្រោយសណ្តាប់បណ្តា​រឿងរ៉ាវរបស់ខ្ញុំ ហើយព្រះអង្គចាប់អារម្មណ៍និងភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ មិនយូរប៉ុន្មានទេ ខ្ញុំបានពិពណ៌នាអំពីកៅអីស្បែកដែលខ្ញុំមានតម្រិះរចនាឡើង​សម្រាប់ទ្រង់។ ពេលឮខ្ញុំរៀបរាប់អំពីកៅអីស្បែកនិងឧបករណ៍ផ្សេងទៀតដែលយើងប្រើសម្រាប់ជិះសេះប្រកបដោយផាសុកភាព ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ចាប់អារម្មណ៍ឱ្យខ្ញុំ​អាច​បង្កើត​មួយភ្លាមទោះត្រូវការអ្វីក្តី។

ខ្ញុំបានស្វែងរកជាងឈើដ៏ឆ្លាតវៃម្នាក់ដើម្បីកុម្ម៉ង់ធ្វើស៊ុមកៅអីនិងជាងដេរ ស្បែកដែលមាន​លក្ខណៈ​ទន់និងផ្ចិតផ្ចង់។ ជាងនេះទៅទៀត ខ្ញុំបានរើសអ្នកចិញ្ចឹម​ដង្កូវឱ្យយកមកនូវ​សរសៃសូត្រដ៏ស្រស់ស្អាតផុតលេខ។

ពីរថ្ងៃក្រោយមកខ្ញុំ​បាន​យក​ការងារដែលស្រេចបាច់​នោះ​ទៅ​ថ្វាយ​ព្រះមហាក្សត្រ ហើយ​បាន​បង្ហាញទ្រង់​ពី​របៀប​ប្រើ​វាដាក់លើសេះ​ដើម្បី​ជិះ​។

ព្រះរាជាស្រែកឡើងថា ស្នាមជាំដោយការជិះលើខ្នងសេះសំគម​ដែលគ្មាន​ទ្រនាប់នឹងលែងកើតមានទៀតហើយ។ ព្រះអង្គបានប្រទានរង្វាន់ខ្ញុំនឹងបានប្រើកែបនោះធ្វើដំណើរគ្រប់ច្រកល្ហកដោយព្រះទ័យសោមនស្សា។

​ការនេះបានបណ្តាលឱ្យក្រុម​មន្ត្រី អភិក្រមនិង​ពួក​អភិជន​ទាំងអស់​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​ចង់បាន​កែបនេះជាពន្លឹក។

មហាសេដ្ឋីមួយចំនួនធំបានបញ្ជាទិញឧបករណ៍ពីខ្ញុំដើម្បីស្តុកលក់ ហើយភ្លាមៗនោះកិច្ចព្រមព្រៀងជំនួញបានធ្វើឱ្យខ្ញុំក្លាយជាអ្នកមាន។

រស់នៅទីនេះប្រមាណ៨ខែដោយសន្សំបានទ្រព្យសម្បត្តិ ដីធ្លី ផ្ទះសម្បែងនិងទាសករមកបម្រើឆ្វេងស្តាំ ស្រាប់តែថ្ងៃមួយព្រះរាជាទ្រង់ត្រាស់ហៅខ្ញុំទៅអង្គជំនុំដោយមាន​ត្រាស់បន្ទូលថា៖

«ឈ្មួញឆ្លាតបំផុតអើយ! ឧស្សាហកម្មនិងអាជីវកម្មរបស់លោក បានកែលម្អគុណភាពជីវិតនៅក្នុងទីក្រុងរបស់យើង។ មនុស្ស​ជាច្រើនបានយកវាទៅលក់ឆ្លងព្រំដែន នាំមកនូវមាសជាច្រើនចំណេញចូលព្រះរាជនគរនេះ! យើង​រមែង​គិតចង់​​ផ្តល់ជា​រង្វាន់​ដល់​អ្នក! នាងនឹងមក​ជា​ភរិយា​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត ដើម្បីញ៉ាំង​ឱ្យ​អ្នក​ប្រាថ្នា​ចង់រស់ជារៀងដរាប​នៅ​ក្នុងរាជនគរដាច់សង្វែងនេះដើម្បីបន្ត​ការងារពាណិជ្ជកម្ម​របស់​អ្នក​»។

ដោយមិនមាន​អ្វីត្រូវបដិសេធ​ ព្រះរាជាបានកោះហៅរដ្ឋមន្ត្រីនិងសាក្សី រៀបចំ​មង្គលការខ្ញុំភ្លាម​ៗ​ជាមួយស្ត្រីក្មេងស្រស់បំផុតមកពីគ្រួសារដ៏ថ្លៃថ្នូរ គ្រប់គ្រង​អចលនទ្រព្យនិងជំនួញ​ជាច្រើន។ ឃើញនាង​ភ្លាម ខ្ញុំពិតជាលង់ក្នុងស្នេហា ហើយ​​បាន​និយាយម៉ឺងម៉ាត់​ចំពោះ​ខ្លួន​ឯង​ថា​​ពេល​ខ្ញុំមានឱកាស​​ត្រលប់​ទៅ​ស្រុក​កំណើត​វិញ ខ្ញុំ​នឹង​យក​នាង​ទៅ​ជាមួយ​។

ចាប់​ពី​ពេល​នោះ​មក​ ភាព​ងាយ​ស្រួល​និង​វិបុលភាព​របស់​ខ្ញុំ​ដែល​អស្ចារ្យ​រួច​ទៅ​ហើយ​ បាន​បន្ត​កើន​ឡើងជានិច្ចជាកាលរហូតដល់ពេលមួយ សំណាង​អាក្រក់​បាន​វាយ​លុក​ផ្ទះ​អ្នកជិតខាង​ខ្ញុំ។ មិត្ត​ភក្តិ​របស់​ខ្ញុំ​ដែល​រស់​នៅ​ក្បែរ​នោះបាន​បាត់​បង់​ប្រពន្ធ​ដោយ​ជំងឺឆ្លង។

គាត់​នៅ​ក្បែរសពជាមួយមហាទុក្ខព្រួយ។ ខ្ញុំបាននិយាយទៅលួងលោមគាត់ថា៖

«កុំយំសោកយូរពេក! ប្រពន្ធរបស់អ្នកបានរកឃើញសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់អល់ឡោះទៅគាល់ទ្រង់ហើយ  ព្រះជាម្ចាស់នឹងផ្តល់ឱ្យអ្នកដែលនៅរស់នូវអ្វីដែលប្រសើរថ្មី នេះហើយជីវិត!»

ខុសពីការស្មាន បុរស​នោះស្រាប់តែស្រែកទ្រហោខ្លាំងឡើង ដល់ខ្ញុំគិតថា​​មិន​អាច​លួង​លោមគាត់អ្វីទៀត​បាន​ឡើយ។ គាត់បាននិយាយជំទាលឡើងថា៖

«មកតែពីអ្នកមកពីស្រុកឆ្ងាយបានជានិយាយធូរស្រាលមិនដឹងអ្វី! ថ្ងៃនេះគេបញ្ចុះប្រពន្ធខ្ញុំ គេនឹងបញ្ចុះខ្ញុំជាមួយនាងក្នុងផ្នូរតែមួយ។ វាជាទម្លាប់របស់នគរយើង!»

ដោយភ្ញាក់ផ្អើលហួសហេតុ ខ្ញុំលែងនិយាយអ្វីចេញទៀតហើយ។

នៅថ្ងៃដដែល គេបាន​តុបតែងសព​​ប្រពន្ធ​របស់​បុរស​កំសត់​នោះ​ក្នុង​សម្លៀក​បំពាក់​ដ៏​ល្អ​បំផុត  ​គ្រឿង​អលង្ការ​ ​មាសនិង​ពេជ្រ ហើយ​នៅ​ថ្ងៃបន្ទាប់មក ពួក​ទាហាន​បាន​នាំ​គ្នា​រៀបធ្វើ​ដំណើរ​ចុង​ក្រោយបញ្ជូនប្តីប្រពន្ធនេះ​ទៅកាន់​ផ្នូរហើយបញ្ចុះ។

គេ​បាន​ដាក់​ថ្ម​មួយ​យ៉ាង​ធំសណ្តូនសពទម្លាក់​នាង​ចុះ​ទៅ​ក្នុង​ថ្មជ្រោះជ្រៅ បន្ទាប់​មកគេ​យក​ខ្សែ​សរសៃ​វល្លិ៍មាំ​មក​ដាក់ចង​ក្រោម​ក្លៀក​ប្តី រួចទម្លាក់សម្រូត​ចុះ​ចូល​ក្នុងនោះតាមពីក្រោយដោយមាន​​​​ទឹក​សាប​មួយ​ស្បោងស្បែកសត្វនិង​នំប៉័ង​ប្រាំពីរ​ដុំ​អមទៅជាមួយ។

វិលមកផ្ទះវិញ ខ្ញុំពិតជាដេកមិនលក់ទេ។ ទីបំផុតខ្ញុំ​បានលបសួរ​អ្នក​ដែល​នៅស្គាល់ៗថា ​​បើ​ប្រពន្ធ​ជន​បរទេស​ដូច​ជា​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ស្លាប់​ តើ​គេ​នឹង​ធ្វើ​ចំពោះ​ខ្ញុំដូច្នេះដែរទេ?

សំណាងអាក្រក់ ​ពួកគេ​បាន​ឆ្លើយ​ថា ​ប្រាកដ​ណាស់​ថា! ពុំនោះទេ នគរនឹងមានគ្រោះថ្នាក់។

ខ្ញុំ​ភ័យ​ខ្លាច​ជា​ខ្លាំងក្រោយច្បាស់លាស់នូវទំនៀមទម្លាប់ដ៏ឃោរឃៅរនេះ  ប៉ុន្តែ​ពេលវេលា​ចេះតែកន្លង ប្តី​ប្រពន្ធខ្ញុំមិនមាន​អ្នកណាមានបញ្ហា​សុខភាពទេ។

​រហូតដល់ប៉ុន្មានខែក្រោយមកទៀត នាងបានចាប់ផ្តើមមាន​សញ្ញាឈឺ ហើយចូលទៅគេង។ ខ្ញុំបានបួងសួងដល់អល់ឡោះ ដែលមានព្រះហឫទ័យមេត្តាប្រោសឱ្យនាងឆាប់ជាឡើងវិញ ប៉ុន្តែជំងឺរបស់នាងកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ ហើយនាងបានលាចាកលោកទៅពិតមែន​។ លុះ​ពេទ្យ​ឱ្យ​ដឹង​ថា ប្រពន្ធ​ខ្ញុំបាន​ទៅ​ពិភព​លោកខាងមុខមុនទៅហើយ ​ទាហានបាន​​មក​រៀបចំ​យក​ទាំង​នាង​ទាំង​ខ្ញុំចេញបញ្ចុះ។ ខ្ញុំ​ស្រែក​ឡើងថា៖

«អល់ឡោះ​​ដ៏​មាន​មហិទ្ធិឫទ្ធិ​មិន​ដែល​បាន​កំណត់​ឱ្យមាន​ច្បាប់​បញ្ចុះ​សព​អ្នក​រស់​នៅ​ជាមួយ​នឹង​អ្នក​ស្លាប់​ឡើយ!​»។ ពួកគេមិនបានខ្វល់ឬកត់សម្គាល់អ្វីអំពីការតវ៉ារបស់ខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែបានចាប់ខ្ញុំដោយបង្ខំ ហើយចងសម្រូតខ្ញុំចុះទៅក្នុងរូងភ្នំងងឹតជ្រៅសន្លឹមជាមួយស្បោងទឹកធំមួយនំបុ័ងប្រាំពីរដុំ តាមទំនៀមទម្លាប់របស់ពួកគេទាំងអស់ឥតប្រាសចាកអ្វី។

ពេលចុះមកដល់រហោឋាននៃបាតរណ្តៅងងឹតនោះ ខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់ខ្លួនឯងថាតើមាន​​បណ្តា​សា​អ្វី​មក​លើ​ខ្ញុំ​ដែលត្រូវមក​យក​ប្រពន្ធ​នៅ​ទីក្រុង​នេះ?

គ្មាន​មហាក្សត្រ​ណា​មួយ​ជួយខ្ញុំបានទេមាន​តែ​មហិទ្ធិឫទ្ធិ​អល់ឡោះ​ដ៏​រុងរឿង​អស្ចារ្យក្នុងបេះដូងខ្ញុំដែលប្រាប់ថា ខ្ញុំត្រូវតែរកផ្លូវរស់។

ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំមើលជុំវិញខ្លួន នេះជាផ្នូរដ៏ក្រៀមក្រំ ស្អុយនិងត្រជាក់។ មិនដឹងប៉ុន្មានគូមកហើយទេដែលត្រូវបង្ខំឱ្យមកស្លាប់តាមគ្នាយ៉ាង​ឥតខ្លឹមសារនិងក្រៀមក្រំវេទនាក្នុងរបៀបរបបជំនឿឥតន័យនេះ។

សូម្បី​តែ​នៅ​កន្លែង​ដ៏​អាក្រក់​នេះ​ក៏​ដោយ ក៏ឆន្ទៈ​រស់​នៅ នៅតែ​​រឹង​មាំ​ក្នុង​ចិត្ត​ខ្ញុំ។ ព្រះតែងតែនៅជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតហើយ​ក៏បានសម្រេចចិត្តញ៉ាំនិងផឹកតិចៗ សន្សំសំចៃ ពង្រឹងស្មារតីតាមតែអាចធ្វើទៅបាន ដើម្បីពន្យារអាយុជីវិតនិងពេលវេលា​ស្វែងរកឱកាស​រត់ចេញពីទីនេះ។

ដូច្នេះហើយខ្ញុំបានទ្រាំរស់នៅក្នុងភាពងងឹតនិងក្នុងចំណោមសាកសព មិនដឹងថាប៉ុន្មានថ្ងៃ យប់បានកន្លងផុតទៅនោះទេ។

ដោយចច្រប់ដើរក្នុងទីងងឹត ខ្ញុំបានរកឃើញកអាវ ខ្សែក គជ់ គ្រឿងអលង្ការ និងឈុតមាស ប្រាក់ ដែលបំពាក់ដោយត្បូងមានតម្លៃ គ្រឿងលម្អ ផ្សេងទៀតរបស់អ្នកស្លាប់។ ខ្ញុំ​បាន​ប្រមូល​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​នេះហើយ​ដាក់​ក្នុងឆ្នួត​ក្បាល​របស់​ខ្ញុំទុក។ ឱ្យតែមានឱកាស​របស់នេះនឹងទៅជាមួយខ្ញុំ វាជាជំនួយឱ្យខ្ញុំរត់បានឆ្ងាយឬអាចជួលទូកគេផង។

ទីបំផុតព្រឹកមួយភ្ញាក់រលីវៗ ខ្ញុំ​បាន​ឮ​សូរ​គ្រហឹមនិង​សំឡេង​រញ៉េរញ៉ៃ។ ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ថាសត្វ​មួយ​ចំនួន ប្រហែល​ជា​កញ្ជ្រោងឬ​ឆ្កែ បាន​រក​ឃើញ​ផ្លូវ​ចុះ​មក​ក្នុង​កន្លែង​ដ៏​អាក្រក់​នេះ។ ហើយ​បើវា​អាច​ចូល​បាន វា​ច្បាស់​ជា​អាច​ចេញវិញ​បាន។

សេចក្តីសង្ឃឹម​បានរុញខ្ញុំឱ្យក្លាហានក្រោក​ហើយ​រំពៃតាមសត្វកំណាច។ ដោយសំងំ​សឹងមិនហ៊ាន​ដកដង្ហើម ខ្ញុំរកឃើញកន្លៀតតូចចង្អៀតមួយដែលទាល់តែ​វារនិង​គ្រវីក្បាល​ដូច​ដង្កូវទើបអាច​ធ្វើ​ដំណើរ​បាន។

តាម​ផ្លូវ​រូង​ក្រោម​ដីនោះ ​​ទី​បំផុត​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​តម្រុយនៃ​ពន្លឺ។ ព្រះពិតជានៅជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានចាកចេញពីគោលដៅនគរនោះ រត់រហូតបានជួបនឹងឈ្មួញមានអូដ្ឋ។ ពួកគេទទួលយកអលង្ការពីខ្ញុំហើយឱ្យជំនិះមកខ្ញុំព្រមទាំងបង្ហាញផ្លូវដល់ខ្ញុំទៅរកទីក្រុងមាត់សមុទ្រ។

ជាង១០ថ្ងៃឯណោះដែលខ្ញុំបានរកឃើញភូមិកំពង់ផែ ហើយបីខែក្រោយមក ខ្ញុំបានវិល​មកដល់ស្រុកកំណើតវិញ។ ជាមួយ​គ្រឿងមាសពេជ្រក្រោមរូងភ្នំ ខ្ញុំអាចលក់បានយ៉ាងមហាសាល។ ​តមក​ ខ្ញុំ​តាំង​ចិត្ត​តាម​របៀប​ចាស់ពីមុន គឺឈប់ផ្សងព្រេង រៀនរស់នៅមួយកន្លែង ​ជប់​លៀងនិង​​លួង​លោមជីវិតជាមួយការបរិច្ចាគទាន។

ប៉ុន្តែច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ភាពរំភើបនៃការធ្វើដំណើរនិងអាជីវកម្មដែលផ្លាស់ប្តូរតាម​សម័យកាលបានចូលមកជំរុញឱ្យខ្ញុំបំភ្លេចចោលនូវទុក្ខលំបាកដ៏ឃោរឃៅនានា ហើយដុតរោល​ថា ប្រសិន​មិនផ្សងព្រេងយ៉ាងក្លាហាន ខ្ញុំមិនមែនជាកូនប្រុសពិតប្រាកដម្នាក់ឡើយ។

ដូច្នេះ​វា​បាន​កើត​ឡើង​ជា​លើក​ទី​ប្រាំ​សម្រាប់ការចេញ​ដំណើរ​ចាកភូមិស្រុកសាជាថ្មីទៀត។ លើកនេះនៅកំពង់ផែ Basrah ខ្ញុំបានសន្សំគំនិត​រកមើលកប៉ាល់ដែលមានកម្ពស់និងរូបរាងល្អ។ បើរកមិនឃើញខ្ញុំមិនចេញដំណើរទេ រហូតដល់រកឃើញសំពៅគ្រឿងចក្រទំនើបផុតសម័យកាលមួយជាទីទុកចិត្ត​ ពេញភ្នែករបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏ពុះកញ្ជ្រោល​ជាមួយវា។

កាល​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​មាន​ស្រាប់ ខ្ញុំ​អាច​ទិញ​វា​បានភ្លាមៗមិនលំបាកទេ។ បន្ទាប់​មកខ្ញុំ​បាន​ជួល​ប្រធាន​ក្រុមនិង​នាវិកមាឌធំមានសមត្ថភាពខ្ពស់។

ទាសករបានផ្ទុកទំនិញរបស់ខ្ញុំនៅលើកប៉ាល់ ហើយឈ្មួញផ្សេងទៀតបានបង់ប្រាក់ឱ្យខ្ញុំ ដើម្បី​ចេញដំណើរជាមួយគ្នា។ តាមវិធីនេះ ខ្ញុំរកលុយបានចំណេញសូម្បីតែមិនទាន់ទាំងដល់ពេលចេញដំណើរផង។

មិនយូរប៉ុន្មានយើងជិះទូកលើស្រះរបស់អល់ឡោះ ពីទីក្រុងមួយទៅទីក្រុងមួយ ពីកោះមួយទៅកោះមួយ ពីសមុទ្រមួយទៅសមុទ្រ។ គ្រប់មធ្យោបាយទាំងអស់ ពួកយើងបានសប្បាយរីករាយ ដោយប្រមូលប្រាក់ចំណេញដែលយើងរកបាន។

គ្មាន​កីឡា​ណា​អស្ចារ្យ​ជាង​ការ​លេង​សើចរកប្រាក់ដោយបញ្ញា​​នៅ​លើ​ទីផ្សារ​​នោះ​ទេ។ ទំនិញនិងលុយផ្លាស់ប្តូរដៃមនុស្ស​ គ្រប់ទីកន្លែងដែលមនុស្សអាចធ្វើបានដោយពឹងលើខួរក្បាលរបស់ពួកគេ។

ដូច្នេះហើយ ដំណើររបស់យើងក៏រីកចម្រើនរហូតដល់ថ្ងៃមួយ យើងបានទៅដល់កោះតូចមួយអណ្តែតក្នុងសមុទ្រ។

ខ្ញុំ​មិន​មាន​ចំណាប់​អារម្មណ៍​អ្វី​ពិសេស​នៅ​កន្លែង​ស្ងាត់​ជ្រងំ​នោះ​ទេ តែនៅលើសំពៅគេពិភាក្សាគ្នាស្រួចស្រាល់អំពីថា ឈ្មួញ​ខ្លះធ្លាប់ឮអំពីកោះនេះនិងអាថ៌កំបាំងរបស់វា គេថា​ចង់​ស៊ើបអង្កេតរក​ថ្ម​ចម្លែក​មួយប្រភេទ​នៅ​ច្រាំង​សមុទ្រនៃកោះនោះដែលជាសិលាកម្រត្រូវបានរាជវង្សនានាប៉ុនប៉ងប្រាថ្នា​។ ព័ត៌មាន​ទាំងនេះដូចជាទាក់ចិត្ត​ខ្ញុំដែរ ក្នុងនាមជាអភិជនម្នាក់ ខ្ញុំពិតជាចង់ឃើញរបស់​អស្ចារ្យដូចគេដូចឯង ដូច្នេះហើយខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្ត​ទៅលើកោះនោះ។

នៅពេលដែលសំពៅអែបឆ្នេរ ពួកគេរត់ទៅរក​ផ្ទៃថ្មសស្គុសរលោង​និងចំកោងយ៉ាងប្រណីត។ ខ្ញុំវិញពិតជាសង្ស័យខ្លាំង ខ្ញុំថយមកឆ្ងាយហើយគិតថាផ្ទៃរលោងរបស់វា មានអារម្មណ៍ដូចជាស៊ុតសត្វមិនមែនសិលាកម្រអ្វីទាំងអស់។

ដូច្នេះពេលពួកឈ្មួញឱ្យទាសករ​ពួកគេ​​​គប់​​ថ្ម​នោះផូង ក៏វាត្រូវ​ប្រេះហើយមាន​ផ្នូក​ទឹក​ហូរ​ចេញមកពីចំណុចរហែក។

ពីខាងក្នុង ខ្ញុំរន្ធត់ព្រោះឃើញកូនមាន់ដ៏ធំមួយនៅមិនទាន់ដុះរោមជិត។

ឈ្មួញទាំងនោះបានមូលគំនិតគ្នាសម្រាកចតទីនេះមួយយប់ នឹងយកមាន់ខ្ចីធ្វើអាហារពេលល្ងាចស្រស់ៗដែលយើងខានហូបជាយូរមកហើយ។

ខ្ញុំដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់ជីវិត​ចម្លែកមួយអន្លើ ពេលនេះផុសចេញអារម្មណ៍មិនល្អភ្លាមៗដូចកាលពីមុនវិញ។ នៅពេល​ក្លិន​សាច់​អាំង​បាន​ប៉ះ​រន្ធ​ច្រមុះ​ខ្ញុំ ​ខ្ញុំទ្រាំប្រឆាំងនឹងការស្រេកឃ្លាន​ដោយបន្ត​ដេក​ក្នុងបន្ទប់ឃ្លុបផ្ទាល់ខ្លួនដដែល ខណៈត្រចៀកនេះ​បានលបផ្ទៀងស្តាប់​ឮថា​ពួក​ឈ្មួញ​សប្បាយ​ចិត្តកម្រិតណា​ពេល​ធ្វើ​ពិធី​ជប់លៀងលើកោះ។

​អ្វីមួយបានរត់ឡើងក្នុងគំនិតខ្ញុំគឺថា នៅក្នុងព្រះនាមនៃអល់ឡោះដ៏មានព្រះហឫទ័យ ព្រះទ័យមេត្តាករុណានិងមហិទ្ធិឫទ្ធិ ពួកនេះនឹងត្រូវវិនាសដែល​បាន​សម្លាប់​កូន​របស់​សត្វ​មេធំ​ផុតលោក​មួយ​ក្បាល។ រាងកូនគេបង្ហាញថាម្តាយគេ​អាច​ជា​បក្សី​ដ៏​មហិមា ដែល​នឹង​ត្រលប់​វិលមក​វិញ​ឆាប់ៗ ហើយសងសឹក។

​ខ្ញុំរត់ចេញមកប្រកូកព្រមាន​អំពី​ភាព​ល្ងង់ខ្លៅ​នេះ ធ្វើឱ្យអ្នកខ្លះព្រមបោះបង់ចោលការសប្បាយ ​ហែល​ឆ្លង​មកលើ​កប៉ាល់​ឡើង​វិញ ហើយ​អ្នកនៅសល់យើងក៏សម្រេចចិត្ត​ចេញចោលព្រោះសន្ធឹកខ្យល់លាន់មកពីចម្ងាយ។

ពិតណាស់ ពេលសំពៅមិនទាន់បាន​លូនចេញណាឆ្ងាយផង  យើងបានឃើញស្រមោលទទះស្លាបនៃបក្សីយក្ស។

វាបានហោះមកដល់កោះ​ហើយបោះពួយចឹកឆីមនុស្ស​ទាំងអស់ជុំវិញសពអាំងឆ្អើរនៃកូនវា។

យើងនៅទីនេះ តក់ស្លុតព្រោះសត្វនោះមិនត្រឹមមិនព្រមបញ្ចប់ ថែមទាំងស្រែកខ្លោចផ្សាងាកក្បាលមករកសំពៅយើង។

វាបានឱបផ្ទាំងថ្មភ្នំដ៏ធំមួយនៅក្នុងដៃក្រញាំហើយហោះបោះពួយសំដៅមក។

ខ្ញុំបានយំបួងសួង។

កម្លាំងហោះរបស់វាអាចត្រួត១០០ដងរហ័សជាងសំពៅយើង។ រីឯស្លាបវា បើបក់ដល់ឯណា រលកទឹកសមុទ្រ​ក៏​បោកទង្គិចងងឹតងងល់ជុំវិញនោះអស់លែងមើលឃើញអ្វីជាទិស​។ មិនយូរទេ វាសំកាំងចំពីលើយើង ហើយ​ទម្លាក់បន្ទុកថ្មភ្នំមួយទំហឹងពីមុខយើង។

កម្លាំងផ្ទាំងថ្មបានពង្រាបទឹកនិងបានបើកបង្ហាញបាតសមុទ្ររូងចុះក្រោម។ សំពៅនេះមិនអាចទប់ជំហរបានទេ។

យើងទាំងអស់គ្នាបានរអិលចូលទៅក្នុងរណ្ដៅដ៏ធំ មុនពេលត្រូវបានបោះឡើងមកអាកាសម្តងទៀតហើយធ្លាក់ចុះទង្គិចនឹងកម្លាំងរលកយក្ស។

កប៉ាល់របស់យើងមិនលិច តែវាបានខ្ទេចយង់ទៅជាបំណែកមើលលែងឃើញក្នុងមហាសាគរ​។ ខ្ញុំបានហែលអស់ដៃជើង ក្នុងចំណោមកម្រាលទឹកដែលហក់ឡើង ហើយចាប់បានបំណែកមួយមកបណ្តែតខ្លួន។ ដោយមានការទ្រទ្រង់ពីព្រះ ខ្ញុំបានត្រូវបានអណ្តែតទាំងសន្លប់ឈឹងនិងដឹងខ្លួនមកវិញ​នៅលើឆ្នេរនៃកោះមួយទៀត។

នេះជារបៀបដែលជីវិតផ្សងព្រេង​សែនខ្លាចរអា បានកើតមានសាជាថ្មី។

អម្បូរយក្សឬសត្វចម្លែក ឬកុលសម្ព័ន្ធឆីសាច់បានលេចឡើងមកក្នុងការគិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំឱបដៃ កណ្តាលភាពឯកោរងា គ្មានអ្នកណាម្នាក់មានជីវិតនៅក្បែរទេ។

ព្រះអល់ឡោះអើយ! ខ្ញុំស្រែកថ្ងូរ​រកទ្រង់ទាំងអស់សង្ឃឹម។ ទោះយ៉ាងណា នៅពេល​ក្រពះទារ ខ្ញុំបាន​ក្រោកដើរ​ហើយស្វែងរក​ចំណីអាហារ។

ការត្រាច់ចរម្នាក់ឯងសំដៅ​ស្រមោលធម្មជាតិ បានជំរុញខ្លួនខ្ញុំធ្លាក់ទៅដល់ឋានមួយប្រភេទ ដែលជាចម្ការគ្របក្រាលដោយបុស្បា ផ្កាដែលមានក្លិនក្រអូបឈ្ងុយឆ្ងាញ់ មានកម្លាំង និងបណ្តាដើមរុក្ខា​ពេញដោយ​ផ្លែឈើព្យួរទាបខ្ពស់គួរឱ្យឈ្ងុយឆ្ងាញ់ មិនអាច​កាត់ចិត្តបាន។

បានផ្លែទាំងនោះចម្អែត ខ្ញុំលង់លក់យ៉ាងស្លុងលែងដឹងអ្វី​​នៅ​ក្បែរ​អូរដែលមានទឹកហូរថ្លា និងបក្សាបក្សីច្រវាត់។ ពេល​ព្រឹក​ឡើង ខ្ញុំ​ឃើញ​បុរស​ចំណាស់​ម្នាក់​ស្លៀក​សំពត់​ស្លឹកត្នោត អង្គុយ​​ច្រង៉ុក​នៅ​មិន​ឆ្ងាយ​ពី​ខ្ញុំ ហើយសម្លឹងមើលមក។

ខ្ញុំសប្បាយចិត្ត​ខ្លាំងពេលឃើញមានមនុស្ស​ម្នាក់ទៀត។

យ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំនឹងអាចដឹងថា ទីនេះជាកន្លែងណា មានផ្សារឬមធ្យោបាយចាកចេញដែរទេ។ ឃើញខ្ញុំញញឹម គាត់​បាន​ធ្វើ​សញ្ញា ដូចជា​សុំ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​លើក​គាត់​ឡើង​លើ​ស្មា​ខ្ញុំ ហើយ​ដឹក​គាត់​ឆ្លង​កាត់​ទឹកអូរផង។ ខ្ញុំបានគិតខ្លួនឯងថា៖

«ខ្ញុំជាមនុស្ស​របស់ស្ថានសួគ៌ ព្រះអល់ឡោះបានបណ្តាលមកឱ្យខ្ញុំចួបនឹងជួយបុរសចំណាស់នេះ!»

គិតហើយ​ខ្ញុំក៏បានរីករាយធ្វើតាមដូចដែលគាត់បានស្នើសុំ ហើយឱនដាក់គាត់ឡើងលើស្មារបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​បាន​ដើរ​ឆ្លង​កាត់​ទឹកយ៉ាងត្រដាបត្រដួសប៉ុន្តែមិនត្អូញត្អែរអ្វីទាំងអស់។

ទីបំផុតទម្រាំមកដល់ម្ខាងទៀត ខ្ញុំហត់សឹងដាច់ខ្យល់ ហើយ​លុត​ជង្គង់​ចុះ ដាក់​ឱ្យ​គាត់ចុះ​លើ​ដីវិញ ស្រាប់តែប៉ុន្តែគាត់មិនព្រមចុះ។

ជននេះមិនបានចាកចេញពីស្មារបស់ខ្ញុំទេ ជំនួសមកវិញ រឹតតែបានរុំព័ទ្ធជើងទាំងពីរជុំវិញក ដោយច្របាច់ដង្ហើមខ្ញុំតឹងឡើងយ៉ាងពិបាកដកដង្ហើម។ ខ្ញុំមានគំនិតថា ជននេះមិនព្រមចុះទេ ដូច្នេះក៏បោចជើងគាត់ បែរជាត្រូវគាត់វាយសំពងមកលើក្បាលខ្ញុំបែកអំពិលអំពែក ដូចវាយក្បាលត្រី​ ធ្វើឱ្យខ្ញុំខ្សោយមិនអាចរលាស់និងផ្តួលយ៉ាងណាក៏នៅតែស្អិតជាប់ ហើយរឹតកខ្ញុំផង វាយក្បាលខ្ញុំផង។ គេមាន​ជើងមករុំកខ្ញុំ ឯដៃគេពីរទំនេរទុកវាយខ្ញុំ ចំណែកជើងខ្ញុំជាប់ឈរ មិនអាចប្រើធ្វើអ្វីគេបានមានតែដៃពីរ ខ្ញុំក៏ចាញ់ដង្ហក់ ហើយមួយសន្ទុះក៏ដួលសន្លប់បាត់បង់ស្មារតី។ ពេលបានដឹងខ្លួនឡើងមកវិញ ក៏មានអារម្មណ៍ថា បុរសប្រឡាំងកាសនេះ នៅតែជាប់នៅលើស្មារបស់ខ្ញុំ ហើយកំពុងទាត់ដាស់ខ្ញុំឡើង។

ការឈឺចាប់ ដែលជននេះកំពុងផ្តល់មកគឺ​បង្ខំ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​ងើបឡើងដើរទៅមុខ​​ រួច​ចង្អុល​ឱ្យ​ខ្ញុំ​លីទៅ​​កណ្តាល​​ចម្ការដើមឈើ​ហូបផ្លែ ដើម្បី​ឱ្យ​​អាច​ឈោង​យក​អ្វី​ដែល​គាត់​ចង់​យកទៅ​ហូប​។ ខ្ញុំ​ចង់ឱ្យតានេះដាច់ពោះ បានបដិសេធ​មិន​ព្រមទៅ​ តាកញ្ចាស់ក៏​វាយក្បាលខ្ញុំយ៉ាងឈឺចាប់ និង​ច្របាច់ក​ខ្ញុំរហូតទ័លច្រក​ត្រូវ​ធ្វើតាម។

រឿងនេះបានបន្តគ្មាន​ឈប់ ហើយថ្ងៃ​ខ្លះខ្ញុំ​បានត្រូវបង្ខំ​ឱ្យលីជននេះ​ដើរសឹងតែ​ជុំវិញ​កោះដូចជាខ្ញុំនេះជាពាហនៈ។ បើខ្ញុំហត់ឬបង្អង់ ក៏សំពោងខ្ញុំយ៉ាងលីលា។ ខ្ញុំមាន​តាកញ្ចាស់នៅពីលើបីថ្ងៃមាន​អារម្មណ៍ខ្លួនឯងជាសត្វ មិនមែនមនុស្ស​ទៀតទេ។ នៅ​ពេល​យប់ឡើងទោះ​ខ្ញុំ​បាន​ដេក ឬមិនដេក ជើងជនចង្រៃ​នៅ​តែថ្ពក់​ជាប់​នឹង​ក​របស់​ខ្ញុំ។ គ្មានអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានដើម្បីអង្រួនទម្លាក់ជនចង្រៃនេះចេញទេ ទោះជាខ្ញុំបានព្យាយាមតាមដែលខ្ញុំអាចធ្វើច្រើនលើក នៅតែត្រូវជននេះវាយសំពោងស្ទើរក្ស័យ។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ខ្ញុំកាន់តែខ្សោយទៅៗនិងខ្លាចការសំពោង​សឹងមិនហ៊ានកម្រើក។

ខ្ញុំ​ចាប់​ផ្ដើម​ដាក់​បណ្ដាសា​ក្រោធខឹងលើសេចក្ដី​សប្បុរស​របស់​ខ្លួនថា៖

«ដោយគុណអល់ឡោះ! ដរាបណាខ្ញុំនៅមានជីវិត ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើសប្បុរស សម្រាប់ជនឯណាទៀតទេ! គំនិត​តែ​ជួយ​មនុស្ស​ម្នាក់​នេះហើយ ​គាត់​បាន​សង​ខ្ញុំ​ពី​ទុក្ខ​លំបាក​ប៉ុនសាគរ​»។

មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានអង្វរដល់ព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត សូមទ្រង់បំបាត់ភាពតានតឹងនិងភាពនឿយហត់របស់ខ្ញុំ ដោយសូមឱ្យខ្ញុំស្លាប់ទៅចុះ ប៉ុន្តែ​ព្រះអង្គ​ដែល​មាន​សិរីរុងរឿងនិង​មាន​ព្រះហឫទ័យ​មេត្តាករុណា មាន​ផែនការ​ផ្សេង​សម្រាប់​ខ្ញុំ។

វាបានកើតឡើងនៅថ្ងៃមួយដែលយើងបានមកដល់ផ្នែកផ្សេងនៃកោះដែលដីត្រូវបានគ្រប​ដណ្តប់​ដោយស្មៅ។ ទាំងនេះជាចម្ការហូបផ្លែធំៗនិងមានសម្បកខាងក្រៅរឹង។ គំនិតមួយបានមក​រក​ខ្ញុំ ដើម្បីបំបាត់ការឈឺចាប់លើស្មានេះ។ ខ្ញុំ​កាច់​ផ្លែ​ឃ្លោក​មួយ​ចំនួន​ចេញ ហើយ​យក​សាច់​ផ្លែ​ខាងក្រៅមក​ធ្វើ​ជាដប​។ បន្ទាប់​មក ខ្ញុំ​បាន​ប្រមូល​ផ្លែ​ទំពាំងបាយជូរ​ដែល​ដុះ​នៅ​ក្បែរៗ​នោះ ហើយ​ដាក់​ក្នុង​ផ្លែ​ឃ្លោក សង្កត់​កិន​វា​ដោយ​ថ្ម។

បន្ទាប់​ពី​ទុកដប​ឃ្លោកទាំង​នេះ​នៅ​ក្រោម​ពន្លឺ​ថ្ងៃ​អស់​រយៈ​ពេល​ពីរ​បី​ថ្ងៃ ជាតិអាល់កុលក៏ត្រូវបានបង្កាត់ហើយ​ប្រែ​ទៅ​ជា​ស្រា​ដ៏​ខ្លាំងមួយប្រភេទ។ ល្ងាចមួយខ្ញុំបានផឹកវាហើយរាល់ភាពឈឺចាប់សន្លាក់ឆ្អឹងរបស់ខ្ញុំបាន​ថយចុះ ហើយខ្ញុំបាត់បង់​ចាប់​ផ្ដើម​ច្រៀង ទះ​ដៃ ហើយលោត​លេង​ពី​ជើង​មួយ​ទៅ​ជើង​ម្ខាង ​ជាមួយ​បុរស​ចំណាស់​នៅ​លើ​ខ្នង​ខ្ញុំ។ បុរសចំណាស់បានតោងចាប់ខ្ញុំនៅលើស្មា។ ដោយ​យល់​ពី​អ្វី​ដែល​គាត់​ចង់​បាន ខ្ញុំ​ក៏​ហុច​ស្រា​ទំពាំងបាយជូរ​មួយដប​​ទៅ​គាត់។ គាត់ក៏ផឹកពីវា ហើយចាប់ផ្តើមរីករាយ។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏ទាមទារយកមួយទៀត ហើយខ្ញុំក៏ឱ្យតាម​តម្រូវការ រហូតទាល់តែស្រាបានយកប្រៀបលើគាត់ ហើយគាត់បានដេកលក់ស្ររឹង។ ជា​លើក​ដំបូង​ក្នុង​រយៈ​ពេល​ប៉ុន្មាន​សប្តាហ៍​នេះ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា ការ​ចាប់​ជើង​ព័ទ្ធជើងជននេះ​នៅ​ជុំវិញ​ក​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ធូរ​រលុង។ ឆ្លៀតឱកាស ខ្ញុំបានបោះតាចាស់កញ្ចាស់ចេញពីស្មារបស់ខ្ញុំទៅលើដី។  ជននេះបើកភ្នែកព្រឹមៗសម្លឹងខ្ញុំទាំងស្រវឹងខ្លះដឹងខ្លួនខ្លះ។ ដំបូងឡើយខ្ញុំចង់ចាកចេញ រត់សប្បាយនឹងការទទួលបានសេរីភាពរបស់ខ្ញុំមកវិញ តែពេលក្រឡេកមើលបិសាចនេះកាលណា​ ខ្ញុំយល់ថានឹងមាន​អ្នកផ្សេងក្រោយៗដែលនឹង​ត្រូវចាញ់បោក​តានេះឱ្យកៀបស្លាប់ដូចសត្វមិនខាន។

ឬមួយបើ ខ្ញុំនៅវង្វេងលើកោះ ពេលខ្ញុំដេក វានឹងឡើងមកចងកខ្ញុំម្តងទៀតក៏ថាបាន។ ខ្ញុំបានបកទៅស្វែងរកថ្មដ៏ធំមួយ ហើយប្រើវាទម្លាក់សម្លាប់កញ្ចាស់កំណាចបង់ជីវិតទាំងខ្ញុំគ្មានវប្បដិសារៈ គ្មាន​សេចក្តីមេត្តាករុណាអ្វីលើជនអបលក្ខណ៍នេះទេ។ មនុស្ស​រស់នៅជាសត្វឈ្លើង ទុកខ្ញុំជាសត្វយូរមកហើយ។

រួចរាល់នូវការសងសឹក ខ្ញុំបានបកត្រលប់ទៅកាន់ច្រាំងវិញ ក្នុងចិត្ត​ពោរពេញដោយសេចក្តីសុខ រាងកាយស្រាល​ដូចបានរស់ម្តងទៀត។

៥ថ្ងៃក្រោយមក មាន​កប៉ាល់មួយដើរទឹកមកពីចម្ងាយ។ ខ្ញុំ​បាន​ផ្តល់​សញ្ញា​យ៉ាងសកម្ម​ទៅ​កាន់​នាវិក ហើយ​មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន ខ្លួនខ្ញុំក៏​ត្រូវ​បានការ​សង្គ្រោះ​ពី​ឋានសួគ៌ចាកចេញពី​កោះ​បណ្តាសា​ទុក្ខទោម្នេញដូចនរកនេះ។

​ពេលសម្រាកហូបចុក​ដែល​ខ្ញុំបាន​តំណាល​ប្រាប់​​ក្រុមឈ្មួញនិងនាយនាវិកពី​រឿង​ទាំង​អស់​ដែល​បាន​កើត​ឡើងជាមួយកញ្ចាស់កំណាច មានម្នាក់បានងក់ក្បាលហើយប្រាប់ខ្ញុំថាបុរសដែលជិះលើស្មារបស់ខ្ញុំត្រូវបានអ្នកស្រុកនេះគេ​ហៅថា Shaykh al-Bahir ដែលជាបុរសធ្លាប់ដើរសមុទ្រនិងមានជំងឺខ្វិន។ ជននេះមានចិត្តសាហាវឃោរឃៅ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ដែលត្រូវគាត់​បោកប្រាស់អាចរស់បានយូរទេ គឺគាត់តោងដល់ស្លាប់ទើបចាកចេញ។

សំពៅបានដឹកខ្ញុំទៅកាន់កោះបន្ទាប់ ដែលទីនោះមាន​រាជធានីធំមួយឈ្មោះថា ទីក្រុងនៃ Apes ។ នៅទីនោះ សូម្បីតែជញ្ជាំងកំផែងដែលមើលពីចម្ងាយទៅក៏ឃើញមិនរឹងមាំ អាចការពារប្រជាជនពីជោគវាសនានៃរលកសមុទ្រឬព្យុះព្យោមាដែរ។

សូម្បីតែជាមួយសត្វឧត្បាតចង្រៃ។ តួយ៉ាង​រៀងរាល់ល្ងាច ពេលយប់មកដល់មេឃងងឹត សត្វស្វាចុះពីដើមឈើមកលុកលុយទីក្រុង។ ដើម្បីចៀសវាងពីការ​យាយី ប្រជាជនគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីចាកចេញពីផ្ទះទៅដេកពួន​ក្នុងទូក។

អាជីវកម្មមួយចំនួនអាចរកលុយបានយ៉ាងច្រើនបំផុតពីសំណាងអាក្រក់នៃពលរដ្ឋតំបន់នេះ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពួកគេបានប្រមូលគ្រួសនៅលើឆ្នេរ ហើយបន្ទាប់មកបានឈានជើងចូលក្បែរព្រៃបន្តិច ហើយគប់សត្វស្វាដែលរស់នៅតាមដើមឈើ។ សត្វ​ស្វា​បាន​ឆ្លើយ​តប​ដោយការ​បោះ​ផ្លែដូង​មក​វិញ។ ការប្រយុទ្ធគ្នារវាងថ្មនិងដូងនេះ បានកើតឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ប៉ុន្តែមានភាពយុត្តិធម៌ ព្រោះអ្នកជំនួញដែលហានក្លា បាន​នាំគ្នារើសដូងយកទៅលក់ដូរនៅលើទីផ្សារ។ ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងកីឡាដ៏គួរឱ្យអស់សំណើច ប៉ុន្តែប្រកបដោយ​គ្រោះថ្នាក់នេះដែរ ហើយអល់ឡោះបានអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំរកបាន​ប្រាក់ចំណេញដោយយុត្តិធម៌ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ រហូតដល់ខ្ញុំបានប្រមូលប្រាក់សន្សំ​បាន​យ៉ាងច្រើន។

ពេល​ខ្ញុំ​សុខ​សប្បាយ​ម្ដង​ទៀត ខ្ញុំ​បាន​ជួល​កៅអីមួយកន្លែង​នៅលើកប៉ាល់ធំមួយ​ដែលបាន​​ឆ្លង​កាត់កោះនេះហើយធ្វើ​ដំណើរ​ត្រលប់​មកផ្ទះ​វិញ។

ខ្ញុំ​បាន​ជួញ​ដូរ​មាស​របស់​ខ្ញុំ​ជាមួយការទិញដូរគជ់តាមផ្លូវ​ទឹក ហើយទទួល​បាន​ប្រាក់​ចំណេញ​កាន់​តែ​ខ្លាំង។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានទៅដល់កំពង់ផែនៃក្រុង Basrah ក្រោយដំណើរលើកទីប្រាំ ខ្ញុំបានប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិចែកចាយជាចំណែកខ្លះដល់អ្នកក្រីក្រ។

ដំណើរផ្សងព្រេងលើកទី៦

ពេញរយៈពេល៣ឆ្នាំ ខ្ញុំតែងតែខ្លាចរន្ធត់ចំពោះមនុស្សពិការជើង ឬជនចំណាស់សុំទាន​ស្គមកំព្រឹងណាម្នាក់ដែលដើរកាត់។ ព្រលឹងខ្ញុំនៅតែត្រូវលងដោយមនុស្ស​បញ្ញើក្អែក​ដែលបានធ្វើ​ទារុណ​កម្ម​ក្បាលនិងស្មាខ្ញុំសឹងអស់ជីវិតម្តងៗ។ វាជាការចងចាំមួយដែលខ្ញុំស្បថថា នឹង​មិនឱ្យអ្នកណាអាចមកជិះលើស្មា ឬសូម្បីខ្នង​ខ្ញុំជាដាច់ខាតក្នុងជាតិនេះ។

មិនយូរប៉ុន្មានសេចក្តីប្រាថ្នាចង់ធ្វើដំណើរបានរុកកួនខ្ញុំទៀតហើយ។ ទោះណាជាខ្ញុំ​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​គ្រប់​យ៉ាង​ដែល​អ្នក​ណា​ក៏​​ត្រូវ​ការ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​នៅ​តែ​ស្រលាញ់​ពេញ​ចិត្ត​ក្នុង​ការ​ធ្វើដំណើរផ្សងព្រេង​ដើម្បីស្វែងរក​ពិសោធន៍និងរសជាតិជីវិតបន្ថែម​លើ​គំនរ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​របស់​ខ្ញុំ។

ជា​ថ្មី​ម្តង​ទៀត ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើការ​វេចខ្ចប់​ទំនិញ​របស់​ខ្ញុំ ហើយ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​កំពង់ផែ Basrah។ ខ្ញុំ​បាន​ជិះ​កប៉ាល់​ដ៏​ល្អ​មួយ ​ធ្វើ​ដំណើររួម​ជាមួយ​ឈ្មួញ​មួយក្រុម​ទៀត ចល័ត​ពី​កោះ​មួយ​ទៅ​កោះ​មួយ ទីក្រុងមួយចូលទីប្រជុំជនមួយទៀត ដោយ​ជួញដូរ​ផងសិក្សាដើម្បីជីវិតផង។

ហាក់ដូចជា សំណាងតែងតែញញឹមដាក់ក្រុមយើង គ្រប់យ៉ាងបានរលូន ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃមួយ បន្ទាប់ពីការធ្វើដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយ មេក្រុមនាវិកកើតការសង្ស័យចំពោះសញ្ញាចម្លែកនៅលើមេឃ ក៏បានឡើងទៅលើបង្គោល​នាវាហើយពិនិត្យ។

មិនយូរទេគាត់វារចុះមកវិញហើយលុតជង្គង់ចាប់ផ្តើមយំដកពុកចង្កាស្រែកថា៖

«អូ អល់ឡោះអើយ! ​កូនៗ​ខ្ញុំ​នឹង​កំព្រា!»

យើង​មិន​ដឹង​ថា​មាន​អ្វីនៅខាងមុខនោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារ​ការថ្នឹកជាមួយគ្រោះថ្នាក់ ខ្ញុំផ្តើម​រៀបចំបង្វិចនិងចងអលង្ការ លុយកាក់។

ទីបំផុតនាវិកចំណាស់សារភាពប្រាប់ថា យើងបានវង្វេងផ្លូវ ហើយជិះទូកធ្លោយដល់ដែន​សមុទ្រ​ដែលមិនមានអ្នកណាធ្លាប់ឆ្លងកាត់និងស្គាល់ទិសតំបន់។

«យើងមិនអាចរកផ្លូវត្រលប់ទៅផ្ទះបានទេ!» គាត់បានស្រែកយំ។ ​អ្វីៗ​បាន​ប្រែ​ទៅ​ជា​អាក្រក់​បន្ថែមខណៈនាវិក​ម្នាក់​ស្រែក​ឡើងចង្កូតថា៖

«ជួយមើល៍ឱ្យច្បាស់ជំនួសខ្ញុំផង យើងកំពុងបុកកំផែង​ថ្មនៅខាងមុខឬអ្វី?»

​គ្មាន​មនុស្ស​ធម្មតាណា​ម្នាក់ អាច​រារាំង​អ្វី​ដែល​កំណត់​ទុក​ដោយ​ជោគវាសនា​ឡើយ។ ភ្លាមៗនោះខ្យល់​ដ៏ខ្លាំងនិងខុសទិស ក៏​បក់​បោក​ស្រោចដល់ឃ្លោងកប៉ាល់​របស់​យើង។

ខ្យល់ខ្លាំងឡើងៗបានបង្វិលសំពៅនេះ​​វិល​ជុំវិញ​បី​ដងមុនពេល​សម្បក​​ត្រូវ​បាន​ហែក​ចេញ​ពីដែកនិងមេធ្នឹម។ យើងទាំងអស់គ្នាបានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងសមុទ្រ។ ពួកយើងជាច្រើននាក់បានលង់ទឹក ប៉ុន្តែខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកដែលបានរួចជីវិតដោយ​មានត្រៀមរបស់តោង តែខ្ញុំមាន​របួសនិង​ស្នាម​ជាំ សឹងថា​ពាក់កណ្តាល​ស្លាប់​។

ដោយ​ភាព​នឿយហត់ ខ្ញុំ​បានស្រវាឱបលើ​ផ្ទាំង​ថ្ម​ដែល​រាយប៉ាយ​លើឆ្នេរចម្លែក។ ភ្នែកខ្ញុំខំសម្លឹង​ពាសពេញកោះនេះ។ ពុទ្ធោ! ថ្មដ៏មានតម្លៃ ត្បូងគ្រប់ប្រភេទ បានរោយរាយចោល​នៅជុំវិញនេះដូចជាគ្រួសធម្មតា​។

ពេលស្រមោលព្រះទនិករ​ចោលមក គ្រប់យ៉ាងបញ្ចេញ​ពន្លឺ។ មាន​គ្រប់ពេជ្រជាច្រើនលេចដុះចេញមកស្ពឹម​លើដី។

ខ្ញុំមានកម្លាំងពេលឃើញរតនៈវត្ថុ ក៏ក្រោក​ហើយវារទៅ​រើស​គជ់​រាជ​មួយ​ក្តាប់​តូច មកលា​ពិនិត្យ​​ក្នុងបាតដៃ។

វត្ថុទាំងនេះសូម្បីក្សត្រខ្លះក៏មិនងាយមានជាកម្មសិទ្ធិផង កុំថាគ្រួសារអ្នកមាន​ទ្រព្យធម្មតាៗ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ សូម្បីលើផ្ទៃទឹកសមុទ្រក៏មាន​ពន្លឺចាំងជះមកដែរ។ ជាមាសអណ្តែតទឹក? ធ្លាប់ឮថា មានធាតុមាសក្រហមឆ្អិនដែលត្រូវបានផលិតនៅក្នុងពោះរបស់សត្វចម្លែកសមុទ្រមួយប្រភេទ​ ហើយពេលវេលាត្រូវខ្ជាក់ វាក៏ខ្ជាក់មាសឱ្យផុសឡើងអណ្តែតលើផ្ទៃទឹក?

ឈ្មួញផ្សេងទៀតបានភាំងដូចជាមនុស្ស​ឆ្កួតហើយឈរឆ្ងល់នៅទីនេះ។ ម្នាក់ៗសរសើរស្នាដៃរបស់អល់ឡោះនិងអាថ៌កំបាំងដ៏ស្រស់ប្រណីតនៃធម្មជាតិក្នុងភពផែនដី។

យើង​រត់ប្រសាច​ប្រមូលវត្ថុមានតម្លៃជាច្រើន តាមដែលអាចយកបានរៀងៗខ្លួន។ ប៉ុន្តែ​គ្មាន​កន្លែង​ណា​ដែល​យើង​អាច​រក​ឃើញមានអ្នកស្រុករស់នៅ​​ក្រៅ​តែពីលេចវាលចូលព្រៃដ៏ក្រាស់ បន្ទាប់មកគឺវាល​ស្មៅ​បៃតងខ្ចីលាតសន្ធឹងគ្មានស្តេចចតុបាទមក​ដណ្តើម​បរិភោគ​ឡើយ។

យូរៗទៅ ក្រុមយើងកាន់តែខ្សោយទៅៗហើយអ្នកខ្លះក៏បានគ្រុនក្តៅឬឈឺស្លាប់។ មិនយូរប៉ុន្មាន មនុស្សទាំងអស់បានស្លាប់។ សាជាថ្មីខ្ញុំជាជនទុរន់ទុរាសេសសល់ក្រោយគេដែលបានលាក់លបអាហារក្រៀមនិងទឹកឃ្មុំដោយសារបទពិសោធន៍មុនៗ។

ទឹកឃ្មុំវាអាចបង្ការជំងឺជាច្រើន ទោះរាកឬគ្រុនក្តៅក៏មិនងាយកើតមានឡើងដែរ។ ខ្ញុំបានត្រាច់ចរដើម្បីរុករកកោះនេះបន្ថែមទៀត ដើម្បីមើលថាតើនឹងមានអ្នកស្រុករស់នៅដែរ?

បន្ទាប់​ពី​អាហារ​ជិតអស់ ខ្ញុំមិនអាចរង់ចាំដល់ពេលដើរ​មិន​រួចនោះទេ ខ្ញុំ​បាន​មកដល់​ទន្លេ​មួយ ដោយផ្តើមរកមែកឈើជាច្រើនមកចង​ធ្វើ​ក្បូនហើយ​ផ្ទុក​ដោយ​ទំនិញ​ដ៏​មាន​តម្លៃ ទាំងនោះទៅជាមួយ​។ ពេលខ្ញុំជិះទូក ខ្ញុំសូត្រកំណាព្យថា «ហោះហើរ ឆ្លងកាត់សមុទ្រ ដើរតាមវាសនាក្នុងខ្យល់ប្រៃ ជឿជាក់លើខ្លួនឯងនិងគ្មានអ្នកដទៃ បន្ទាប់ពីរកឃើញ​ដី អ្នកនឹងរកឃើញ​ជីវិតរស់នៅ គ្រប់យ៉ាងនឹងកន្លងផុតទៅ នៅពេលដែលពេលវេលាត្រឹមត្រូវ..»។

ក្បូនបណ្តែតលើទឹកតាមយថាកម្ម បាននាំខ្ញុំរសាត់ទៅកាត់ព្រៃរនាម​និងវាលទំនាប រហូតដល់ទីបំផុតវាបានឆ្លងចូលទៅក្នុងផ្លូវរូងក្រោមដីដែលរត់កាត់តាមជញ្ជាំងភ្នំ។

ខ្ញុំបានទម្លាក់មុខផ្កាប់ចុះទៅក្នុងទូក ក្នុងភាពងងឹតដោយមានអារម្មណ៍ថា ដំបូលប្រក់នៃក្បូនរបស់ខ្ញុំគឿងទើស។ ខ្ញុំនឹកឆ្ងល់ថាតើក្បូនរបស់ខ្ញុំនឹងជាប់គាំងជ្រៅនៅក្នុងភ្នំ លែងបាន​ឃើញពន្លឺថ្ងៃម្តងទៀតឬយ៉ាងណា?

ខ្ញុំបែរបន់និងសន្លប់ រហូតដល់ពេលមួយត្រចៀករបស់ខ្ញុំបានពោរពេញដោយសំឡេងប្រកូក និងភ្នែកនេះទទួលបានពន្លឺពីស្ថានសួគ៌។

តាមពិត ក្បូនបានអណ្តែតតាមខ្យល់ ហើយចេញទៅក្នុងចំហទឹក ដែលទីនេះមាន​មនុស្ស​មួយ​ចំនួន​បាន​ចោមព័ទ្ធ​ហើយ​ស្រែក​ហៅខ្ញុំ។

ម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេបានគប់ខ្សែពួរមកឱ្យខ្ញុំចាប់ ហើយពួកគេបានទាញខ្ញុំយកទៅច្រាំងទន្លេ​។

ខ្ញុំដួលទន់ដៃ​ដោយអស់កម្លាំងខ្លាំងថែមទាំង​ស្តាប់ ពួកគេ​និយាយ​ភាសាថ្មី​ដែល​ខ្ញុំ​មិន​យល់ រហូតដល់​មាន​ម្នាក់ក្រោយមកដល់គាត់ចេះនិយាយ​​ភាសា​អារ៉ាប់។

ពួកគេជា កម្មករលីសែង។  គេ​នាំ​ខ្ញុំនិង​ត្បូង​ដ៏​មាន​តម្លៃ​ដែល​បាន​ទុក​នៅ​លើ​ក្បូននោះ​ទៅគាល់ស្តេច​ព្រោះនេះជាបទបញ្ញត្តិ។

នៅ​ព្រះបរមរាជវាំង ខ្ញុំ​ចូល​គាល់​ព្រះមហាក្សត្រនិងខ្ញុំ​បាន​ថ្វាយ​ឃ្លាំង​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​របស់​ខ្ញុំ​ទុក​ជា​អំណោយ​ដល់​ព្រះអង្គ ក្រោយមកខ្ញុំដឹងថាទ្រង់ជាព្រះករុណា​ព្រះមហាក្សត្រ​នៃ​ប្រទេស​ស្រីលង្កា ហើយ​បានតំណាលទូល​​រឿង​របស់​ខ្ញុំ​ពី​ដើម​ដល់​ចប់។ ពេលយកចិត្ត​ទុកដាក់ពិចារណា​ហើយ ទ្រង់​បាន​សួរ​ខ្ញុំ​អំពី​ប្រទេសកំណើតរួច ​បាន​ប្រកាស​ថា​ ខ្ញុំនេះជាមនុស្ស​ឆ្លាតនិងមានចិត្ត​សីលទាន​គួរឱ្យសរសើរ។

ខ្ញុំ​បាន​រស់​នៅ​ក្នុង​វាំង​របស់​ស្ដេចស្រីលង្កា​​ដោយ​កិត្តិយស រហូត​ដល់​ថ្ងៃ​មួយខ្ញុំ​មានដំណឹងមក​ថា នឹង​មាន​ឈ្មួញ​មួយ​ក្រុម​ចេញ​សំពៅ​មកដល់ទីនេះសំចតសុំបន្តផែទៅ​ស្រុក​បាស្ហា​។

ស្តេចនគរស្រីលង្កា​​បាន​បង់​ថ្លៃទិញកន្លែងមួយ​ឱ្យ​ខ្ញុំឡើងជិះទូកនោះបន្តទៅនគរទៅបាស្ហា​ជាមួយមហាអំណោយ រួមមានត្បូងទទឹមមួយកែវខ្ពស់ គជ់ដ៏មានតម្លៃ ស្បែកពស់ ទឹកអប់ដ៏មានក្លិនឈ្ងុយមួយតោន និងអ្នករបាំដ៏ស្រស់ស្អាតជាក្មេងស្រីបួននាក់។

នេះជាអ្វីដែលព្រះអល់ឡោះប្រទានខ្ញុំក្រោយការតស៊ូដែលទ្រង់បានសាកល្បង។ យើងបានជិះពៅ​ក្រោមអាកាសធាតុនិងទិសខ្យល់ដ៏ត្រឹមត្រូវ ហើយសូមអរព្រះគុណដល់អល់ឡោះដែលបញ្ជាខ្យល់មេឃា​បោកបក់ខ្ញុំវិលមកដល់ទីក្រុង Basrah វិញដោយសុវត្ថិភាព។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបាន អំណោយ​ដល់​មិត្តភក្តិនិង​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​ខ្ញុំ​ផ្ទាល់ ហើយ​បាន​ផ្តល់​ជំនួយ​ដល់​ជន​ក្រីក្រ ដោះលែងទាសករចាស់ៗ ហើយ​ត្រលប់​ទៅ​កាន់​ជីវភាពពីមុន ​ម្ដង​ទៀត​ដែល​មាន​ភាព​សុខ​ស្រួលនិង​បុណ្យបារមី។

នៅពេលដែល Sinbad បានបញ្ចប់ការនិទានរឿងនៃការធ្វើដំណើរទីប្រាំមួយរបស់គាត់ គាត់បានផ្តល់កាក់មាសមួយដល់បុរសលីសែងដែលតែងតែមកស្តាប់រឿងរ៉ាវតំណាល។

តមក ពួកគេបានយល់ព្រមចួបគ្នាម្តងទៀតនៅព្រឹកបន្ទាប់ ដើម្បីស្តាប់ការធ្វើដំណើរទីប្រាំពីរ និងជាំដំណើរផ្សេងព្រេងលើក​ចុងក្រោយនៃស៊ីនបាដអ្នកជំនួញសមុទ្រ។

ដំណើរផ្សងព្រេងលើកទី៧

បន្ទាប់ពីការត្រលប់មកវិញពីការធ្វើដំណើរទីប្រាំមួយរបស់ខ្ញុំ ដែលបាននាំមកផ្ទះវិញ​នូវអំណោយលើសលុបពីនគរស្រីលង្កា ខ្ញុំបានរស់នៅសោយសុខក្នុងបែបបទជីវិតចាស់ដូចពីមុនឡើងវិញ។

រហូត​ដល់​ខ្ញុំនឹកធុញថប់ បួនឆ្នាំក្រោយមកក៏ចេញគំនិត​ចាប់​ផ្ដើមចង់​ជិះ​ទូកទៅ​លេង​សមុទ្រ ចេញ​​ទៅ​បរទេស បង្កើត​មិត្តភក្ដិថ្មីៗ​ក្នុង​ចំណោម​ពាណិជ្ជករ​ដែល​មាន​ចិត្ត​ដូច​គ្នាទៀត។

ដូច្នេះ វាគ្មានអ្វីដែលអាចមករារាំង​ខ្ញុំ​ក្នុងការ​​ប្រមូល​ទំនិញទៅ​កាន់​កំពង់​ផែ Basrah ទៀតនោះទេ។ ខ្ញុំ​បាន​រក​ឃើញ​ក្រុម​ឈ្មួញ​មួយ​ដែល​មាន​កប៉ាល់​ត្រៀម​ចេញ​ទៅ​សមុទ្រ។ ខ្ញុំបានជិះទូកជាមួយពួកគេ  រាប់អានមិត្តភក្តិថ្មី ហើយធ្វើដំណើរប្រកបដោយសុកភាពនិងសុវត្ថិភាព ជាមួយនឹងខ្យល់អាកាសដ៏សមរម្យ។

នៅទីបំផុត យើងបានមកដល់ទីក្រុងមួយឈ្មោះថា Madinat-al-Sin ជាកន្លែងដែលយើងធ្វើអាជីវកម្មបានល្អឡើងៗ។ បន្ទាប់រយៈពេលពីរខែក្រោយមក ​​យើង​ចេញ​ដំណើរ​ពី​ទីក្រុងនោះ​មកវិញ ខ្យល់អាកាសល្អស្ងប់រលក។

ប៉ុន្តែចេញបានកណ្តាលសមុទ្រ ស្រាប់តែពើបនឹងព្យុះចម្លែកមួយ បាន​​បក់​បោកមកលើ​ក្បាលទូក​យ៉ាង​ខ្លាំង ហើយ​ភ្លៀង​ក៏​ចាប់ធ្លាក់កញ្ជ្រោលបោកបាច។

ទំនិញ​របស់​យើងត្រូវ បានគ្របដណ្ដប់ដោយផ្ទាំងក្រណាត់ ហើយគ្រប់គ្នា​បានអធិដ្ឋានទៅកាន់ព្រះដ៏មានមហិទ្ធិឫទ្ធិ ដើម្បីសង្គ្រោះយើងពីគ្រោះថ្នាក់ជាយថាហេតុ។

ពេល​ព្យុះ​បាន​កន្លង​ផុត​ទៅ ប្រធាន​ក្រុមនាវិក​​បាន​ឡើង​ទៅ​លើ​កំពូល​បង្គោល។ គាត់​មើល​ស្តាំ និង​ឆ្វេង រួច​ចាប់ផ្តើម​វាយ​ថ្ងាស​ខ្លួនឯង​ដោយ​កណ្តាប់ដៃប៉ូកៗរបៀបមនុស្ស​​ហៀប​នឹង​ស្លាប់។

ពេលនោះហើយ គាត់បានប្រកាសអាសន្នថា ខ្យល់បានជម្រុញយើងអណ្តែតមកកាន់ជ្រុងឆ្ងាយបំផុតនៃពិភពលោកដែលគ្មានអ្នកណាដឹងនិងស្គាល់។

គាត់យក​សៀវភៅ​មួយ​ក្បាល​មក​អាន​ទាំង​ស្រក់​ទឹក​ភ្នែក។ នៅទីបំផុតគាត់ បាននិយាយមកកាន់យើងថា សៀវភៅនេះពិពណ៌នាយ៉ាងច្បាស់ពីកន្លែងដែលយើងនឹងរសាត់ទៅដល់។ វា​ជា​កន្លែង​ដែល​គ្មាន​អ្នក​រត់​គេច​រួចទេ ​យើងគ្រប់គ្នា​​ប្រាកដ​ជា​ស្លាប់​នៅ​ទី​នេះ។

បុរាណ​បានដាក់ឈ្មោះទីនេះថា ជានគរសមុទ្រនៃស្តេចនាគរាជ ព្រោះនៅទីនេះរាជនគរ​ស្តេច​នាគ ដែលកកើតទឹកដីមកត្រូវបាន​បង្កប់នៅក្រោមរលក។ សត្វ​នាគរាជ​សមុទ្រ​ដ៏​ធំ ដែលតាំងទី​រស់​នៅ​ទី​នេះច្រើនសម័យកាលមក គឺមាន​ចចាមអារ៉ាមថាមាន​មាត់ ធំ​ណាស់​​អាចលេប​ស៊ី​កប៉ាល់​ទាំងមូលបាន។

ពេល​​បាន​​​ឮ​​ហើយ​ ពួកយើងគ្រប់គ្នា​ពេញដោយការ​​ភ័យ​​ខ្លាចនិង​ចាប់​ផ្ដើម​ដាក់​ព្រលឹងព្រលះថ្វាយ​ចំពោះ​ព្រះអល់ឡោះ។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងបានឮសូរគ្រហឹមដូចផ្គរលាន់ ហើយត្រីដ៏ធំមួយក្បាលលេចឡើងមកនឹង​បានហែលស្លេវតម្រង់មករក​សំពៅ​យើង​។ វា​មាន​ខ្នង​ទូង​ធំ កម្ពស់​ដូច​កូន​ភ្នំ ហើយមានល្បឿនលឿនជាងសំពៅដប់ដង។ ពេលយើងកំពុងត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការស្លាប់ក្នុងពោះត្រីយក្ស ស្រាប់តែលេចសត្វពស់វែងធំ​ដ៏សាហាវមួយក្បាលហក់មកត្របាក់ត្រីជាអាហារ។

សត្វខ្នាតយក្ស​ទាំង​ពីរ ដ្បិតតែ​មិនទាន់​បាន​ធ្វើ​ចលនា​វាយ​ប្រហារមកលើសំពៅ​យើង ក៏ពួកយើង​នៅទីនេះ អាចនឹង​ស្លាប់​ដោយ​ការ​ភ័យ​ខ្លាចលេចនោម​។

​      មិនទាន់ចប់ទៀត ប្រទូសរ៉ាយ​បានបង្កជាសំឡេងនិងកំរោលរលក ផ្អើលហៅសត្វ​ទី​បី​​លេច​ចេញ​ពី​ក្នុងជម្រៅមហាសាគរ។ សត្វទីបីមាន​ខ្លួនជាមហាពស់ មាត់និងក្បាលជាតោ។ វាមិនរវល់នឹងសត្វទាំងពីរមុនទេ បែរជាបើកមាត់តម្រង់មកត្រងសំពៅរបស់យើង។ ពួកយើងស្រែកឱបគ្នា ក្រឡេកមើលទៅថ្គាមរបស់វា ដែលធំជាងទ្វារទីក្រុងទៅទៀតតើយើងអាចគេចផុតរបៀបណាបាន?

ខ្ញុំបានបួងសួង​​អង្វរ​ព្រះ​ដ៏​មាន​មហិទ្ធិឫទ្ធិ​ឱ្យ​ជួយជាចុងក្រោយមុនពេល​ខ្យល់​ពីមាត់សត្វបានបក់​បោក​មក​លើ​កប៉ាល់​ឱ្យប៉ើងងើប​ឡើង​ពីក្នុងវាល​ទឹក ហើយបោកខ្ជោល​ធ្លាក់ទៅ​លើឆ្នេរ​ថ្មប៉ប្រះ​ទឹកបំបែកកម្ចាយជាបំណែកៗ។

យើងគ្រប់គ្នានិងអ្វីៗទាំងអស់នៅលើសំពៅបានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងសមុទ្រវិញ ខណៈខ្ញុំ​ជិះ​លើ​បន្ទះ​ក្តារ​ដោយ​ជើង​ទធាក់​ទៅ​មុខ​ដូច​សេះ។ ខ្យល់​និង​ទឹក​កំពុងប្រជែងស្ទង់កម្លាំងរបស់លេង​​ខ្ញុំដោយ​បាន​បោះរាងកាយ​​ខ្ញុំ​ឡើង​ចុះ ចុះឡើងឈ្លក់ទឹកង៉ាង។

ពេលនោះហើយ ខ្ញុំស្រែកយំតិះដៀល​ខ្លួនឯងថា៖

«អូ ស៊ីនបាដ អូស៊ាម៉ាន! ឯងមិនបានរៀនចាំពីមេរៀននៃការរងទុក្ខនិងការលំបាកមុនៗទេ! ឯង​បាន​ស្បថ​ថា​នឹង​បោះបង់​ការដើរសមុទ្រ​ ប៉ុន្តែ​ឯង​បានបំពាន​! ឯង​សម​នឹង​ទទួល​រង​ទុក្ខ​វេទនាសាដើម​​ដដែលជាដដែល! ការលោភលន់នេះឯង ជាហេតុនាំឱ្យឯងស្លាប់ទាំងមិនទាន់ដល់ពេល!»

មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំប្រមូលអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំមកវិញ ហើយគិតថា៖

«ប្រសិនលើកនេះ អាចឆ្លងផុត! ខ្ញុំប្រែចិត្តដោយស្មោះឥតវៀចវេចំពោះព្រះអល់ឡោះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ទៀតទេ! តណ្ហារបស់ខ្ញុំសម្រាប់ការចំណេញនិងការបណ្តាក់ទុនខ្ញុំនឹងដាក់ចុះ មិនធ្វើដំណើរជួញប្រែតាមសមុទ្រទៀតជាដាច់ខាត សូម្បីតែគិតឬក្នុងសុបិន»។

ខ្ញុំ​បាន​បន្តបណ្តែតខ្លួន​ធ្វើ​បែប​នេះ​អស់​រយៈ​ពេលមួយយប់មួយ​​ថ្ងៃស្រេកឃ្លាននិងខ្សោះទឹក​​រហូត​​ដល់​​ចុង​​ក្រោយ​ខ្ញុំ​បានទើរ​ទៅ​ដល់​កោះ​មួយថ្មី​ដែល​ខ្ញុំមិនដែលស្គាល់​ឬធ្លាប់ឃើញ។

ទីនោះខ្ញុំបានឃើញឈើ​តម្រុយនៃសម្បក​ផ្លែ​ឈើ។ ជាការពិតណាស់​ ប្រសិនទីណាមាន​ឈើហូបផ្លែ ប្រាកដជាមានប្រភព​​ទឹក​សាបមិនខាន ពុំនោះទេដំណាំរស់មិនបានទេ។ ខ្ញុំបាន​ដើរ​រហូត​ដល់​​រក​ឃើញដើមពុទ្រាតូចៗ ខ្លះមានជាតិជូរ ខ្លះផ្អែមនិងខ្លះចត់។ ក្រោយពីចម្អែតហើយ​ ខ្ញុំក៏បន្តតាមសន្ធឹកខ្យល់រហូតដល់រកឃើញ​ដៃ​ទន្លេ​ដ៏ខៀវស្រងាត់មានទឹក​ស្អាតឆ្វាំងនិងរសជាតិ​ទឹក​ផ្អែម​។ ក្បែរនោះមានដើមឈើបែកមែកសាខាដែលផ្ទុកដោយ​​ផ្លែឈើធំៗ សាច់វា​ទន់ និងផ្អែមក្រអូបចាប់​មាត់​​ ដែល​​ខ្ញុំមិន​ធ្លាប់ស្គាល់ឬបានភ្លក់ពីមុនមកឡើយ។

​      ខ្ញុំបានចម្អែតនិងសម្រាកគួរសមរួចរាល់​ ក៏រកមធ្យោបាយ​ចង​ឈើ​ប្រណីត​មួយ​ចំនួន​ធ្វើ​ក្បូន​ដោយខ្លួន​ឯង។ ជាច្រើនថ្ងៃដែលខ្ញុំដេកនៅលើទូករបស់ខ្ញុំ រង់ចាំទម្រាំកម្លាំងខ្យល់មកដល់ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមរុញក្បូនតាមបណ្តោយនោះចាកចេញ។ ជាច្រើនថ្ងៃដែលផ្លែឈើខ្ញុំបេះមកតាម​បានហូបអស់ ខ្ញុំដេកលើនោះបណ្តែតកណ្តាលទន្លេល្ហល្ហេវគ្មាន​ទិសតំបន់ មិនឃើញភូមិករឬទូកនេសាទ សូម្បីតែមួយ ហើយអស់សង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលដែលក្រពះទទេ។

ខ្ញុំយល់ថាក្បូននេះឯងជាទីបញ្ចប់របស់ខ្ញុំ។ ទោះសល់ដង្ហើមមួយក៏ខ្ញុំនៅតែបួងសួង។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំកត់សម្គាល់ឃើញអ្នកនេសាទ ទម្លាក់អួននៅកន្ទុយភ្នែកចម្ងាយឆ្ងាយ។

ត្រេកអរណាស់ បានស្រែកប្រកូករហូតគាត់ឃើញ​ខ្ញុំ​ ហើយចែវមកក្បែរជួយទាញ​ខ្ញុំចូល​ច្រាំង​។ បុរសនោះបានគ្រា​​ខ្ញុំឱ្យបរិភោគនំ​និងទឹកឃ្មុំរបស់គាត់ រហូតដល់ខ្ញុំមានកម្លាំង​​បាន​សម្រាក​រៀប​រាប់​គ្រប់​យ៉ាង​​ ហើយ​គាត់​បាន​សន្យា​ថា​នឹង​ជួយ​ខ្ញុំ​។

ស្អែកឡើងយើងបានចែវមកដល់ភូមិប្រជុំជនមួយប្របនឹងច្រាំង​ទន្លេ កំពង់ផែដូចជាកូនទីក្រុងដ៏អាថ៌កំបាំង​អស្ចារ្យមួយលាក់ខ្លួន។

​បុរស​វ័យ​ចំណាស់​ម្នាក់​ដែលជាថៅកែទិញត្រីបានដឹងបន្តនូវរឿងកម្សត់របស់ខ្ញុំក៏មករាក់ទាក់ ហើយ​នាំ​ខ្ញុំ​ទៅផ្សារ​រកសម្លៀកបំពាក់ដ៏ល្អមួយឈុតឱ្យខ្ញុំប្តូរ ហើយបានបង់ប្រាក់ឱ្យខ្ញុំទៅលេង​កន្លែង​ងូតទឹកស្ទីមក្តៅនិងចំហុយ។ បន្ទាប់​មកគាត់​បាន​អញ្ជើញ​ខ្ញុំ​ទៅ​ផ្ទះ​របស់​គាត់ ហើយ​រៀបចំ​អាហារ​ដ៏​បរិបូរ​ណ៍ទទួលខ្ញុំ។

នៅ​ពេល​ល្ងាច ខ្ញុំ​ចូល​សម្រាកក្នុងបន្ទប់ហើយស្នាក់នៅទីនោះរយៈពេលបីថ្ងៃហូបឆ្ងាញ់និងបំប៉នថ្នាំ ធ្វើឱ្យសុខភាពកា​យនិងចិត្តរបស់ខ្ញុំបានប្រសើរឡើងសន្សឹមៗ។

នៅថ្ងៃទីបួនម្ចាស់ផ្ទះរបស់ខ្ញុំបានមករកខ្ញុំហើយបបួលខ្ញុំទៅលេងខាងក្រៅដើម្បីស្រូបយក​អាកាស​បរិសុទ្ធ។ ខ្ញុំងឿងឆ្ងល់ ព្រោះតាមការពិតគាត់យកខ្ញុំមកទីប្រជុំជនទៅវិញ។ ខ្ញុំបានបដិសេធថា ខ្ញុំមិនមានប្រាក់សូម្បីតែមួយសេនណានិងថែម​បាត់បង់ទំនិញទាំងអស់នៅក្នុងការលិចកប៉ាល់។

ទោះជាខ្ញុំប្រកែកយ៉ាងណាក៏គាត់នៅតែ​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា​កុំ​បារម្ភ​អី។ ទៅដល់ផ្សារកាលណា ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ទាសករ​របស់​គាត់ឈរពពាយនាយ​​លក់​ក្បូន​របស់​ខ្ញុំ ​ហើយនិទាន​លម្អិតអំពីរឿងរ៉ាវនៃដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេទុកថា នេះជាក្បូនព្រះនាំសំណាងឱ្យបានរស់មិនចេះស្លាប់ម្តងហើយម្តងទៀតដល់ខ្ញុំ ក៏មានអ្នកផ្តើមចង់បាននិងដេញថ្លៃយកទុក។

បុរសម្នាក់បានផ្តល់តម្លៃ១០០តម្លឹងមាស ហើយក្រោយមកការដេញថ្លៃឡើងដល់៣៥០​តម្លឹង​ធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រឡាំងកាំងស្ងើចនឹងគំនិតជ្រោមជ្រែងរបស់ព្រះអល់ឡោះ។

ក្បូននេះមិនមានតម្លៃសោះទេក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះហើយបានថា មនុស្ស​យើងគិតបែបណា​ គ្រប់យ៉ាងបានប្រែប្រួលទៅជាបែបនោះមែន។

ពេលគេគិតថា វាជារបស់សំណាង វាក៏ក្លាយជាមាន​តម្លៃជាងរតនៈវត្ថុ។

​យើង​ត្រលប់​មក​ផ្ទះ​វិញ គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​មក​ខ្ញុំ​ថា៖

«ខ្ញុំ​ចាស់​ណាស់​ហើយ​គ្មាន​កូន​ប្រុស​ទេ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​មាន​កូន​ស្រី​ម្នាក់​ដែល​នៅ​ក្មេង ហើយខ្ញុំ​ត្រៀមរកមនុស្ស​ល្អមានសំណាងម្នាក់មក​រៀប​ការឱ្យនាង​។ ក្នុងជីវិតដ៏វែងឆ្ងាយរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនដែលឮពីបុរសណាម្នាក់ ដែលតែងតែ​បានរួចរស់ជីវិតលើសពីការលិចកប៉ាល់ច្រើនលើកទេ​ តើអ្នកនឹងផ្តល់កិត្តិយសឱ្យខ្ញុំក្នុងការធ្វើជាកូនប្រសាខ្ញុំដែរ?​»

ខ្ញុំ​នៅ​ស្ងៀមហើយ​មិន​ឆ្លើយ​តប​ទេ ព្រោះ​ចិត្ត​សប្បុរស​របស់​គាត់​អស្ចារ្យ​ណាស់។ ប៉ុន្តែ​គាត់​បាន​បន្ត​ច្បាស់លាស់​ហើយ​និយាយ​ថា គាត់មិន​ប្រាថ្នា​អ្វី​ធំ​ជាង​នេះ​ទេមុន ពេលស្លាប់ទៅតាមធម្មជាតិ​។

​ចុងក្រោយ​ខ្ញុំ​ក៏​ទទួល​យកសំណើរនោះ។ ខ្ញុំ​បានព្រម​​រៀប​ការ​ជាមួយ​កូន​ស្រី​តែមួយគត់របស់គាត់ តាម​ពិធី​មង្គល​ការ​ដ៏​ថ្លៃ​ថ្នូរមួយ។

ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំ​បាន​​ឃើញនាងជាលើកដំបូងទើបដឹងថា តាមពិត​​នាងជានារីមាន​សម្រស់និងចរិយាសម្បត្តិ​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ។ ពេល​នាង​តុបតែងជាមួយ​សម្លៀក​បំពាក់មង្គល​ដ៏​សម្បូរ​បែប គ្រប​ដណ្ដប់​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ដ៏​មាន​តម្លៃនិង​ត្បូង​ពេជ្រ នាងបានក្លាយជាទេពអប្សររបស់ខ្ញុំ។

យើង​រស់នៅជាមួយគ្នាយ៉ាងមានសុភមង្គល រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ រហូតដល់ឪពុករបស់នាងបានឆ្លងផុតទៅកាន់ពិភពលោកមួយទៀត…។

បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​ក្លាយ​ជា​មេ​គ្រួសារ ខ្ញុំ​ចាប់​ផ្ដើមទាក់ទង​ស្គាល់​គ្នា​ជាមួយអ្នកជំនួញ​ថ្មីៗមកពីទី​ក្រុង​ផ្សេង​ៗ​​ទៀត​ឱ្យ​កាន់​តែ​ជិត​​ស្និទ្ធ។

រយៈពេលនោះ​ខ្ញុំ​សេពគប់ជាមួយអ្នកចំណូលថ្មីម្នាក់។ ក្រោយយប់មួយដែលខ្ញុំនិងគេផឹកស្រាស្រវឹងខ្ញុំដឹងខ្លួនពាក់កណ្តាលក៏លបមើល​ឃើញ​ថា ម្នាក់នោះ​គេ​មាន​អាថ៌កំបាំង។

នៅពេលគេស្រែកបាលី ទម្រង់រាងកាយបស់គេបានផ្លាស់ប្តូរ ទៅជាបក្សីធំមួយអាចហោះបាន​។ ខ្ញុំស្រឡាំងកាំងជាខ្លាំង​ដំបូងស្មានថាគេជាគ្រូធ្មប់ តែក្រោយមកគេបានសារភាពប្រាប់ថា នេះជាបណ្តសានិងជាតំណនៃត្រកូលគេ។

​      ខ្ញុំដេកមិនសុខ ចេះតេគិតថា​ប្រសិន​ថ្ងៃណាមួយខ្ញុំអាចចេះបាលីនោះ ខ្ញុំប្រាកដជាអាចហោះហើរបានគ្រប់ទីកន្លែងមិនខាន?

ថ្ងៃមួយ​ខ្ញុំចិញ្ចឹមចិត្ត​តាមសួរគាត់ថា៖

«ស្រែក​ឡើងមិត្ត​ហើយ សូម​យក​ខ្ញុំ​ដាក់​លើ​ខ្នង​ទៅជាមួយផង​ ដើម្បី​ឱ្យ​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា​វា​មាន​អារម្មណ៍​យ៉ាង​ណា​ពេល​ហោះខ្ពស់!»

មិត្តម្នាក់នោះ​បានប្រកែកញ៉ាញ​ហើយ​​ឆ្លើយ​ថា៖

«សំណូមពរនេះ មិន​អាច​ទៅ​រួច​ទេ ព្រោះយើងមាន​តំណមតឹងដែលមិត្ត​មិនអាចតមបាន!​»

គេបានចាកចេញមិននិយាយដល់រឿងនោះ ប៉ុន្តែ​ចិត្ត​ចង់ចេះនេះ ខ្ញុំ​មិនព្រម​​ឈប់ត្រឹមនោះ​ឡើយ​។​ ខ្ញុំ​តែងតែជឿថា ថ្ងៃណាមួយខ្ញុំនឹង​សួរ​គាត់ដល់តែចេញ។

​យប់មួយខ្ញុំបានបង្អកគាត់ ហើយ​ចុង​ក្រោយ​គាត់​ក៏​ព្រមប្រាប់ពាក្យនោះ។

​      ខ្ញុំសូត្របែបណាក៏មិនកែប្រែរូបរាងទៅជាបក្សីសត្វបានដដែល អ៊ីចឹងហើយ​ ខ្ញុំ​បាន​ឡើង​លើ​ខ្នង​គាត់ ហើយបញ្ជាថា ​គាត់​ត្រូវ​យក​ខ្ញុំ​ទៅ​ខ្ពស់​រហូត​ដល់​ខ្ញុំ​បានឃើញផែនដីនៅក្រោម។

ពេលនោះមិត្តខ្ញុំពិតជាចងបង្អួតណាស់នូវសមត្ថភាពរបស់គាត់ ក៏យល់ព្រមនាំខ្ញុំហោះឡើងទៅ​លើ​មេឃ តែបានដាក់បម្រាម​តឹងរឹងមិនឱ្យខ្ញុំនិយាយសូម្បីមួយពាក្យណាឡើយពេលយើងកំពុងហោះ។

ខ្ញុំបានស្បថនឹងយល់ព្រមតាមគាត់គ្រប់យ៉ាង ទន្ទេញបម្រាម​ជានិច្ច​លុះណាមិត្ត​ខ្ញុំទុកចិត្ត​នឹងព្រមហោះឡើង។

មកដល់លើអាកាស ខ្ញុំ​រំភើប​ចិត្ត​ជា​ខ្លាំង។ ខ្ញុំនឹកស្រុកកំណើត នឹកផ្ទះ ហើយ​បាន​ស្រែក​ឡើង​ថា៖

«សូម​សរសើរ​ដល់​ព្រះអល់ឡោះ​ក្នុងកិច្ច​កសាង​​ភាព​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​នេះ!​»

រំពេចនោះ ភ្លើងដ៏ធំមួយបានធ្លាក់មកពីស្ថានសួគ៌ ហើយដុតសត្វស្លាបឱ្យអន្តរធាន ធ្លាក់បាត់ខ្ចាត់ខ្ចាយនិងទម្លាក់​ខ្ញុំទៅ​​លើជួរ​ភ្នំមួយ។

នៅទីនោះ ខ្ញុំបានធ្លាក់លើផ្ទៃបឹងហើយស្រវាហែលឡើងមក ក៏ជួបនឹង​អាមាត្រពីរនាក់ មុខក្រម៉ូវ ដៃកាន់ក្តាប់ដំបងមាសធំដូចគ្នា។

ខ្ញុំ​បាន​សំពះពួកគេហើយ​សួរ​ថា ទីនេះ​ជាកន្លែងណា​ ហើយ​ពួក​គេទាំងពីរ​ជា​នរណា។

«យើងជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះអល់ឡោះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់!»

ឆ្លើយតបរួចម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះ​បាន​ឱ្យ​ដំបង​មាស​មួយ​មក​ខ្ញុំ ហើយ​ដើរបណ្តើរ​​ខ្ញុំ​តាម​ជួរ​ភ្នំសំដៅ​​មាត់​ល្អាងធំនិងជ្រៅ។ នៅកន្លែងនោះ យើង​បាន​ឮ​សម្រែក​របស់​បុរស​ម្នាក់ឡូឡាចេញមកពីជម្រៅឆ្ងាយថា៖

«អ្នកណានៅខាងក្រៅ! សូមជួយសង្រ្គោះខ្ញុំផងចុះ! ព្រះអល់ឡោះនឹងជួយសង្គ្រោះអ្នកពីគ្រប់បញ្ហាទាំងអស់!»

ពេលនោះ យើងបានឃើញ​រឿងរន្ធត់មួយ​ គឺសត្វ​ពស់​ធំ​មួយ​ដែនរីកមាឌចម្លែកកំពុងលេបមនុស្សពាក់កណ្តាលទៅហើយ។ ក្បាល​និង​ផ្នែក​ខាង​លើ​នៃ​ខ្លួន​គាត់​នៅលៀន​​ចេញ​ពី​មាត់វា បានជា​​គាត់​ ​ស្រែក​រក​ខ្ញុំឱ្យជួយ។

ខ្ញុំ​ប្រញាប់​ចុះ​ទៅ​វាយ​ក្បាល​ពស់នោះ​ដោយ​ដំបង​មាស​របស់​ខ្ញុំ វាយហើយវាយទៀតមិនដាក់ដៃ​រហូត​ដល់​វាទ្រាំ​លែង​បាន​ក៏ព្រមខ្ជាក់ជន​រង​គ្រោះ​ហើយ​រត់​គេច​ខ្លួនទៅក្នុងទីងងឹតបាត់។

ដោយខ្ញុំបានជួយស្អំគាត់និងមើលគាត់​ឱ្យសម្រាកបន្តិច​បានធូរស្បើយ ពួកយើងក៏បានបន្តដំណើរជាមួយគ្នាទៅមុខ​ជាមួយគ្នាស្វែងរកទីប្រជុំជន។ ទីបំផុតយើងបានប្រទះឃើញមិត្តខ្ញុំដែលចេះបាលីហោះ កំពុងដេកសន្លប់ពេលធ្លាក់ពីលើមេឃ។

យើងបានជួយសង្គ្រោះគាត់មួយយប់មួយថ្ងៃទម្រាំសះរបួស។ បុរសបក្សីយល់ព្រម​ដឹកពួកខ្ញុំវិលទៅវិញ។ ប្រពន្ធខ្ញុំបានចេញមកទទួលខ្ញុំដោយអំណររីករាយនឹងសុវត្ថិភាពរបស់ខ្ញុំនេះ។

ទោះបីជាយ៉ាងណា យប់នោះពេលចូលនិន្ទ្រាភរិយា​ខ្ញុំបានខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំឱ្យប្រយ័ត្ននឹងការហោះហើរជាមួយមនុស្សបក្សី ព្រោះពួកគេមានទំនាក់ទំនងនឹងអារក្ស ហើយមិនដឹងថា អាចហោះឡើងនិងធ្លាក់មកវិញ​ពេលណាទេ។ គ្មានអ្នកណាអាចបិទមាត់មិននិយាយអ្វីរហូតលើមេឃពេលកំពុងរំភើបឡើយ។

ដូច្នេះ​ ដោយដឹងថាខ្លួនឯងតែងតែមានចរិតរឹងរូស ចិញ្ចឹមចិត្ត​ប៉ុនប៉ងយ៉ាងមានះ ខ្ញុំមិនមានបំណងចង់ស្នាក់នៅក្នុងទីក្រុងនេះទៀតទេ ដូច្នេះហើយពួកយើងបានសម្រេចចិត្ត​ថា នឹង​លក់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់យើងទាំងអស់ហើយបានឡើងជិះកប៉ាល់ត្រលប់ទៅទីក្រុង Baghdad វិញ។

យើងធ្វើដំណើរដោយសុវត្ថិភាពទៅកាន់ទីក្រុង Baghdad ហើយត្រូវបាន​មកទទួលនិងចោមព័ទ្ធ ដោយមិត្តភក្តិនិងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។

ខ្ញុំបានសន្យាចំពោះព្រះអល់ឡោះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ថានឹងមិនធ្វើដំណើរទៀតទេ ក្រោយការធ្វើដំណើរលើកទីប្រាំពីរនិងជាលើក​ចុងក្រោយនេះ បានបង្ហាញឱ្យខ្ញុំឃើញពីផែនដីនិងអាថ៌កំបាំងលើលោកគ្រប់គ្រាន់ហើយ។

សេដ្ឋី Sinbad the Sailor បាននិយាយទៅកាន់ Sinbad ជាអ្នកលីសែងជាចុងក្រោយថា៖

«ឥឡូវនេះអ្នកបានឮពីគ្រោះថ្នាក់និងការលំបាកដែលខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ហើយ!»

បុរសអ្នកលីសែងបានជូតទឹកភ្នែកហើយ និយាយតបវិញថា៖

«អល់ឡោះប្រទានពរដល់អ្នក! ឱ! លោកម្ចាស់របស់ខ្ញុំអត់ទោសឱ្យខ្ញុំចំពោះពាក្យដែលលើកឡើងដោយក្តីច្រណែន​ពីមុននោះផង!»

សេដ្ឋីបានទទួលឱ្យស៊ីនបាដលីសែងមករស់នៅជាមួយគាត់ហើយយល់ព្រមជួយឱ្យគាត់រស់នៅមិនខ្វល់ខ្វាយអ្វីទៀត។

Sinbads ទាំងពីរបានក្លាយជាមិត្តនឹងគ្នា ហើយតែងតែ​រីករាយនឹងជីវិតចែករំលែកសាច់រឿង​ដ៏រីករាយរហូតដល់ថ្ងៃចុងក្រោយរបស់ពួកគេ។